de I-LO en Tarnovo
Materialoj por geliceanoj
FABLOJ KAJ AFORISMOJ
Aŭtoro: Janos Dorosmai
©2023 Geo
I-LO en Tarnovo
|
La Edukada Servo de I-LO en Tarnovo
Materialoj por geliceanoj |
FABLOJ KAJ AFORISMOJAŭtoro: Janos Dorosmai |
©2023 Geo
|
| La Enhavo |
|
La Edukada Servo |
estas tiu tabelo de logaritmoj, per kiu oni transkalkulas la homojn el tio, kion ili montras, en tion, kio ili estas.
estas neniam sola. Eĉ ĉiam en tre elstara societo. Ĉie en la akompano de liaj pensoj.
Tiu, kiu ne povas konduti, sen vidigi ĉiupaŝe sian rangon, similas al aŭteto, kies numerplato estas tiel granda, ke pene ĝi portas ĝin.
kiom da spaco li plenigas per siaj volo, imago kaj deziroj.
Ankaŭ la rado konsistas ne nur el sia nabo. Apartenas al ĝi ankaŭ gixaj spokoj, eĉ rondaĵo.
ekkverelus, estas certe, ke la Luno atakus kune kun la steloj. Sed certe estas ankaŭ, ke la Suno batalus sola. La malforta serĉas aliancon, la forta mem starigas sin.
(Veraj kaj ŝajnaj) Vespere la reĝo demetas unue la kronon; la gubernatoro restadas ankaŭ hejme en arĝentbutona jako, la infanhusaro dormas en sia paperĉako kaj kun sia lignoglavo…
tranĉanta same nian kredon, kiel fantazion. Tiel fariĝas el ĉielaspiraj agloj terekurantaj strutoj, el senfinaj spacoj de la mondo baraĵoj, el multaj milionoj da variantoj de la vivo – ŝablonoj…
ni povas kolekti jarojn sole fare de niaj agoj. Eble tio estas la kaŭzo, ke tiom da homoj oni jam en ilia vivo forgesas…
La trograndaj flugiloj same ne taŭgas por bona flugado, kiel la tro malgrandaj. Kiom superas la malviglan, grandflugilan cikonion la rapidmova, etflugila koturno!
estas la eĥo de sia medio, la elstaran pli-malpli frue resonigas lia medio!
Ankoraŭ ne estus malbone, ke el raŭpo dum mallonga tempo fariĝas papilio kaj eksvingas siajn flugilojn. Estas malbone, ke per siaj rapide elkreskintaj flugiloj ĝi flugas en la unuan flamon.
se ni al iu malkaŝas sincere nian animon. Sed tio povas okazi nur unufoje en la vivo. Ĉar aŭ ne estas kion, aŭ ne estas, al kiu.
La akvo adaptiĝas tuj al ĉio, la roko neniam al io.
Vane tiel fieras la homoj pri sia nobleco. Grandeco, nobleco, fiereco troviĝas ankaŭ ĉe bestoj.
Paruo povas enveni el la malproksimo de arbaroj ĝis la fenestro kaj peti, petegi kaj akcepti almozon. Frugilegoj povas rigardi tion nur de sur la supro de la arboj. Kaj troviĝas, kiuj – estu plej kruela vintro – eĉ en la urbon ne povas enveni. Jes! Ankaŭ la bestoj estas fieraj. Ili pereas pro malsato, sed nenion ili petas, precipe de la homoj!
| Sonorilo estas granda Eĉ se nur pendanta, Kaj tintilo etas Ajne ĝi ripetas. |
oficeja aŭ socia rango validas kiel plej granda aŭ ununura valoro – ajne granda ĝi estu – estas kompatinde malriĉa homo!
via oro, riĉeco, eleganteco, sed via grandeco estu nur vera. Alie per via unua paŝo vi surtretas la teron de nanoj.
Se humileco estis en sia junaĝo saĝeco, tiam orgoljo devis esti en sia junaĝo stulteco.
La diferenco inter veraj kaj ŝajnaj valoroj estas, ke ŝajnaj faras nin fieraj kaj veraj modestaj.
Sian belegan kanton originalan sonigas la najtingalo al si mem en la vepro, siajn imitojn la sturno kaj turdo diskrias sur la supro de arboj en la mondon.
Ankaŭ la birdoj estas tiaj, kiaj la homoj. Ju pli da plumoj ili havas, despli vidiĝas: kiu estas kukolo.
Kiel grandaj ni estas, vidiĝas korpe: starante unu apud alia, kaj anime: lasite solaj.
– Kiu estas la plej alta arbo?
– La rubaĵgarbo.
– Kial?
– Se iu rampas sur ĝin, li rigardas ĉiujn de alte!
estas pli riĉa ol la grandeco. Ĝi havas multe pli da signoj.
Granda ni devas propradire konsideri tiun, ĉe kiu la signoj de la naneco ne montriĝas. Ni aŭkultu la paseron, kiom ĝi pepas; ni rigardu la cignon, kiel ĝi silentas.
Rekono, sincera kliniĝo antaŭ la pli granda, genufalo antaŭ la Plej Granda!
