La tinto de glavoj silentiĝis, krioj de buĉado ĉesis aŭdiĝi; silento ekkuŝis sur ruĝe makulitan neĝon. La malvarma, paliĝinta suno, kiu brilis tiel blindige el glaciejoj kaj el la neĝkovritaj ebenaĵoj, nun eligis sparkojn de lumo el arĝento de enpremitaj kirasoj kaj rompitaj klingoj tie, kie mortigitoj kuŝis en stakoj. La senmovaj manoj daŭre premadis glavtenilojn, helmkovritaj kapoj, ĵetitaj posten per la tremoj de agonio, morne leviĝis ruĝajn kaj orajn barbojn supren, kvazaŭ en la lasta preĝo al Imiro la frosta giganto.

Tra la ruĝaj neĝblovaĵoj kaj kirasitaj korpoj de falintoj du figuroj alproksimiĝadis unu al la alia. En plena senviveco nur ili moviĝadis. La frosta ĉielo estis super ili, ĉirkaŭ ili etendiĝis senlima blanka ebenaĵo, kaj sub iliaj piedoj kuŝis mortaj homoj. Malrapide ili iradis inter la korpoj, kiel spiritoj povus alveni por rendevuo en la mezo de batalejo de morta mondo.

Iliaj ŝildoj perdiĝis kaj iliaj brustokirasoj estis prifrapitaj. Sango makulis iliajn armaĵojn; iliaj glavoj ruĝiĝis. La kornohavaj helmoj montris signojn de fortaj frapoj.

Unu ekdiris, tiu, kies haroj kaj barbo estis ruĝaj kiel la sango sur la prilumata de suno neĝo.

'Homo kun korvonigraj haroj,' li diris, 'diru al mi vian nomon, ke miaj fratoj en Vanahejmo sciu, kiu estis la lasta el la bando de Vulfhero faligita per la glavo de Hejmdulo.'

'Tia estas mia respondo,' respondis la nigrahara batalanto: 'Ne en Vanahejmo, sed en Valhalo vi sciigos al viaj fratoj la nomon de Konan el Cimerio.'

Hejmdulo ekkriegis kaj saltis, kaj lia glavo flugis en mortiga cirklo. Konan ŝancelis kaj lia vido pleniĝis per ruĝaj sparkoj kiam la klingo krevis en erojn da blua fajro falinte sur lian helmon. Sed kontraŭbatalante li puŝis sian glavon per la tuta forto de siaj grandaj ŝultroj. La akra pinto eniĝis en latunajn skvamojn kaj iris tra ostoj al koro, kaj la ruĝahara batalanto falis morta ĉe la piedoj de Konan.

Konan staris ŝancele, fikse rigardanta sian glavon, kiam subita malfortigo ĉirkaŭprenis lin. La suna brilo sur la neĝo tranĉis liajn okulojn kiel tranĉilo kaj la ĉielo ŝajnis esti kuntirita kaj strange malproksima. Li turniĝis for de tretita batalkampo, kie flavbarbaj batalantoj kuŝis ligitaj kun ruĝaharaj faligantoj en la brakumo de morto. Kelke da paŝoj li faris, kaj la brilo de la neĝo abrupte plimalheliĝis. Kuranta ondo de blindeco ĉirkaŭis lin, kaj li dronis en la neĝon, apogante sin sur unu kirasita brako, provante forskui la blindecon el siaj okuloj, kiel leono skuas sian kolhararon.

Arĝenta rido trapikis tra lia blindeco, kaj lia vido malrapide pliboniĝadis. Io stranga estis en la tuta ĉirkaŭaĵo, kion li povis nek lokalizi, nek difini – nekonata tremo de tero kaj ĉielo. Sed longe li pri tio ne pensis. Antaŭ li, ŝancelante kiel juna arbo en la vento, staris virino, Ŝia korpo estis kiel el eburo, kaj krom vualo el muslino ŝi estis plene nuda. Ŝiaj maldikaj nudaj piedoj estis pli blankaj ol la neĝo, sur kiu ili paŝis. Ŝi ridis, kaj ŝia rido estis pli dolĉa ol la brueto de arĝentaj fontanoj, tamen venenita de kruela mokado.

'Kiu vi estas?' demandis la batalanto.

