AKTO TRIA

Angeliko, Klaŭdino, Klitandro, Lubin.

Angeliko:

– Klaŭdino?

Klaŭdino:

– Nu?

Angeliko:

– Lasu la pordon iom malfermita.

Klaŭdino:

– Mi tion faris.

(Nokta sceno. La aktoroj serĉas sin reciproke en la mallumo.)

Klitandro:

(Al Lubin)

– Ĝi estas ili. Ts!

Angeliko:

– Ts!

Lubin:

– Ts!

Klaŭdino:

– Ts!

Klitandro:

(Al Klaŭdino, kiun li prenas por Angeliko.)

– Sinjorino!

Angeliko:

(Al Lubin, kiun ŝi prenas por Klitandro.)

– Kio?

Lubin:

(Al Angeliko, kiun li prenas por Klaŭdino.)

– Klaŭdino!

Klaŭdino:

(Al Klitandro, kiun ŝi prenas por Lubin.)

– Kio estas?

Klitandro:

(Al Klaŭdino, pensante, ke li parolas al Angeliko.)

– Ha, sinjorino, kiom mi ĝojas!

Lubin:

(Al Angeliko, pensante, ke li parolas al Klaŭdino.)

– Klaŭdino, mia bona Klaŭdino!

Klaŭdino:

(Al Klitandro.)

– Kviete, sinjoro!

Angeliko:

(Al Lubin.)

– Trankvile, Lubin!

Klitandro:

– Ĉu ĝi estas vi, Klaŭdino?

Klaŭdino:

– Jes.

Lubin:

– Ĉu ĝi estas vi, sinjorino?

Angeliko:

– Jes.

Klaŭdino:

(Al Klitandro.)

– Vi prenis unu por alia.

Lubin:

(Al Angeliko.)

– Honestan vorton, en la nokto oni nenion vidas.

Angeliko:

– Ĉu ĝi ne estas vi, Klitandro?

Klitandro:

– Jes, sinjorino.

Angeliko:

– Mia edzo ronkas tute dece; kaj mi uzas tiun ĉi tempon, por esti kun vi.

Klitandro:

– Ni serĉu ian lokon, por sidiĝi.

Klaŭdino:

– Tre bona konsilo.

(Angeliko, Klitandro kaj Klaŭdino sidiĝas en la profunda parto de la scenejo.)

Lubin:

(Serĉante Klaŭdinon.)

– Klaŭdino, kie vi estas?