Kiel la aglo proksimiĝas al la Suno, tiel malpliiĝas ĝia ombro. Kiel la papilio flugas al la lampo, tiel pliiĝas ĝia ombro.
Tio estas la diferenco inter sunoj kaj lampoj, agloj kaj papilioj.
ke kelkfoje ”naskiĝas musoj”. Se la maliclangaj mokemuloj scius, ke kelkfoje estas pli malfacile enmondigi senmankan muson, ol duonperfektan monton!
| Sufiĉe peza por kroĉiĝ’ surlata Kaj de l’ vento neniam ŝirlevata. Kaj malpeza, por ne kuŝi tro preme, Ke l’ domo portu ĝian ŝargon eme. Kaj kiun Dio metis sur tegmenton, Kuŝigu sin tegole en ĉarpenton. Estu gvata gardisto atentanta, Ne tro pezu sur domo lin tenanta. |
granda en bagateloj, fariĝas bagatelema en grandaj aferoj.
La bradipo manĝas la frondon po folioj, la elefanto po frondoj la foliojn.
ni vidas iun, enestas ankaŭ la konstato de nia propra grandeco! Por la elefanto nek la rinocero, nek la hipopotamo, por la muso eĉ la kato estas granda!
Instrumento, ilo La potenco en forta mano estas taŭga instrumento, en malforta plumpa ilo.
Sed kiu priatentas la tie kaj ĉi tie kun grandaj flamoj kaj fumo ekflagrantajn bivakfajrojn de paŝtistoj?
La malprofunda akvo pligrandigas sin per siaj spitemaj krispoj; la profunda akvo, la maro – per sia kvieta glato – kaŝas sian forton.
Ju pli malalte situas lintelo, despli ĝi igas klini nin.
Ni fieraĉas pri niaj prauloj. Ĉu ni povas havi ian meriton pri tio, ke ili estis elstaraj homoj? Aŭ ĉu ni kulpas pri tio, ke ne? Se ni jam volas esti fieraj, kial ni ne klopodas fieri prefere pri niaj posteuloj? En ties eminenteco ni ja pli povus havi parton!
Ni eĉ ne rimarkas, kiel sendiecaj homoj ni estas, dum ni volas esti nehomecaj dioj!
Arbo kun alta branĉaro radikas kutime profunde. Tio povas instigi malplenajn kapojn, levi sin alten.
Ne ekzistas – eĉ se fiera, alta – arbo, kies radikojn suĉantajn vivon ni ne trovus – en la tero.
Ĉiam la violoj estos la malgrandaj kaj ĉiam la sunfloroj la grandaj!
La objektoj estas ĉiam de proksime, la homoj plej ofte de malproksime pli grandaj.
Ies grandeco elkalkuleblas plie el la nombro de liaj malamikoj, ol amikoj. Kiuj ne havas malamikojn, tiuj devas esti aŭ terure potencaj aŭ mizere sensignifaj.
Kiel kreskas la arbo, tiel kreskas ĝia ombro. Kiel ni leviĝas, tiel obliĝas niaj enviantoj.
Mezumulon ni kutime pli rapide agnoskas, ol elstarajn talentojn. Kial? Ĉar talentoj staras malproksime de ni; en ili ni ne plu trovas parencajn trajtojn, ion konatan; kaj en mezumulo ni retrovas krom novaj ankaŭ niajn proprajn trajtojn. Kaj kiu do ne sentus sin pli bone inter konatoj, ol fremduloj?
La incensofumo de populareco efikas al la plej multaj verkistoj, kiel nebulo al birdoj, kiu sidiĝinte sur ties flugilojn pezas plumbopluve. La paseroj sinkas en ĝi, kaj baldaŭ terenfalas, la aglo trabatas sin ele, kaj flugas super ĝi al la Suno.
La potenchavan stultulon ni timas ne pro lia forto, sed pro lia ebriiĝunta stulteco.
La soleca vojo estas tia, kia la soleca homo. Ambaŭ iras aparte de siaj kunuloj. Ĉi tiu estas rekompencata de alaŭdoj, tiu de pensoj pro sia soleco.
Kiam ni disvolvas lumon, ni ne forgesu, ke al ĉiu lumo respondas ie samgranda ombro!
La sonado de malplena barelo estas pli bela, sed tiun de la plena ni pli volonte aŭskultas.
La premio por la bonaj agoj, por kiuj ni naskiĝis, estus la vivo. La puno por la pekoj, kiujn ni faris, la morto.
Kiam sur la surfaco de la lago la ondoringoj atingas ĝis la bordo kun la sciigo pri la falo de la ŝtono en la lagon, la ŝtono jam delonge sinkis sur la fundon!
 |
La Fakgrupo de Kemio-Fiziko-Informatiko en la Unua Liceo Ĝeneraledukada nomita al Kazimierz Brodziński en Tarnowo Str. Piłsudskiego 4 ©2023 mag. Jerzy Wałaszek |
La materialoj nur por edukada uzado. Ilia kopiado kaj multobligado licas
nur se oni sciigas pri la fonto kaj ne demandas monon por ili.
Bonvolu sendi demandojn al: i-lo@eduinf.waw.pl
Nia edukada servo uzas kuketojn. Se vi ne volas ricevi ilin, bloku ilin en via legilo.