Estis malfrue en la posttagmezo, kiam sinjoro Utterson alvenis al la pordo de doktoro Jekyll, kie li estis tuj enlasita de Poole kaj kondukita malsupren preter la kuirejo kaj trans korton, kiu iam estis ĝardeno, ĝis la konstruaĵo, kiun oni nomis indiferente, la laboratorio aŭ dissekca ĉambro. La doktoro aĉetis la domon de la heredintoj de fama ĥirurgo; kaj ĉar liaj propraj gustoj estis pli ĥemiaj ol anatomiaj, li ŝanĝis la uzon de la konstruaĵo en la malantaŭa parto de la ĝardeno.

Estis la unua fojo, ke la advokato estis akceptita en tiu parto de la loĝejo de sia amiko; li observis la malluman senfenestran konstruaĵon kun scivolo kaj ĉirkaŭrigardis kun malagrabla sento de strangeco, dum li transiris la operacian teatron, iam amase plenigitan del fervoraj studentoj, nun malplenan kaj silentan, kun la tabloj ŝarĝitaj de ĥemiaj aparatoj, la planko kovrita de kestoj kaj pakpajlo, kaj la lumo malklare falanta tra la tegmenta kupolo. Ĉe la alia flanko, ŝtuparo kondukis supren al pordo kovrita de ruĝa ŝtofaĵo, kaj tra tiu sinjoro Utterson estis fine akceptita en la kabineton de la doktoro. Estis granda ĉambro, ĉirkaŭgarnita per vitraj ŝrankoj, meblita interalie per spegulego kaj skribtablo, kaj rigardanta sur la korton per tri polvokovritaj fenestroj kun feraj baroj. Fajro brulis en la kameno, bruligita lampo staris sur la kamenbreto, ĉar eĉ en la domoj la nebulo komencis kuŝi dense, kaj tie, proksimege de la varmo, sidis doktoro Jekyll, ŝajne morte malsana. Li ne stariĝis por akcepti sian vizitanton, sed etendis malvarme la manon kaj bonvenigis lin per ŝanĝita voĉo.

– Kaj nun, diris sinjoro Utterson, tuj post la eliro de Poole, vi aŭdis la novaĵon, ĉu ne?

La doktoro tremetis.

– Oni kriis ĝin sur la placo, li diris. Mi aŭdis tion en mia manĝoĉambro.

– Unu vorton, diris la advokato. Carew estis mia kliento, sed tio vi ankaŭ estas; kaj mi volas scii, kion mi devas fari. Vi ja ne estis sufiĉe freneza, ke vi kaŝis ie tiun kanajlon?

– Utterson, mi ĵuras antaŭ Dio, ekkriis la doktoro, mi ĵuras antaŭ Dio, ke mi neniam revidos lin plu. Mi ligas min al vi per mia honoro, ke mi de nun ĉesigos ĉian rilaton kun li en tiu ĉi mondo. Ĉio finiĝas. Kaj, vere, li ne bezonas ian helpon; vi ne konas lin kiel mi; li estas for el danĝero, tute for el danĝero. Atentu miajn vortojn, oni pri li ne aŭdos plu.

La advokato aŭskultis malgaje. Ne plaĉis al li la febra maniero de lia amiko.

– Vi ŝajnas tre certa pri li, li diris, kaj por vi mem mi esperas, ke vi estos prava. Se okazus proceso, via nomo eble aperus.

– Mi estas tute certa pri li, respondis Jekyll, por tio mi havas sciojn, kiun mi povas konfidi al neniu. Sed estas unu afero, pri kiu vi povas min konsili. Mi havas – mi ricevis leteron, kaj miestas en embaraso decidi, ĉu mi devus montri ĝin al la polico. Mi volus lasi la aferon en viaj manoj, Utterson; vi juĝus saĝe, mi estas certa, tiel grandan fidon mi havas al vi.

