La Edukada Servo de I-LO en Tarnovo Materialoj por geliceanoj |
KOSMODROMOAŭtoro: Konrad Fiałkowski |
©2024 Geo |
La Enhavo |
La kamiono haltis antaŭ la kurbiĝo. Li eliris, kaptis sian kelkie eluzitan vojaĝsakon, ankoraŭfoje ridetis al la ŝoforo kaj ekmarŝis supren. Malantaŭ si li aŭdis la bavuron de la kamiono traveturanta la kurbiĝon kaj direktanta malsupren en la valon. Li marŝis malrapide kaj haltis ĉiujn du aŭ tricent metrojn, kvankam la flanka vojo, al kiu li turniĝis, estis sufiĉe larĝa kaj leviĝis je malgranda angulo tranĉante la deklivon. Tra sia ĉemizo, li sentis la varmon de la posttagmeza suno sur sia dorso. Ĉirkaŭe sur blankaj rokoj kreskis nanaj pinoj, sed la suno sekigis ilin dum la varma tago, kaj li nur povis flari odoron de sia ŝvito kaj apenaŭ senteblan odoron de la maro, kiu estis ie malantaŭ la plej proksimaj montetoj. Li preterpasis neenir-tabulon kaj alian avertantan, ke li estas sur privata posedaĵo. Kiam li preterpasis ĝin, la doloro plifortiĝis. Li haltis kaj elprenis fioleton da piloloj el sia supra poŝo. Li verŝis ilin sur sian manon, metis unu sub sian langon kaj, post momenta hezito, ankoraŭ duonon de alia. Li ne atendis, ke la doloro tute ĉesos, kaj iris plue. Fore estis pli da ombro, ĉar la arboj estis pli altaj. Ankoraŭ unu turno kaj li ekstaris antaŭ la pordego. Li atendis ian tabulon, sed la pordego estis anonima, forĝita el ŝtalo, iom malnovmoda. Apude estis pordistejo, konstruita, kiel ĉio ĉi tie, el blanka ŝtono. Li eniris en ĝin kaj tiam vidis homon. Tiu sidis malantaŭ malgranda, alfiksita al la muro tableto, sur kiu estis telefono. Li surhavis tion, kio povus esti uniformo, ĉar la butonoj brilis metale, sed li havis nek zonon nek ĉapelon, nur malgranda metala kasko kovranta lian postkranion.
– Ĉu vi havis rendevuon? – Li demandis.
– Ne. Mi venis…
– Ĉu vi legis la tabulon?
– Kompreneble, sed…
– Bonvolu sekvi tion, kion vi legis kaj forlasi la terenon. Ĉi tio estas privata proprietaĵo.
Se mi venus ĉi tien per mia propra aŭto, li parolus al mi alimaniere – pensis la viro.
– Ĉu ĉi tio estas la bieno de d-ro Egberg? – Li demandis.
– Jes, sed mi jam diris al vi…
– Mi estas amiko de d-ro Egberg, konato el la malnova tempo – li aldonis por malfortigi la antaŭan frazon, kiu ne estis vera. La homo en uniformo ne estis surprizita, li ne hezitis, li nur levis la telefonan aŭskultilon.
– Estas la pordego parolanta – li diris. – Bonvolu kontakti la sekretariejon de la doktoro.
La centralo videble estis faranta konekton.
– Via nomo? – li demandis kun la aŭskultilo ĉe sia orelo.
– Ralf Molnar, profesoro Ralf Molnar – li aldonis, rememorante al si, ke Egberg memoros lin kiel profesoron.
La pordisto restis indiferenta, kvazaŭ anonci profesorojn alvenantajn ĉe la pordego kun griziĝanta dutaga barbohararo estus lia ĉiutaga agado. Poste li donis sian nomon kaj ili ambaŭ atendis. Molnar apoganta sin al la muro, la alia rigardanta senmove iun punkton sur la muro.
– Jes. Ili venos por vi – li fine diris. – Bonvolu lasi viajn aĵojn.
– Miaj aĵoj?
– Jes. Ni alportos ilin al vi poste. Ĉi tie tiaj estas kutimoj – li aldonis, kvazaŭ tio klarigus ĉion.
Molnar levis la ŝultrojn kaj puŝis sian sakon al la pordisto per la piedo. Tiam li aŭdis paŝojn sur la pado. Li turnis sin. Estis junulino, alta junulino en senmanika somera robo. Tiom li rimarkis.
– D-ro Egber petis min bonvenigi vin en lia nomo. Mi ankaŭ devas zorgi pri vi, profesoro, kaj demandi ĉu vi restos ĉe ni pli longe...
– Mi vidos. Mi ankoraŭ ne scias.
– Ĉiuokaze, ĝis morgaŭ certe. Estas jam malfrue. Cetere, la doktoro invitas vin al vespermanĝo.
Li nun sekvis ŝin laŭ ŝtonpavima aleo, inter densaj, nekonataj al li arbustoj. Ili certe estis plantitaj ĉi tie intence – li pensis, rigardante la longajn, forte muskolitajn kaj tamen sveltajn krurojn de la junulino iranta antaŭ li. Li denove sentis doloron kaj premon en la brusto, malantaŭ la sternumo, sed li ne haltis. Hejmo devis esti proksime. Efektive, ĝi enigis en la ĝardenon per granda, vitrigita verando, kaj subite Molnar komprenis, kiel granda estas la domo. Ĝian grandecon maskis verdaĵo, arboj puŝantaj siajn branĉojn rekte en la fenestrojn kaj plantoj grimpantaj la murojn, atingante preskaŭ ĝis la tegmento mem.
– Vi estos loĝanta en la unua etaĝo, profesoro – diris la junulino kiam ili estis enirantaj la domon.
Ŝi direktiĝis rekte al la ŝtuparo, kaj tiam Molnar haltis por momento. Li staris antaŭ granda, malhela pentraĵo, prilumita de la malaltaj, ruĝaj radioj de la vespera suno, tamen li ne povis vidi la bildon – li sentis nur doloron. La junulino ankaŭ haltis por momento. Ŝi diris nenion, nur alpaŝis al la lifto kaj premis la vokbutonon. Ŝi ŝajne ne rigardis lin, kaj tamen li ne povis decidi elpreni la fioleton. Malrapide la doloro ĉesis kaj li nun povis vidi monstran polpon etendantan sur la bildo dekojn da tentakloj por velŝipo, kiu veturis en plena vento sur ŝtorma maro.
– La lifto jam estas ĉi tie, profesoro – diris la junulino.
Li volis diri, ke ŝi senbezone alvokis ĝin, sed li diris nenion. Ili suprenĝis al la unua etaĝo kaj iris tra la koridoro ien profunden en la domon. Ĝi aspektas kiel hotelo – pensis Melnar – koridoro kaj dekoj da pordoj. Pordoj sen maniloj – li aldonis, samtempe konsciante, ke tio ĉi ne havas sencon. – Normala, granda domo.
– Jen ĝi estas – la junulino diris kaj lasis lin pasi la unua.
Li staris en ĉambro kun ĉiuj necesaj ekipaĵoj kaj granda televidilo. Li eĉ ne rigardis la liton. Li dormis bone ĉie, same kiel en sia juneco, kaj li ne estis tiom alta, ke la nesufiĉa longeco de la lito povus esti problemo.
– La banĉambro estas ĉi tie – la junulino malfermetis la pordon.
– Kio pri miaj aĵoj?
– Ili baldaŭ alvenos.
Li rimarkis, ke ŝi rigardas lin kaj ridetas. – Mi scivolas kiom aĝa ŝi estas – li pensis – ŝi certe aspektas pli juna ol ŝi efektive estas.
– D-ro Egberg kontaktos vin baldaŭ.
– Li kontaktos?
– Jes. Li verŝajne faros al vi televiziton. Kompreneble, li anonciĝos pli frue.
– Ah jes?
– Se vi bezonos ion alian, bonvolu alvoki min.
– Alvoki?
– Mi nomiĝas Mag.
– Sed kiel alvoki?
– Fraŭlino Mag... aŭ nur simple Mag.
– Ĉi tie, en ĉi tiu ĉambro?
– En la ĉambro aŭ en la banĉambro. Iom pli laŭte ol vi kutime parolas, por ke la distingiloj povu trapasi ĝin.
– Jes, mi komprenas – diris Molnar. Malantaŭ la pordo aŭdiĝis ŝovbruon kaj eksonoris zumilo lokita ie sub la plafono.
– Viaj aĵoj jam estas ĉi tie – diris la junulino. Ŝi duone malfermis la pordon kaj atingis la sakon kuŝantan malantaŭ ĝi.
– Kial ĉio ĉi? Mi povus alporti ĝin mem...
Ŝi ne respondis. Ŝi denove ridetis kaj foriris. Tiam li vidis ŝian sandalon kie ŝi ĵus staris. Ŝi perdis sian sandalon kaj ne rimarkis tion ĉi. Li prenis ĝin de la planko kaj ektiris la pordon. Ĝi rezistis por momento kaj poste malfermiĝis.
Estis kvazaŭ ĝi alprenis decidon, ĉu malfermiĝi – li pensis. En la koridoro estis neniu. Li staris momenton kun la sandalo en la mano kaj subite konsciis, ke dum la tuta tempo de kiam li eniris ĉi tiun domon, li nenie renkontis iun.
Post unu horo, razita, banita kaj vestita per ĉemizo prenita el sia sako, li sidis en ne tre komforta fotelo kaj rigardis en la mallumon ekster la fenestro. La klimatizilo blovis senbrue malvarmetan aeron, aeron kiu odoris kiel salo kaj algoj, kaj dum momento ŝajnis al li, ke ĉi tio estas vera bloveto de vespera venteto antaŭ ol ĝi ŝanĝos sian direkton dumnokte. La arboj ekster la fenestro estis senmovaj kaj li vidis nur movoplenajn plurlaterojn de vespertoj sur la fono de la ankoraŭ heliĝanta ĉielo. Antaŭ ol li sidiĝis sur la seĝon, li provis malfermi la fenestron, sed la rigliloj eĉ ne ŝanceliĝis, kvankam li per ĉiuj fortoj puŝis ilin. Mi estas tro malforta – li pensis kaj rezignis, ĉar post la peno ĉiam venis doloro.
