Svede verkita de Alfred Smedberg

En Garphyto, unu el la multaj montpintoj, kiuj levas sin super la Kils Montoj, loĝis iam antaŭ multe da jaroj unu giganto, nomita Riso.

Unu matenon, kiam li eliris el siaj groto-ĉambroj, li ekaŭdis strangajn sonojn. Li aŭskultis momente al la sonoj kaj tiam ree eniris la monton, kaj ekkriegis al sia edzino Garpa:

"Metu la plej malgrandan ŝtonon, kiu kuŝas sur la monto, en vian ŝtrumpligilon kaj ĵetu ĝin sur tiun grizan bovinon, kiu staras apud Jelmaro!" diris li, signifante la novan preĝejon de Orebro.

La gigantino agis laŭ liaj vortoj, prenis ŝtonon, grandan kiel domo, kaj ĵetis ĝin al la malproksima preĝejo.

"Tre malbona ĵeto!" diris la grandegulo, kiam la ŝtono falis sur la ebenaĵo. "Donu al mi la ŝtrumpligilon, kaj vi baldaŭ vidos bonegan ĵeton."

"Mi jam eluzis tiujn ĉi ŝuojn."

Li nun metis grandan ŝtonegon en la ŝtrumpligilon de sia edzino, zorgeme balancis ĝin kaj ĵetis kiel eble plej potence kontraŭ la preĝejon.

"Grandaj vortoj, sed malgrandaj agoj," diris la gigantino, kiam la ŝtonego falis sur la alian kaj disrompis ĝin.

En la sama momento venis al la montpalaco la plej mirindaj kaj klaraj sonoril-sonoj. Kolerege li prenis kelkajn ŝtonegojn, metis unu sub ĉiu brako, kaj ekiris al Orebro. En tiu urbeto la sciigo pri lia alveno kreis grandan teruron, kaj "bonaj konsiloj fariĝis multekostaj."^[2] Fine diris maljuna viro ke li provos savi la preĝejon.

Tre rapide li kolektis multe da malnovaj ŝuoj, enmetis ilin en sakon kaj foriris por ke li renkontu la giganton ekster la urbo. Apud Ulfgryto ili renkontis unu la alian.

"Kiel malproksima estas Orebro?" demandis Riso.

"Tio mi ne povas diri," respondis la viro senkulpe; "sed ke ĝi estas tre malproksima mi bone scias, ĉar estas nun sep jarojn de la tempo kiam mi foriris kaj mi jam eluzis tiujn ĉi ŝuojn.

"Peston!" diris la giganto, "mi do certe ne iros tien." Kaj li ĵetis la ŝtonegojn sur la teron, tiel potence, ke ĝi forte ektremis.

Eĉ en la nuna tempo oni vidas la ŝtonojn apud la vojo; sed la plej mirinda fakto pri tiu ĉi historio estas ke la ŝtonoj sin turnas kiam ajn la sonoriloj de Orebro sonoras.

---

^[2] Popoldiro.