'Ĉu tio gravas?' Ŝia voĉo estis pli muzikeca ol harpo kun arĝentaj kordoj, sed entenis en si ion kruelan.

'Alvoku viajn homojn,' li ekgraŭlis, premante pli forte sian glavon. 'Kvankam mia forto min trompas, tamen ili ne prenos min viva. Mi vidas ke vi estas el Vaniroj.'

'Ĉu mi tion diris?'

Denove li ekrigardis ŝiajn disvolviĝintaj bukloj, kiujn li estis preninta por ruĝaj. Nun li vidis, ke ili estis nek ruĝaj, nek flavaj, sed mirakla miksaĵo de ambaŭ koloroj. Li rigardis ensorĉita. Ŝiaj haroj estis kiel elfa oro, kaj reflektantaj de ili sunradioj blindigis lin. Ŝiaj okuloj estis nek plene bluaj, nek plene grizaj, sed de ŝanĝantaj koloroj kaj de dancantaj lumoj kaj nuboj de koloroj, kiujn li ne povis rekoni. Ŝiaj plenaj ruĝaj lipoj ridis, kaj de ŝiaj graciaj piedoj ĝis la blindiga krono de ŝia volvumantaj haroj ŝia ebura korpo estis tiel perfekta kiel la sonĝo de dio. La pulso de Konan ekmartelis en liaj tempioj.

'Mi ne scias,' li diris, 'ĉu vi estas el Vanahejmo kaj mia kontraŭulo, ĉu el Asgardo kaj mia amiko. Mi vagadis malproksime, de Zingaro al la Maro de Vilajeto, en Stigio kaj Kuŝo, en la lando de la Hirkanianoj; sed virinon kiel vi mi neniam vidis. Viaj bukloj blindigas min per ilia brileco. Ne eĉ inter la plej belaj filinoj de Aesiroj mi vidis tiajn harojn, je Imiro!'

'Kiu estas vi por ĵuri per Imiro?' ŝi mokis lin. 'Kion vi scias pri la dioj de glacio kaj neĝo, vi, kiu alvenis el la Sudo por serĉi la aventurojn inter fremduloj?'

'Je la mallumaj dioj de mia propra raso!' li ekkriis kolere. 'Ĉu mi mallertis en la glavuzado, fremdulino aŭ ne? Tiun ĉi tagon mi vidis la morton de kvar dudekoj da batalantoj, kaj mi sola postvivis sur la kampo, kie la rabistoj de Vulfhero estis renkontintaj la homojn de Bragio. Diru al mi, virino, ĉu vi vidis la brilon de kirasoj malproksime sur la neĝaj ebenoj aŭ armitajn homojn irantajn ĉi-direkte sur la glacio?'

'Mi vidis la prujnon brilantan en la suno,' ŝi respondis. 'Mi aŭdis la venton siblantan tra la senĉesaj neĝoj.'

Li skuis sian kapon.

'Njordo estis devinta aliĝi kun ni antaŭ ol la batalo komencis. Mi timas, ke li kun siaj batalantoj falis en insidon. Vulfhero kuŝas morta kun ĉiuj siaj armitoj.'

'Mi pensis, ke neniu vilaĝo kuŝas plurmejle for de tiu ĉi loko, ĉar la milito portis nin malproksime, sed vi ne estis povinta trairi grandan distancon tra tiuj neĝoj tiel nuda. Konduku min al via tribo, se vi estas de Asgardo, ĉar mi estas malforta pro la peno de batalado.'

'Mia loĝa loko estas pli malproksime ol vi povus aliri tie, Konan de Cimerio!' ŝi ridis. Etendiĝante siajn brakojn ŝi balanciĝis antaŭ li, ŝia ora kapo kokete kliniĝis, ŝiaj briletantaj okuloj vidiĝis el sub la longaj silkaj okulharoj. 'Ĉu mi ne estas bela, homo?'

'Kiel tagiĝo kuranta nude sur la neĝoj,' li murmuris kun okuloj ardantaj kiel tiuj de lupo.

'Tiam kiel vi ne leviĝas kaj ne sekvas min? Kiom valoras forta batalanto, kiu falas malsupren antaŭ mi?' Ŝi ĉantis kun freneziga moko. ' Kuŝiĝu kaj mortu en la neĝo kun la aliaj malsaĝuloj, Konan la nigrahara. Vi ne povas sekvi, kien mi kondukus vin.

