„Terure, ĉu vi ĉiam devas gapi al viaj smartfonoj? Eĉ ne estas saluto“, plendis Karl. Sed Gerd kaj Rudi ne povis esti malligitaj de siaj poŝtelefonoj.

Gerd brilis pro fiero. „Vidu, ĉi tie, filmo el Aŭstralio. Tio estas studfina ceremonio en la universitato. Tie! Mia nepino! Ŝi nun ricevas sian diplomon.“

„Ja, jes, estas ĝojo por avĉjo. En la pasinteco ni devis atendi semajnojn al letero. Kaj nun ni fakte samtempe ĉeestas. Tio estas mirinda teknika evoluo. Mi komprenas, ke tio donas al vi ĝojon.

Tamen, mi ne volas havi tian aparaton“, rimarkigis Karl daŭrigante sian plendadon.

„Mi jam sentas min malsana, kiam mi observas kiel la homoj ĉirkaŭiras kun tiaj aparatoj. La virinoj puŝas la infanĉareton per unu mano, la alia tenas la poŝtelefonon al la orelo.“

Jens konsentis kun li. „Eĉ stirante aŭton ili uzas tiajn kompufonojn.

Kaj, kiam la homoj eniras aŭtobuson, ili ne kapablas diri 'Saluton' al la kondukisto. Ili ja devas daŭre telefoni.“

„Ĉesu, en trajno tio estas eĉ pli aĉa. Lasttempe mi devis aŭskulti tutan duonhoron kion tia telefonulo rakontis al sia edzino. Li tre laŭte parolis“, grumblis Karl.

Rudi metis sian poŝtelefonon sur la tablon. „Mi tute ne volis havi tian aparaton. Sed kion mi faru? Nun eĉ mi posedas unu. Sed tiu nur taŭgas por telefonado. Filmojn el la interreto mi ne povas spekti.“

„Kiu altrudis ĝin al vi?“, demandis Jens.

Rudi suspiris. „Kion mi faru? Lastan monaton mi denove devis iri al la malsanulejo. Kompreneble mia edzino akompanis min frumatene.

Sed ŝi ne rajtis resti tie. Tial ŝi hejmen vojaĝis kaj daŭre alvokis la klinikon. Ŝi ja volis scii ĉion pri mia sanstato. Tiam mi ankoraŭ ne havis poŝtelefonon. Do, en la malsanulejo la ekspertoj profunde ekzamenis min. Tio kompreneble bezonas tempon. Nur malfrue dum vespero la kuracisto venis al mi kaj povis informi min. Post tio li permesis al mi iri hejmen. Tiam estis jam post la 22-a horo.“

„Kaj tiam? Ĉu via edzino venis por komune iri hejmen?“, demandis Gerd.

„Kompreneble ne. Ŝi ja ne sciis ion pri mia liberiĝo. Mi ja ne havis poŝtelefonon. Mi tuj ekis. Per trajno kaj buso mi atingis nian domon ĝuste antaŭ noktomezo. Mi ne kunportis la ŝlosilon. Tial mi devis uzi la pordosonorilon. Daŭris iomete, mia edzino jam estis en la dormoĉambro. Ŝi estis pensinta, ke mi devus resti la tutan nokton en la malsanulejo. Malferminte la pordon ŝi estis plene surprizita kaj skoldis min.

„Kial vi ne alvokis min? Mi plurfoje provis kontakti vin. Sed la flegistino sciis nenion. Mi tute ne povas kompreni kial vi ne havas poŝtelefonon!“

Ŝi ne volis ĉesi skoldi min. Jes, ŝi vere estis tre ekscitita. Ŝia sangopremo altiĝis. La sekvantan tagon ŝi eĉ devis iri al la familia kuracisto. Kaj tiam, post unu semajno nia dua filo vizitis nin. Li kunportis etan poŝtelefonon. Vi certe jam scias tion, estis mia edzino, kiu iniciatis tion. Jes, nun mi ankaŭ estas posedanto de poŝtelefono, vole, nevole. Mi ne riskis rifuzi tion. Sed per tio mi nur povas telefoni. Normale mi malŝaltas tion. Nur se necesas, per unu butono mi povas atingi mian karan edzinon.“

„Domaĝe! Nu ĵus volis sendi al vi kelkajn fotojn. Por tio mi ankaŭ bezonas premi nur unu butonon“, rimarkigis Jens.

Intertempe la tempo pasiĝis, ne plu eblis prezenti prelegon. Tio estis prokrastita por la venonta fojo.