Li sidis senmove kaj pensis pri la havena kvartalo kie li lastatempe loĝis, pri la ĉambreto (kun unu fenestro), al kiu oni iris supren laŭ ŝtuparo kruta kiel eskalo, pri la barĝo du traversajn stratojn for, kie li sidadis posttagmeze, kaj pri la ĉiutaga irado matene al laboro tra mallarĝaj, polvokovritaj stratoj. Li neniam pensis pri la instituto aŭ la longe pasintaj tagoj.
– Bonan vesperon, profesoro – li aŭdis voĉon tuj malantaŭ si kaj li reflekse turniĝis.
En la ĉambro estis neniu, nur sur la antaŭe malbrila ekrano li ekvidis vizaĝon. Tio ĉi estis Egberg, li tuj rekonis lin, malgraŭ tiuj ĉi deko da jaroj, kiuj pasis de kiam li ĉiutage vidis lin en la instituto. La samaj larĝe fiksitaj malhelaj okuloj kaj larĝaj, kunfanditaj brovoj.
– Mi ĝojas, ke mi vidas vin, ke vi vizitis min.
– Nu, verdire, mi ne havis alian elekton. Alie mi ne estus veninta ĉi tien.
– Mi vidas, ke vi neniom ŝanĝiĝs dum ĉiuj ĉi jaroj. Vi ĉiam diris tion, kion vi volis diri en la plej simpla maniero. Jen kiel mi memoras vin.
– Vi verŝajne divenas, kial mi venis?
– Eble pli poste pri tio. Ni vespermanĝos kune. Mi memoras, ke vi ŝatis trutojn kun ĉampinjonoj. Ĉiam dum la marda vespermanĝo ĉe Petty.
– Miaj gustoj ŝanĝiĝis ekde tiam.
– Tamen mi ordonis prepari ĉi tiun pladon. Ni alportas ĉi tien trutojn aviadile.
– Mi admiras vian memoron.
– Mi estis tiam en tiu ĉi aĝo, kiam oni memoras preskaŭ ĉion. Kaj la marda vespermanĝo kun vi estis la pinto de ĉiuj revoj. Do, mi atendas vin. Mia sekretariino alvenos por vin post momento – la ekrano malbriliĝis.
Trutoj ĉe Petty. Mi forgesis, ke mi iam manĝis ilin – pensis Molnar.
– Via sandalo, Mag. Vi perdis vian sandalon – li diris kiam ŝi eniris.
– Estas bone, mi havas multe da ili. Mi ofte perdas miajn sandalojn – ŝi diris.
– Mi estas distriĝema… – ŝi aldonis kiam ŝi rimarkis, ke li atente rigardas ŝin. – Ho, vi vidas, mi jam havas la novan!
Li donis al ŝi la sandalon, kaj ŝi prenis ĝin kun ioma hezito, kion Molnar rimarkis kaj memoris.
– D-ro Egberg atendas – ŝi diris. Ili denove iris tra la sama koridoro kaj malsupreniris al la teretaĝo. La koridoron prilumigis malgrandaj, flavaj lampoj kun malnovmodaj ampoloj. Tio ĉi aspektas kiel hotelo el ia komenco de la jarcento – pensis Molnar. La manĝoĉambro, en kiun ili eniris, estis sammaniere prilumigita. La tablo kovrita por du personoj, la manĝilaro aranĝita unu kontraŭe al la alia, tiel ke unu restis iomete en mallumo. Mi konas Egberg-on, mi sidos en plena lumo – li pensis kaj rigardis la malhelan vespervestaĵon de la doktoro. Por momento li sentis sin maloportune en sia malnova pantalono. Sed tio ĉi estis nur momento.
– Mi vere ĝojas vidi vin – diris Egberg kaj montris al li la lokon, kiun li antaŭvidis.
Ili sidiĝis, kaj tiam Molnar rimarkis, ke ankaŭ Egberg ne plu estas juna. Li estis sturnogriza, preskaŭ griza fakte, per tiu grizo de brunetoj, kiu komenciĝas en la aĝo de ĉirkaŭ tridek jaroj. Sed Egberg estis pli maljuna. La lastan fojon li vidis lin, li estis dudekjara.
– Ĉu vi facile trovis min ĉi tie?
– Via kliniko estas konata centro. Konata tra la tuta kontinento.
Egberg grimacis iomete.
– Pli kiel instituto, profesoro. La fakto, ke mi iafoje havas kelkajn riĉajn pacientojn, signifas nenion. Mi devas iel subteni ĉion ĉi. Sed ĉefe, la instituton. Ni faras interesan laboron, kiu, iagrade, estas daŭrigo de tio, pri kio ni iam laboris kune.
– Delonge mi havas nenion komunan kun tion ĉi. Feliĉe mi ne havas.
– Mi vidas, ke vi ne plu operacias, – Egberg rigardis la manojn de Molnar.
– Mi estas nek kirurgo nek neŭrosciencisto. Hodiaŭ mi eĉ ne povis teni skalpelon – li levis siajn manojn, por ke la alia viro povu ilin rigardi. Li sciis, ke ili estas fenditaj, kun nigraj spuroj de graso en la faldoj de la haŭto.
– Oni diris al mi, ke vi tute forlasis nian profesion. Komence, mi esperis renkonti vin en iu kongreso aŭ konferenco...
– Kion mi farus tie? Tiam mi definitive finis ĉion ĉi. Tamen mi legis pri viaj sukcesoj en la ĉiutaga gazetaro, apud sportaj kaj akcidento-raportoj – li aldonis, por ke la alia ne komprenu tion ĉi alie. Oni servis malvarmajn apetitigaĵoj. La viro ilin servanta faris tion mallerte. Li estis granda viro, kiu apenaŭ povis konveni en liaj vestaĵoj. Molnar imagis, ke la pugno de la alia batas lin en la stomakon.
– Kaj ni multfoje menciis vin – Egberg rigardis punkton super la kapo de Molnar: – Kvankam via decido nenion povis ŝanĝi, ĝi sendube estis pruvo de granda kuraĝo.
– Ni ne troigu. Mi nur konsciis iam, ke tie ne estas loko por mi. Nenio pli.
– Ne multaj homoj farus tiel.. Jes; je via sano, profesoro. Vi trinkas, ĉu ne?
– Mi ankoraŭ trinkas kelkfoje. Mi koncentras miajn penojn por ne fumi – li levis glason da blanka vino.
Kiam oni servis la truton, li finfine decidiĝis. En la pasinteco, li atendus ĝis post la kafo, sed li pensis, ke nun la kutimoj de mondo, al kiu li ne plu apartenis, ne plu validas por li.
– Ĉu vi povas diveni, doktoro, kial mi vizitis vin? – Li demandis.
La alia kapjesis.
– Ne pensu, ke mi venis post la unuaj simptomoj. Mi havis du korinfraktojn kaj la tria ŝajnas esti demando de la plej proksimaj tagoj. Mi iome restis kuracisto. Mi ne sukcesos trairi la trian. Konsiderante la karakterizaĵojn de miaj histoj, grefto estas ekstere de demando. La probableco reveni al normala vivo estas preskaŭ nenia. Kaj vegetante ankoraŭ unu aŭ du jarojn en la hospitalo... Tio ĉi ne interesas min.
– Unuvorte, ĉu vi volas akiri artefaritan koron?
– Ĝuste.
– Kaj fariĝi ciborgo?
– Nu...jes.
– Kun viaj opinioj pri ĉi tiu afero?
– Doktoro. Mi mem enplantis la unuajn modelojn de ĉi tiuj aparatoj. Miaj rezervoj ĉiam temis pri la cerbo kaj nur la cerbo. Certe vi memoras tion ĉi.
– Kompreneble. Vi estis konata defendanto de limigita ciborgigo. Koro – bonege, hepato aŭ reno – bonege, sed restu for de la cerbo. Jen estis viaj opinioj, profesoro.
– Jes, kaj mi ne ŝanĝis ilin.
– Se vi tiam puŝus ilin traen, se vi sukcesus, nia instituto nun estus provinca, negrava posteno, kaj mi... verŝajne mi estus greftanta korojn en iu duaranga hospitalito.
– Tiam vi faris ĉion por ke mi malsukcesu.
– Estas vero. Sed ĝi ne gravas. Se ĝi ne estus mi, ĝi estus iu ajn alia. Progreson oni haltigi ne povas.
– Se ĉi tio estas progreso?…
Egberg ne respondis. Li finis sian kaliketon da vino kaj ili silentis dum kelka tempo.
– Do vi scias, kion mi volas diri, doktoro – diris Molnar kaj forpuŝis sian ankoraŭ plenan teleron. Li sentis kreskantan, premantan doloron. – Pri ĉi tiuj aferoj mi ne devas pensi tiel. Mi ne plu estas profesoro. Mi havas nenion komunan kun ĉi tiuj problemoj. Mi estas nur maljuna elektromekanikisto de marborda ŝipmetiejo, kiu volas havi artefaritan koron enplantita.
– Kial vi elektis ĝuste min, mian instituton?
– El la malmultaj lokoj, kie ĝin oni povas fari, vi faras ĝin la plej bone en ĉi tiu hemisfero. Krome, mi ne havus ŝancon aliloke. Simple monmanko, doktoro.
– Estas ankoraŭ normalaj klinikoj…
– Mi scias, kion vi volas diri. Jes, ili tie akceptus min, eble eĉ senpage. Sed mi devus subskribi devoligon konsenti por eksperimentaj metodoj kaj por ĉio, kio venas kun ili. Kaj ĉi tio eble ne estas tute malkaŝa, sed iu formo de eksperimentado je homo . Krome, kian garantion ili donas al mi, ke post tiuj ĉi eksperimentaj metodoj mi estos funkcianta homo? Kaj mi ne zorgas pri ajna vivkapablo. Mi volas naĝi, remi, kuri supren laŭ la ŝtuparo, mi volas vere vivi.
– Vi ŝanĝis viajn interesiĝojn. En la pasinteco, vi ne forlasis la instituton dum semajnoj. Vi preskaŭ loĝis tie.
– Kio estis antaŭe ne gravas. Ĉu vi scias, kion mi nun faras? Mi konservas aŭtomatajn navigaciajn ekipaĵojn sur ŝipoj, kiuj navigas de haveno al haveno kaj liveras ĝeneralan kargon. Mi finas laboron kaj havas la reston de la tempo por mi mem. Neniuj kontemploj aŭ problemoj. Foje libro...