– Vi timas, mi supozas, ke ĝi povus konduki al lia trovo, ĉu ne? demandis la advokato.

– Ne, diris la alia. Mi ne povas diri, ke min tuŝas, kio fariĝos el Hyde, kun li mi ne rilatos plu. Mi pensis pri mia propra reputacio, kiun ĉi tiu malaminda afero iom kompromitis.

Utterson pripensis iom. Lin mirigis la egoismo de lia amiko kaj, tamen, trankviligis lin.

– Nu, li diris fine, permesu, ke mi vidu la leteron.

La letero estis skribita laŭ stranga vertikala maniero, kaj subskribita ”Edward Hyde”; ĝi informis, sufiĉe mallonge, ke la bonfarinto de la skribinto, doktoro Jekyll, al kiu li estis de longe tiel malinde repaginta milon da favoroj, ne bezonas timi pri sia sekureco, ĉar li havas rimedojn por forkuri kaj li havas absolutan fidon al ili. Sufiĉe plaĉis al la advokato ĉi tiu letero; ĝi donis pli bonan aspekton al la intimeco, ol li jam atendis, kaj li kulpigis sin pro kelkaj siaj antaŭaj suspektoj.

– Ĉu vi havas la koverton? li demandis.

– Mi bruligis ĝin, respondis Jekyll, antaŭ ol konscii, kion mi faras; sed ĝi portis nenian stampon de la poŝto. Oni alportis ĝin private.

– Ĉu mi konservu ĉi tion kaj dormu sur ĝi, demandis Utterson.

– Mi deziras, ke vi decidu por mi tute, estis la respondo. Mi perdis ĉian fidon al mi mem.

– Nu, mi pripensos, diris la advokato. Kaj nun unu vorton plu. Estis Hyde, ĉu ne, kiu diktis la kondiĉojn en via testamento pri tiu malapero?

La doktoron ŝajne kaptis sveno. Li kunpremis la lipojn kaj jesis per kapsigno.

– Tion mi divenis, diris Utterson. Li intencis mortigi vin.

Nur iom plu, kaj vin jam estus trafinta la morto.

– Min trafis io multe pli efika, respondis solene la doktoro.

Min trafis averto – ho Dio! Utterson, kia averto!

Kaj li momente kovris la vizaĝon per la manoj.

Elirante, la advokato haltis kaj iom parolis kun Poole.

– Oni hodiaŭ alportis leteron, li diris. Kian aspekton havis la portinto?

Sed Poole estis tute certa, ke nenio venis krom poŝte, kaj eĉ tiam nur cirkuleroj. Ĉi tiu novaĵo forsendis la vizitinton kun renovigitaj timoj. Evidente la letero alvenis tra la laboratoria pordo. Eble ĝi estis skribita en la kabineto, kaj se tiel estas, ĝi devas esti juĝata alie kaj traktata kun pli da singardemo.

La ĵurnalvendistoj, dum li iris, ĝisraŭke kriegis laŭ la trotuaroj:

– Speciala eldono! Terura murdo de parlamentano Tio estis la funebra parolado de unu amiko kaj kliento. Kaj li ne povis ne timi, ke la bonfamo de ankoraŭ alia amiko estos tirata malsupren en la turniĝado de la skandalo. La decido, kiun li devos fari, estis almenaŭ iom delikata; kvankam li estis memfida laŭ kutimo, li komencis dorloti deziron, havi ies konsilon.

Baldaŭ poste li sidis ĉe flanko de sia propra kameno, kun sinjoro Guest, sia ĉefaktisto, ĉe la alia, kaj meze inter ili, je taŭge kalkulita distanco de la fajro, staris botelo da speciala malnova vino, kiu de longe kuŝis en malhelo en lia domkelo.

