Apenaŭ ses semajnoj pasis antaŭ ol mi perdis ĉiujn sentojn de malŝato kaj vomemo pri tiu fifama eksperimento de Moreau. Mia sola penso estis foriri el tiuj timigaj karikaturoj de la bildo de mia Kreinto, reen al la dolĉa kaj saniga kunesto kun homoj. Miaj kun-estaĵoj, el kiuj mi estis tiel disigita, komencis havi idilian virton kaj belon en mia memoro. Mia unua amikeco kun Montgomery ne kreskis. Lia longa disigo de la homaro, lia sekreta drinkemo, lia evidenta simpatio por la besto-popolo malpurigis lin por mi. Plurfoje, mi lasis lin iri sola inter ili. Mi evitis kunestadon kun ili en ĉiu ebla maniero. Mi pasigis pli kaj pli de mia tempo sur la plaĝo, rigardante por vidi iun liberigantan velon kiu neniam aperis – ĝis iun tagon okazis al ni timiga katastrofo, kiu donis tute alian aspekton al mia stranga ĉirkaŭaĵo.

Ĉirkaŭ sep aŭ ok semajnojn post mia alveno – aŭ iom pli, mi kredas, sed mi ne mezuris la tempon – tiu katastrofo okazis. Estis frumatene – mi pensas ĉirkaŭ la sesa. Mi ellitiĝis kaj matenmanĝis frue, vekita de la bruo de tri besto-homoj kiuj portis lignon en la fermitejon.

Post matenmanĝo, mi iris al la malfermita pordo de la fermitejo kaj staris tie, fumante cigaredon kaj ĝuante la freŝecon de la frua mateno. Moreau fine venis ĉirkaŭ la angulo de la fermitejo kaj salutis min. Li pasis min, kaj mi aŭdis lin malantaŭ mi malŝlosi kaj eniri sian laboratorion. Tiel hardita mi tiam estis al la abomeneco de la loko, ke mi aŭdis sen la plej eta emocio la pumon-viktimon komenci alian tagon de torturo. Ĝi renkontis sian persekutanton kun krio, preskaŭ ekzakte sama kiel tiu de furioza virino.

Tiam, subite okazis io – ĝis hodiaŭ, mi ne scias kio. Mi aŭdis mallongan, akran krion malantaŭ mi, falon, turnis min kaj vidis teruran vizaĝon ĵeti sin al mi – ne homa, ne besta, sed infera; bruna, plena de ruĝaj, disbranĉiĝantaj cikatroj; ruĝaj gutoj falis sur ĝin, kaj la senpalpebraj okuloj brulis. Mi ĵetis mian brakon supren por defendi min kontraŭ la bato, kiu abrupte faligis min kun rompita antaŭbrako; kaj la granda monstro, vindita en tolo kaj kun ruĝmakulaj bandaĝoj flirtantaj ĉirkaŭ ĝi, saltis super mi kaj plukuris. Mi rulis min, turno post turno, malsupre laŭ la plaĝo, provis sidiĝi, kaj falis sur mian rompitan brakon. Tiam Moreau aperis, lia masiva, blanka vizaĝo des pli terura pro la sango kiu fluetis el lia frunto. Li portis revolveron en unu mano. Li apenaŭ rigardis min, sed tuj kuris post la pumo.

Mi provis la alian brakon kaj sidiĝis. La vindita formo antaŭ mi kuris kun grandaj paŝoj laŭ la plaĝo, kaj Moreau sekvis ŝin. Ŝi turnis sian kapon kaj vidis lin, poste ŝanĝis direkton kaj abrupte kuris al la arbustoj. Ŝi proksimiĝis al li per ĉiu paŝo. Mi vidis ŝin ĵeti sin en ilin, kaj Moreau, kurante oblikve por tiel atingi ŝin, pafis kaj maltrafis kiam ŝi malaperis. Poste, ankaŭ li malaperis en la verda konfuzaĵo. Mi fiksrigardis post ili, kaj tiam la doloro en mia brako ekflamis, kaj kun dolora krio mi malfirme ekstaris sur miaj piedoj. Montgomery aperis en la pordo, vestita, kaj kun sia revolvero en sia mano.