– Jes, mi komprenas. Mi preferus, ke vi havu monon. Tiam mi ne havus problemojn. Ordinara paciento...
– Tiam mi verŝajne ne turnus min al vi.
– Almenaŭ vi estas honesta, profesoro.
– Mi longe pensis antaŭ ol mi venis al vi. Mi pensis pri la alia hemisfero. Tie ili faras ĝin senpage. Iam, kiam mi ankoraŭ estis profesoro Molnar, ili certe farus tion ĉi, sed hodiaŭ... Hodiaŭ mi apenaŭ kolektus monon por la vojaĝo.
– Vi do pripensis ĉiujn eblojn kaj restis nur mi.
– Ĝuste.
Egberg ne respondis. La teleroj estis ŝanĝitaj intertempe. Kio estis servita estis cervorostaĵo, sed Molnar ne plu manĝis. Li sentis, ke la doloro intensiĝas kaj radias preter lia klaviklo. Egberg ne insistis. Li mem manĝis rapide kaj ili ambaŭ restis silentaj.
– Ĉu vi pensas, ke nun estas mia vico? – Egberg finfine demandis.
Molnar silentis.
– Mi ne respondos tiel simple al vi. Mi devas pensi pri...
– Espereble ne tro longe. Mi povus morti ĉi tie. Ne, mi ne pensas, ke vi havus iuj ajn problemojn eĉ se ili kontrolus, kiu mi estas kaj kio, por diri almenaŭ, iam disigis nin. Ĉi tiuj ja estas malnovaj aferoj. Por ĉia kazo, en miaj privataĵoj troviĝas la adreso de mia kuracisto. Li atestos, ke la fakto, ke mi vivis tiel longe, estas ankoraŭ signifa devio de tio, kion oni devus atendi.
– Ĉu li estas bona specialisto?
– Nu, mezaĝa provinca kuracisto, sed ankaŭ la kazo ne estas malfacila.
– Mi jam havas la adreson. Morgaŭ mi ricevos ĉiujn datumojn, kiujn li posedas.
– Vi traserĉis miajn aĵojn.
– Kiel vi povas vidi. Ĉiuokaze, ne mi persone.
– Almenaŭ ankaŭ vi estas honesta. Ĉi tio estas io nova. Mi ne pensis, ke ĝi venas kun aĝo.
– Vi ĉiam mispritaksis min, profesoro. Mi neniam kontraŭbatalis vin kiel personon. Mi nur kontraŭbatalis viajn opiniojn.
– La rezulto estis la sama. Ni ne revenu al ĉi tiuj aferoj.
– Prave. Ĉu vi ŝatus iom da kafo? Mi opinias, ke ĝi ne povas damaĝi vin.
– Interkonsentite.
– Do ni iru al mia oficejo.
Kafo kaj konjako jam atendis ilin sur malalta tableto starigita apud grandaj, ledkovritaj brakseĝoj. La lumo estis flava, malheligita, kiel en la tuto de la domo. En la fundo de la ĉambro Molnar vidis en la mallumo ion, kio aspektis kiel granda kontrolpupitro. La pupitro estis malhela, escepte de unu ruĝa lumeto pulsanta preskaŭ ĉe ĝia rando.
– Pardonu, profesoro, por momenton. Tamen io okazas en la instituto. – Egberg alpaŝis al la pupitro, super kiu en la sama momento ekbrilis du helaj lampoj, radiantaj taglume. Sur la ekrano aperis vizaĝo de viro en blanka kitelo.
– Kion novan, Dorn? – demandis Egberg.
– En ordo. Nur dekseso estas maltrankvila. Tial mi ĝenis vin.
– Ĉu vi provis apliki polarigan tension?
– Jes. Ne helpas.
– Bone, mi kontrolos post momento – diris Egberg kaj turnis la ekranon tiel ke Molnar ne plu povis vidi ion. Ŝaltilo klakis kaj Molnar aŭdis hurlon, monotonan, malaltan, preskaŭ nehoman. Li ekstaris kaj, singarda por ne frappuŝi la tablon, iris al la pupitro. Egberg, klinante super la ekrano staris turnita dorse al li. Li estis pli alta ol Molnar kaj kovris parton de la ekrano. En la resto, tamen, Molnar vidis la manon de virino, eble de infano. La mano malfermiĝis kaj kunpremiĝis konvulsie, poste estis la antaŭbrako, kaj plue la metalo, stranga implikita reto etendiĝanta kaj streĉiĝanta samtakte de la kuntiriĝoj de la mano. Li rigardis la manon dum momento kaj poste rigardis pli profunden en la ekranon. Tie, en granda travidebla bovlo, flosis cerbo. Li ne povis erari, li estis neŭronikisto. Subite la hurlado ĉesis kaj la ekrano malpleniĝis. Egberg turnis sin kaj rigardis elsupre Molnar-on starantan ĝuste antaŭ li.
– Ĝi estis la cerbo – diris Molnar.
– Certe.
– Kaj la mano de homo.
– La mano estis homa, sed la cerbo estis simia. Ĝi kontrolas la homan manon kiel aparaton pli specialigitan ol la membrojn de simio. Duobla hibrida sistemo.
Egberg estingis la lumojn super la kontrolpupitro kaj Molnar povis nur vidi brakseĝojn, tabletojn kaj vaporantan kafon.
– Bonvolu sidiĝi, profesoro. Vera sciencisto ĉiam scivolas, ĉu ne?
– Sed kial... ĉi tiu sistemo?
– Iaj el la plej simplaj servoj... disdonado de manteloj en la vestejo, ĉirkaŭvolvado de bombonoj en paperojn. Ĉie, kie oni ne postulas troan pensadon kaj la homa mano estas efika... aŭ bonvena. Se mi irus al la aŭtuna neŭronikokongreso, mi starigus ĉi tiun ciborgon ĉe la enirejo kaj ĝi donus sian manon al ĉiuj enirantoj.
– Tio estas freneza ideo.
– Vi pravas. Eble ne la plej bontona, sed la reklamo senduba. Bedaŭrinde mi ne iros al la kongreso...
Ili trinkis sian kafon silente nun. – Mi alvenis senbezone ĉi tien – pensis Molnar. – Estis antaŭvideble, ke li ne donos al mi artefaritan koron. Li verŝajne nun pensas, kiel rifuzi min, por ke li poste ne kompatu sin. Kvankam ĉu tia homo eĉ kompatas sin pro io, kion li faris, des malpli pro tio, kion li ne faris? – Tiam li pensis pri sia metala lito, pri la gratado de la insektoj en la muroj de sia domo, kaj pri la sirensonoj de ŝipoj irantaj sur la maron.
– Mi pensas, ke mi iros al mia ĉambro – li diris – kaj mi foriros morgaŭ matene.
– Sed Profesoro, ni ne finis nian interparolon.
– Mi timas, ke ĝia rezulto jam estas antaŭvidita.
– Sed mi ankoraŭ ne donis al vi respondon.
– Ĝi ŝajnas malpli grava al mi nuntempe.
– Ni ĉiam havas dubojn vespere, kiujn ni ne havas matene. Bonan nokton, profesoro. Mia sekretariino eskortos vin.
– Tiu ĉi, kiu perdas ŝiajn sandalojn…
– Jes. Vi estas rimarkema, profesoro – li aldonis post momento.
Mag jam staris ĉe la pordo.
– Bonan nokton – diris Molnar kaj sekvis Mag eksteren.
Kiam li restis sola en la ĉambro, li provis malfermi la fenestron, senrezulte, same kiel antaŭe. Li volis elrigardi en la koridoron kaj voki Mag-on, ke ŝi helpu lin, sed la pordo ne malfermiĝis. Kaj tiam li unuafoje pensis, ke li neniam foriros de ĉi tie. Li povis voki Mag-on aŭ Egberg-on, sed li pensis pri la oficejo kaj la pupitro, kie la ruĝa lumo ekbrilos. Li rezignis. Frapado vekis lin. Delikata frapado al la pordo kiel en ordinara domo. La suno brilis ekster la fenestro kaj la ĉiutaga varmo komenciĝis kaj daŭris ĝis malfrua posttagmezo.
– Jes, bonvolu eniri – li diris kaj tiris la littukon kaj kovrilon kovrantan lin ĝis la kolo.
Mag envenis kaj alportis pleton kun matenmanĝaĵo. Li flaris kafon.
– Dankon. Sed kial vi kaj ne tiu...
– Mi prizorgas vin. Mi pensis, ke mi faras ĝin ĝuste.
– Bonege. Mi ankaŭ petas vin malfermi la fenestron.
– Nun estas varmego kaj polvo en la aero. Eble vespere...
– Vespere mi jam provis.
– Ho, ĉi tio devas esti izolita ĉambro.
– Izolita?
Ŝi ne respondis.
Ŝi estas embarasita – pensis Molnar – ŝi timas, ke ŝi jam diris tro multe.
– Vi ne volas respondi al mi, Mag.
– Bonvolu demandi doktoron Egberg. Li ja estas via amiko...
– Jes, kompreneble, mi demandos.
Li vidis ŝin unuafoje en plena taglumo. Tiam, ĉe la pordego li estis tro laca por pririgardi ŝin. Vere bela junulino. – El tiuj, kiuj ne atentigas pri si, estas ĉiam en la dua vico – li pensis, kaj sentis la nedifinitan bedaŭron, kiun li foje sentis en la lastaj jaroj, kiam li vidis junulinon similan al tiu ĉi.
– Mi venos al vi post la matenmanĝo. D-ro Egberg ŝatus vidi vin.
Li kapjesis, jam kliniĝante super la pleto. Li atendis ĝis ŝi foriris, kaj poste li iris al la pordo kaj premis la manilon. La pordo cedis post tiu ĉi eta momento, kiun la elektromekanika kontrolo bezonas por fari decidon. Poste li revenis al matenmanĝo. Li estis malsata kaj volis havi ion en la stomako antaŭ la multkilometra vojo, kiu atendis lin. Li ankoraŭ razis sin, kolektis siajn aĵojn kaj metis ilin en la sakon. Li estis decidita. Li eliris en la koridoron kaj poste malsupren laŭ la ŝtuparo. Kiel li suspektis, li renkontis neniun. La pado kondukanta al la pordego estis nun en plena ombro, ĉar la sunon baris la domo. Li marŝis per takta paŝo, kiun li kalkulis en sia menso, ne tro malrapide kaj ne tro rapide. Kiam li atingis la pordegon, la pordisto paŝis renkonte al li. – La sama homo kiel hieraŭ, – pensis Molnar. Li volis preterpasi lin, sed la viro kaptis lian manon.
