Je la dua posttagmeze mi ekiris kun la intenco nepre vidi Fidelon kaj eldemandi ĝin. Mi ne povas toleri brasikon, kiu odoregas en Mjeŝĉanska strato el ĉiuj malgrandaj butikoj; krom tio tra la pordego de ĉiu domo odoras tia abomenaĵo, ke mi devis kovri mian nazon kaj plej rapide kuri. Kaj sentaŭgulaj metiistoj ellasas tiom da fumo kaj fumaĵo, ke homo nobla tute ne povas promeni tie. Kiam mi iris sur la sesan etaĝon kaj sonorigis la pordan sonorileton, eliris knabineto ne tre malbona, havanta malgrandajn lentugojn. Mi rekonis ŝin. Ŝi estis tiu sama, kiu iris kun la maljunulino. Ŝi iom ruĝiĝis, kaj mi tuj konsideris, ke ŝi, kolombineto, volas havi fianĉon.

– Kion vi deziras? – ŝi demandis min.

– Mi deziras paroli kun via hundeto, – mi respondis.

La knabineto estis malsaĝa! Mi tuj sciis, ke ŝi estas malsa ĝa! La hundaĉo samtempe alkuris bojante; mi tuj kaptis ĝin, sed la abomenulo preskaŭ mordis mian nazon, kaj mi forĵetis ĝin. Tamen mi ekvidis en angulo ĝian kuŝkorbon.

He! jen mi bezonas nur ĝin! Mi iris al la korbo, manmiksis ĝian pajlon kaj, je eksterordinara plezuro mia, mi eltiris malgrandan faskon da paperetoj. La abomena hundaĉo, vidante ĉion ĉi, komencis mordi mian tibion, kaj poste, kiam ĝi ekvidis, ke mi prenas la paperetojn, ĝi komencis krieti kaj karesiĝi, sed mi diris:

– Ne, kolombineto, adiaŭ! – kaj ĵetis min por forkuri.

Mi opinias, ke la fraŭlino akceptis min kiel frenezulon, ĉar ŝi treege timis. Alveninte hejmen, mi volis tuj min okupi per la esploro de tiuj leteroj, ĉar vespere apud la kandeloj mi iom malbone vidas, sed Maŭro malhelpis, komencante purigon de la planko. Ĉiuj ĉi tiuj vilaĝaninoj estas ne ĝustatempe puremaj. Pro tiu kaŭzo mi iris promeni kaj pripensi mian lastan aventuron. Nun mi, fine, mi konos ĉiujn aferojn, projektojn, ĉiujn igojn kaj iĝojn kaj, fine, mi komprenos ĉion. Tiuj ĉi leteroj malkovros al mi ĉion. La hundoj estas popolo saĝa, ili konas ĉiujn politikajn rilatojn kaj tial, kredeble, en la leteroj ĉio estas skribita pri la ”nia”: pri lia portreto kaj pri ĉiuj agoj de tiu viro. Tie, kredeble, troviĝos io pri ŝi, kio… Nenio, estu silento! Mi revenis hejmen vespere. Plejparte mi kuŝis sur la lito.