La lunbrilo, ne lumigis plu la vitrojn; malheliĝis. Sed la maljunulo ankoraŭ sidis kun kunigitaj manoj en sia apogseĝo kaj rigardis antaŭ si en la spacon de la ĉambro. Iom post iom aliformiĝis antaŭ liaj okuloj la malluma krepusko ĉirkaŭ li en larĝan, malluman lagon, unu nigra akvaĵo sin metis malantaŭ la alian, ĉiam pli profunden kaj pli malproksimen, kaj sur la lasta, tiom malproksima, ke la rigardo de la maljunulo apenaŭ atingis ĝin, sole naĝis inter larĝaj folioj blanka akvolilio.

Oni malfermis la pordon, kaj hela lumeto falis en la ĉambron.

– Bone estas, ke vi venas, Brigito, – diris la maljunulo. –

Metu la lampon surtablen.

Poste li ŝovis la seĝon al la tablo, prenis unu el la malfermitaj libroj kaj enprofundiĝis en studojn, per kiuj li iam ekzercis la forton de sia juneco.