ILI PLUKAS LA PRINCINON

Ne utilas; tute ne utilas. La infanoj ne permesas ke mi ĉesu rakonti pri la Lando Oz. Mi scias multajn aliajn historiojn, kaj mi esperas rakonti ilin, iam; sed ĝuste nun miaj amantaj tiranoj ne permesas tion. Ili krias: “Oz-Oz! Pli pri Oz, S-ro Baum!” kaj kion mi faru krom obei iliajn ordonojn?

Jen Nia Libro – de mi kaj la infanoj. Ĉar ili inundis min per miloj da sugestoj pri tio, kaj mi honeste provis akcepti tiom da tiuj sugestoj kiom mi povis meti en unu rakonton.

Post la mirinda sukceso de “Ozma de Oz” estas evidente ke Doroteo fariĝis firma parto de ĉi tiuj Oz-rakontoj. La etuloj amas Doroteon, kaj kiel unu el miaj amiketoj bone diras: “Ne estas vera Oz-rakonto sen ŝi.” Do jen ŝi denove, egale dolĉa kaj milda kaj senkulpa kiel antaŭe, mi esperas, kaj la heroino de nova stranga aventuro.

Miaj malgrandaj korespondantoj ankaŭ multe petis “pli pri la Sorĉisto.” Ŝajnas ke tiu gaja maljunulo akiris por si multajn amikojn en la unua Oz-libro, eĉ kvankam li senkaŝe agnoskis ke li estas “fraŭdisto”. La infanoj aŭskultis pri kiel li supreniris per balono en la ĉielon kaj ili atendas ke li revenu. Do kion mi povas fari krom rakonti “kio okazis poste al la Sorĉisto”? Vi trovos lin en ĉi tiuj paĝoj, la sama fraŭdista Sorĉisto kiel antaŭe.

Unu peton de la infanoj mi tamen ne povis plenumi en ĉi tiu libro: ili petis ke mi skribu pri Toto, la malgranda nigra hundo de Doroteo, kiu havas multajn amikojn inter miaj legantoj. Sed komprenu, kiam vi komencas legi ĉi tiun rakonton, ke Toto estis en Kansas sed Doroteo estis en Kalifornio, do ŝi devis sperti sian aventuron sen li. En ĉi tiu libro Doroteo devis kunporti sian katon anstataŭ sian hundon; sed en la sekva Oz-libro, se mi povos verki ĝin, mi intencas multe rakonti pri la pluaj aventuroj de Toto.

Princino Ozma, kiun mi amas tiom kiom miaj legantoj, denove aperas en ĉi tiu rakonto, kaj ankaŭ pluraj malnovaj amikoj niaj de Oz. Vi ankaŭ ekkonos Jaĉjon la Kaleŝoĉevalon, La Naŭ Porketojn, kaj Heŭrekan la Katidon. Mi bedaŭras ke la katido ne estis tiom bonkonduta kiel decus; sed eble ŝi ne estis bone prizorgita. Doroteo trovis ŝin, komprenu, kaj neniu scias kiuj estis ŝiaj gepatroj.

Mi kredas, karuloj, ke mi estas la plej fiera rakontisto iam vivinta. Multfoje larmoj pro fiero kaj ĝojo plenigis miajn okulojn dum mi legis la tenerajn, amajn, belegajn leterojn kiuj venas al mi en preskaŭ ĉiu poŝto de miaj legantetoj. Plaĉi vin, interesi vin, akiri vian amikecon, kaj eble vian amon, per miaj rakontoj, laŭ mia opinio estas tiom grave kiom fariĝi Prezidento de Usono. Efektive mi multe preferas esti via rakontisto, anstataŭ via Prezidento, pro tio. Do vi helpis min plenumi miajn tutvivajn ambiciojn, kaj mi estas pli dankema al vi, karuloj, ol mi povas esprimi pervorte.

Mi volas respondi ĉiun leteron de miaj junaj korespondantoj; sed kelkfoje estas tiom da leteroj ke iom da tempo devas pasi antaŭ ol vi ricevos vian respondon. Sed estu paciencaj, amikoj, ĉar la respondo certe venos, kaj per via skribado al mi vi pli ol rekompencas min por la plezuriga tasko prepari ĉi tiujn librojn.

Krome, mi fieras agnoski ke la libroj estas parte viaj, ĉar viaj sugestoj ofte gvidas min dum mi rakontas, kaj mi estas certa ke ili ne estus duone tiom bonaj sen via lerta kaj pensoplena helpo.

L. FRANK BAUM
Coronado, 1908.