– Kien? Malpermesite.
Li ne respondis, nur plenforte pugnobatis la alian viron en la stomakon per sia libera mano. Eĉ en la momento de bato li sciis, ke tio, kion li trafis, ne estas korpo. La pordisto apenaŭ moviĝis. Li eĉ ne ŝanĝis sian vizaĝmienon. Molnar nur sentis, ke la fingroj de la pordisto premas lian brakon kiel metalaj teniloj. Li faligis la sakon. La viro puŝis lin malpeze en la bruston kaj ellasis. Molnar ŝanceliĝis.
– Ne estas permesite – ripetis la pordisto.
– Mi pasos. Mi devas trapasi – pensis Molnar. Li volis fari paŝon al la pordisto kaj ne povis. La doloro venis tia, ke krom ĝi estis nenio alia. Li ne volis fali. Li kunpremis la dentojn. – Ĝi pasos, ĝi pasos baldaŭ. – Poste li nur vidis la suprojn de la pinoj. Li eĉ ne sentis la frapon de la falo. La suproj de la pinoj malklariĝis kaj pli kaj pli miksiĝis kun la fono de la ĉielo.
Kiam li malfermis la okulojn, Egberg estis klinanta sin super li. La doloro, kiun li konis kaj kies alvenon li senerare rekonis, malaperis. Nur lia haŭto brulis, ie supraĵe sur lia brusto. Li rigardis tien, sed li estis kovrita ĝis la kolo kaj tro malforta por moviĝi.
– Jam ĉio estas bona – diris Egberg. – Vi estis fortuna, profesoro.
– Fortuna?…
– Se ne, ke vi estas ĉi tie, en la instituto, vi jam estus mortinta. Mi tamen apenaŭ atingis ĝustatempe. – Tio ĉi jam estis la fino.
– Jes.
– Kaj nun?
– Vi havas artefaritan koron:
– Do finfine?
– Mi estis savanta vian vivon.
– Mi esperas, ke ĉio finos bone.
– Ankaŭ mi.
Paroli lacigis lin. Li kuŝis senmove kaj rigardis la plafonon. Ankaŭ Egberg silentis. Molnar atendis ĝis kiam li foriros.
– Tio daŭris kvar, eble kvin minutojn, antaŭ ol mi refunkciigis vian cirkuladon – li diris plue.
Ankoraŭ kelkajn minutojn kaj mi estus malŝtopita – pensis Molnar. – La homvrako, kies cerbaj ĉeloj perdis sian funkciecon.
Egberg hezitis.
– Vi estis malzorgema, profesoro, kun via koro...
– Mi volis foriri. Foriri de ĉi tie – diris Molnar mallaŭte.
– Vi povus averti min.
– Kaj resti en ŝlosita ĉambro... izolita, kiel vi nomas ĝin.
– La seruro estis hazarde aktivigita dum la nokto.
Do Mag rakontis al li – pensis Molnar.
– Mi ne kredas en tiaj okazoj, Egberg.
– Mi ne povas konvinki vin. Sed kiel vi vidas, la timoj verŝajne estis nepravigeblaj...
– Mi ne scias.
– Vi ja vivas!
– Estas fakto...
Egberg hezitis, kvazaŭ li volus ion pli diri, sed li diris jam nenion kaj foriris. Molnar fermis la okulojn. – Nun daŭros kelkajn tagojn antaŭ ol mi povos eliri de ĉi tie – li pensis. – Eĉ kun nunaj metodoj rapide krei cikatrojn, ĝi devas daŭri iom da tempo. Kaj tamen li savis min. En ĉi tiuj kondiĉoj neniu, eĉ mi mem, povus kulpigi lin, se mi mortus ĉi tie. Ŝajne li volis doni al mi ĉi tiun artefaritan koron. – Li ankoraŭ pensis pri la porda blokado kaj ne estis plu tiel certa. Poste li ekdormis.
Li vekiĝis en la nokto kaj sentis soifon. En la ĉambro estis mallume, nur malgranda nokta lampo sur la tablo apud la lito estis ŝaltita. En ĝia lumo li vidis la Mag-on. Ŝi sidis en la fotelo, la sama, ne tre komforta, en kiu li mem sidis hieraŭ. Ŝi dormetis.
– Mag, fraŭlino Mag... – li diris tion mallaŭte, kaj tamen ŝi vekiĝis.
– Kiel vi fartas? – ŝi ankaŭ flustre demandis.
– Bonege – li provis rideti al ŝi. – Mi ŝatus trinki akvon.
– Jen estas – ŝi donis al li la trinkpoteton. La likvaĵo gustis kiel oranĝa suko kun io aldonita, kiun li ne povis facile determini.
– Ĉu ĝi doloras? – ŝi demandis.
– Jam ne plu.
– Ĝi bone resaniĝas. Vespere, d-ro Egberg esploris vin.
– Mi eĉ ne vekiĝis?
– Vi estas sub la influo de Brotkasa. Ĉi tio donas bonegajn rezultojn – ŝi aldonis.
– Mi vidas, ke vi ankaŭ estas kvalifikita flegistino.
– Sekretario, asistanto kaj ĉio. Mi scivolas, kia estos via rolo.
– Rolo?
– Nu jes. Vi ja estas nova aldono al la farmo de Egberg. Ni tiel nomas lia instituto inter si.
– Mi ne komprenas.
– Li ne parolis kun vi?
Li instinkte volis nei ĝin, sed li pensis, ke tiam li nenion plu lernos de ŝi.
– Li nur menciis – li diris.
– Vi verŝajne ricevos ion pli interesan ol mi. Vi estas profesoro. Vi iam estis la amiko de Egberg...
– Eĉ lia ĉefo.
– Ĝuste. Vi verŝajne ricevos intelektronikan laborejon. De monato ĝi estas sen manaĝero.
– Kaj la antaŭa... foriris?
– Li foriris... – Mag ripetis tion kun stranga intonacio, kiun li ne povis priskribi. – Ne, li simple mortis.
– Kaj kio okazis al li?
– Ni trovis lin en la bunkro. Tie interne estas perdo de energikampo. Vi scias, la muroj estas du metrojn dikaj, el ferbetono. Ili ŝirmas kaj la energio ne penetras ilin.
– Kia energio?
– Funkciiganta la koron. Li havis la samon kiel vi.
– Mi ne komprenas, – Molnar diris tion ĉi, kvankam li jam komencis kompreni. Li fermis la okulojn kaj sentis strangan streĉiĝon en sia stomako, kiel kiam en la holdo de granda ŝipo balancata de ondo kestoj falis de supre, frakasiĝante ĉirkaŭ li.
– Ĉu vi dormos? – Mag demandis post momento de silento.
– Ne. Mi jam dormis sufiĉe – li aŭskultis sian voĉon kaj miris, ke ĝi estas tiel normala. – Kaj ĉi tiu energio atingas ĉi tien? – li demandis.
– Kompreneble. La tuta instituto kaj la plej proksima ĉirkaŭaĵo, ie en radiuso de duona kilometro, estas kovritaj de tiu ĉi kampo.
– Kaj pli malproksime?
– Kio pli malproksime?
– Se mi volas iri ekster la instituton, al la marbordo, aŭ al la urbo – li demandis, kvankam li sciis la respondon, sed li volis aŭdi ĝin de ĉi tiu junulino, kiu parolis pri ĉio ĉi tiel senĝene.
– Vi ne povas. Ĉi tio estas morto. Vi ja scias tion. Vi subskribis la sindevontigon, tiun ĉi kun notario kaj la tuta amuza ceremonio.
– Mi subskribis nenion.
Mag silentis momenton, kaj poste ŝi diris mallaŭte:
– Vi ne sukcesis. Sed vi subskribos. Ĝi estas nur formalaĵo.
Li volis diri, ke li ne subskribos, sed li rememoris al si la okazintaĵon kun pordblokado kaj diris nenion.
– Tial ni ĉiuj venas ĉi tien – aldonis Mag kvazaŭ bedaŭre. – Antaŭ ol mi venis ĉi tien, mi estis sekretario en eksporta kompanio en Bonaero. La sekretario de la dua direktoro – ŝi aldonis kvazaŭ kun fiero. – Mi laboris en la dekdua etaĝo en la sidejo de la firmao. Trotam kaj Co. Ĉu vi konas ĉi tiun firmaon?
– Ne. Mi neniam estis en Bonaero.
– Tio estis la tempoj. Sabate ni vojaĝis al la marbordo... Sciu, kion mi plej mankas ĉi tie estas naĝado kaj la maro. Foje vespere, kiam la vento blovas, mi sentas ĝin. De ĉi tie ne estas malproksime ĝis la bordo.
– Mi scias.
– Vi ankoraŭ ne sentas ĝin. Ĝi komenciĝas nur post kelkaj monatoj, foje post duonjaro...
– Kio?
– Estas malfacile priskribi. Maltrankvilo, mi supozas. Vi volas foriri, nepre foriri...
– Sopiro?
– Ne, de la komenco mankas al vi via hejmo, viaj amatoj, homoj ĝenerale. Sed tiu estas malsama, pli malfacile difinebla, iel pli praa. Eble mi senbezone diras tion ĉi al vi.
– Kial. Mi volas scii pri ĝi anticipe.
– Mi ne sciis. Mi ne imagis, ke ĝi estos ĝuste tiel. Kelkfoje mi pensas, ke mi ne estus veninta ĉi tien, se mi scius.
– Kaj tiam?…
– Mi verŝajne ne estus viva. En la plej bona okazo, en radĉaro.
