Sed la insulanoj, vidante ke mi vere drivis, ekhavis kompaton al mi. Mi flosis tre malrapide orienten, kaj oblikve proksimiĝis al la insulo; kaj baldaŭ mi vidis, kun histeria malŝarĝo, la ŝalupon turni sin kaj reveni al mi. Ŝi estis peze ŝarĝita, kaj kiam ŝi proksimiĝis, mi povis distingi la blankharan, larĝŝultran akompananton de Montgomery, sidanta premite inter la hundoj kaj pluraj kestoj en la poŭpaj ŝtofoj. Tiu individuo fikse staris al mi sen moviĝi aŭ paroli. La nigravizaĝa kriplulo rigardis min same fikse en la pruo proksime al la pumo. Tie estis tri aldonaj viroj – tri strange bestaspektantaj uloj, al kiuj cervohundo gruntis sovaĝe. Montgomery, kiu stiris, venigis la boaton al mi, stariĝis, kaptis kaj ligis mian ligŝnuron al la stirstango por treni min, ĉar ne estis loko enŝipe.

Nun mi estis refortiĝinta post mia histeria fazo, kaj mi respondis al lia saluto, kiam li proksimiĝis, sufiĉe kuraĝe. Mi diris al li ke la boateto estis preskaŭ droninta, kaj li donis al mi ĉerpilon. Mi estis tirita malantaŭen kiam la ŝnuro streĉiĝis inter la boatoj. Dum certa tempo, mi estis okupata per ĉerpado.

Nur kiam mi estis foriginta la akvon (ĉar la akvo en la boateto venis el supre; la boato estis tute senmanka), mi havis tempon denove rigardi la homojn en la ŝalupo.

La blankharulo, mi trovis, ankoraŭ rigardis min senhezite. sed kun mieno, mi nun imagis, iom perpleksa. Kiam miaj okuloj renkontis liajn, li rigardis suben al la cervohundo kiu sidis inter liaj genuoj. Li estis fortika homo, kiel mi jam diris, kun maldika frunto kaj iom pezaj trajtoj; sed ĉe liaj okuloj, la haŭto pendis super la palpebroj, kiel ofte ĉe homoj iom maljunaj, kaj la falo de lia peza buŝo ĉe la anguloj donis al li mienon de batalpreta decidemo. Li parolis al Mongomery tiel mallaŭte, ke mi ne povis aŭdi.

El li, mia rigardo iris al liaj tri viroj, kaj stranga aro ili estis. Mi vidis nur iliajn vizaĝojn sed estis io en ili – mi ne scias kio – kio donis al mi strangan spasmon de naŭzo. Mi rigardis ilin firme, kaj la impreso ne malaperis, kvankam mi ne komprenis kio kaŭzis ĝin. Ili tiam ŝajnis al mi esti brunaj; sed iliaj membroj estis aparte volvitaj en iu maldika, malpura, blanka ŝtofo, eĉ la fingroj kaj piedoj. Mi neniam antaŭe vidis virojn tiel volvitajn, kaj virinojn nur en oriento. Ili ankaŭ portis turbanojn, kaj sub tiuj, iliaj elfinecaj vizaĝoj observis min – vizaĝoj kun elstarantaj subaj makzeloj kaj klaraj okuloj. Ili havis hirtajn, nigrajn harojn, preskaŭ kiel ĉevalharojn, kaj ili ŝajnis pli altstaturaj ol iu homa raso, kiun mi ĝis tiam vidis. La blankharulo, pri kiu mi sciis ke li estis pli ol ses futojn alta, estis unu kapon malpli alta ol iu el la tri. Poste mi trovis ke fakte, neniu el ili estis pli alta ol mi mem, sed iliaj torsoj estis nenormale longaj, kaj la femuroj mallongaj kaj strange torditaj. Ĉiuokaze, ili estis aro surprizige malbela, kaj super iliaj kapoj sub la antaŭa masto, fermetokule observis la nigra vizaĝo de la viro, kies okuloj lumis en la mallumo. Kiam mi rigardis ilin, ankaŭ ili rigardis min, kaj poste unue unu kaj poste la alia forturnis sin de mia rekta observado, kaj rigardis min en strange nerekta maniero. Mi ekhavis la ideon ke mi eble iritas ilin, kaj mi direktis mian atenton al la insulo, al kiu ni proksimiĝis.