Malbenante la homo leviĝis sur siajn piedojn kun fajro en la okuloj kaj kun konvulsia grimaco sur sia cikatroplena malluma vizaĝo. Furiozo ekskuis lian animon, sed deziro por la mokanta figuro antaŭ li martelis en liaj tempioj kaj irigis brue lian sovaĝan sangon tra liaj vejnoj. Pasio arda kiel fizika agonio superverŝis lian tutan estecon tiel, ke la tero kaj ĉielo ruĝe alfluis lian blindigitan vidon, kaj la laceco kun la malforteco malaperis el lia korpo pro furiozo.

Li diris nenia vorto, kiam li etendis al ŝi siajn fingrojn kurbiĝantajn kiel krifojn. Kun krio de rido ŝi saltis reen kaj ekkuris, ridante ĉe li de super sia blanka ŝultro. Kun basa graŭlo Konan sekvis ŝin. Li forgesis la batalon, la kirasitajn batalantojn, kiuj kuŝis en sia sango, forgesis malfruajn rabistojn de Njordo. Li pensis nur pri gracia blanka figuro, kiu ŝajnis pli ĝuste flosi ol kuri antaŭ li.

Trans blanka blindiga ebenaĵo ŝi kondukis lin. La trempita ruĝa kampo malaperis el la vido post li, sed daŭre Konan kuradis kun silenta sencedemo de sia raso. Liaj kirasitaj piedoj trarompis la frostigitan kruston; li ekdronis profunde en neĝblovaĵojn kaj vadis tra ili nur per kruda forto. Sed la knabino dancis sur la neĝo tiel facile, kiel plumo flosanta sur flako; ŝiaj nudaj piedoj apenaŭ postlasis piedsignojn sur prujno. Malgraŭ la fajro en liaj vejnoj, la frosto mordis tra la kiraso kaj pelto de la batalanto; sed la knabino en sia travidebla vualo kuradis tiel malpeze kaj gaje, kvazaŭ ŝi dancus en la palmaj kaj rozaj ĝardenoj de Poitaino.

Teruraj malbenoj eliĝis el la sekaj lipoj de la batalanto. La grandaj vejnoj ŝveliĝis en liaj tempioj, kaj liaj dentoj grinciĝis spasme.

'Vi ne forkuros de mi!' li ekkriegis. 'Konduku min al insido kaj mi stakigos la kapojn de viaj gentanoj ĉe viaj piedoj. Kaŝiĝu antaŭ mi kaj mi disrompos la montojn por vin trovi! Mi sekvos vin al la infero mem kaj eĉ pli profunden!'

Ŝia furioziga rido alvenis ree al li, kaj ŝaŭmo elfluis el inter la lipoj de la batalanto. Pli kaj pli malproksime en la dezertejon ŝi kondukadis lin, ĝis li vidis, ke vastaj ebenaĵoj cedis lokon al malaltaj montetoj, marŝantaj supren en rompitaj vicoj. Fore al la Nordo li ekvidis altajn montojn, bluigitajn pro la malproksimeco, aŭ blankigitajn de eternaj neĝoj. Super tiuj montoj lumis fajrecaj radioj de la aŭroro norda. Ili disvastiĝadis ventumile sur la ĉielo kiel frostaj klingoj de frosta flama lumo, ŝanĝantaj koloron, pligrandiĝantaj kaj pliheliĝantaj.

Super li la ĉielo brilis kaj flagris per stangaj lumoj kaj glimado. La neĝo sovaĝe lumis aŭ froste blue, aŭ glacie purpure, aŭ froste arĝente. Tra la brilanta glacia reĝejo de ensorĉigo Konan obstine trapuŝis sin antaŭen, en la kristala labirinto, kie la unu sola realeco estis la blanka korpo dancanta trans la glimanta neĝo ekster lia atingo – ĉiam ekster lia atingo.