Tiam mi terure timis tion ĉi, verŝajne pli ol la morton. Ĉu vi povas imagi? Rigardi ĉion ĉi, la preterpasantojn, la aliajn junulinojn, la homojn irantajn labori, kaj scii ke vi estas ekstere de tio ĉi... por ĉiam. Resti ĉi tie estis la sola eblo. Mi iras, laboras, foje eĉ naĝas en nia naĝejo. Tio ĉi estas pli malbona ĉar miaj kruroj estas iom rigidaj, precipe miaj piedoj.
– Ne estis alia eblo?
– Ne. Mi vizitis la plej elstarajn specialistojn. Eĉ en la alia hemisfero, en Eŭropo. Mia koramiko sendis min. Li ŝparis por dometo. Mi havis mirindan koramikon. Li volis edziĝi, sed Egberg akceptas nur gesoluloj. Krome mi ne scias, ĉu mi tamen edziniĝus kun li. Ĉi tio ne havis sencon.
– Kaj kiel vi venis ĉi tien?
– Unu el la kuracistoj, kiujn mi vizitis, kiam la spira centro jam estis en risko, rakontis al mi pri tio ĉi. Li diris, ke la kliniko de Egberg estas la nura centro, kiu povus plenumi la operacion. Li klarigis, ke li ne donas al mi konsilojn, li nur informas min.
– Kaj Egberg postulis monon?
– Ne. Ĉi tiu kazo estis tro nekutima. Li diris, ke li povas fari ĝin nur eksperimente. Li ne garantiis la rezulton. Al lia merito, li ne donis al mi multe da espero.
– Kaj vi konsentis?
– Kaj kion mi devis fari? Mi trapasis ĉiujn ĉi formalaĵojn, subskribis ĉiujn rajtigojn kaj deklarojn kaj... jen mi estas. Mi vivas, kiel vi vidas.
– Kaj tiu?
– Kiu?
– Tiu en la bunkro.
– Ho, Bertold. Li ankaŭ subskribis ĉion. Li simple ne havis monon. Li havis nur koron.
– Kio li estis?
– Elektroniko. Jam pli maljuna homo. Iam li diris al mi, ke li ankoraŭ memoras la tempojn, kiam elektronikaj cirkvitoj konsistis el apartaj transistoroj.
– Kaj kiom longe li vivis?
– Kelkajn jarojn. Li jam estis, kiam mi venis ĉi tien. Mi eĉ ŝatis lin. Tia trankvila, silentema homo, kiu preskaŭ malĉeestis. Li restis en sia laborejo kaj mi eĉ ne ĉiam vidis lin ĉe la vespermanĝo. Ankaŭ tiam li ne venis, kaj poste Josph trovis lin en la bunkro. Bertold sciis, ke eniri internen estos morto por li.
– Same kiel iri tro malproksimen de la instituto? – Molnar intence faris tiun ĉi demandon, kvankam li jam antaŭdiris la respondon.
– Ne ekzakte, en la bunkro la kampo finiĝas abrupte. Tie estas bona ŝirmado... kaj la efiko estas kvazaŭ la koro subite haltus. Tiel diris Egberg, kiam li iam avertis nin pri tio. Kaj iri ekster la atingodistanco de la kampo estas malrapida agonio. La intenseco malpliiĝas iomete kun ĉiu metro.
– Kaj li falis en la bunkron?
– Ŝajne li glitis laŭ la ramplo. Tie estas ramplo – ŝi aldonis. – Li kolapsis antaŭ ol li povis foriri, tion diras Egberg.
– Kaj vi?
– Mi?
– Kion vi pensas pri ĉi tio? – li vidis ŝin instinkte ekrigardi la ekranon.
– Mi? Nu, li svenis. Li estis maljunulo. Mi supozas, ke jes – ŝi aldonis pli mallaŭte. – Ĉu vi ŝatus trinki? – ŝi demandis.
– Ne, dankon – li fermis la okulojn. Li pensis pri la maljunulo, kiu mortis en la bunkro, ĉar lia artefarita koro ne ricevis energion el la kampo generata en la instituto. La artefarita koro haltis, same kiel la vera. Li rememoris al si, antaŭ la pordego, la falon, kiun li ne plu sentis, kaj la suproj de la pinarboj perdantaj sian kontraston, dissolviĝantaj sur la fono de la ĉielo. Tiam li ekdormis.
Post kelkaj tagoj li jam promenis tra la ĉambro de la lito ĝis la brakseĝo. Egberg venis dufoje tage kun Dorn, lia silenta asistanto, kiun Molnar vidis sur la ekrano tiam post la vespermanĝo. Li agis kiel kuracisto, ordinara kuracisto, kaj ili parolis pri la korpa temperaturo, sangopremo kaj spirado de Molnar. Li foje scivolis, kiam Egberg finfine diros al li, ke li estas la nova aldono al sia farmo, sed tiu pririgardis la suturerojn kaj foriris. Kaj Molnar atendis. Li estis ankoraŭ malforta, tro malforta. Foje venis Dorn mem, sed neniam Mag. Molnar ne demandis pri ŝi. Li pripensis ĉiujn eblecojn kaj ne demandis. Se ŝia foresto estis la rezulto de Egberg, kiu aŭdis ilian konversacion kaj opiniis, ke ŝi diris tro multe, ne estis senco demandi pri ŝi. Kaj se ŝia foresto estis hazardo, ŝi povus esti fonto de informoj en la estonteco, kiujn li neniam ricevus de Egberg aŭ Dorn, ĉar Dorn parolis preskaŭ neniom. Nur unufoje, kiam li enskribis per ruĝa krajono novajn informojn sur la karton pri la malsano de Molnar, li ekparolis al li tute neatendite.
– Iam mi lernis el via lernolibro, profesoro.
– Ĉu vere?
– El ĉi tiu nova eldono. Ĝi estis publikigita kiam mi estis ankoraŭ studento.
Molnar memoris ĉi tiun eldonon. La eldonisto trovis lin post kelkaj monatoj da serĉado. Li rememoris tiun ĉi reprezentanton de la eldonejo en malhela vesto, kun nigra teko, el kiu li elprenis pretan kontrakton, sidantan ĉe tableto kovrita per tie kaj aliloke albruligita plasta tablotuko. Ŝvito fluis torente laŭ lia vizaĝo. Li viŝis ĝin ree kaj ree per granda blanka tuko kaj ne estis tute certa, ĉu li sidas fronte al la ĝusta homo, la profesoro pri neŭroniko, kies lernolibron lia firmao intencas eldoni. Poste, Molnar ricevis ĉekon, kiu en liaj cirkonstancoj jam estis riĉaĵo, kaj aĉetis boaton kun motoro. Li tiam fiŝis kun sia propra boato kaj la viroj, kun kiuj li laboris, enviis lin.
– Mi memoras ĉi tiun libron – diris Molnar. – Kiam ili estis eldonantaj ĝin, mi pensis, ke ili povus trovi ion pli bonan, kaj certe pli novan.
– Ĝi estis bona lernolibro – diris Dorn. – Hodiaŭ estas jam alie, sed tiam ĝi estis tute bona. Ĉu vi ankaŭ opinias tiel?
– Mi ne scias, mi ne povas juĝi. Mi ne povus jam skribi eĉ tian lernolibron. Des pli fari ion veran.
– Mi pensas, ke oni ne forgesas tion ĉi, same kiel naĝado aŭ biciklado. Kompreneble, ne forgesas tiuj, kiuj faras ĝin, ĉar ĝi estas la sola afero, kiun ili ŝatus fari en la vivo.
– Ankaŭ mi antaŭe pensis same, sed de jaroj mi faras ion alian – diris Molnar. – Cetere, krom volemo, oni bezonas praktikon, kiun oni havas nur kiam oni laboras tagon post tago dum monatoj kaj jaroj.
– Mi ne intencis ofendi vin, profesoro – diris Dorn. – Cetere vi povus fari ĝin ankaŭ nun.
– Jam ne plu. Mi estas tro maljuna. Kaj vi estas tro juna por kompreni ĝin.
– Tamen mi pensas, ke mi pravas.
– Aŭ eble vi simple ne havas elekton.
– Mi ne komprenas?
– Kion alian vi povas fari kiel objekto en la farmo de Egberg?
– Mi... mi ne estas objekto. Mi nur laboras ĉi tie.
– Sed vi loĝas ĉi tie kaj vi ĉiam ĉeestas.
– Mi pensas, profesoro, ke ĉiu juna kuracisto, kiu volas scipovi ion fari dum la tuta vivo, devus labori kiel mi dum kelkaj jaroj, ĉiam esti surloke, fari ĉion.
– Ĉu vi estas kuracisto?! Ne moku, junulo. Vi estas eksperimentisto, la plej malbona speco de eksperimentisto kiu iam ekzistis. Vi eksperimentas je via propra specio, je homoj, kiuj povus esti viaj amikoj, gepatroj, infanoj. Cerbogreftadoj, personecŝanĝoj. La homo de tago al tago ĉesas esti si mem, li gratas al si malantaŭ siaj oreloj aŭ ekhavas soifon kiam vi premas la klavon. Li forturnas sin kun abomeno de la amata persono aŭ kapablas tratranĉi ĝian gorĝon, kiam vi faras la ĝustan movon per via fingro.
– Vi troigas, profesoro!
– Ne, mi diras nur la veron, la tutan veron. Ĉion, kion mi pensas pri ĉi tiuj eksperimentoj kaj homoj kiel vi. Mi ne falsas ĉi tiun veron kiel vi.
Dorn ne respondis. Li metis la krajonon, kiun li turnis en siaj fingroj, en la poŝon de sia blanka kitelo kaj foriris.
Li nun konsideros ĉion, kion mi diris al li – Molnar pensis – kompreneble se homoj kiel li eĉ ĝenerale pripensas tion ĉi, kion ili faras.