La nebulo ankoraŭ pendis super la droninta urbo, kie la lampoj lumetis kiel karbunkoloj, kaj tra la obtuziganta kaŝamaso de tiuj falintaj nuboj la procesio de la vivo de la urbo pluruli ĝis tra la grandaj arterioj kun sono kvazaŭ de potenca vento. Sed la ĉambro estis gaja en la lumo de fajro. En la botelo la acidoj jam de longe solviĝis; kun la tempo la imperia koloro mildiĝis, kiel la koloro en koloritaj fenestroj alprenas nuancojn pli riĉajn; kaj la ardo de varmegaj aŭtunaj posttagmezoj sur deklivaj vitejoj estis preta liberiĝi kaj distri la nebulojn de Londono. Nesenteble la advokato fandiĝis. Al neniu li kaŝus malpli da sekretoj, ol al sinjoro Guest. Li ja ne estis ĉiam certa, ke li kaŝis tiom, kiom li intencis. Guest ofte iris al la doktora domo pri aferoj. Li konis Poole, li povis apenaŭ ne rimarki la intimecon de sinjoro Hyde en tiu domo; li povus fari konkludojn. Ĉu do ne estus konsilinde, ke li vidu leteron, kiu tiun misteron klarigas? Kaj antaŭ ĉio, ĉar Guest, estis fervora studanto kaj kritikanto de skribmanieroj, ĉu li konsiderus la fidon natura kaj kompleza? Guest plie estis konsilemulo, – li apenaŭ legus tian strangan dokumenton, sen fari rimarkon, kaj laŭ tiu rimarko sinjoro Utterson povos direkti sian estontan agadon.

– Estas malĝoja la afero pri Sir Danvers, li diris.

– Ja efektive ĝi estas, sinjoro. Ĝi elvokis grandan publikan senton, respondis Guest. – Kompreneble la krimulo estis freneza.

– Mi tre dezirus aŭdi vian opinion pri tio, respondis Utterson.

Mi havas ĉi tie dokumenton skribitan de li; estas tute inter ni, ĉar mi apenaŭ scias, kion fari pri ĝi: eĉ plej bonaspekte la afero estas malbela. Sed jen, tute laŭ via speciala intereso: aŭtografo de murdinto.

La okuloj de Guest plibrilis, kaj li tuj komencis esplori ĝin pasie.

– Ne, sinjoro, li diris, ne freneza; sed estas stranga skribmaniero.

– Kaj laŭ ĉiuj diroj ankaŭ tre stranga skribinto, aldonis la advokato.

Ĝuste en tiu momento la servisto eniris kun letereto.

– Ĉu tiu estas de doktoro Jekyll, sinjoro? demandis la aktisto.

Mi pensis, ke mi rekonas la skribon. Ĉu estas io privata, sinjoro Utterson?

– Nur invito al vespermanĝo. Kial? Ĉu vi deziras ĝin rigardi?

– Momenton. Mi dankas vin, sinjoro, kaj la aktisto metis la du foliojn flankon ĉe flanko kaj zorge komparis ilian enhavon.

– Dankon, sinjoro, li fine diris, redonante ambaŭ, estas tre interesa aŭtografo.

Okazis longa paŭzo, dum kiu sinjoro Utterson batalis kontraŭ si mem.

– Kial vi komparis ilin, Guest? li subite demandis.

– Nu, sinjoro, respondis la aktisto, estas iom rimarkinda simileco; la du skribmanieroj estas laŭ multaj punktoj identaj, nur malsimile klinitaj.

– lom strange, diris Utterson.

– Ja estas, kiel vi diras, iom strange, respondis Guest.

– Estus bone ne paroli pri tiu ĉi letero, vi komprenas, diris la mastro.

– Jes, sinjoro, diris la aktisto, mi komprenas.

Sed sinjoro Utterson, tuj kiam li estis sola tiun nokton, enŝlosis la leteron en sian gardoŝrankon, kaj tie ĝi ripozis ek de tiam.

– Kio! li pensis, Harry Jekyll falsi por murdinto!

Kaj lia sango malvarmiĝis en liaj vejnoj.