Li unue starigis malgrandan arĝentan tripiedan tableton kaj metis oran pelvon sur ĝian supron. En tiun pelvon li metis du pulvorojn – palruĝan kaj ĉiel-bluan – kaj verŝis sur ilin flavan fluaĵon el kristala boteleto. Poste li murmuris kelkajn magiajn vortojn, kaj la pulvoroj komencis bobeleti kaj bruli kaj elsendis nubon da viola fumo kiu flosis trans la riveron kaj tute kovris kaj Troton kaj Kap’tanon Vilĉjon, kaj ankaŭ la agarikojn sur kiuj ili sidis, kaj eĉ la Magian Planton en la ora florpoto. Poste, kiam la fumo jam malaperis en la aeron, la Sorĉisto kriis al la kaptitoj:

“Ĉu vi estas liberaj?”

Kaj Trot kaj Kap’tano Vilĉjo provis movi siajn piedojn sed malsukcesis.

“Ne!” ili kriis responde.

La Sorĉisto frotis sian kalvan kapon penseme kaj poste prenis kelkajn aliajn magiilojn el la valizo.

Unue li metis malgrandan nigran pilketon en arĝentan pistolon kaj pafis ĝin cele la Magian Insulon.

La pilketo eksplodis tuj super la kapo de Trot kaj dissendis mil fajrerojn sur la knabineton.

“Ho!” diris la Sorĉisto, “mi supozas ke tio liberigos ŝin.”

Sed la piedoj de Trot ankoraŭ radikis en la tero de la Magia Tero, kaj la ĉagrenita Sorĉisto devis provi ion alian.

Dum preskaŭ horo li strebegis, uzante preskaŭ ĉiun magiilon en sia nigra valizo, kaj ankoraŭ Kap’tano Vilĉjo kaj Trot ne estis savitaj.

“Ve!” kriis Doroteo, “mi timas ke ni ja devos peti helpon de Glinda.”

Pro tio la Sorĉisto ruĝiĝis, ĉar li hontis pensi ke lia magio ne estas sufiĉa por superi tiun de la Magia Insulo.

“Mi ankoraŭ ne cedos, Doroteo,” li diris, “ĉar mi scias multon de la sorĉarto kiun mi ankoraŭ ne provis. Mi ne scias kiu magiisto sorĉis ĉi tiun insuleton, nek kiaj estis liaj povoj, sed mi ja scias ke mi povas nuligi kian ajn sorĉon konatan de la ordinaraj sorĉistinoj kaj magiistoj kiuj iam loĝis en la Lando Oz. Estas kiel malŝlosi pordon; oni nur bezonas trovi la ĝustan ŝlosilon.”

“Sed supozu ke vi ne havas la ĝustan ŝlosilon kun vi,” sugestis Doroteo, “kion fari do?”

“Tiuokaze ni devos fari la ŝlosilon,” li respondis.

La Vitra Kato nun revenis al ilia flanko de la rivero, marŝante sub la akvo, kaj diris al la Sorĉisto: “Ili ektimas tie sur la insulo ĉar ili ambaŭ malgrandiĝas iom post iom ĉiuminute. Ĝuste nun, kiam mi foriris de ili, kaj Trot kaj Kap’tano Vilĉjo estis proksimume duone grandaj kiel normale.”

“Mi kredas,” diris la Sorĉisto kontemple, “ke estos plej bone ke mi iru al la bordo de la insulo, kie mi povos paroli al ili kaj labori pli sukcese. Kiel Trot kaj Kap’tano Vilĉjo iris al la insulo?”

“Sur floso,” respondis la Vitra Kato. “Ĝi estas tie nun, sur la bordo.”

“Mi supozas ke vi ne estas sufiĉe forta por tiri la floson al ĉi tiu flanko, ĉu?”

“Prave; mi ne povus movi ĝin eĉ centimetron,” diris la Kato.

“Mi provos tiri ĝin al vi,” sin proponis la Malkuraĝa Leono. “Mi ege timas ke la Magia Insulo kaptos ankaŭ min, sed mi provos atingi la floson kaj tiri ĝin al ĉi tiu flanko por vi.”

