Ozma, trovinte ke estas senutile argumenti kun la Plejsupera Diktatoro de la Platkapuloj, konsideradis kiel plej bone eskapi de lia potenco. Ŝi agnoskis ke lia sorĉo-povo eble estos malfacile rezistebla, kaj kiam li minacis ĵeti Doroteon kaj ŝin en bronzan karceron ŝi metis manon en sian sinon kaj prenis sian arĝentan sceptron. Per la alia mano ŝi prenis manon de Doroteo, sed ŝiaj agoj estis tiom naturaj ke la Ple-diko ne rimarkis ilin. Poste, kiam li turniĝis por renkonti siajn kvar soldatojn, Ozma tuj malvidebligis kaj sin kaj Doroteon kaj rapide kondukis sian akompananton ĉirkaŭ la grupon de Platkapuloj kaj el la ĉambro. Kiam ili atingis la enirejon kaj subeniris la ŝtonajn ŝtupojn, Ozma flustris: “Ni kuru, kara! Ni estas nevideblaj, do neniu rimarkos nin.”

Doroteo komprenis kaj ŝi estis bona kuristo. Ozma antaŭe faris markon ĉe la loko kie situas la granda ŝtuparo kondukanta al la ebenaĵo, do ili kuris rekte tien. Kelkaj homoj estis sur la padoj sed ilin ili ĉirkaŭkuris. Unu aŭ du Platkapuloj aŭdis la sonadon de la paŝoj de la knabinoj sur la ŝtona pavimo kaj haltis por perplekse ĉirkaŭrigardi, sed neniu klopodis haltigi la nevideblajn fuĝantojn.

La Ple-diko tute ne hezitis komenci ĉasi. Li kaj liaj helpantoj tiom rapide kuris ke eble ili atingus la knabinojn antaŭ ol la knabinoj atingus la ŝtuparon, se la Ora Porko ne kurus sur la padon. La Ple-diko falpuŝiĝis pro la porko, kaj liaj kvar helpantoj falis frapinte lin kaj amasiĝis sur la tero. Antaŭ ol ili povis levi sin kaj atingi la buŝon de la koridoro estis tro malfrue haltigi la du knabinojn.

Gardistoj staris ĉiuflanke de la ŝtuparo, sed kompreneble ili ne vidis Ozman kaj Doroteon preterkuri kaj subiri laŭ la ŝtuparo. Ili devis supreniri kvin ŝtupojn kaj subeniri dek pli, kaj tiel plu, samkiel ili antaŭe grimpis al la supro de la monto. Ozma lumigis la vojon per sia sceptro kaj ili plukuradis sen modifi sian rapidon ĝis atingi la malsupron. Tie ili kuris dekstren kaj ĉirkaŭiris la angulon de la nevidebla muro ĝuste kiam la Ple-diko kaj liaj sekvantoj kuris el la arka enirejo kaj ĉirkaŭrigardis provante trovi la fuĝantojn.

Ozma nun sciis ke ne plu estas danĝero, do ŝi diris al Doroteo ke ŝi haltu kaj ambaŭ sidiĝis sur la herbo ĝis povi libere spiradi kaj ripozi post la frenezeca kurado.

Kaj la Ple-diko, nu li komprenis ke li estas seksukcesa kaj li baldaŭ turnis sin kaj regrimpis sian ŝtuparon. Li estis tre kolera – kolera kontraŭ Ozma kaj kolera kontraŭ si – ĉar, nun kiam li dediĉis tempon al pensado, li memoris ke li tre bone scias la arton malvidebligi kaj revidebligi, kaj se li memorintus tion ĝustatempe li povus uzi sian magiscion por videbligi la knabinojn kaj facile kapti ilin. Tamen nun estis tro malfrue por bedaŭri, kaj li decidis tuj prepari plenforte ataki la Premlojn.

“Kion do ni faru sekve?” demandis Doroteo, kiam ili sufiĉe ripozis.

“Ni trovu la Lagon de la Premloj,” respondis Ozma. “Laŭ la parolo de tiu aĉa Ple-diko mi supozas ke la Premloj estas bonuloj kaj amikemaj, kaj se ni iros al ili ni eble povos helpi ilin rezisti la Platkapulojn.”

“Mi s’pozas ke ni jam ne povas malebligi la militon,” komentis Doroteo pripenseme, dum ili marŝadis cele la vicon de palmarboj.

“Ne; la Ple-diko firme insistas batali la Premlojn, do ni nur povas averti ilin pri la danĝero kaj kiel eble plej multe helpi ilin.”

“Kompreneble vi punos la Platkapulojn,” diris Doroteo.

“Mi kredas ke la Platkapula popolo malmulte kulpas kompare kun ilia Plejsupera Diktatoro,” estis la respondo. “Se ni elpostenigos lin kaj forprenos de li lian kontraŭleĝan magion, la popolo verŝajne bone kondutos kaj respektos la leĝojn de la Lando Oz, kaj loĝos pace kun ĉiuj siaj najbaroj de tiam.”

“Mi esperas tion,” diris Doroteo, dubeme ĝemante.

La palmoj ne estis malproksimaj de la monto kaj la knabinoj atingis ilin post iom rapida marŝado. La gigantaj arboj estis dense kunplantitaj, en tri vicoj, por malebligi ke oni trapasu ilin, sed la Platkapuloj tranĉis vojon tra tiu bariero kaj Ozma trovis la padon kaj gvidis Doroteon al la alia flanko.

Preter la palmoj ili trovis tre belan scenon. Bordata de verda herbaro estis granda lago du plenajn kilometrojn de unu bordo al la alia bordo, kun eksterordinare bela blua brilanta akvo; malgrandaj ondetoj malglatigis la surfacon kiam la ventetoj tuŝis ĝin. En la centro de tiu lago aperis bela insulo, ne tre granda sed preskaŭ tute kovrita per grandega ronda konstruaĵo kun vitraj muroj kaj alta vitra kupolo kiu scintile brilis pro la sunlumo. Inter la vitra konstruaĵo kaj la bordo de la insulo ne estis vitro, floroj aŭ arbustoj, sed nur ebenaĵo el multe polurita blanka marmoro. Ne estis boatoj sur iu el la bordoj kaj neniu spuro de vivo estis videbla ie sur la insulo.

“Nu,” diris Doroteo, rigardante sopire la insulon, “ni trovis la Lagon de la Premloj kaj ilian Magian Insulon. Mi supozas ke la Premloj estas en tiu granda vitra palaco, sed ni ne povas atingi ilin.”