Malfrue posttagmeze li ofte eliris al la ĝardeno kaj, dum estis ankoraŭ varme, promenis laŭ mallarĝaj padoj inter densaj arbustoj, kiuj estis plantitaj ĉi tie, kiam la instituto estis konstruita. Kiam la varmego pasis, li ŝatis kuŝi sur la herbo aŭ sur la ŝtonmuroj de la baseno kaj rigardi la ĉielon. La horoj pasis kaj kiam mallumo alproksimiĝis, li revenis al sia ĉambro, kie Josph alportis al li vespermanĝon. Li havis multon da tempo. Foje Josph elveturis en malgranda, tolkovrita duonkamiono, kaj tiam Mag alportis al li vespermanĝon. Ŝi metis la pleton sur la tableton, foje ŝi demandis, kiel li fartas, sed jam estante ĉe la pordo kiam ŝi foriris. Ŝi ne rigardis la ekranon aŭ la ŝvelantajn lensojn de la viziosendiloj, tamen Molnar bone sciis, ke ili rigardas ilin per la okuloj de Egberg, aŭ eble de Dorn. Nur Josfo ŝajnis ne rimarki ilin, sed li ne estis objekto, nur homo, por kiu la mondo ne finiĝis ĉe la barilo de la instituto. Li estis kapabla, forta, kaj fumis la samajn cigaredojn, kiujn Molnar iam fumis. Ilia fumo restis en la ĉambro kiam Josph foriris, kaj Molnar ankoraŭ povis flari ĝian odoron nokte kiam li endormiĝis. Li iam prenis unu el la pakaĵo, kiun Josph metis sur la pleton. Li serĉis alumetojn, sed li havis neniun. Josph ekbruligis sian grandan benzinfajrilon, kaj post momento Molnar gustumis fumon en sia buŝo.
– Kuracisto ne permesas, ĉu? – demandis Josph.
– Mi mem ĉesis fumi.
– Mi ne povas permesi ĝin al mi. Iam mi provis. Kaj ĉi tiuj estas bonaj. Mi aĉetas ilin pogrande en la urbeto, el kontrabando.
– Krome oni devas veturi tien.
– Ne bedaŭru tion. Malnobla truo.
– Vi povas veturi pli malproksimen. Per veturilo nenien estas fore.
– Mi ne povas, la doktoro malpermesas. Ni ĉiuj devas esti tie la tutan tempon.
– Kaj ĉu li mem veturas?
– Li kutimis veturi al sia familio, ne malproksime de ĉi tie, kvindek kilometrojn for. Nun ankaŭ li ne veturas.
– Kial?
– Mi ne scias. Oni diras, ke li eksedziĝis je la edzino.
– Kaj vere?
– Li ne konfesas al mi – Josph prenis la pleton.
– Ĉu vi ankoraŭ ne enuas?
– Eble iomete. Sed la laboro estas bona. Oni devas labori ie.
– Vi havas multon da laboro ĉi tie.
– Mi faras ĉion. Vi mem vidas.
– Vi havas ampleksajn kvalifikojn. La Instituto estas preskaŭ fabriko, almenaŭ laŭ la konsumita energio.
– Sen troigo. Prefere, teleregado kaj informtranssendo.
La energio ne estas tiom granda ĉi tie. Krome, por speciala aparataro oni venas de ekstere.
– Mi ŝatus iam vidi tiun ĉi vian aparataron.
– Bedaŭrinde tio ĉi estas neebla. Ni havas striktajn instrukciojn pri ĉi tiuj aferoj. Iu paneo kaj oni devus ripeti la plej multajn eksperimentojn. Sen mencii la biologian materialon, kiu estas sufiĉe multekosta ĉi tie. Kompreneble ni havas protekton.
– Propra kriza elektroprovizo?
– Jes.
– Certe. Ĉe ne tro alta energikonsumo tio ĉi estas la plej simpla solvo.
Josph atente rigardis Molnar-on.
– Oni diris al mi, ke vi estas neŭronikisto.
– Ili diras diversajn aferojn, sed mia specialaĵo estas multe pli proksima al la via ol vi pensas – li diris sen pensi pri tio, kion li parolas. Li jam pensis pri io alia: pri la malalta energio ĉerpata de la instituto, kaj li komprenis, ke unu el ili, Egberg aŭ Josph, ne diras la veron. – Mi klarigos ĉi tion – li pensis, kaj li jam sciis kiel li faros tion. Li eĉ ne rimarkis, kiam Josph foriris. Li renkontis Mag-on la sekvan tagon en la ĝardeno. Li vidis ŝin marŝi laŭ la pado al la domo.
– Mag... Ĉu vi havas momenton?! – li ekkriis.
Ŝi ĉesis iri nedecidita.
– Unu momenton... – li paŝis al ŝi.
– Mi devus esti en la oficejo – ŝi diris necerte.
– Aŭ ĉu estas por vi maloportune paroli kun mi ĉi tie?
– Tute ne, kial?
– Ŝajnis al mi, ke ni malofte renkontas unu la alian nun.
– Mi havas multon por fari ĉi tie.
– Mi ne okupos multe da via tempo. Mi volas scii unu aferon. Ĉu vi persone sentis la efikojn de la kampmalapero?
– Ne mi, sed Bertold...
– Ni ne parolu nun pri Bertold. Ĉu vi neniam sentis ion ajn mem?
Kapturno en parte ekranataj ĉambroj, io tia?
– Ne. Kial vi demandas?– Molnar momenton ne respondis.
– Mi diros al vi – li fine decidiĝis. – Mi suspektas, ke ĉi tiu kampo tute ne ekzistas.
– Kiel do?
– Ĝi simple ne estas tie. Aŭ pli ĝuste, ĝi ekzistas nur en la imago de vi kaj ankoraŭ de kelkaj aliaj objektoj de la farmo, kiel vi tion ĉi diras. Jen la ideo de Egberg, perfekta en sia simpleco.
– Mi ne tute komprenas...
– Tio estas facila! Ĉu vi, malgraŭ ĉiuj viaj devoligoj subskribitaj antaŭ la operacio, restus ĉi tie difinite se ne estus la kampo?
– Ne, kompreneble ne. Ah... mi komprenas! Ĉu vi pensas, ke li povus fari ĝin? Sugestii al ni la ekziston de kampo, kiu ne ekzistas?
– Li certe povus. Vi subtaksas vian ĉefon. Mi konas lin pli longe.
– Kaj ĉu vi certas, ke ĝuste tiel li faris?
– Ne… Sincere, ne. Kaj tial mi ŝatus proponi al vi eksperimenton, eksperimenton kun via partopreno.
– Kion mi povas helpi vin?
– Vi eniros la bunkron, Mag, por mallonga tempo: du aŭ tri minutojn.
Se nenio okazos al vi, vi estos libera. – Ŝi atente rigardis lin. Li pensis, ke ŝi estas multe pli trankvila ol li origine supozis.
– Mi pensas, ke iri tien estas morto. Kaj mi ne volas morti.
– Ĉu vi volas resti ĉi tie dum via tuta vivo? Antaŭ kelkaj tagoj…
– Tiam mi havis malbonan tagon. Ĉi tio okazas al mi foje. Sed mi volas vivi, eĉ ĉi tie, se mi ne povas fari alie.
– Aŭskultu, Mag. Ne estas demando pri morto. Mi protektos vin de la ekstero. Mi simple eltiros vin de tie se vi senkonsciiĝos. Oni ne mortas en sekundo. Mi ligos ŝnuron ĉirkaŭ vi kaj eltiros vin.
– Ĉu oni ne povas kontroli tion ĉi alimaniere?
– Oni ne povas. Do kiel?
Ŝi ne respondis. Ili staris meze de la pado, kaj Molnar sciis, ke pli aŭ malpli frue iu venos kaj interrompos la konversacion, kiun li bezonis nepre fini.
– Ĉi tio estas ŝanco ankaŭ por vi. Neniu krom mi kuraĝos provi. Vi ĉiuj ĉi tie timas Egberg-on. Ne neu. Tio estas videbla. Kaj por ĉi tiu eksperimento, unu persono ne sufiĉas. Pensu pri Bertold. Se iu tiam eltirus lin, li ankoraŭ vivus hodiaŭ. Sed li provis la sola.
– Li provis?
– Tiel mi pensas. Li certe devis rimarki la samon kiel mi.
– Mi timas, profesoro – sed mi provos. Se ĝi ne funkcios, vi havos min je via konscienco.
Li pensis, ke ŝi ridetos, sed ŝi rigardis lin atente, same kiel antaŭe.
– Kiam vi volas provi, profesoro? – ŝi demandis denove.
– Tuj. Ĉu vi povas? Mi preparis la ŝnuron.
– Bone. Mi nur ŝanĝos mian robon.
– Por kio?
– Se ĝi ne funkcius. Ĉi tiu ne estas la plej bona...
– Sed Mag, estu prudenta. Ni iru!
Nun ŝi ridetis al li.
– Interkonsento. Ne timu, profesoro. Mi ne evitas. Mi eniros tien, jam estas decidite.
Ili revenis al la instituto aparte kaj renkontiĝis ĉe la ŝtuparo kondukanta al la subteraĵo. Estis malvarme ĉi tie, kaj Molnar povis flari la ŝiman odoron de malseka kelo. La ŝtuparo estis larĝa, kaj apud ĝi betona rampo kondukis malsupren. Tiu ĉi rampo finiĝis ĉe la enirejo al la bunkro per duonronda malfermaĵo en kiun enveturis ĉaron kun preparaĵoj por surradiado. Li estis tie antaŭe, kaj proksime, en amaso da pakaĵoj, li kaŝis la ŝnuron. Ĝi estis kunligita per solida marista nodo el du pli mallongaj, kiuj servis por kuntiri la kurtenojn en lia ĉambro. Li demetis ilin ĉe la tagiĝo, kiam estis ankoraŭ mallume, kaj li supozis, ke tiuj, kiuj eble povus observi lin, dormis. Mag eĉ ne kontrolis la nodon. Li forte ligis ŝin ĉirkaŭ ŝia talio, ke ŝi apenaŭ povis spiri, kaj poste li kelkfoje tiris la ŝnuron por kontroli, ĉu ĝi elportos ŝian pezon. Li volis levi ŝin supren per la ŝnuro kiel li antaŭe planis, sed li estis tro malforta.
– Ĉio estas preta – li diris. Ŝi ne hezitis. Ŝi eniris profunden en la bunkron ĝis la ŝnuro streĉiĝis.
Nun li atendis kelkajn sekundojn.
– Kion vi sentas? – Li demandis.
– Nenion, mi supozas. Mi nur sentas varmegon.
– Tio estas pro impreso...
Li rigardis sian horloĝon. Minuto pasis.
– Kaj nun?
– Nenion. Vere nenion.
Kiam ŝi eliris el la bunkro post kvin minutoj, li sciis, ke li pravis.
