Verkis Lehman Wendell

En unu bela julia mateno, dum la suno dormeme leviĝis super la ombra arbaro, Henrik Horn staris sur la sojlo de sia dometo, preta iri al la urbeto. "Ne forgesu pri la kafo kaj teo kaj fromaĝo kaj ovoj," diris la edzino, "kaj jen estas kruĉo. Alportu ĝin plena de vinagro."

"En la nomo de ĉiuj sanktuloj ne parolu plu," diris Henrik, "eble vi opinias ke mi havas la plej bonan memoron en tuta Svedujo."

Elenoro afable ridegis kaj per kvietiga voĉo daŭrigis: "Peston, mi preskaŭ forgesis ke mi deziras iom da tuko por fliki la pantalonon de Karlo. Nun adiaŭ, karulo! Ne restu tiel longe ke vi devos reiri tra la arbaro post la sunsubiro, ĉar oni diras ke la nimfo Kajsa ree loĝas tie, kaj eble ŝi kaptus vin. Bonan vojaĝon! Ankaŭ alportu iom da kando!"

Henrik malpacience skuis la kapon kaj sen ia vorto ekiris. Lia kolero, tamen, ne longe daŭris, ĉar la senpensaj vortoj pri Kajsa baldaŭ revenis en lian kapon kaj iom post iom maltrankviligis lin pli kaj pli. Kvankam li ne estis granda timulo, li tamen ne estis bravulo kaj dum li sola iris li ne povis forgesi la arbarnimfon. Laŭ la kredo de la maljunaj popoloj Kajsa jam vivis dum multaj generacioj. Ŝi plejofte aperis kiel juna, belega fraŭlino kun nigra hararo de eksterordinara longeco. Ŝi ofte estis vidata de ĉasistoj, sidanta sur arbostumpo, kombanta al si la harojn, kiuj atingis ĝis la tero. Tiuj, kiuj iris al la marĉoj por lavi la vestojn, iafoje ekvidis ŝin iom malproksime, ankaŭ lavantan vestojn, kiuj havis blankecon neordinaran. Al maljunaj virinaĉoj ŝi ofte igis sin videbla, kaj kun ŝajna plezuro mimikis iliajn movadojn; sed kiam ajn ŝi ekaperis estis nur momente, kaj se oni eĉ sekunde rigardis aliloken, ŝi tuj malaperis.

La suno jam varmege brilis, kiam Henrik atingis al la vilaĝeto, kaj li havis plej fortan soifon. "Bonan tagon, najbaro!" diris unu, kaj "Kiel vi sanas, Henrik?" diris alia, kaj pro tia aminda saluto li baldaŭ trovis sin en la drinkejo, tenanta en la mano grandegan glason da biero. Kiom da likvoro li drinkis estas malfacile diri, sed ke li englutis tro multe estas tre certe. Pri la kafo kaj teo kaj fromaĝo kaj ovoj, kaj tiel plu, li tute forgesis. Tio ne estas mirinda, ĉar en la drinkejo oni ja forgesas ĉion.

"Sur branĉo de unu el la arboj sidis rave belega fraŭlino."

La tago rapide proksimiĝis al nokto, kiam Henrik ekiris hejmen. En unu mano li portis la vinagrokruĉon plenan de viskio, kaj sur la dorso li portis sakon, enhavantan iom da tabako kaj cigaroj kaj alumetoj kaj aliaj bagateloj.

Iafoje li haltis kaj trinkis el la kruĉo. "Mirinda vinagro tio estas!" li diris al si mem. Li ne plu timis, tute ne; la vinagro ja havis mirindan povon kaj li sentis sin bravega kiel leono.

Gaje li antaŭeniris. La arbaro jam estis malhela, kaj la granda, flava luno ĵetis mirindajn, fantomsimilajn ombrojn sur la vojeton. Iafoje la raŭka voĉo de rano aŭdiĝis el najbara lageto kaj la strigo funebre respondis. "Ha, ha, Kajsa!" diris Henrik kiam ajn la strigo pepegis, "mi ne timas vin; kie vi estas?"

Post iom da tempo la vojeto malaperis kaj Henrik sin trovis en la plej densa parto de la arbaro. Li haltis, ne sciante kion fari.

En tiu momento li ekaŭdis la plej muzikan ridon el la profundaĵo de la nigra arbaro. "Tio sendube estas ia nekonata birdo," li diris al si mem, "ĉar homo, kompreneble, ne loĝas tie ĉi." Silente kiel ombro li proksimiĝis la lokon, de kie aŭdiĝis la ridego, sed kiam li tie alvenis li ree aŭdis la strangan sonon iom antaŭe. "Eble estas vi, Kajsa," li diris, kaj ree sekvis la belegan ridegon. Post longa, malfacila antaŭenirado li alvenis al iom libera loko kaj sur branĉo de unu el la arboj li ekvidis la plej rave belegan fraŭlinon, kiun li iam vidis. La longaj nigraj haroj etendis ĝis ŝiaj piedoj kaj la diafanaj vestoj nur parte kaŝis formon plej belegan. Kun dolĉega rideto ŝi rigardis lin kaj tiam per melodia voĉo petis lin sekvi. Li bone sciis ke ŝi estas fantomo, sed pro ŝia supernatura, hipnota povo li ne povis kontraŭstari, sed plezure sekvis ŝin. Facile kiel granda papilio ŝi flugetis de arbo al arbo ĝis ili alvenis al nekonata monteto en kies flanko sin trovis granda malfermaĵo.

"Eniru, Henrik!" diris la fraŭlino, "vi estas malriĉa kaj mi donos al vi tiom da oro, kiom vi povos forporti. Sekvu min!"

Dirante tiujn ĉi vortojn ŝi eniris la malfermaĵon kaj Henrik volonte sekvis. La subtervojo estis nigra kiel senstela nokto, sed la fraŭlino paŝetis apud li kaj montris al li la vojon. La muroj laŭ la vojo estis malsekaj kaj malvarmaj, kaj grandaj vespertoj flugis tien ĉi kaj tien.

Post iom da tempo la vojo subite kurbis kaj ili eniris grandan ĉambron, hele lumigitan. La muroj brilis kiel plej pura oro kaj sur ili li ekvidis diamantojn kaj rubenojn kaj aliajn multekostajn ŝtonojn. En la centro de la ĉambro staris granda kupra skatolo. Irante al ĝi li levis la pezan kovrilon kaj sub ĝi li trovis multe da oro kaj arĝento. Li avide ekkaptis la plej grandan pecon, sed en tiu sama momento blindiga lumo plenigis la ĉambron, kaj je tio, ĉio nigriĝis kaj li svenis.

Post longa tempo li vekiĝis kaj kun granda miro li trovis sin ĉe la hejma pordo. Apud li staris la edzino kun severa mieno.

"Kajsa, kara Kajsa," diris Henrik, ĉar pro sia ebrieco li ne rekonis la edzinon. "Venu al miaj brakoj!"

"Jes, mi tre baldaŭ venos al viaj brakoj, vi kanajlo," aldonis Elenoro. "Mi ĵus eltrovis ke via kruĉo enhavas viskion anstataŭ vinagro. Kiom da ĝi vi drinkis?"

"M-m-m-mi n-nur drinkis duonon da ĝi."

Elenoro ne multe respondis sed ŝi bone elektis siajn vortojn kaj ili estis akraj kiel nova razilo, kaj Henrik memoris ilin dum sia tuta vivo.