La kajuto, en kiu mi troviĝis, estis malgranda kaj ne tre bone ordigita. Juna viro kun blondaj haroj, brosforma kaj pajlkolora liphararo kaj pendanta suba lipo, sidis kaj tenis mian manartikon. Dum minuto, ni fiksrigardis unu la alian sen paroli. Li havis akvecajn, grizajn okulojn, strange senesprimajn. Tiam, rekte supre, venis sono kiel de fera lito renversita, kaj la mallaŭta, kolera grumblo de iu granda besto. Samtempe, la viro parolis. Li ripetis sian demandon:

"Kiel vi sentiĝas nun?"

Mi kredas ke mi diris ke mi sentiĝas sufiĉe bone. Mi ne povis memori kiel mi venis tien. Certe li vidis la demandon en mia vizaĝo, ĉar mia voĉo ne estis je mia dispono.

"Vi estis prenata el boato, malsatega. La nomo sur la boato estis Lady Vain, kaj sur la relo estis spuroj de sango."

Samtempe mia okulo kaptis mian manon, tiel magran ke ĝi aspektis kiel malpura haŭtsako plena de neligitaj ostoj, kaj ĉio pri la boato revenis al mi.

"Havu ion de ĉi tio," li diris, kaj donis al mi ion skarlatan kaj glacie malvarman.

Ĝi gustis kiel sango, kaj faris min senti min pli forta.

"Vi estis bonŝanca," li diris, "ke vi estis trovata de ŝipo kun medicinisto."

Li parolis malklare, kaj iom lispante.

"Kiu ŝipo estas ĉi tio?" mi diris malrapide, raŭka post mia longa silento.

"Estas malgranda komerca ŝipo el Ariko kaj Kajao. Mi neniam demandis de kie ŝi venis unue – el la lando de denaskaj stultuloj, mi supozas. Mi mem estas pasaĝero, el Ariko. La stultulo kiu posedas ŝin – kapitano li estas, nomita Davies -- li perdis sian diplomon, aŭ io. Vi scias kia homo – nomas la aĵon Ipecacuanha, el ĉiuj stultaj, inferaj nomoj, sed kiam estas multe da maro sen iu vento, certe ŝi agas konforme."

(Tiam la sono supre rekomenciĝis, besta grunto kaj homa voĉo kune. Poste alia voĉo, diranta ke iu "mildiabla idioto" ĉesu.)

"Vi estis preskaŭ morta," diris mia interparolanto. "La morto estis vere proksima. Sed mi metis ion en vin nun. Ĉu vi rimarkas ke viaj brakoj doloras? Injektoj. Vi estis senkonscia dum preskaŭ tridek horoj."

Mi pensis malrapide. (Min nun distris la bojetado de kelkaj hundoj.)

"Ĉu mi estas elektebla por solida manĝaĵo?" mi demandis.

"Dank' al mi," li diris, "ĝuste nun, la ŝafviando estas bolanta."

"Jes," mi diris konvinkite, "mi povus manĝi iom da ŝafviando."

"Sed," li diris iomete hezitante, "vi scias ke mi freneze volas scii kiel vi ekestis sola en tiu boato. Diabla blekado!"

Mi kredis min vidi certan suspektemon en liaj okuloj.

Subite li forlasis la kajuton, kaj mi aŭdis lin kvereli laŭte kun iu, kiu ŝajnis al mi respondi kvakante. Sonis kvazaŭ la afero finiĝis per batoj, sed pri tio, mi kredis ke miaj oreloj eraras. Poste li kriis al la hundoj, kaj revenis al la kajuto.

"Nu?" li diris en la pordotruo. "Vi ĵus komencis rakonti al mi."

Mi diris al li mian nomon, Edward Prendick, kaj kiel mi ekstudis naturhistorion por rompi mian komfortan sed tedan sendependecon.

Li ŝajnis interesiĝi pri tio.

"Mi mem studis iom da scienco. Mi studis biologion ĉe University College – eligi la ovarion el la lumbriko kaj la radulon el la limako, kaj ĉio tio. Ho diable! Estis antaŭ dek jaroj. Sed daŭrigu! Daŭrigu! Rakontu pri la boato."

Li evidente estis kontenta ke mi rakontis nekaŝeme, en sufiĉe koncizaj frazoj, ĉar mi sentis min terure malforta, kaj kiam mi finiĝis, li tuj revenis al la temo de naturhistorio kaj liaj propraj biologiaj studoj. Komence li demandis min zorgeme pri Tottenham Court Road kaj Gower Street.

"Ĉu Caplatzi ankoraŭ floras? Kia loko estis!"

Li evidente estis tute ordinara medicinstudanto, kaj senbride ekpensis pri distraĵoj. Li rakontis al mi kelkajn anekdotojn.

"Mi forlasis ĉion," li diris, "antaŭ dek jaroj. Kiel agrabla ĉio estis! Sed mi detruis mian ŝancojn jam tre juna – mi eĉ ne havis dek unu jarojn. Mi vetas ke ĉio estas malsame nun. Sed mi devas kontroli tiun stultan kuiriston, kaj vidi kion li faris al via ŝafviando."

La blekado supre rekomenciĝis, tiel subite kaj kun tiom da sovaĝa kolero ke mi estis surprizita.

"Kio estas tio?" mi kriis post li, sed la pordo jam estis fermita.

Li revenis kun la bolita viando, kaj mi estis tiel ekscitita de ĝia apetitvekanta odoro, ke mi forgesis la sonon de la besto kiu maltrankviligis min.

Post tago da alternaj dormado kaj manĝado, mi rehavis mian fortojn sufiĉe por iri el la lito al la luko, kaj vidi la verdajn ondojn provi iri same rapide kiel ni. Mi prijuĝis ke la skuno iris antaŭ la vento. Montgomery – tiel nomiĝis la blondhara viro – denove envenis, dum mi staris tie, kaj mi petis lin pri kelkajn vestaĵojn. Li pruntedonis al mi kelkajn el siaj propraj, ĉar tiuj kiujn mi surhavis en la boateto estis ĵetitaj enmaren. Ili estis iom lozaj por mi, ĉar li estis granda kaj havis longajn brakojn kaj krurojn. Li diris al mi senzorge ke la kapitano estis trikvarone ebria en sia propra kajuto. Dum mi vestiĝis, mi komencis fari al li kelkajn demandojn pri la celo de la ŝipo. Li diris ke la ŝipo iras al Havajo, sed unue ĝi devas surterigi lin.

"Kie?" mi diris.

"Estas insulo, kie mi loĝas. Laŭ mia scio, ĝi ne havas nomon."

Li fiksrigardis min kun la malsupra lipo pendanta, kaj li subite aspektis tiel evidente stulta ke mi ekpensis ke li volas eviti miajn demandojn. Diskrete, mi ne demandis pli.