La Edukada Servo
de I-LO en Tarnovo
Do strony głównej I LO w Tarnowie

Materialoj por geliceanoj

  Librejo       Enhavo       Antaŭen  


NE MEMORU LA TERON

Aŭtoro: C.C. MacApp

©2024 Geo
I-LO en Tarnovo

La Enhavo

Ĉapitro I

Li estis sufiĉe alta. Li estis signife pli alta ol la senharaj, brunhaŭtaj Drongail-aj preterpasantoj, kiuj preterpasis lin fore kun iom da malestimo kaj iom da malfido, kun kiuj oni preterpasas malnovan domaĉon minacantan ĉiumomente disfali. Li estis kiel vrako. Rompiĝulo de vivo kun tre malmultaj tagoj restantaj. Lian elstarantan makzelon kovris ruĝeta kelktaga stoplo, kaj liaj tremantaj fingroj estis flavaj pro la dron. La kialoj ne estis tro malfacilaj diveni: li estis sur la planedo Drongail dum preskaŭ la tuta ĉi-tiea jaro (ne multe pli mallonga ol la jaro sur la Tero) kaj enfalis en dronomanion jam ĉe la komenco de sia restado. Kaj dum multaj tagoj li ne havis ŝancon sperti la mildan forgeson, kiun alportas dron.

Li staris en la ombro, apogante sin al la muro de ligna konstruaĵo ĉe la buŝo de malpurigita strato – la radioj de la loka suno estis pli varmaj ol lia haŭto povis elteni. La konstruaĵo, al kiu li apogis, havis neniujn fenestrojn sub la unua etaĝo kaj neniun elirejon krom ununuran tabulitan pordon . La aero de la strato estis saturita per sufoka odoraĉo de malfreŝa graso, fetoro de diversrasaj korpoj kaj – antaŭ ĉio – de dron. Ĉi-lasta odoro ŝajnis al li agrabla ne nur ĉar la dron alportis kvietiĝon, sed ankaŭ ĉar ĝi rememorigis al li la odoron de kuŝdifektita fojno. Ĝi estis unu el la malmultaj odoroj, kiujn li ne forgesis dum ĉiuj ĉi jaroj post forlasi la Teron.

Peco da papero portita de ventoblovo frotis lian nudan maleolon. Li ekrigardis la rubon (malplenan pakaĵon de dron, kompreneble) kaj piedbatis ĝin kolere. Li tiam rigardis supren kaj rimarkis rigardantan lin Drongail-an knabon.

– Pririgardu min atente, fripono! – li grumblis en ĉi-tiea dialekto. – Ĝis kiam vi finkreskigos dikan ventron, ni estos delonge formortinta raso. Kaj vi neniam plu vidos iun el ni.

La knabo malproksimiĝis. La viro turnis sin kaj trenante siajn piedoj movis iom pli en la stratojn por sidiĝi kun la dorso kontraŭ la konstruaĵo. Eble jam centfoje li traserĉis la poŝon de sia ĉifona surtuto, eltiris forte ĉifitan pecon da malpura papero, glatigis ĝin sur sia genuo kaj legis: “John Braysen, mi devas nepre vidi vin. Morgaŭ je la dua posttagmeze ĉe la norda fino de la strato, kie vi loĝas – B. Lange.

Li reŝtopis la paperpecon en sian poŝon. – John Braysen... – li subspire murmuris, kvazaŭ lia propra nomo subite ŝajnus stranga al li. – Komodoro John Braysen, Ĉefkomendanta Oficiro de la Rekono-Taĉmento de la Tera Spacarmeo.

Kiom longe oni nomis lin simple John? De kiel longe oni eĉ ne demandis lin pri lia nomo? En la oficialaj adresaroj de Drongail (kaj de kelkaj aliaj fremdaj mondoj kie li provizore loĝis) li ĉiam estis listigita kiel: "John, devenanta de la Tero, nun sen civitaneco. Vagabondo. Ne registrita en krimaj registroj. Sen profesio."

