Prezdifino

Por kio ne valoras morti, por tio ne tro valoras vivi.

Grajno kaj tero

Nia aspiro estas plantido, el kiu ni fariĝas kun la tempo laŭ nia kvalito: kverko, licio, violo aŭ sunfloro.

Vivolerto, vivomallerto

La fazano havas flugilojn, kaj vagadas sub la arboj; la sciuro eĉ plumojn ne havas, tamen ĝi flugadas sur arbopintoj.

Se tiun amasegon da energio,

per kiu ni klopodas vuali niajn stultaĵojn, ni uzus por forigi ilin, ĉiu povus esti saĝa.

Alaŭdoj

La poeto en la homa socio estas, kio la alaŭdo en la birda.

Kun pura animo li flugas super la animajn tritikkampojn de la homoj. Li leviĝas ankaŭ anstataŭ tiuj, kiuj insistas resti sur la tero, kaj kantas ankaŭ ties kantojn, kiuj povas nur sopiri kaj suspiri.

La elano

La homaro kuras al la propra pereo per ĉi tiu granda evoluo. Ĉar ju pli rapide ĝi atingas tien, kie ĝi ekscios, ke ĉion ĝi tamen ne povas ekscii, kaj des pli ĝi falos, ju pli pli alte ĝi tiam estos!

Fulmoŝirmiloj

Ofte ni muntas fulmoŝirmilon sur fumoturoj aŭ almenaŭ en ilia senpera proksimeco. Do konstante ni fumumas ilin. Tamen, kiam senperas danĝero kaj fulmoj knaladas super nia kapo, ni atendas de ĝi, ke ĝi forigu ilin.

Ŝanĝiĝis la mondo!

Antaŭe estis tiel, ke kion neniu povis aranĝi, aranĝis la leono.

Kaj hodiaŭ? Kion leono ne povas aranĝi, aranĝas vulpo!

La mono de malriĉulo

Estas pli malfacile monerigi fileron, ol forinton.

Sonĝo kaj realo

Ankaŭ la poeto estas reĝo. Sed por li ne lia reganteco, sed lia lando estas la sonĝo.

”Pro arboj…la arbaron”

Kiu volas vidi arbon, tiu iras en arbaron, kiu arbaron, tiu eliras el ĝi.

Objektiveco

1. Se iu foje povus tiel plenkreski, kaj atingi la intelektan gradon de la hodiaŭa homo, ke li povus eviti la formantajn efikojn de niaj cirkonstancoj kaj nia spirita orientiĝo, kaj povus rigardi la seriozajn okazadojn de la nuna vivo per tiel neinfektitaj, objektivaj okuloj, li aŭ ridegus ĝismorte, aŭ mortus pro senesperiĝo!
2. La mondo ne strebas al tio, ke ni fakte estu homoj; sed ĝi postulas, ke ni montru nin homoj.