"Diable, Prendick!" li diris, sen noti ke mi estas vundita, "Tiu bruto estas libera! Tiris la katenon el la muro! Ĉu vi vidis ilin?

Poste akre, vidante ke mi tenas mian brakon:

"Kio okazis?"

"Mi staris en la enirejo," mi vidis.

Li venis kaj prenis mian brakon.

"Sango sur la maniko," li diris kaj ruligis la flanelon supren.

Li enpoŝigis sian armilon, palpis mian brakon zorgeme kaj enkondukis min.

"Via brako estas rompita," li diris.

Kaj poste:

"Diru al mi ekzakte kiel okazis... kio okazis?"

Mi diris al li kion mi vidis; rakontis al li kun rompitaj frazoj, kun krietoj de doloro inter ili, kaj tre sperte kaj rapide li dumtempe bandaĝis mian brakon. Li pendigis ĝin de mia ŝultro, iris malantaŭen kaj rigardis min.

"Vi travivos," li diris. "Kaj nun?"

Li pensis. Poste, li eliris kaj ŝlosis la pordojn de la fermitejo. Li estis for dum certa tempo.

Mi ĉefe zorgis pri mia brako. La okazintaĵo ŝajnis nur unu pli el multaj teruraj aferoj. Mi sidiĝis en la ferdeka seĝo, kaj mi devas agnoski ke mi blasfemis tutkore pri la insulo. La unuan malklaran senton de damaĝo en mia brako jam anstataŭis brulanta doloro, kiam Montgomery reaperis. Lia vizaĝo estis sufiĉe pala, kaj li montris pli ol iam antaŭe de sia suba dentokarno.

"Mi povas nek vidi nek aŭdi ion de li,"li diris. "Mi pensis ke li eble deziras mian helpon."

Li fiksrigardis min per siaj senesprimaj okuloj.

"Tio estis forta bruto," li diris. "Ĝi simple tiris sian katenon el la muro."

Li iris al la fenestro, poste al la pordo, kaj tie li turnis sin al mi.

"Mi iros post li," li diris. "Estas alia revolvero, kiun mi povas lasi kun vi. Por diri la veron, mi sentas min iel maltrankvila."

Li prenis la armilon, kaj metis ĝin preta por mia mano sur la tablo; poste li eliris, kaj lasis senripozan infekton en la aero. Mi ne restis sidanta longe post lia foriro, sed prenis la revolveron enmane kaj iris al la pordo.

La mateno estis senmova kiel la morto. Neniu venteto flustris; la maro similis al polurita vitro, la ĉielo estis malplena, la plaĝo forlasita. En mia stato duone ekscitita, duone febra, tiu senmoveco premis min. Mi provis fajfi, kaj la melodio formortis. Mi blasfemis denove – la duan fojon dum tiu mateno. Poste mi iris al la angulo de la fermitejo kaj rigardis enlanden al la verda arbusto, kiu glutis Moreau kaj Montgomery. Kiam ili revenos, kaj kiel? Tiam, malproksime sur la plaĝo, aperis eta griza besto-homo, kuris suben ĝis la akvorando kaj komencis plaŭdigi la akvon. Mi trankvile reiris al la pordo, poste denove al la angulo, kaj komencis iri tien kaj reen kiel deĵoranta gardisto. Unufoje haltigis min la fora voĉo de Montgomery, krianta:

"Ha lo – Moreau!"

Mia brako nun malpli doloris, sed iĝis tre varma. Mi iĝis febra kaj soifa. Mia ombro malplilongiĝis. Mi rigardis la malproksiman formon, ĝis ĝi denove foriris. Ĉu Moreau kaj Montgomery neniam revenos? Tri marbirdoj komencis batali pri iu trezoro lasita sur la plaĝo.

