La eta princo suprengrimpis sur alta monto. La solaj montoj, kiujn li iam konis, estis la tri vulkanoj, kies supro atingas la altecon de liaj genuoj. Kaj li uzis la estingitan vulkanon kiel tabureton. ”Supre, sur monto alta kiel tiu ĉi,” li pensis, ”mi per unu sola rigardo ekvidos la tutan planedon kaj ĉiujn homojn…” Sed li ekvidis nenion alian ol pintecan rokaron.

”Bonan tagon!” li trafe-maltrafe diris.

”Bonan tagon!…Bonan tagon!… Bonan tagon!…” respondis la eĥo.

”Kiu vi estas?!” diris la eta princo.

”Kiu vi estas?! …Kiu vi estas?! … Kiu vi estas?!…” respondis la eĥo.

”Estu miaj amikoj,” li diris, ”mi estas sola.”

”Mi estas sola … mi estas sola … mi estas sola…” respondis la eĥo.

”Kia stranga planedo!” li tiam pensis. ”Ĝi estas tute seka kaj tute pinta kaj tute sola. Kaj la homoj ne havas fantazion. Ili ripetas, kion oni diras al ili… Hejme mi havis floron; ĝi parolis ĉiam unua…”