Freŝa matena suno rebrilas en flaketoj sur asfaltita kvadratego de la Centra Placo. Atende freŝas ordigita floraro sur bedoj, konservinta rebrilajn akvogutojn. Du akvoaŭtoj alportis tiujn freŝeco-spurojn, veninte por priverŝi la placon antaŭ sunleviĝo. Laŭordone de mem la unua sekretario de urba partia komitato, kamarado Kononov. Ankaŭ laŭ lia persona ordono purigite bluas la antikvaslavaj literoj "Jamburg" super centra urba hotelo, alloge puras ties fenestroj kaj ĉe la enirpordo sur altaj stangoj pendas ne tro feste, ne tro solene, – pro ventomanko, – du flagoj. Ruĝa kun serpo kaj martelo – la flago de Soveta Unio kaj blanka kun blua kruco – la flago de Finnlanda Respubliko. Ĉar la urbo atendas gastojn, delegitaron el la ĝemelurbo finna, Lapeenranta.

Antaŭ kvar jaroj la regiona partia komitato trudis al la urbo tiun ĝemeliĝon, du-trifoje dum ĉiu jaro portanta kapdoloron al la urbestraro. Tiom ofte venas finnaj delegitoj, kiujn endas renkonti per bona manĝo-drinko, logaj donacoj kaj, certe, en impone pura urbo. Sed endas diri veron: la ĝemel-urbaj kontaktoj havas ankaŭ alian, tre ĉarman flankon. Estas la reciprokaj vojaĝoj de la urbestroj, sindikataj aktivuloj kaj sportistoj al la eterne pupe purega, modeste luksa urbeto Lapeenranta. Tiam valizoj de la revenantaj jamburganoj plenas da porteblaj magnetofonoj, tranzistoroj, fantastike ĉipa – preskaŭ senpaga – lavsano kaj bongusta oksikoka likvoro "Lapponia". Kapdoloro – ĝuo, kapdoloro – ĝuo, – jen estas la sinsekvo de interurbaj ĝemelaj kontaktoj.

Hodiaŭ, do, – la kapdoloro. Kun ridetoj kaj kaŝoscedoj kolektiĝas apud la hotelo grupeto da renkontantoj, gvidata de la dua sekretario, kamarado Bogdanov. Tiu laŭliste kontrolas pretecon de la programo, pridemandante la venintojn.

– Ĉu "Fosforit" pretas?! – ĉu demandas, ĉu konfirmas li. – Atentu, tamen, la ekskurson – nur al lignometiejo, al la uzina muzeo kaj al teŭmado en sindikomo! Neniujn malpurajn, fiodorajn lokojn ili devas trafi, ĉu klaras?

– Klaras! Ĉio estas preta ĉe ni, – respondas la reprezentanto de "Fosforit".

– Infanĝardeno "Pometo"? Kvina lernejo? Via afero, Anna Sergejevna!

– Jes. Ni ĉion preparis por la gastoj.

– La ĉasista dometo? Saŭno?

– Ni pretas por la morgaŭa tago. Kaj por la nokto, certe.

– Perfekte, perfekte… – frotas la manojn kamarado Bogdanov. – Al Narva, al la marbordo ni ĉi-foje ilin ne veturigos… Tamen, ni esperu, ke ili restos kontentaj… Ha, Anatolij Iljiĉ, ĉu pano-salo estas?

– Jes, sendube. Jen en hotelregistrejo sidas knabinoj.

– Do voku ilin tuj. Jam devas veni la buso, – kamarado Bogdanov kontrolas brakhorloĝon senpacience, sed jam montras ĉiuj – en la strato, kondukanta al la Placo, aperis superkomforta kaj nekutima por Jamburg "Scandia-Bus". Ĝi proksimiĝas, laŭ la vojmontrilo ĉirkaŭveturas la placon kaj haltas ĉe la hotelo.

– Saluton! Bonvenon! – kiel antikvan konatulon brakumas Bogdanov la descendantan vicurbestron de Lapeenranta, tutforte montrante per rideto vasta senliman felieon. Tuj li flankeniras, lasante la vojon por tri knabinoj en rusaj sarafanoj. La unua tenas etende en la manoj panegon, sur kiu staras ornamita salujo. La du malantaŭaj knabinoj tenas florbukedojn.

– Bonvenon, karaj gastoj al nia antikva rusa urbo! Gustumu nian tradician panon-salon! – kantovoĉe prononcas la knabino.