“Dankon, amiko,” diris la Sorĉisto.

Do la Leono ĵetis sin en la riveron kaj naĝis per fortaj krurmovoj trans la akvon al kie la floso estis sur la bordo de la insulo. Metinte unu piedon sur la floson, li turnis sin kaj eknaĝis per siaj aliaj tri kruroj kaj tiom forta estis la granda besto ke li sukcesis treni la floson de la bordo kaj puŝi ĝin malrapide al kie staras la Sorĉisto sur la bordo de la rivero.

“Bone!” kriis la vireto, al kiu tio multe plaĉis.

“Ĉu mi rajtos transiri kun vi?” demandis Doroteo.

La Sorĉisto hezitis.

“Se vi zorgos ne foriri de la floso kaj ne paŝi sur la insulon, estos por vi nenia danĝero,” li decidis. Do la Sorĉisto ordonis al la Malsata Tigro kaj la Malkuraĝa Leono ke ili gardu la kaĝon da simioj ĝis li revenos, kaj poste li kaj Doroteo suriris la floson. La remilo kiun faris Kap’tano Vilĉjo ankoraŭ estis sur ĝi do la malgranda Sorĉisto remis la mallertan floson trans la akvon kaj sur la bordon de la Magia Insulo laŭeble plej proksime al la loko kie radikiĝis Kap’tano Vilĉjo kaj Trot.

Doroteon ŝokis vidi kiel malgrandaj jam fariĝis la kaptitoj, kaj Trot diris al siaj amikoj: “Se vi ne povos baldaŭ savi nin, ni apenaŭ plu ekzistos.”

“Estu pacienca, kara,” konsilis la Sorĉisto, kaj li prenis la hakileton el sia nigra valizo.

“Kion vi faros per tio?” demandis Kap’tano Vilĉjo.

“Ĝi estas magia hakilo,” respondis la Sorĉisto, “kaj kiam mi ordonos ke ĝi haku, ĝi forhakos la radikojn de viaj piedoj kaj vi povos kuri al la floso antaŭ ol ili rekreskos.”

“Ne!” kriis la alarmita velisto. “Ne faru tion. Tiuj radikoj estas ĉiuj karnaj, kaj niaj korpoj nutras ilin dum ili kreskas en la teron.”

“Fortranĉi la radikojn,” diris Trot, “similus fortranĉi la fingrojn de niaj manoj kaj piedoj.”

La Sorĉisto remetis la hakileton en la nigran valizon kaj elprenis arĝentan pinĉilon.

“Kresku – kresku – kresku!” li diris al la pinĉilo, kaj tuj ĝi kreskis kaj etendiĝis ĝis ĝi atingis de la floso al la kaptitoj.

“Kion vi faros nun?” demandis Kap’tano Vilĉjo, time rigardante la pinĉilon.

“Ĉi tiu magia instrumento eltiros vin, kun la radikoj, kaj metos vin sur ĉi tiun floson,” deklaris la Sorĉisto.

“Ne faru!” pledis la velisto, tremante. “Tio ege dolorigus nin.”

“Eltiri nin kun la radikoj estus same kiel eltiri dentojn,” klarigis Trot.

“Malgrandiĝu!” diris la Sorĉisto al la pinĉilo, kaj tuj ĝi malgrandiĝis kaj li ĵetis ĝin en la nigran valizon.

“Mi kredas, amikoj, ke ni finiĝis, ĉifoje,” komentis Kap’tano Vilĉjo, kun malgaja ĝemo.

“Bonvolu diri al Ozma, Doroteo,” diris Trot, “ke ni kaptiĝis penante akiri belan naskiĝtagan donacon por ŝi. Tiam ŝi pardonos nin. La Magia Floro estas bela kaj mirinda, sed ĝi estas nur logilo por kapti onin sur ĉi tiu terura insulo kaj poste detrui onin. Vi havos plezurigan naskiĝtagan feston sen ni, mi estas certa, kaj mi esperas, Doroteo, ke neniu el vi en la Smeralda Urbo forgesos min – aŭ karan maljunan Kap’tanon Vilĉjon.”