de I-LO en Tarnovo
Materialoj por geliceanoj
FABLOJ KAJ AFORISMOJ
Aŭtoro: Janos Dorosmai
©2023 Geo
I-LO en Tarnovo
|
La Edukada Servo de I-LO en Tarnovo
Materialoj por geliceanoj |
FABLOJ KAJ AFORISMOJAŭtoro: Janos Dorosmai |
©2023 Geo
|
| La Enhavo |
|
La Edukada Servo |
Ricevi bonan postenon, akiri multan monon estas vivprofesio.
Krei sunridetan staton kaj esti feliĉa ankaŭ en sensignifaj situacioj estas vivarto!
Aŭ vi elspezas tiom, kiom vi perlaboras, aŭ vi tiom perlaboras, kiom vi elspezas.
havas nur okazadojn. Tragedioj aŭ komedioj ili fariĝas nur tra ni. Nome plej ofte laŭ tio, ĉu ni estas ties rolantoj aŭ nuraj observantoj.
La knabino en la domo estas kiel ĉerizo sur arbo. Ni rimarkas ŝin, nur se ŝi jam ruĝiĝas…
| De la vivo ne atendu multon, Niajn sonĝojn ja frostigas prujnoj La vivovaloro venas el ni Nia vivo estas samkiel ni. |
En kiu minuto vi ne riĉiĝas, vi komencas malpliiĝi. Kiam la kaleŝo ne veturigas vin supren, tuj ĝi descendas kun vi.
Ĉio valoras, kiom ĝi kostas. Ankaŭ la malriĉeco estas trezoro, se por ĝi ni iam donis nian havaĵon.
El la du grandaj aferoj nin interesantaj: la pasinteco kaj la futuro, nur iu tria, la nuntempo povus esti la nia, sed pri ĉi tiu apenaŭ ni havas tempon okupiĝi – aŭ pro la pasinteco, aŭ pro la futuro. Kiam ni tamen povus komenci ion per ĝi, ĝi jam fariĝas pasinteco; ne nur ĉi tiu, sed ankaŭ la futuro!
La ĝentila maniero estas la ŝlosilo, per kiu ni povas iompostiome malfermadi la pordojn de nia vivo, kaj la malĝentila estas tiu, pro kiu niaj pordoj de si mem fermiĝas.
kiun en kazo de bezono ni ne kuraĝas meti al risko, ne povas esti vere la nia.
estas la stacioj de la vivo. La homo pasas sur la vojo de la vivo, kiel vagonaro. Sed kun la paso de la tempo la lokomotivo de lia vivo kvazaŭ nerimarkite returniĝus.
Kvankam ankaŭ plue ĝi iras antaŭen, sed ĝi jam rigardas nur returnen.
La saĝeco kaj la pacienco estas du bordoj de la fluejo de la vivo, pasante inter kiuj ni povas veni kun malpleja turmento kaj pleja espero al nia starigita celo.
dum ni laboras. Promeno, ripozo, resaniĝo, per kiuj ni volas plilongigi nian vivon, estas jam konscia aŭ instinkta rifuĝo antaŭ la morto.
estas tiel granda, kia li konstruis sin en la ŝtormoj de la tempoj el la brikoj de siaj spertoj kaj mortero de siaj larmoj.
Kaj la daŭro de ĉi tiu konstruaĵo pli- aŭ malpliiĝas laŭ tio, kio pli efikis en ĝia formado: la sperto aŭ la sufero.
La vivo estas tia, kiel la ĉerizmanĝado. Kiu multe umadas pri vermoj, povas facile resti malsata!
trovi la feliĉon en alio, ol en alvokiĝo, eraris. Li iris ne en ties lumo, nur en ĝia ombro.
La imago daŭre vestas, la sperto daŭre malvestas niajn idealojn.
estas la hazardo. Bedaŭrinde konfidi nin al ĝi ne eblas: ĝi estas nur amatoro.
estis iam vergo, sed ne ĉiu vergo fariĝos iam marŝalbastono!
Pli frue estis: vi vivas por ĝoji; nun: ĝoju, ke vi vivas.
La sulkojn tiras la ĝojo; la malĝojo flegas ilin, kaj la mortsonorilo glatigos ilin.
1 La celo de la vivo estas: la feliĉo. Por ĉiu laŭ siaj proporcioj. La okarino estas feliĉa, se ĝi povas kanti per siaj ses klavoj. La piano devas frapi ĉiujn siajn klavojn, por povi esti tiel feliĉa, kiel la okarino kun siaj ses.
2 Ofte ni luktas kun plia espero kontraŭ strangolantaj, ol brakumantaj brakoj.
3 La vivo estas unusola kanto ĝis la fino. Maksimume je alia tonsituo aŭ tonarto.
4 La ĝusta vivo estas propradire tre simpla, eĉ la plej natura afero en la mondo. Problemeto estas nur, ke al ĉi tiu simpleco kaj natureco oni povas veni sur tre longedaŭra kaj komplika vojo!
5 La homoj nomis ĉi tiun kaŝe atakeman masakradon senĉese ekstermantan unu la alian per ĉiaj imageblaj rimedoj kaj manieroj – vivo… Ĉu tio estas kares- aŭ moknomo de ĝi?
Milfoje pli feliĉa estas tiu, kiu ne havas sinjoron, ol kiun ĉirkaŭas armeo da riverencantaj servistoj.
Kiam ni venas en ĉi tiun mondon, neniam la Lunon, sed ĉiam la Sunon ni ekvidas. Mirinde: kiam ni maljuniĝas, tamen ni ne fariĝas sunadorantoj, sed plej ofte – lunatikoj!
La haŭto de malriĉulo estas, kiel la bona kanto: ĉie oni trivas ĝin.
Kiam la rozo floras, ni vidas nur ĝiajn florojn, kaj kiam ĝi senfloriĝas, nur ĝiajn dornojn.
La vivo estas stafeto. Ĉe la ŝanĝo la laciĝinta patro ankaŭ ĉi tie donas bastonon al la filo. Iuj ricevas marŝalbastonon, aliaj tiun de migranto; sed multaj ricevas ja nur almozulan bastonon.
 |
La Fakgrupo de Kemio-Fiziko-Informatiko en la Unua Liceo Ĝeneraledukada nomita al Kazimierz Brodziński en Tarnowo Str. Piłsudskiego 4 ©2023 mag. Jerzy Wałaszek |
La materialoj nur por edukada uzado. Ilia kopiado kaj multobligado licas
nur se oni sciigas pri la fonto kaj ne demandas monon por ili.
Bonvolu sendi demandojn al: i-lo@eduinf.waw.pl
Nia edukada servo uzas kuketojn. Se vi ne volas ricevi ilin, bloku ilin en via legilo.