Kaj kiom longe pasis de kiam li vidis Bart-on? Ĉirkaŭ kvar Teraj jaroj? Ne – ja la lastan fojon ili ambaŭ estis solduloj de la Hohdana Floto, kiam tridek viroj mortfalis. Kaj ĉi tio okazis ĉirkaŭ kvin jarojn post la pereo, do antaŭ ĉirkaŭ tri jaroj.

Ĉu vere pasis nur ok jaroj ekde la pereo? Tio signifus, ke John estas nur tridek sep, kaj tamen li sentis sin multe pli maljuna. Ŝajnis al li, ke monstre longa tempo pasis de tiu terura okazintaĵo.

Li deziris ekscii kial Bart volis vidi lin. Dum la unuaj jaroj post la pereo, la nuraj homoj restantaj vivaj – malpli ol kvincent ŝipanoj – kunteniĝis. Kaj poste, kiam la kondiĉoj de postvivado en fremda mondo disigis ilin, ili atendis kun ĉiam pli granda malpacienco denovan renkontiĝon. Ankoraŭ pli poste, la kreskanta malespero kaj senespereco de la situacio igis ilin indiferentaj ĉu ili vidis unu la alian aŭ ne. John scivolis, kiom da ili povus ankoraŭ vivi. Laŭ la lastaj informoj, kiuj atingis lin, ĉirkaŭ cent servis kiel solduloj en diversaj eksterlandaj flotoj, kaj la loĝlokoj de ĉirkaŭ sesdek aŭ sepdek ne estis precize konataj. La ceteraj – kiom ajn da ili restis – estis perditaj, disigitaj sur foraj mondoj kiel Drongail.

John miris, ke Lange sukcesis trovi lin, kvankam kompreneble multaj komercaj ŝipoj haltis ĉe Drongail, ĉar ĝuste de ĉi tie venis la dron. Se Lange havus monon – kaj supoze li devas havi ĝin, ĉar li venis ĝis tie ĉi – do estus bona ideo kontakti lin. Li demandis sin, ĉu li devus aĉeti iom da manĝaĵo (la penso pri disiĝo kun sia malnova mantelo devenanta de la Tero pike ekdoloris lian koron) kaj pagi almenaŭ parte la ŝuldojn en la malpura malriĉulejo, kie li loĝis. Li povus ĉesi la konsumadon de dron, se li vere decidus je tio, sed kial? Ne gravis ĉiuokaze.

Li rigardis lace la randon de ombro meze de la strato. Ankoraŭ estas iom frue por Lange alveni. Se Bart entute aperos ĉi tie. John dormetis mallevinte la kapon.

* * *

– John! Hej, John!

Braysen frotis la okulojn, skuante sin de dormo. Necesis al li iom da tempo por koncentriĝi sur la fortika figuro en bonordaj bluaj vestaĵoj. Neeble! – La zip-fermata supertuto de Bart estis adaptita al la dezajno de la serva uniformo de Tera Floto. John malfacile ekstaris. Nun, dum li rigardis Bart-on, la memoroj revenis vigle. Emocio tiom kaptis lian gorĝon, ke li apenaŭ povis regi siajn larmojn. Li forte premis la etenditan manon de sia kolego.

– Bart! Jam pasis tiom da tempo... Estas mirinde revidi vin, Bart...'

Lange ŝajnis serioza kaj sufiĉe ŝokita. John subite sentis sin ruĝiĝi.

– Jes, Bart. Mi estas drogulo. Malriĉulo, kiu vivas per monhelpo. Mi ricevas manĝaĵon kaj matracon por dormi. Por tio de tempo al tempo oni prenas nin dum unu aŭ du tagoj por fosi kavojn aŭ fari aliajn laborojn. Kaj vi... – li ellasis la manon de Lange kaj staris rigardante lian kostumon. Li forte glutis. – Vi aspektas bonege, Bart. Ĉu vi daŭre estas soldulo? Ĉe kiu? Aŭ... – li zorge rigardis Bart-on. – Ne ŝajnas, ke vi suferis seriozajn vundojn.

