Nu, la cetero de la rakonto estas rapide donebla, ĉar la reiro de niaj aventurantoj estis sen gravaj incidentoj. La Birdotimigilo tiom timis renkonti la Hi-po-ĝi-rafon, kiu eble denove manĝus lian pajlon, ke li urĝis siajn kamaradojn elekti alian vojon al la Ŝmeralda Urbo, kaj ili volonte konsentis, do ili plene evitis la Nevideblan Landon.

Kompreneble, kiam ili atingis la Smeraldan Urbon ilia unua devo estis viziti la palacon de Ozma, kie ŝi reĝe gastigis ilin. La Stana Soldato kaj Vut la Vagisto estis bonvenaj tiom elkore kiom povus esti nekonatoj kiuj estis veturakompanantoj de la karaj malnovaj amikoj de Ozma, la Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto.

Ĉe la bankedotablo tiuvespere ili rakontis pri kiel ili trovis Nimin Amin, kaj informis pri kiel ili trovis ŝin feliĉa edzino de Hakbat, kies parenceco kun Noĉjo Hakisto kaj Kapitano Batalist estis tiom perpleksiga ke ili petis konsilon de Ozma pri kion fari tiurilate.

“Vi tute ne bezonas konsideri Hakbaton,” respondis la bela knabina Reganto de Oz. “Se Nimi Ami kontentas pri tiu misfarita viro kiel edzo, ni eĉ ne prave kulpigus Tu-Tondon pro tio ke li kungluis lin.”

“Laŭ mia opinio tio estis tre bona ideo,” aldonis malgranda Doroteo, “ĉar se Tu-Tond ne eluzus viajn forĵetitajn partojn, ili estus malŝparitaj. Estas fie malŝpari, ĉu ne?”

“Nu, ĉiuokaze,” diris Vut la Vagisto, “Hakbat, kaptito de lia edzino, estas multe tro for de ĉiu por ĝeni iun el vi stanuloj iumaniere. Se vi ne irus kie li estas kaj trovus lin, vi tute ne ĉagreniĝus pro li.”

“Kaj ja kial gravas al vi,” Betinjo Bobin demandis al la Stana Lignohakisto, “se Nimi Ami kontentas?”

“Kaj malfacilas kredi,” komentis eta Trot, “ke knabino preferus loĝi kun miksaĵo kia Hakbat, sur distanca Monto Manĝto, ol esti Imperiestrino de la Palpbrumoj!”

“Ŝi mem elektis tion,” diris la Stana Lignohakisto kontente; “kaj, super ĉio, mi ne certas ke al la Palpbrumoj plaĉus havi Imperiestrinon.”

Perpleksigis Ozman, dum kelka tempo, decidi kion fari pri la Stana Soldato. Se li irus kun la Stana Lignohakisto al la kastelo de la Imperiestro, ŝi sentis ke la du stanuloj eble ne povus harmonie kunloĝi, kaj krome la Imperiestro estus malpli distingita se li havus konstante apud si identulon. Do ŝi demandis Kapitanon Batalanton ĉu li akceptas servi ŝin kiel soldato, kaj li tuj deklaris ke nenio pli plaĉus al li.

Kiam li jam servis ŝin dum longa tempo, Ozma sendis lin en la Gilikulan Landon, kun instrukcioj teni bonordon inter la sovaĝuloj kiuj loĝas en kelkaj partoj de tiu nekonata lando de Oz.

Kaj Vut, nu, ĉar li profesie estis Vagisto, li ricevis permeson vagi kien ajn li deziras, kaj Ozma promesis kontroli liajn estontajn veturojn kaj protekti la knabon laŭeble plej zorge, por se li eventuale enirus pli da embarasoj.

Post la feliĉa aranĝiĝo de ĉio ĉi, la Stana Lignohakisto reiris al sia stana kastelo, kaj lia elektita kamarado, la Birdotimigilo, akompanis lin survoje. La du amikoj kiel atendeble kune pasigis multajn plaĉajn horojn per parolado pri siaj ĵusaj aventuroj, ĉar pro tio ke ili nek manĝis nek dormis ili trovis sian plej grandan amuzon en konversaciado.