– Ni venkis, Mag – li diris, malligante la ŝnuron. En la duonmallumo li povis vidi la konturon de ŝia vizaĝo.
– Do mi estas libera?… – ŝi diris malrapide, malfacile.
– Jes.
– Tio estas... bonege, profesoro. Ŝi abrupte turniĝis kaj kuris supren laŭ la rampo al la hela rektangulo de la elirejo. Molnar ruligis la ŝnuron, kaŝis ĝin inter la pakaĵoj, kaj sekvis Mag supren laŭ la ŝtuparo. Duonvoje sur la rampo li ekvidis sandalon.
Do ne estis kampo. Nun li povus simple iri al la alia flanko de la barilo kaj iri malsupren al la urbeto. Iu ŝipo certe prenus lin kaj post kvin aŭ ses tagoj li estus jam hejme, se lia ĉambro ne estus luita en tiu tempo. Sed Bertold mortis kaj tio maltrankviligis lin. Li ne plu estis juna kaj neniam li agis haste. Li decidis ripeti la eksperimenton.
Mi eniros kaj Mag asekuros min – li pensis. – Sed ĉu ŝi estas sufiĉe forta por eligi min, se mi perdos la konscion? – Li decidis, ke li pli precize pripensos ĝin post la vespermanĝo. Sed post la vespermanĝo venis Egberg.
– Mi pensas, profesoro, ke ni devas paroli – li diris kaj sidiĝis sur la seĝon, forigante el ĝi iujn aĵojn de Molnar.
– Mi delonge atendas tion.
– Pli frue mi ne povis, ĉar mi ankoraŭ ne konis la rezultojn de analizoj kaj testoj. Nun mi havas plenan bildon pri la stato de via organismo.
– Plenan?
– Jes. Ni kontrolis ĝin ege zorge. Montriĝis, ke mia decido estis ĝusta. Via kondiĉo ne pravigas enplantadon de aŭtonomia korsistemo.
– Kiel mi tion ĉi komprenu?
– Ĝuste nun, via koro estas funkciigita per la energio el ekstere, kreata en la fortokampa generatoro, ĉi tie ĉe la instituto. Tial vi ne povas forlasi la instituton.
– Kaj vi ne enplantos en mi aŭtonoman koron?
– Ne.
– Mi ŝatas klarajn respondojn. Sed ĉi tio estas senleĝeco. Mi ne konsentis pri tia procedo.
– Mi savis vian vivon. Mi elektis la artefaritan korsistemon, kiun mi havis. Vi scias same bone kiel mi, ke neniu juĝisto eĉ monpunos min pro tio.
– Sed mi rajtas interŝanĝi ĉi tiun koron.
– Kompreneble. Se vi aĉetos aŭtonoman sistemon kaj la necesajn servojn rilatajn al ĝia enplantado.
– Tio ĉi ne estas reala. Vi scias tion, Egberg.
– Mi scias.
– Do kiom longe vi volas teni min ĉi tie en la instituto?
– Mi ne povas malkonekti vian koron, ĉar tio endanĝerigus vian vivon, profesoro, kaj estas puninda laŭleĝe. Mi kompreneble povus translokigi vin al ŝtataj institutoj, sed tio estas nefarinda pro nia longdaŭra konatiĝo.
– Do ĝis morto?
– Ni estu honestaj, vi ne havas longajn perspektivojn, profesoro.
– Kial ĉi tiu honesteco? Mi konscias pri tio.
– Mi ne diras tion sen kialo. La resto de la cirkulada sistemo kaj renoj estas en malbona stato. Krome mi suspektas hepatan kanceron. Sume du aŭ tri jaroj.
– Mi ne kalkulis je pli.
Molnar leviĝis kaj volis ŝalti la lumon. La ĉambro jam estis malluma kaj li ne povis vidi la vizaĝon de Egberg, kaj li sciis, ke la konversacio ankoraŭ ne finiĝis.
– Bonvolu sidiĝi, profesoro. Nur momenton. Mi ne okupos multe da via tempo.
Molnar hezitis kaj sidiĝis en sia antaŭa sidloko.
– Mi volas proponi ion al vi, profesoro – diris Egberg mallaŭte. – Grefton de via cerbo en pli junan kaj sanan korpon, absolute sanan. Eksperimenta seanco. Laŭ mia scio, nur kelkaj... ĉi-tipaj greftaĵoj estis faritaj en la mondo. Kompreneble, la rezulto estas malfacile garantiebla...
– Doktoro Egberg – Molnar interrompis lin – vi mokas min. Vi scias delonge, kion mi pensas pri ĉi tio...
– Teorie, sed ĉi tio temas pri via vivo!
– Kaj kion vi opinias, ke pro kelkaj aŭ eĉ dekkelkaj jaroj de mia vivo mi konsentus pri tio ĉi? Kion vi proponas estas ordinara, komuna krimo.
– Nenio simila! Unu homo mortas ĉar ĉio funkcias en lia korpo krom la cerbo. Kaj la alia havas difektitan korpon kaj funkciantan cerbon. El ĉi tiuj du preskaŭ mortintoj, mi kreas unu sanan. Mi kreas homon! La homon, kiu antaŭe ne estis.
– Vi ne havas imagon, doktoro. Ĝi ankaŭ estas malkapablo... Kaj se ĉi tiu cerbo, enplantita en novan korpon, ne volus morti kune kun ĉi tiu korpo kaj serĉus novan, sekvan loĝaton, kaj poste ankoraŭ alian? Por ĉiam havi dudek jarojn, ĝis la morto de la cerbo, ĉu vi neniam sonĝis pri tio. Ŝanĝante kvin aŭ ses loĝatojn, tio ĉi povas esti atingita. Neniam havi fizikan maljunecon. Juneco, eterna juneco en sinsekvaj korpoj.
– Vi troigas, profesoro. Reguloj estos establitaj...
– Tiel oni ĉiam povas diri, sed ĝi nenion ŝanĝas. Paraziti vian propran specion, al tio ĉi vere servas viaj eksperimentoj.
– Mi jam aŭdis tion ĉi antaŭ kelkaj jaroj.
– Kiel vi vidas, mi ne ŝanĝis mian opinion. Nun bonvolu foriri.
Tiam li longe ne povis endormiĝi. Li pensis pri la homo, en kies korpon Egberg volis enplanti lian cerbon. Verŝajne estis viro, juna viro, kaj Egberg vidis en la registraĵo de la elektra agado de lia cerbo tiujn ŝanĝojn, kiuj antaŭiras la morton. Li verŝajne havis kolegojn, familion, legis sportajn novaĵojn kaj kiam li volis esti sola, li naĝis malproksimen de la bordo sur la maron.
Molnar ruliĝis, poste ekstaris, iris en la banĉambron kaj malfermis la malvarmakvan kranon. Li metis sian kapon sub ĝin kaj sentis ĝin inundi liajn nazon kaj orelojn.
Li vere estis preskaŭ ekdormanta kiam Egberg vekis lin, demandante el la ekrano kiam li laste vidis Mag-on. Kaj tiam li jam sciis, ke li eniros la bunkron sola.
Li iris tien senhezite la sekvantan matenon. Li ne povis atendi pli longe. Li sciis, ke Egberg ne rezignas pri siaj planoj. Li faris du paŝojn enen. Li haltis. Li sentis sin spiranta pli rapide. Tio ĉi estas timo – li pensis. Sed tiam li eksentis kapturniĝon, premon, kaj sciis, ke li jam ne eliros el la bunkro.
Li vekiĝis kaj kuŝis en la mallumo. Li devigis sin pensi, kaj sentis, ke tio ĉi necesas peno. Li memoris eniri la bunkron kaj sciis, ke multaj tagoj pasis de tiam. La stato en kiu li estis ne estis do anabiozo, ĉar lia cerbo registris la paso de la tempo. Cetere estis ankoraŭ iuj fragmentoj de observado, sed ili estis nerealaj, kaj fandiĝis kiam li koncentriĝis sur ilin. Li spiris normale kaj ne sentis doloron. Post iom da tempo, li konsciis, ke iu tuŝas lian kapon kaj ke ia fluidaĵo estas pumpita en la vejnojn de liaj manoj. Subite li komencis vidi – oni forigis la okulbendon. Li ekvidis Dorn-on.
– Ĉu vi povas vidi min? – Dorn demandis.
– Mi vidas – li respondis, sed li parolis pene, silabante.
– Ĉu vi bone aŭdas min?
– Jes.
Dorn forigis la nadlojn el liaj vejnoj.
– Bonvolu provi ellitiĝi.
Molnar ekstaris. Lia tuta korpo estis rigida kaj liaj movoj estis nekunordigitaj. Li faris du paŝojn kaj ŝanceliĝis.
– Ĉu vi estas malforta? – Dorn demandis.
– Ne. Mi rigidiĝis.
– Estas manko de kunordigo. Vi ricevos ĝin post kelkaj tagoj. Nun ni iros al la oficejo.
Dorn malfermis la pordon kaj ili iris en la oficejon de Egberg. Egberg ne estis tie.
– Ĉu vi savis min? – demandis Molnar.
– Jes.
– Kaj Egberg?
– Li postlasis al vi leteron. Bonvolu sidiĝi. – Dorn elprenis el sia interna jakpoŝo sigelitan koverton kaj donis ĝin al Molnar.
– Se vi fartas bone, mi iros al la apuda laboratorio. Se vi bezonas min – bonvolu voki.
Molnar disŝiris la koverton. La letero estis skribita mane.
Kara Profesoro!
Ĉi tiu letero estas daŭrigo de nia konversacio, kiun ni tiam ne finis. Nu, la persono, kies korpon mi tiam volis proponi al vi, estis mi mem. Ĝuste nun, se vi legas ĉi tiun leteron, la greftaĵo sukcesis kaj vi estas la cerbo de mia korpo...
– Dorn! –ekkriis Molnar.
Dorn malfermetis la pordon.
– Spegulon!
– Mi havas ĝin preta. – Dorn donis al li speguleton kaj tiam Molnar vidis la reflekton de la vizaĝo de Egberg. Ĝi estis ia malsama. Post momento, Molnar komprenis, ke la okuloj estas liaj propraj. Li flankenmetis la spegulon.