Lange daŭre rigardis John-on kun maltrankvilo. Poste li diris:

– Lastatempe mi agadis en la Hohdana Floto. Du mil horoj. Mi eliris viva. Ili multe pagis, do mi fartas bone nun. Ili ne volis, ke mi estu vidita sur la Hohd tuj post la ago, do mi translokiĝis. Nun mi estas en... – la paŭzo en la vortoj de Bart estis apenaŭ rimarkebla – ... certa kolonio sur planedo nomata Akiel. Mi kolektas ĉiujn homojn. Estas pli ol dudek da ni nun.

– Por kio?

– Ni vojaĝas, ni serĉas, ni provas rekunigi la maljunan skipon. La Reganto de Akiel bezonas nin. Nin ĉiujn.

Johno rigardis lin rekte en la okulojn. – Vi bone scias, ke la plimulto el ni ĉesis fari ĉi tion, Bart. Tiu ĉi damna konstanta mortigado. Rabado de planedoj, prenado de rabaĵo for de mondoj, kiuj faris nenion malbonan al ni, al aliaj mondoj, kiuj estas por ni tute indiferentaj... Mi pensas, ke vi ne trovos multajn volontulojn.

– Tamen mi pensas, ke ni trovos ilin – Lange diris emfaze. – Ĉi-foje ni havas veran celon.

– Mi estas surprizita de tio, kion vi diras. Kiam mi vidis vin la lastan fojon... – John suspiris kaj levis la ŝultrojn.

Se Lange mem ne sentis ĉi tiun malplenan sencelan ekzistadon, tiam ne estis senco diskuti kun li. Post momento, li daŭrigis: – Akiel? Mi neniam aŭdis pri tiu planedo. Kio tie estas, kio povus puŝi nin, la lastajn, fari ian agon? Ĉu vi vidas iun vere gravan kialon? – li paŭzis momenton, kvazaŭ penante kolekti siajn disajn pensojn. – Ni ĉiam serĉis celojn, ĉu ne? Kaj ni trovis ĝin. Merkato. Ĉiuj el ni trejnitaj, disciplinitaj kaj bravegaj, ni fariĝis legendo preskaŭ subite. Ĉar ni ne zorgis, ĉu ni mortos aŭ ne, kondiĉe ke ni povus trovi – aŭ pensi, ke ni trovis – kaŭzon dediĉindan. Sed ĉi tiu tuta entuziasmo, la tuta volo batali, forvelkis. Almenaŭ koncerne min. Kaj mi pensis, ke vi ankaŭ havis sufiĉe da tio.

Lange ĉirkaŭrigardis suspektinde, alproksimiĝis al John kaj diris mallaŭte:

– La kolonio, en kiu mi nun rezidas, estas la Chelki-setlejo, John.

John zorge rigardis sian kunulon.

– Chelki? – li murmuris penseme. – Ĉu vi volas diri, ke ĝi estas en la sfero de la Vulmot-imperio?"

– Ne, John. Mi pensas pri la liberaj Chelki – la kolonio, pri kies ekzisto Vulmot ne scias. La Omniarch estas tie – li ​​aĝas preskaŭ du mil ducent jarojn, kelkcent jarojn pli aĝa ol siaj posteuloj, kiuj konsistigas la kolonion. Li estis sklavo de Vul-oj kaj sukcesis eskapi sen lasi iujn ajn spurojn!

John sentis malpezan kapturnon. Li ne sciis, ke restis en li ankoraŭ tiom da sentoj. Li malrapide turnis sin kaj por momento rigardis nevidante la Drothenanojn pasantajn apud la buŝo de la strateto kaj scivole okulumantajn al la du fremduloj nomataj homoj. Kaj fine li suspiris, turnante sin al Lange. – Mi pensas, ke mi ne volus denove batali kontraŭ Vul-oj. Jes, mi malamos ilin dum mi vivos – mi dubas, ke iu el ni iam ĉesos malami ilin – sed finfine, ne unu Vul faris tion. Kaj, mi povas diri ĝin nun, ni mem kaŭzis ĉi tion okazi. Ni vojaĝis en spacon pri kiu ni sciis nenion. Kaj kiam ni renkontis ion, de kio ni devus forkuri, ni provis batali, ni akceptis la defion kvazaŭ ni estus la plej forta potenco en la galaksio. Kaj ĉi tio post fari la malsaĝecon malkaŝi de kie ni venis! Kaj... Nu, mi dubas, ĉu la Vulmot-komandanto, kiu atakis nian sunsistemon, sciis, ke ĝi estis nia sola sistemo.