Li ne miris pri la nekromancia strangeco de ĉio-ĉi, eĉ kiam du gigantaj figuroj baris lian vojon. La skvamoj de iliaj kirasoj estis blankaj pro prujno; iliaj helmoj kaj toporoj estis kovritaj per glacio. Neĝo surŝutiĝis sur iliajn buklojn, en iliaj barboj troviĝis klingoj de pendoglacioj; iliaj okuloj estis same malvarmaj kiel la lumoj sur la firmamento super ili.

'Fratoj!' ekkriis la knabino, dancante inter ili. 'Rigardu, kiu min sekvas! Mi alportis al vi homon por la buĉado! Elŝiru lian koron, por ke ni povu meti ĝin viva kaj fumanta sur la altaron de nia patro!'

La gigantoj respondis per kriegoj similaj al la frotado de glacimontoj kontraŭ frostigita marbordo, kaj levis supren siajn brilajn toporojn kiam frenezigita Cimeriano ĵetis sin sur ilin. Frosta klingo fulme paŝis antaŭ liaj okuloj, blindigante lin per sia brilo, kaj li faris teruran glavbaton, kiu penetris la femuron de sia kontraŭulo. Kun dolora ĝemo la viktimo falis, kaj ĉi-momente Konan-on ĵetis en la neĝon la batego de la postvivanto, pro kiu lia maldekstra ŝultro rigidiĝis kaj lia kiraso nur apenaŭ povis savi lian vivon. Konan ekvidis la restantan giganton suprenleviĝi super li kiel koloso skulptita el glacio siluetiĝanta kontraŭ brilanta ĉielo. La toporo falis nur por droni en la neĝon kaj profundiĝi en la frostigitan grundon, ĉar Konan rapide ĵetis sin flanken kaj eksaltis sur siajn piedojn. La giganto ekkriegis kaj liberigis la toporan kapon, sed antaŭ ol li tion sukcesis plene fari, ekkantis la glavo de Konan. La genuoj de la giganto fleksiĝis kaj li malrapide dronis en la neĝon, kiu fariĝis purpura per la sango elfluanta torente el lia duone tratranĉita kolo.

Konan rigardis ĉirkaŭe kaj ekvidis la knabinon starantan proksime kaj rigardantan lin kun larĝe malfermitaj okuloj pro hororo, ĉia mokado malaperis de ŝia vizaĝo. Li ekkriis minace kaj la sangogutoj falis el lia glavo, kiam li svingis sian brakon pasie.

'Alvoku la reston de viaj fratoj!' li kriegis. 'Voku tiujn ĉi hundojn! Mi donos iliajn korojn al la lupoj!'

Kun krio de teruro ŝi turnis sin kaj forkuris. Nun ŝi ne ridis nek mokis lin de super sia ŝultro. Ŝi kuregis kiel por sia vivo, kaj kvankam li streĉis ĉiun nervon kaj muskolon ĝis liaj tempioj preskaŭ eksplodis kaj la neĝo vidiĝis ruĝa al liaj okuloj, ŝi plimalproksimiĝadis for de li, plimalgrandiĝante en la sorĉa fajro de la ĉielo, ĝis ŝi fariĝis figuro ne pli granda ol infano, poste dancanta flamo sur la neĝo, poste malklara makuleto en la foraĵo. Sed kunpremante siajn dentojn ĝis sango elfluis el la gingivoj, li sekvadis plue kaj li vidis, ke la malklara makuleto kreskas ĝis dancanta blanka flamo, kaj poste ŝi kuradis nur malpli ol cent paŝojn antaŭ li, kaj malrapide la distanco plimalgrandiĝadis, paŝon post paŝo.

Nun ŝi kuris kun peno, ŝiaj oraj bukloj disbloviĝis; li aŭdis ŝian plirapidigitan spiradon kaj vidis ekbrilon de paniko en la rigardo sendita de super sia alabastra ŝultro. La morna persisto de la batalanto servis bone al li. La rapido estis forlasanta ŝiajn flagrantajn kruojn; ŝi malvigliĝis en sia kuro. En lia nesubjugigita animo ekflamis fajroj de infero, kiujn ŝi tiel lerte estis vekinta. Kun nehoma kriego li kaptis ŝin, kiam ŝi turniĝis kun emociiga krio kaj etendis siajn manojn por bari sin kontraŭ li.