Ĝi estis malalta, kaj kovrita de densa vegetaraĵo – precipe speco de palmo, kiu estis nova por mi. El unu punkto maldika, blanka fadeno leviĝis oblikve al enorma alteco, kaj poste disfribriĝis kiel lanugo. Ni nun estis en la brakumo de larĝa golfo, inter du malaltaj kaboj. La plaĝo estis el senbrila griza sablo, kaj ĝi deklivis krute supren al kresto, eble sesdek aŭ sepdek futojn super la mar-nivelo, kaj tie neregule videblis arboj kaj subkreskaĵoj. Duonvoje supren estis kvarangula ĉirkaŭfermejo el iu grizeca ŝtono, kaj ĝin mi poste trovis konsistis parte el ĥoralo kaj parte el pumikolafo. Du pajlotegmentoj aperetis el tiu ĉirkaŭfermejo. Viro atendis nin ĉe la akvobordo. Mi imagis, dum ni estis ankoraŭ malproksimaj, ke mi vidis iujn aliajn kaj tre groteskaspektajn estaĵojn rapidi en la arbustojn sur la deklivo, sed mi vidis nenion el ili kiam ni proksimiĝis. Tiu viro estis modere granda, kaj kun nigra, negrosimila vizaĝo. Li havis larĝan, preskaŭ senlipan buŝon, treege longajn kaj rektajn brakojn, longajn kaj mallarĝajn piedojn, kaj kurbajn krurojn, kaj li staris kun sia peza vizaĝo elstaranta kaj fiksrigardis nin. Li estis vestita kiel Montgomery kaj lia blankhara akompananto, en jako kaj pantalono el blua ŝevioto. Kiam ni eĉ pli proksimiĝis, tiu ulo komencis kuri tien kaj reen sur la plaĝo, farante la plej groteskajn movojn.

Je komando de Montgomery, la kvar viroj en la ŝalupo saltis supren, kaj kun aparte malkomfortaj manmovoj ili hisis la velojn. Montgomery stiris nin ĉirkaŭe kaj en mallarĝan, etan havenon fositan el la marbordo. Tiam, la viro sur la plaĝo rapidis al ni. Tiu haveno, kiel mi nomas ĝin, vere estis nur fosaĵo ĝuste sufiĉe longa por, dum ĉi tiu fazo de la tajdo, ricevi la ŝalupon. Mi aŭdis la pruojn grati al la sablo, liberigis la boateton de la granda boato per mia ĉerpilo, liberigis la ligŝnuron kaj albordiĝis. La tri volvitaj viroj, per tre mallertaj movoj, rampis sur la sablon, kaj tuj komencis surterigi la kargon, helpataj de la viro sur la plaĝo. Min impresis precipe la strangaj movoj de la kruroj de la tri volvitaj kaj bandaĝitaj maristoj – ne rigidaj ili estis, sed torditaj en iu stranga maniero, kvazaŭ ili estis ligitaj en malĝusta loko. La hundoj ankoraŭ gruntis, kaj tiris siajn ĉenojn post tiuj viroj, kiam la blankharulo surteriĝis kun ili. La tri granduloj parolis inter si en strangaj, gorĝaj tonoj, kaj la viro kiu atendis nin sur la plaĝo komencis babilaĉi ekscitite kun ili – iu fremda lingvo, mi imagis – kiam ili metis siajn manojn sur kelkaj pakoj stakigitaj proksime al la poŭpo. Ie mi aŭdis tiajn voĉojn antaŭe, kaj mi ne povis memori kie. La blankharulo staris, stabile meze de ses tumultaj hundoj, kaj kriis ordonojn super ilia bruo. Montgomery elŝipigis la rudron kaj same surteriĝis, kaj ĉiuj eklaboris pri malpakado. Mi estis tro malforta, post mia longa fasto, kaj la suno frapanta mian nudan kapon, por iel helpi.