La vizaĝo de Lange estis serioza. – Ni konsentis pri tio jam antaŭe – sed nun mi scias pli. Tiu ĉi fuĝinta Chelki havis spionojn en la Vulmot-Imperio dum du mil jaroj, John – du mil jaroj! Li sciis, baldaŭ post kio okazis, pri nia batalado kaj la tuja detruo de la Tero. Li malkaŝis al mi la kialon de ĉi tiu detruo, la veran decidon de Vulmot. Vidante nian kapablon batali, ili volis malhelpi la Teron iĝi fortega potenco. Ili sciis, ke ni ne taŭgas por esti sklavoj aŭ servutuloj, kaj ili decidis detrui nin. John – ili malŝparis multe da tempo kontrolante por certigi, ke ne restas reproduktaj paroj. Kaj pluraj altrangaj figuroj perdis siajn poziciojn nur ĉar ni, eta procento de la ŝipanaro, sukcesis eskapi malgraŭ ĉio. Ili trankviliĝis nur kiam ili eksciis, ke inter ni ne estas eĉ unu virino. Bah! Ili plene traserĉis la restaĵojn de nia sistemo kaj ĝian tutan ĉirkaŭaĵon por certigi sin, ke neniu krom ni postvivis.

Johno ekkonsciis, ke li tremas. Li malfermis siajn kunpremitajn pugnojn kaj suspiris.

– Eĉ se ĝi vere estis tiel, tiam TIO jam okazis. Se mi hazarde renkontus iun Vul-on ĉi tie, mi certas, ke li ne eskapus nedifektita el miaj manoj. Sed trovi forton nun, peli la Vul-ojn, batali kontraŭ ili... Ne, Bart. Eble mi vere estas nur ruinulo ĉar mi ne povas permesi al mi ĝin. Mi tute ne zorgas, ĉu Chelki restos sklavoj aŭ ne. Kaj... estas amuza. Ĉu vi vere pensas, ke ni povus fari ion ajn kontraŭ la Vulmot-Imperio?

La vizaĝo de Lange tordis en furiozan grimacon de ĝeno. Bart faris paŝon antaŭen kaj kaptis John-on je la vestrandaĵoj de lia ĉifona mantelo.

– Aŭskultu min, diable! Mi ne parolas pri ia ekspedicio por defendo de neekzistanta justeco. Ne ĉiuj virinoj mortis! Pli ol cent ankoraŭ vivas. Kaj ĉiuj el ili en aĝo taŭga por naski infanojn! Kaj tiu ĉi Omniarch de Akiel scias kie ili estas kaj promesas helpi nin atingi ilin!

Sango ekfluis al la kapo de John, sed tiam ĉio pasis kaj Braysen amare ekridis.

– Ĉi tiu malnova sensencaĵo, Bart? Ĉu vi denove lasis al vi esti trompita pri ĉi tio? Vi devas esti vere deprimita. Ĉu vi jam forgesis ĉiujn tiujn frenezajn onidirojn kaj poste la serĉojn kaj peladojn, kiujn ni faris kiel aro da katoj dum oestro? La sola afero, kiu altiras min nun, estas la dron. La dron alportas provizoran forgeson kaj eventuale manĝas viajn internojn, sed almenaŭ ĝi ne igas la homon bubo freneza pri virinoj.

Lange rigidiĝis kaj faris paŝon malantaŭen.

