AKTO UNUA

S^ro de Sotenville, Klitandro, Georgo Dandin.

Klitandro:

(al S^ro de Sotenville)

– Sinjoro, vi vidas, kiel false mi estis akuzita: vi estas homo, kiu scias la principojn de honoro, kaj mi postulas de vi kontentigon por la honto, kiu estas farita al mi.

S^ro de Sotenville:

– Tio estas tute justa kaj tute laŭ la ordo. Nu, mia bofilo donu kontentigon al la sinjoro.

Georgo Dandin:

– Kio? kontentigon?

S^ro de Sotenville:

– Jes, la ordo tion postulas, ĉar vi malprave lin akuzis.

Georgo Dandin:

– Sed tio ja estas la afero, ke mi tute ne konsentas, ke mi lin malprave akuzis; kaj mi bone scias, kion mi pri tio pensas.

S^ro de Sotenville:

– Tio ne estas grava. Kia ajn penso povus resti ĉe vi, li neis, kaj tio devas sufiĉi; kaj oni ne havas rajton plendi pri iu, se li neas kulpecon.

Georgo Dandin:

– Sekve, se mi lin trovus kuŝanta kun mia edzino, li devus nur nei, kaj tio lin jam senkulpigus?

S^ro de Sotenville:

– Ne rezonadu. Petu lin pri pardono, kiel mi diras al vi.

Georgo Dandin:

– Mi! Mi devas ankoraŭ peti lin pri pardono, post tio, ke....

S^ro de Sotenville:

– Rapide, mi diras al vi, vi havas nenion por pripensi; kaj vi ne devas timi, ke vi faras tro multe, ĉar mi mem ja tion konsilas al vi.

Georgo Dandin:

– Mi ne povas....

S^ro de Sotenville:

– Al la diablo! mia bofilo, ne incitu al mi la galon, ĉar mi kuniĝus kun li kontraŭ vi. Nu, lasu, ke mi vin gvidu.

Georgo Dandin:

(al si mem)

– Ha, Georgo Dandin!

S^ro de Sotenville:

– Antaŭ ĉio prenu vian ĉapon en la manon: la sinjoro estas nobelo, kaj vi ne estas tia.

Georgo Dandin:

(al si mem, tenante la ĉapon en la mano)

– Mi krevas de furiozo!

S^ro de Sotenville:

– Ripetu post mi: Sinjoro....

Georgo Dandin:

– Sinjoro....

S^ro de Sotenville:

– Mi petas vian pardonon....

(vidante, ke Georgo Dandin penas ne obei lin)

Ha!

Georgo Dandin:

– Mi petas vian pardonon....

S^ro de Sotenville:

– Pri la malbonaj pensoj, kiujn mi havis rilate vin....

Georgo Dandin:

– Pri la malbonaj pensoj, kiujn mi havis rilate vin....

S^ro de Sotenville:

– Ĝi estis kaŭzita de tio, ke mi ne havis la honoron vin koni....

Georgo Dandin:

– Ĝi estis kaŭzita de tio, ke mi ne havis la honoron vin koni....

S^ro de Sotenville:

– Kaj mi petas vin kredi....

Georgo Dandin:

– Kaj mi petas vin kredi....

S^ro de Sotenville:

– Ke mi estas via servanto.

Georgo Dandin:

– Vi volas, ke mi estu servanto de homo, kiu volas fari min trompita koko?

S^ro de Sotenville:

(Farante al li signon de minaco)

– Ha!

Klitandro:

– Sufiĉas, sinjoro.

S^ro de Sotenville:

– Ne, mi volas, ke li finu, kaj ke ĉio estu farata laŭforme.... Ke mi estas via servanto.

Georgo Dandin:

– Ke mi estas via servanto.

Klitandro:

(Al Georgo Dandin)

– Sinjoro, mi estas tutkore via, kaj mi plu ne pensas pri tio, kio okazis.

(Al S^ro de Sotenville)

Al vi, sinjoro, mi diras adiaŭ, kaj mi bedaŭras la malgrandan ĉagrenon, kiun vi havis.

S^ro de Sotenville:

– Ni kisas al vi la manojn; kaj se ĝi plaĉos, al vi, mi liveros al vi la amuziĝon ĉasi kun mi leporon.

Klitandro:

– Vi estas tro bona kontraŭ mi.

(Klitandro foriras)

S^ro de Sotenville:

– Jen, mia bofilo, kiel oni devas konduki la aferojn! Adiaŭ. Sciu, ke vi eniris en familion, kiu donos al vi apogon kaj neniam toleros, ke oni faru al vi ian honton.