Montgomery interrompis mian labirinton de mistifiko kaj suspektoj ĉirkaŭ la unua horo, kaj lia groteska akompananto sekvis lin kun pleto kun pano, kelkaj herboj kaj aliaj manĝeblaĵoj, botelo de viskio, akvokruĉo kaj tri glasoj kaj tranĉiloj. Mi suspekteme rigardis tiun strangan estaĵon, kaj trovis ke li vidis min kun siaj apartaj, maltrankvilaj okuloj. Montgomery diris ke li tagmanĝos kun mi, sed ke Moreau estis tro okupata pro iu laboro por povi veni.

"Moreau!" mi diris. "Mi konas tiun nomon."

"Kompreneble vi faras tion, diable," li diris. "Kia azeno mi estis kiam mi menciis ĝin al vi! Mi povus pensi. Ĉiuokaze, ĝi donos al vi ian ideon pri niaj – misteroj. Ĉu viskio?"

"Ne dankon. Mi estas abstinulo."

"Ho se mi estus! Sed ne taŭgas ŝlosi la pordon kiam la ĉevalo jam estas ŝtelita. Estis tiu infera aĵo kiu venigis min ĉi tien – tiu, kaj nebula nokto. Mi kredis ke mi estis bonŝanca tiam, kiam Moreau proponis liberigi min. Estas strange..."

"Montgomery," mi diris subite, kiam la ekstera pordo fermĝis, "kial via homo havas pintajn orelojn?"

"Diable!" li diris, maĉante sian unuan buŝplenon.

Li rigardis min dum momento, kaj poste ripetis:

"Pintajn orelojn?"

"Etaj pintoj sur ili," mi diris.

Kaj tiel trankvile kiel eble, dum mi tenis mian spiron: "Kaj fajna nigra felo ĉe la randoj."

Li verŝis al si viskion kaj akvon tre atente.

"Mi havis la impreson – ke liaj haroj kovras liajn orelojn."

"Mi vidis ilin kiam li klinis sin apud mi por meti la kafon, kiun vi sendis al mi, sur la tablon. Kaj liaj okuloj brilis en la mallumo."

Nun Montgomery estis rehavinta sian balancon post mia surpriziga demando.

"Mi ĉiam pensis," li diris atente, iom emfazante sian lispadon, "ke estas io stranga ĉe liaj oreloj, pro lia maniero kovri ilin. Kiaj ili estis?"

Pro lia maniero, mi konvinkiĝis ke lia nescio estis ŝajnigata. Tamen, mi apenaŭ povis diri al li ke mi kredas ke li mensogas.

"Pintaj," mi diris. "Iom malgrandaj kaj vilaj – klare vilaj. Sed la tuta homo estas unu el la plej strangaj estaĵoj, kiujn mi iam vidis."

Akra, raŭka krio de besta doloro venis el la fermitejo malantaŭ ni. Pro ĝia profundeco kaj volumo, devis temi pri la pumo. Mi vidis Montgomery grimaci.

"Jes?" li diris.

"De kie vi prenis la estaĵon?"

"San-Francisko. Malbela li estas, tion mi agnoskas. Iom stulta, vi scias. Ne povas memori de kie li venis. Sed mi alkutimiĝis al li, vi scias. Ni ambaŭ faris tion. Kiel li impresas vin?"

"Li estas nenatura," mi diris. "Estas io pri li – ne kredu ke mi estas fantaziema, sed mi havas malagrablan senton, streĉigon de miaj muskoloj, kiam li venas proksime al mi. Estas tuŝeto – de la diabla, fakte."

Montgomery ĉesis manĝi dum mi diris tion al li.

"Strange!" li diris. "Mi ne povas vidi tion."

Li denove ekmanĝis.

"Mi havis neniun ideon pri tio," li diris, kaj maĉis. "La maristaro de la skuno certe sentis same. Traktis la kompatindulon terure. Ĉu vi vidis la kapitanon?"

Subite, la pumo denove blekis, ĉifoje pli dolorplene. Montgomery silente blasfemis. Mi iom cerbumis ĉu ataki lin pri la viroj sur la plaĝo. Tiam, la kompatinda besto faris vicon de mallongaj, akraj krioj.

"Viaj viroj sur la plaĝo," mi diris. "De kiu raso ili estas?"

"Elstaraj uloj ili estas, ĉu ne?" li diris, distriĝeme, kaj sulkigis la frunton kiam la besto laŭte ekkriis.

Mi ne diris pli. Venis alia krio, pli aĉa ol la antaŭa. Li rigardis sin per siaj malbrilaj, grizaj okuloj, kaj poste li verŝis al si iom pli da viskio. Li provis enigi min en diskuto pri alkoholo, kaj asertis ke li savis mian vivon per ĝi. Li ŝajnis deziregi doni emfazon al la fakto ke mi ŝuldas mian vivon al li. Mi respondis lin distrite.

Finfine nia manĝo finiĝis. La tordita monstro kun la pintaj oreloj forigis la restaĵojn, kaj Montgomery denove lasis min sola en la ĉambro. Dum la tuta tempo, li estis ne tre kaŝe iritita pro la sono de la vivisekciata pumo. Li estis parolinta pri sia aparta manko de kuraĝo, kaj lasinta min al ĝia evidenta apliko.

Mi mem trovis ke la krioj estis eksterordinare iritantaj, kaj iliaj profundo kaj intenso kreskis dum la tuta posttagmezo. Ili komence estis dolorplenaj, sed ilia konstanta revenado finfine tute senbalancigis min. Mi tiris flanken libron de Horacio, kiun mi estis leganta, kaj komencis pugnigi miajn manojn por mordi miajn lipojn, kaj por iri tien kaj reen en la ĉambro. Finfine mi devis meti miajn fingrojn en la orelojn.

Tiuj krioj emocie impresis min pli kaj pli. Fine, ili kreskis al tiel forta esprimo de sufero, ke mi ne plu povis elteni ĝin en tiu eta ĉambro. Mi eliris tra la pordo en la dormigan varmon de la malfrua posttagmezo, iris preter la ĉefa eniro – denove ŝlosita, mi notis – kaj preter la angulo de la muro.

La kriado sonis eĉ pli laŭte ekstere. Estis kvazaŭ ĉiu doloro en la mondo trovis voĉon. Tamen, se mi scius ke tia doloro estas en la apuda ĉambro, kaj se ĝi estus muta, mi kredas – mi poste pensis – ke mi eltenus ĝin sufiĉe bone. Nur kiam sufero trovas voĉon, kaj kiam ĝi movas nian nervojn, tiu kompato komencas maltrankviligi nin. Sed malgraŭ la forta sunlumo, kaj la verdaj folioj de la arboj venigantaj la trankviligan marventon, la mondo estis konfuzo, ŝmirita de drivantaj nigraj kaj ruĝaj fantombildoj, ĝis mi estis ekster la sonsfero de la domo en la kruclinia muro.