La gasta vicurbestro mansvingas al rapide descendanta tradukisto, – ĉio kompreneblas, – ŝiras panpeceton kutime, trempas ĝin en la salujon, englutas pene, kisas la knabinon trifoje kaj kun rideto diras:

– Spa-sii-ba!

La knabinoj enmanigis florojn al la descendantaj finnoj, ricevis kisojn, donacetojn kaj malaperis.

– Karaj gastoj! – aklamis kamarado Bogdanov solene. – Antaŭ ol vi enhoteliĝos, mi volus informi vin, ke ĉeestas ĉi tie por vin renkonti kaj organizi vian restadon en Jamburg aktivaj anoj de la amikeca societo "USSR – Finnlando". Bonvolu konatiĝi: jen estas la prezidanto de urba filio, ĉefkuracisto Anatolij Iljiĉ Milnikov.

Eklaboris la tradukisto kaj ŝvita Anatolij Iljiĉ komencis premi manojn al la gastoj laŭvice, dum Bogdanov daŭrigis:

– Jen estas nia ĉarma Anna Sergejevna Didenko, estrino de la popolkleriga fako. Jen la komsomola, nu jes, – junulara, – gvidanto, Vladimir Zolotov, jen prezidanto de la sporta komitato urba, Arkadij Zinin..

Dum tiuj iris laŭ rondo de la gastoj, premante manojn laŭvice, al la tradukisto proksimiĝis mezaĝa finno kaj prononcis kelkajn vortojn.

– Ĉu nia gasto deziras ion? – brave demandis Bogdanov.

Sinjoro Jorma Kuuminen scivolas, ĉu ĉeestas inter la aktivuloj de la amikeca societo prezidanto de la Klubo de Internacia Amikeco, – klarigis la tradukisto.

Iom mire, sed same afable ridetante, paŭzis Bogdanov por kelkaj sekundoj, enspiris kaj tro ĝoje diris:

– Ho, jes. Mi forgesis. Jen, konatiĝu, – estas prezidanto de la Klubo de Internacia Amikeco, Igor Virtovskij! Venu, venu, Igor.

Mire, sed afablege ridetanta junulo, vestita samkiel ĉiuj renkontantoj en solena kostumo kun kravato kaj komsomola insigno proksimiĝis kaj etendis manon al sinjoro Jorma.

– Bonan tagon, mi ĝojas vidi vin, – iom dube kaj heziteme prenis la etenditan manon sinjoro Jorma. – Sed ĉu vi havas en la urbo du Klubojn de Internacia Amikeco?

– Ne… estas la sola urba klubo, – iom perdante la rideton respondis Igor Virtovskij.

– Sed… sed, laŭ miaj scioj, la Klubon de Internacia Amikeco prezidas mia dujara korespondanto, sinjoro Nikolaj Ajratov, – klare prononcas ĉiun vorton de sinjoro Jorma la tradukisto.

Gapas Igor, gapas ĉiuj renkontantoj, nur kamarado Bogdanov post momento trovis necesajn vortojn:

– Aĥ jes, Ajratov! Nia bonega aktivulo! Pardonu, li estas forveturinta ĉi-tempe. Igor estas la unua vicprezidanto, jes!

– Mi ĝojas, mi ĝojas! – denove skuas manon de Igor sinjoro Jorma. – Sed kien estas forveturinta sinjoro Ajratov? Kaj ĉu delonge?

Antaŭ du semajnoj li estas sendita… en Leningradon. Por perfektigaj kursoj dumonataj, – balbutis kamarado Bogdanov.

– Strange, – miris sinjoro Jorma. – Antaŭ du tagoj mi telefonis al li, kaj li promesis esti en la urbo. Verŝajne estas ia eraro, miskompreno… Ĉu mi povas telefoni al li hejmen tie ĉi?

– Aĥ, ne zorgu pri tio, sinjoro Kuuminen! – arde diris Bogdanov. – Certe, estas miskompreno, ke nia aktivulo ne estis invitita… Sed ni tuj trovos lin kaj informos pri via veno! Estu trankvila kaj – bonvenon al la hotelo!

Kiam ĉiuj gastoj malaperis trans la hotelpordo, kamarado Bogdanov elpoŝigis naztukon, viŝis frunton kaj kolon, ĵetis furiozan rigardon al la komsomola gvidanto kaj diris la solan vorteton:

– N-nu?!!