– Do aŭskultu, Komodoro Jonathan Braysen, kies nomo nur antaŭ kelkaj jaroj estis la batalsignalo por ĉiuj homoj kaj fremdaj militaj organizoj en la tuta sektoro de la Galaksio. Jen estas vi diranta tion ĉi, vi, kiu superruzis la tutan Vulmot-Taĉmenton pri Specialaj Operacioj kaj venkis ilin havante nur kelkajn etajn ŝipojn. Vi, kiu povus komandi ajnan spacan floton kondiĉe ke vi nur kapjesis kaj subskribis la kontrakton. La Chelki, pri kiu mi parolas, scias ĉion pri vi. Kaj li daŭre opinias, ke vi estas la viro, kiun ni bezonas. Ĝuste vin, el nia tuta grupo. Nur vi povas kunigi nin denove. – Lange enspiris, paŭzante momenton, sed poste tuj rekomencis:

– Ĉi tiu Chelki regis longe antaŭ ol Kolumbo transnaĝis la oceanon, ne menciante la unuajn homajn kosmovojaĝojn en la hipersfero. Li estis tiu, kiu organizis la savon de ĉi tiuj virinoj. Estis li, kiu devigis la Chelki-taĉmenton alteriĝi sur la Teron kun falsa rajtigo kaj preni kelkajn milojn da junulinoj por fari falsajn sciencajn esplorojn. Estis li, kiu aranĝis, ke parto el ili malaperis kaj poste li forĝis falsajn dokumentojn por kaŝi tiun ĉi mankon. Komprenu, John! Multaj Chelki-oj mortis efektivigante tiun ĉi planon. Omniarch rakontis al mi ĉion ĉi tre detale, montris al mi fotojn... – John eksentis malvarmon. Lange aspektis tiel sincera en tiu ĉi momento, sed...

– Bart, estu racia! Fotojn ankaŭ oni povas falsi. Kaj ĉu estas eble, ke ĉi tiu intrigulo Chelki, eĉ se li estas kiu li diras, ke li estas, riskus kaj farus tiom por helpi iun sensignifan rason postvivi? Kio NI estas por li?

Lange mallaŭte malbenis:

– Damne, John! Ĉu vi ne povas kompreni, ke tio estis ĝuste niaj kapabloj kiuj tiom impresis Vul-ojn!? Ili devis detrui nian rason ĉiakoste, kaj oni ne forigas iun, kiu ne prezentas eblan minacon. La Omniarch konsideras nin teruro al Vul-oj. Kompreneble ni ne estas la tuta lia plano. Mi certas, ke li planas ankoraŭ ion alian. Sed li volas, ke ni postvivu. Ĉar ni montris, ke ni povas batali! Provu rigardi tion tra la okuloj de tia Omniarch.

John fikse rigardis Lange-on, sentante la sangon denove pulsi en liaj tempioj. Ĉu ĉi tio povus esti vera? Ĉu fakto kaj ne nur alia malespera sonĝo?

Ĝi ŝajnis nekredebla. Sed ĝi ja tamen estis ŝanco. Senfine malgranda, nekredebla, longe enterigita kaj forĵetita, benita ŝanco.

Du helaj larmoj ruliĝis sur la nerazitaj vangoj de John.


<<  |  >


La letero al prizorganto de la Edukada Servo

Via email: (se vi volas ricevi respondon)
La temo:
Atenton: ← Enskribu la vorton  ilo   , alie la letero malsendiĝos

Skribu la mesaĝon sube (ne pli ol 2048 literoj).

La nombro de literoj por uzado: 2048


La Fakgrupo de
Kemio-Fiziko-Informatiko

en la Unua Liceo Ĝeneraledukada
nomita al Kazimierz Brodziński
en Tarnowo
Str. Piłsudskiego 4
©2024 mag. Jerzy Wałaszek

La materialoj nur por edukada uzado. Ilia kopiado kaj multobligado licas
nur se oni sciigas pri la fonto kaj ne demandas monon por ili.

Bonvolu sendi demandojn al: i-lo@eduinf.waw.pl

Nia edukada servo uzas kuketojn. Se vi ne volas ricevi ilin, bloku ilin en via legilo.