Se inter du virinoj

ni devas elekti, poste ni ĉiam trovas pli bona tiun, kiun por la alia ni forlasis. Kompreneble. El la ekzistantaj ornamoj de ĉi tiu la alkutimiĝo ĉiutage konsumas kelkajn, kaj la eble eĉ ne ekzistantajn valorojn de la alia ĉiam pliigas la imago vidanta ĉiam pli multe kun la pasanta tempo.

La virinoj

forgesas facile. Pro tio ni ne koleru ilin. Al ĉi tiu facila forgesemo ni ja povas danki krom kelkaj fruaj larmoj niaj la konserviĝon de la homaro.

Medikamento, veneno

La edzino estas amara medikamento, la virino dolĉa veneno.

Komparo

Kaprica kiel maro kaj sunsubira ĉielo en sia koloriĝo, vanelo en sia flugo, virino en sia amo.

Kufo

Ankaŭ al la rozoj oni kutime kovras la kapon, kiam ili velkas.

La sekreto

Varo deponeja

La knabino estas, kiel la vino. Se oni lasas ĝin acidiĝi, ĝi restos en deponejo!

Fideleco de virino

La virino estas, kiel pantofloj. Dum vi portas ilin antaŭen, ili persistas kun vi eĉ ĝis la fino de la mondo; eĉ faligi vi ne povas ilin. Sed ne retropaŝu, ĉar tiam estos ve al vi! Ili tuj forlasos vin.

Geedzeco

1. La geedzeco estas barko, konstruita de la amo, flegata de la komprenemo kaj rudrata de la saĝo.
2. La geedzeco estas violono, kies sonorigo en du fratmanoj estas sinforgesa, feliĉa ludo; en du fremdaj manoj pena laboro.
3. La geedzeco estas bildo, pendigata ĉiam kun la pentrita flanko al la publiko.
4. La geedzeco estas veturilo, kiun povas tiri ankaŭ pluraj ĉevaloj, sed konduki nur unu veturigisto.
5. La geedzeco similas al interbatado. Por ĝi bezonatas almenaŭ du homoj.

Amo, amoro

1. La amoro estas la infanaĝo de la amo.
2. La amoron konservas ne la sindono, sed nur la sinpromeso.
3. La amoro estas, kiel la pafpulvoro. Se ĝi jam bruliĝis, malestas tempo por estingi ĝin; kaj se foje ĝi forbrulis, kiu povus denove bruligi ĝin?!
4. La virinan genton ĉiu malamas kutime en unusola virino. Plej ofte ĝuste en tiu, kiun oni antaŭe adoris!

Vivi, dum eblas!

Pri la feliĉo

Eble bona, tamen nur fatras’!

”Kiel ĝi komenciĝis!?”

Pri la arbarbrulo kaj la amo oni ekkonscias nur, kiam jam ĉio arde flamas. Ili ne havas videblan komencon, malkiel riveroj… Sed despli videbla estas ilia fino. Ĉe la arbaro amaso da cindro, ĉe la koro amaso da dolĉaj aŭ amaraj rememoroj!