Tiam, el malproksime malantaŭ la fermitejo, mi aŭdis pistolpafon. Longa silento, kaj poste alia. Poste laŭta krio pli proksime, kaj alia malgaja truo de silento. Mia mizera imagado komencis labori por turmenti min. Tiam subite pafo proksime. Mi iris al la angulo, ŝokita, kaj vidis Montgomery – lia vizaĝo ruĝa, liaj haroj senordigitaj, kaj la genuo de lia pantalono disŝirita. Lia vizaĝo esprimis profundan konsterniĝon. Malantaŭ li trenis sin la besto-homo, M'ling, kaj ĉirkaŭ la makzeloj de M'ling estis kelkaj strangaj, malhelaj makuloj.

"Ĉu li venis?" demandis Montgomery.

"Moreau?" mi diris. "Ne."

"Diable!"

Li anhelis, preskaŭ singultis.

"Reiru internen," li diris kaj prenis mian brakon. "Ili estas frenezaj. Tute frenezaj. Kio okazis? Mi ne scias. Mi diras tion al vi, kiam mi denove povos spiri. Kie estas iom da brando?"

Montgomery lamis antaŭ mi en la ĉambron kaj sidiĝis en la ferdek-seĝon. M'lin ĵetis sin suben ĝuste ekster la pordo kaj komencis anheli kiel hundo. Mi donis al Montgomery iom da brando kaj akvo. Li sidis rigardante antaŭen al nenio, kaj rehavis sina spiron. Post kelkaj minutoj, li komencis rakonti al mi kio okazis.

Li sekvis iliajn spurojn iom da vojo. Ili estis sufiĉe bone videblaj komence: frakasitaj kaj rompitaj arbustoj, blankaj ĉifonoj el la bandaĝoj de la pumo, kaj foje sangaj makuloj sur la folioj de la arbustoj kaj sur la subvegetaĵo. Li perdis la spuron, tamen, sur la ŝtona tero je la alia flanko de la rivereto kie mi vidis la besto-homon trinki, kaj iradis sencele okcidenten, krianta la nomon de Moreau. Tiam M'ling venis al him, portanta malpezan hakilon. M'ling vidis nenion pri la afero de la pumo; li hakis lignon, kaj aŭdis lin krii. Poste, ili kriadis kune. Du besto-homoj venis, kaŭrantaj kaj rigardantaj ilin tra la subvegetaĵo, kun gestoj kaj evitema irmaniero kiu maltrankviligis Montgomery per sia strangeco. Li salutis ilin, kaj ili fuĝis kulposentantaj. Post tio li ne plu kriis, kaj vagante nedecideme dum iom da tempo pli foren, li decidis ke li vizitu la kabanojn.

Li trovis la ravinon forlasita.

Li iĝis pli maltrankvila ĉiun minuton, kaj komencis reiri. Post tio, li renkontis la du porko-homojn kiujn mi vidis danci la nokton kiam mi venis; sangajn makulojn ili havis ĉirkaŭ siaj buŝoj, kaj ili iĝis pli kaj pli ekscitataj. Ili premis sin inter la filikoj, kaj haltis kun sovaĝaj vizaĝoj kiam ili ekvidis lin. Li knaligis sian vipon iom timeme, kaj tuj ili kuris al li. Neniam antaŭe, besto-homo kuraĝis fari tion. Unun li pafis tra la kapo; M'ling ĵetis sin sur la alia; kaj la du luktis rulante. M'ling fine havis la bruton sub si, kaj kun liaj dentoj en sia gorĝo, kaj Montgomery pafis ankaŭ ĝin, dum ĝi luktis en la manoj de M'ling. Estis iom malfacile por li instigi M'ling veni kun li. De tie ili rapidis reen al mi. Survoje, M'ling subite kuris en densaĵon kaj elĉasis malgrandan ocelot-homon, ankaŭ li sang-makulita, kaj lamanta pro vundo en la piedo. Tiu bruto estis kurinta iom da vojo kaj poste abrupte turninta sin, kaj Montgomery – iom kaprice, mi pensis – pafis lin.

"Kion signifas ĉio?" mi demandis.

Li skuis sian kapon, kaj denove turnis sin al la brando.