Fine, la blankharulo ŝajnis memori mian ĉeeston, kaj venis al mi.

"Vi aspektas," li diris, "kvazaŭ vi apenaŭ matenmanĝis."

Liaj etaj okuloj brilis nigre sub lia peza frunto.

"Mi devas pardonpeti pro tio. Nun vi estas nia gasto, ni devas fari vin komforta – kvankam vi ja ne estis invitita."

Li akre rigardis mian vizaĝon.

"Montgomery diras ke vi estas edukita, sinjoro Prendick, diras ke vi scias ion pri scienco. Ĉu mi rajtas demandi kion tio signifas?"

Mi diris al li ke mi pasigis kelkajn jarojn ĉe Royal College of Science, kaj ke mi faris kelkajn esplorojn en biologio sub Huxley. Tiam, li iom altigis siajn brovojn.

"Tio iom ŝanĝas la aferon, sinjoro Prendick," li diris, kun iom pli da respekto en sia sinteno.

"Fakte, ni estas biologiistoj ĉi tie. Ĉi tiu estas biologia stacio – iel."

Lia rigardo restis sur la blanke vestitaj viroj, kiuj nun movis la pumon, sur radoj, al la ĉirkaŭfermejo.

"Almenaŭ mi kaj Montgomery," li aldonis.

Poste:

"Kiam vi povos foriri, mi ne povas diri. De ĉi tie, ne estas vojo ien ajn. Ni vidas ŝipon eble ĉiun dekduan monaton."

Li lasis min abrupte, kaj iris supren laŭ la plaĝo preter tiu grupo, kaj mi kredas ke li eniris la fermitejon. La aliaj du viroj estis kun Montgomery, stakante pli malgrandajn pakaĵojn sur veturilo kun malaltaj radoj. La lamo ankoraŭ estis sur la ŝalupo kune kun la kunikloj, la cervohundoj ankoraŭ estis ligitaj al la rembenkoj. Kiam ĉio estis stakigita, ĉiuj tri viroj prenis la veturilon, ĉirkaŭ unu tunon peza, kaj komencis puŝi ĝin post la pumo. Fine, Montgomery forlasis ilin, revenis al mi kaj donis al mi sian manon.

"Mi ĝojas," li diris, "pro mia propra parto. Tiu kapitano estis stultulo. Li komplikigus aferojn por vi."

"Estis vi," mi diris, "kiu denove savis min."

"Tio dependas. Vi trovos ke ĉi tiu insulo estas infere stranga loko, mi promesas al vi. Mi moviĝus tre singarde, se mi estus vi. Li..."

Li hezitis, kaj ŝajnis ŝanĝi la decidon kion li diros.

"Mi ŝatus se vi helpus min pri tiuj kunikloj," li diris.

Lia maniero kun la kunikloj estis stranga. Mi vadis kun li, kaj helpis lin treni unu el la kaĝoj surteren. Tuj kiam tio estis farita, li malfermis ĝian pordon, klinis ĝin kaj verŝis ĝian vivantan enhavon sur la grundon. Ili falis en interbatalantan amason, unuj super la aliaj. Li manfrapis, kaj tuj ili forsaltis, dek kvin aŭ dudek mi kredas, supren laŭ la plaĝo.

"Nun plimultiĝu kaj reproduktu vin, amikoj," Montgomery diris. "Plenigu la insulon. Ĝis nun, ni havis ĉi tie certan mankon de viando."

Dum mi vidis ilin malaperi, la blankharulo revenis kun brandobotelo kaj kelkaj biskvitoj.

"Io por pluvivi, Prendick," li diris, en tono pli familiara ol antaŭe.

Mi ne protestis, sed tuj ekmanĝis la biskvitojn, dum la blankharulo helpis Montgomery liberigi plian dudekon da kunikloj. Tri grandaj kaĝoj, tamen, iris al la domo kun la pumo. La brandon mi ne tuŝis, ĉar mi estis denaska abstinulo.