…Laŭ mia opinio – li legis plue – mi faris ĝuste. Mi objektive prezentis la staton de via organismo dum nia interparolo. Kaj male oni diagnozis al mi cerban tumoron, kiu kreskis sufiĉe rapide, do mi devis rapidi kun la greftado, se mi mem planu kaj preparu la operacion. La kialoj de mia decido estas duoblaj: unue, personaj, kiujn vi verŝajne ne komprenos. Ĉiukaze, se vi akceptas ĉi tiun greftaĵon, vi verŝajne havos antaŭ vi ĉirkaŭ dudek jarojn da vivo, kun la ŝanco labori kiel sciencisto ĉe la instituto, kiun vi posedas. Laŭ mi, ĉi tio kompensas iujn devojn, kiujn mi havis al vi. Mi ne ŝarĝas vin per miaj personaj aferoj. Mi estas eksedziĝinta kaj apartigita de mia familio kaj ili estas finance sekuraj. Mia edzino konas la realan staton de la aferoj kaj mi ne antaŭvidas problemojn de ŝia flanko. La dua kialo de mia decido estas la fakto, ke via profesia preparo ebligos al vi daŭrigi la administradon de la instituto kaj ĉefe observi la subjektivajn sentojn de la greftaĵo. Mi sugestus vin prepari raporton pri ĉi tiu afero. Kompreneble, la decido estas via. Koncerne la proceson de la operacio, ĝin faris Dorn kun ekstera asisto. Vi trovos mian konsenton inter aliaj dokumentoj, kaj vi estis traktita kiel "korpo el akcidento". Laŭleĝe, ĉi tio estas ĝusta, kvankam la leĝdonanto ne anticipis cerbogreftaĵon en ĉi tiu agordo. Krome, mi kredas, ke iuj aliaj klaŭzoj, kiujn vi povus havi rilate mian decidon, estas nepravigeblaj ĉar iam ajn, se vi ne akceptas ilin, vi povas nuligi la greftaĵon kaj morti. Pri malpli gravaj aferoj mi havas ankoraŭ unu plian klarigon. Via enirado al la bunkro pruvas, ke vi ne kredis je la ekzisto de fortokampo generita ĉe la instituto, kiu liveris energion al via koro. Viaj supozoj estas ĝustaj. Ne ekzistas tia kampo. Via koro estis funkciigita per interna baterio enhavanta radioaktivajn elementojn, enplantita kune kun la koro. Tamen, la kororitmo estis reguligita el ekstere, per impulsoj sendrate elsenditaj per la generatoro de la instituto. Kiam vi eniris la bunkron, la sinkronigo malaperis. Vi sentis la efikojn de ĉi tio persone. Mi havas konfeson: mi pensis, ke vi iros en la bunkron, kaj ni atendis vin tie. Efektive, de la momento kiam Mag foriris, ĉio iĝis klara al mi. La ŝnuroj trovitaj proksime de la bunkro nur konfirmis miajn suspektojn. Kion vi ne povis scii, estis ke Mag, kiu havis greftitan medolon oblongatan, estas tute sendependa de nia sinkronigo, dum vi ne. Nu, vi iusence laboris je via propra malutilo, kaj la foriro de Mag estas la perdo de tre bona sekretario. Sed vi ne povus antaŭdiri ĉi tion.
Kiel mi menciis antaŭe, mi lasas al vi decidi pri la anonco de la transplanta anonco. Alivorte, vi povas daŭre vivi kiel Egberg aŭ sub via propra nomo. Ĉiuj dokumentoj necesaj en ambaŭ kazoj estas pretaj.
Egberg
Li flankenmetis la leteron kaj sidis senmove, pensante pri nenio. Post kelkaj minutoj, Dorn eniris la oficejon.
– Kiel vi fartas? – Li demandis.
– Bonege.
"Mi fieras pri ĉi tiu operacio," diris Dorn. – Ĉu ni faros anoncon?
Molnar ne respondis.
– Kio pri mia korpo? – li demandis post iom da tempo.
– Bruligite kaj enterigita. Jam antaŭ tri monatoj. Tia transplantaĵo estas plurfaza proceduro. La plej grandaj problemoj...
– Kaj lia cerbo? – Molnar interrompis lin.
– Disigita.
– Ĉu vivas?
– Jes. Lasu min rigardi.
Li iris al la labortablo kaj premis la taŭgajn butonojn. Sur la ekrano, en granda vazo, en preskaŭ senkolora likvaĵo, cerbo flosis. Li vidis okulojn konektitajn al li, unu el kiuj rigardis ilin rekte de la ekrano. Li aŭdis la malfortan zumon de pumpiloj pumpantaj nutran fluidaĵon tra la laŭtparolilo, kaj tiam vidis registradon de elektraj ondformoj en la cerbo de Egberg. Ĝi estis registrado de la agado de la veka cerbo. Ĉi tiu cerbo vidis, pensis... kaj sciis. La vitraj muroj de kruĉo, el kiu ne estas elirejo, estis lia tuta mondo.
– Li decidis tion? – demandis Dorna.
– Ne. Li diris nenion pri tio. Sed ni bezonis la cerbon ĝuste por eksperimentoj en la kampo de kontrolo de la movado de kargraketoj al la eksteraj planedoj. Ni laboras pri tia temo ĉi tie.
– Sed lia cerbo?
– Ĉi tiu tumoro ne havas gravajn efikojn nuntempe. Ĉu ni kondiĉu lin?
– Li do ne konsentis pri tio?
– Ne, sed ni ĉiam uzas postoperaciajn fragmentojn.
– Dorn, vi estas nur kanajlo – diris Molnar. – Kiu ĉambro estas ĉi tiu?
– La sepa.
– Doni al mi ŝlosiloj, mi petas. La ŝlosiloj de Egberg.
– Josph havas ilin.
– Do alportu ilin.
– Sed…
– Mi diris. Mi decidas ĉi tie.
Post iom da tempo Dorn revenis kun la ŝlosiloj. Molnar prenis ilin.
– Vi restas ĉi tie – li diris.
Li iris tra la koridoro kaj malfermis la pordon al la ĉambro sepa. Li eniris kaj rimarkis, ke la okuloj de la cerbo ne vidas lin. Atentante ne eniri ilian vidkampon, li iris al la pumpilo, kiu pumpis fluidon en la ujon kaj malŝaltis ĝin. – Ĉi tio estos la plej bona solvo – li pensis. – Li mortos pro hipoksio eĉ sen rimarki tion. Post ĉio, la cerbo ne havas sistemojn kiuj kontrolas oksigenenhavon. Li simple ekdormos kaj neniam vekiĝos. Se mi estus forpreninta la fluidaĵon el la ujo, li mortus pli frue, sed li scius, ke li mortas. Li ankoraŭ rigardis por momento la registradon de cerba aktiveco sur la osciloskopekrano kaj poste foriris.
Li fermis la pordon kaj poste ekvidis Dorn-on.
– Donu al mi viajn ŝlosilojn – li diris.
– Ne... mi ne havas.
– Ne gravas. Vi lasos ilin ĉe la pordisto. Ekde hodiaŭ vi ne plu laboras en la instituto.
– Kial? Ja mi...
Li ne plu aŭskultis. Li malsupreniris laŭ la ŝtuparo al la subteraĵo. Li iomete ŝanceliĝis kaj foje apogis sin al la muro. Manko de kunordigo; kiel Dorn diris – li pensis – sed mi devas nun esti kunordigata, almenaŭ dum kelkaj minutoj. Li atingis la pordon de la nutradkamero. La seruro estis komplika kaj liaj fingroj ne estis tre lertaj. Fine li ja sukcesis eniri internen. La lumoj ŝaltis aŭtomate. Li vidis dikajn kuprajn dratojn, sekurigilojn, kaj krucostajn tabulojn. Ĉi tio estis la ĉefa instalaĵo. Li serĉis la krizokazan. Unue, li malŝaltis la bateriojn kaj ŝiris la kablojn for de la instalaĵo.
– Kion vi faras?
Tio estis Dorn.
– Bonvolu foriri de ĉi tie! – Molnar diris.
– Sed tiel oni ne povas fari, ĉiuj eksperimentoj... ĉio haltos. La preparaĵoj perdiĝos...
Molnar atingis la ĉefajn sekurigilojn.
– Ne! – Dorn ekkriis kaj ĵetis sin al li.
Li forpuŝis lin per sia tuta forto. La mano de Egberg estis forta. Tiu batis per sia kapo en la ŝaltpanelon kaj falis. Li kuŝis senmove sur la ŝtona planko. Nun Molnar elŝiris la sekurigilojn. La lumo estingiĝis. Li ĵetis la sekurigilojn malantaŭ la baterioskatolon kaj eliris sur la ŝtuparon. Alarma sireno zumis ie supre.
La preparaĵoj pereos – li pensis. Poste li ankoraŭ pensis pri la trimonata maldormado de la cerbo de Egberg, la konstanta atentado, la vitraj muroj de la ujo kaj la okuloj, kiuj ne havas muskolojn por ŝanĝi sian pozicion, pri atendado kun la konscio, ke nenio krom atendado povas okazi. Li atingis la pordegon.
– Ĉu vi foriras, doktoro? – demandis la pordisto.
– Jes.
– Ĉu mi iru kun vin?
Molnar atente rigardis lin:
– Kial: “iru kun mi”?
– Vi savis mian vivon, doktoro. Kaj vi foriras kiam sonas la alarmo kaj mi aŭdas la sirenon. Ĉu vi foriras por pli longe?
– Jes, sed restu... Sancho.
– Mia nomo estas Tomb.
– Ankaŭ mia vera nomo estas Molnar.
Li kapjesis al li, preterpasis la pordegon kaj ekiris malsupren laŭ la pado.
La Fakgrupo de Kemio-Fiziko-Informatiko en la Unua Liceo Ĝeneraledukada nomita al Kazimierz Brodziński en Tarnowo Str. Piłsudskiego 4 ©2024 mag. Jerzy Wałaszek |
La materialoj nur por edukada uzado. Ilia kopiado kaj multobligado licas
nur se oni sciigas pri la fonto kaj ne demandas monon por ili.
Bonvolu sendi demandojn al: i-lo@eduinf.waw.pl
Nia edukada servo uzas kuketojn. Se vi ne volas ricevi ilin, bloku ilin en via legilo.