Lia glavo falis en la neĝon kiam li premis ŝin al si. Ŝia gracia korpo fleksiĝis reen kiam ŝi batalis kun despera furiozo en liaj ŝtalaj manoj. Ŝiaj oraj haroj vipis lian vizaĝon, blindigante lin per sia heleco; la sento de ŝia svelta figuro turniĝanta en liaj kirasitaj manoj faris lin blinde freneza. Liaj fortaj fingroj profunde dronadis en ŝian glatan karnon, kaj tiu ĉi karno estas frida kiel glacio. Ŝajnis al li, ke li brakumas ne virinon el homa karno kaj sango, sed virinon el flamanta glacio. Ŝi tordis sian oran kapon flanken por eviti la sovaĝajn kisojn, kiuj dispremadis ŝiajn ruĝajn lipojn.

'Vi estas frida kiel la neĝoj,' li murmuris blindigita. 'Mi varmigos vin per la fajro de mia propra sango...'

Per despera tordiĝo ŝi elglitis el lia brakumo, lasante sian solan muslinan vestaĵon en lia kunpremita mano. Ŝi saltis reen kaj turnis sin al li, ŝiaj oraj bukloj kuŝis malorde, ŝia blanka pubo ondis, ŝiaj belegaj okuloj rigardis kun teruro. For momento li staris senmove, mirigita de ŝia senlima beleco, kiam ŝi pozis nuda kontraŭ la neĝoj.

Kaj en tiu ĉi momento ŝi etendis siajn manojn al la lumoj, kiuj brilis en la ĉielo super ŝi kaj kriis per voĉo, kiu jam ĉiam resonis en la oreloj de Konan:

'Imiro! Oĥ, mia patro, savu min!'

Kun etenditaj manoj Konan saltis antaŭen por brakumi ŝin, kiam kun krako kiel rompiĝo de glacimonto, la tuta ĉielo kovriĝis per glacia fajro. La alabastran korpon de la knabino abrupte kovris frida blua fajro, tiel blindiga, ke la batalanto ĵetis siajn manojn supren por ŝirmi siajn okulojn. Por tre mallonga momento la ĉielo kaj neĝaj montetoj baniĝis en fulmantaj blankaj flamoj, bluaj sagoj de glacia lumo kaj frostigitaj purpuraj fajroj. Tiam Konan ŝanceliĝis kaj ekkriis. La knabino malaperis. La brila neĝo kuŝis senhoma kaj nuda; alte super li la sorĉlumoj blinkis kaj ludis freneze en frida ĉielo kaj inter malproksimaj bluaj montoj aŭdiĝis ruliĝanta tondro kvazaŭ de giganta batalĉaro tirata de stalonoj, kies koleraj hufoj batadis fulmojn el la neĝoj kaj eĥoj el la ĉielo.

Subite poste la aŭroro, la neĝaj montetoj kaj la fajreca ĉielo ekbalancis ebrie en la vido de Konan; miloj da fajrobuloj eksplodis kun torentoj da sparkoj, kaj la ĉielo mem iĝis titana cirklo, kiu pluvigis la stelojn dum sia turniĝo. Sub liaj piedoj la neĝaj montetoj ondsimile leviĝis kaj la Cimeriano falis en la neĝojn por kuŝi senmove.

---

En frida malluma universo, kies suno estingiĝis antaŭ eonoj, Konan sentis la movojn de vivo, fremda kaj neatendita. La terskuo tenis lin en sia premo kaj skuis lin senkompate, samtempe frotis liajn brakojn kaj krurojn ĝis li ekkriis dolore kaj kolere kaj etendis sian manon por kapti la glavon.

'Li regajnas konscion, Horso,' gruntis ia voĉo. 'Rapidiĝu – ni devas forfroti la froston el liaj membroj, se li devas iam esti kapabla uzi glavon ankoraŭfoje.'

'Li ne volas malfermi sian maldekstran manon,' gruntis alia, lia voĉo montris muskolan streĉon. 'Li tenas ion en ĝi...'

Konan malfermis siajn okulojn kaj rigardis la barbajn vizaĝojn kliniĝantajn super li. Altkreskaj, orharaj batalantoj en kirasoj kaj peltoj ĉirkaŭis lin.

'Konan! Vi vivas!'

'Je Kromo, Njordo,' li ĝemis, 'ĉu mi vivas aŭ ĉu ni ĉiuj estas mortintaj kaj en Valhalo?'

