Tiun ĉi tradukon mi dediĉas al mia amikino, kiu la larmojn de la aĵoj ĉirkaŭ mi kaj en mi (Vergilius: ”Sunt lacrimae rerum”, Aeneis) ne forigis; sed multajn ŝi karese viŝis kaj kelkajn ŝi al perloj transformis …

Tradukisto

DVLCI CONIVGI

En tia tempo, ho miaj amikoj, ni volas dum iometa tempo pripensi, kion ni kunprenu el la teruro de la dezertigo. Ĉiukaze: kiel Eneo unue Penatojn, tiel ni unue la krucon, kiun ni ĉiam povas fiksi teren antaŭ ol ĝi mortigas nin. Kaj poste: Nu, tion, kion ĉiu plej arde amas. Sed ni ne volas forgesi pri nia Vergilio, kiun oni povas meti en poŝon de la jako.

Dialogo pri Eŭropo