Hodiaŭ matene Vera forveturis kun la edzo en Kislovodskon. Mi renkontis ilian kaleŝon, kiam mi iris al la princino Ligovskaja. Ŝi salutis min per kapklino: en ŝia rigardo estis riproĉo.

Kiu do kulpas? Kial ŝi ne volas doni al mi okazon intervidiĝi kun ŝi inter kvar okuloj? La amo, samkiel fajro, sen nutraĵo estingiĝas. Kiu scias, eble ĵaluzo faros tion, kion ne povis miaj petoj.

Mi sidis ĉe la princino la tutan longan horon. Mary ne aperis, ŝi estis malsana. Vespere en la bulvardo ŝi forestis. La novkreiĝinta bando, armita per lornetoj, akceptis efektive kruelan-minacan aspekton. Mi estis ĝoja, ke la princidino estas malsana: ili farus al ŝi iun arogaĵon, Gruŝnickij havas hirtan hararanĝon kaj malesperan aspekton; li ŝajnas esti efektive tre ĉagrenita, precipe ofendita estas lia digno; sed jen ja ekzistas homoj, eĉ kies malespero estas amuza!..

Reveninte hejmen, mi rimarkis, ke io mankas al mi. Mi ne vidis ŝin! Ŝi estas malsana! Ĉu mi enamiĝis ver-vere?.. Kia sensencaĵo!