'Ni vivas,' gruntis la Aesiro, okupita super la duone frostigitaj piedoj de Konan. 'Ni devis trarompi nian vojon en insido, alie ni estis ligintaj kun vi antaŭ la batalo komencis. La korpoj estis apenaŭ fridaj, kiam ni alvenis al la kampo. Ni ne trovis vin inter la mortintoj, do ni sekvis vian spuron. En la nomo de Imiro, Konan, kial vi vagis for en la dezertojn de la Nordo? Ni sekvis viajn piedsignojn en la neĝo por horoj. Se estus alveninta neĝblovado kaj kaŝinta ilin, ni neniam povus vin trovi, je Imiro!'

'Ne ĵuru tiel ofte per Imiro', murmuris unu el la batalantoj, rigardante la malproksimajn montojn. 'Tio estas lia lando kaj la dio reĝas inter tiuj montoj, tiel diras la legendoj.'

'Mi sekvis virinon,' malklare respondis Konan. 'Ni renkontis la homojn de Bragio sur la ebenaĵo. Mi ne scias kiel longe ni batalis. Nur mi postvivis. Mi estis blindigita kaj malforta. La lando kuŝis antaŭ mi kiel sonĝo. Nur nun ĉio komencas ŝajni natura kaj konata. La virino alvenis kaj mokis min. Ŝi estis bela kiel frostigita fajro el infero. Kiam mi ekrigardis ŝin, mi iĝis freneza, kaj mi forgesis ĉion alian en la mondo. Mi sekvis ŝin. Ĉu vi ne trovis ŝiajn piedsignojn? Aŭ la gigantojn en glaciaj kirasojn, kiujn mi estis faliginta?'

Njordo kapneis.

'Ni trovis nur viajn piedsignojn en la neĝo, Konan.'

'Tiam eble mi estis freneza', diris Konan senkonscie. 'Sed vi mem estas ne pli realaj al mi ol estis la orhara sorĉistino, kiu nude kuris tra la neĝoj antaŭ mi. Ja el miaj propraj manoj mem ŝi malaperis en glacia flamo.'

'Li estas delira,' siblis iu batalanto.

'Malprave!' ekkriis maljuna homo, kies okuloj estis sovaĝaj kaj strangaj. 'Tio estis Atalio, la filino de Imiro, la frosta giganto! Al batalkampoj ŝi alvenadas kaj montradas sin al mortantoj! Mi mem, estinte knabo, vidis ŝin, kiam mi kuŝis duone morta sur la sanga kampo de Wolraven. Mi vidis ŝin iri inter la mortintoj en la neĝoj, ŝia nuda korpo brilis kiel eburo kaj ŝiaj oraj haroj kiel blindiga flamo en la lunlumo. Mi kuŝis kaj hurlis kiel mortanta hundo, ĉar mi ne povis rampi post ŝi. Ŝi logadas virojn el batalkampoj en neĝan dezerton, por povu ilin buĉi ŝiaj fratoj, la glaciaj gigantoj, kiuj metas ruĝajn, fumantajn korojn de la viroj sur la altaron de Imiro. Konan vidis Atalion, la filinon de la frosta giganto!'

'Ba!' ekmurmuris Horso. 'La saĝo de olda Gormo turniĝis en lia juneco pro la frapo de glavo sur lian kapon. Konan deliris post la kruela batalo. Rigardu, kiel breĉetita estas lia helmo. Ĉiu el tiuj frapoj povis malklarigi lian menson. Li sekvis halucinacion en la dezertejon. Li estas el la Sudo; kion li scias pri Atalio?'

'Vi diras veron, eble', murmuris Konan. 'Ĉio ĉi estis tre stranga – je Kromo!'

Li interrompis, rigardante la objekton, kiu daŭre pendis el lia kunpremita maldekstra pugno; la aliaj ekgapis silente al la vualo, kiun li levis supren – la fadenon de araneaĵo, kiun nenia homa konuklo iam ŝpinis.

Noto: Ĉi tio estas ekzerca projekto. Tial ĝi povas enteni erarojn kaj mistradukaĵojn. Se vi rimarkas ion nekorektan aŭ eraran, bonvolu min sciigi pri tio. Dankon.