ĈAPITRO 1

TORĈOJ prilumigis flagre kaj mallume la diboĉojn en la Maŭlo, kie la ŝtelistoj el la Oriento havis karnavalon dumnokte. En la Maŭlo ili povis laŭplaĉe diboĉi kaj kriegi, ĉar honestaj homoj evitis la kvartalon, kaj gardistoj, bone pagitaj per sange makulitaj moneroj, ne entrudiĝis al iliaj distriĝoj. Laŭlonge de la tordaj, senpavimaj stratoj kun siaj stakoj de forĵetitaj rubaĵoj kaj kotaj flakoj, ebriaj diboĉuloj kriegis kaj moviĝis ŝancelante. Ŝtalo brilis en la ombroj, kie lupo ĉasis lupon, kaj el la mallumo venis akra rido de virinoj kaj la sonoj de baraktado kaj interbatigoj. Torĉlumo morne traglitis el rompitaj fenestroj kaj larĝe malfermitaj pordoj, kaj el tiuj ĉi pordoj, mucida odoro de vino kaj de fetore ŝvititaj korpoj, bruo de bierglasoj kaj de pugnoj frapantaj kiel marteloj en krudajn tablojn, kaj fragmentoj de obscenaj kanzonoj, ĉio ĉi tio elflugis kiel pugnofrapo en la vizaĝon.

En unu el tiuj malĉastejoj distriĝo tondris al malalta, fulgita tegmento, sub kiu kolektiĝis friponoj ĉiuspecaj – kaŝemaj poŝoŝtelistoj, ruzaj infanforkaptistoj, ŝtelistoj kun rapidaj fingroj, fieraj bravuloj kun siaj putinoj, virinoj kun penetrantaj voĉoj vestitaj senguste riĉe. Ĉi-tieaj friponoj formis dominantan elementon – malhela-haŭtaj, malhela-okulaj Zamoranoj, kun ponardoj ĉe siaj zonoj kaj kun perfido en siaj koroj. Sed ankaŭ estis tie ĉi lupoj el duona dozeno da foraj nacioj. Estis giganta Hiperborea renegato, malparolema, danĝera, kun sabro ligita per rimeno al sia granda kaj morna framo – ĉar viroj portis malkaŝe siajn ŝtalojn en la Maŭlo. Estis Ŝema falsisto kun hoka nazo kaj bukla korvo-nigra barbo. Estis senhonta Britunia putino, sidanta sur la genuoj de bruna-hara Gundermano – vaganta dungosoldato, dizertinto el venkita armeo. Kaj dika, malpruda fripono, kies obscenaj ŝercoj kaŭzadis ĉiujn kriojn de gajeco, li estis profesia forkaptisto veninta el fora Kotho por instrui forkaptadon de virinoj al Zamoranoj, kiuj naskiĝis kun pli granda scio de tiu ĉi arto ol li povos iam posedi.

Tiu ĉi viro paŭzis en sia priskribo de ĉarmoj de intencota viktimo, kaj enprofundigis sian muzelon en grandan bierkruĉon de ŝaŭma elo. Poste, forblovinte la ŝaŭmon el siaj dikaj lipoj, li diris: 'Pro Bel, dio de ĉiuj ŝtelistoj, mi montros al ili, kiel oni ŝtelas virinojn: ankoraŭ antaŭ tagiĝo mi transigos ŝin tra la Zamora limo, kaj tie atendos karavano por ricevi ŝin. Tricent pecojn da arĝento promesis al mi unu princo el Ofiro por juna, belstatura Britunianino el nobela klaso. Dum kelke da semajnoj mi estis vaginta inter la apudlimaj urboj kiel almozulo por trovi la ĝustan virinon. Kaj mi trovis vere belan!'

Li blovis salivan kison en la aeron.

'Mi konas nobelojn en Ŝemo, kiuj volonte interŝanĝus la sekreton de la Elefanta Turo por ŝi,' li diris, returnante al sia elo.

Tuŝo al lia tunika maniko igis lin turni la kapon, farante minacan mienon pro la interrompo. Li ekvidis starantan apud si altan, fortikan junulon. La persono ne apartenis al tiu ĉi malĉastejo, same kiel griza lupo inter favaj ratoj el kanaloj. Lia malkara tuniko ne kapablis kaŝi la durajn, longajn liniojn de lia potenca figuro, larĝajn kaj dikajn ŝultrojn, masivan bruston, gracian talion kaj pezajn brakojn. Lia haŭto bruniĝis fare de eksterlandaj sunoj, liaj bluaj okuloj rigardis arde; densaj, malkombitaj, nigraj haroj kronis lian larĝan frunton. Ĉe lia zono pendis glavo en frotuzita leda glavingo.
La Kothano nevole klinis sin malantaŭen; ĉar la viro apartenis al neniu el civilizaj rasoj konataj al li.

'Vi parolis pri la Elefanta Turo,' diris la fremdulo, parolante la Zamoran kun fremda akcento. 'Mi audis multon pri ĝi, kia estas ĝia sekreto?'

La konduto de la junulo ne ŝajnis esti minaca, kaj la kuraĝo de la Kothano pligrandiĝis per la elo kaj la evidenta aprobo de sia aŭdantaro. Li estis plena de mem-graveco.

'La sekreto de la Elefanta Turo' li ekkriis. 'Ho, eĉ ĉiu malsaĝulo konas, ke Jara la pastro loĝas tie kun granda juvelo, kiun oni nomas la Elefanta Koro, kaj tio estas la sekreto de lia magio.'

Dum kelkaj momentoj la barbaro digestis la informon.

'Mi vidis tiun ĉi turon,' li diris. 'Ĝi staras en granda ĝardeno super la nivelo de la urbo, ĉirkaŭita per altaj muroj. Mi vidis neniajn gardistojn. Sur la murojn on povas facile grimpi. Kial neniu ŝtelis tiun ĉi sekretan gemon?'

La Kothano larĝe malfermis sian buŝon, mirigita pro la simpleco de la demandanto, kaj poste eksplodis per sardona rido, en kio akompanis lin la aliaj.

'Aŭskultu tiun ĉi paganon!' li ekkriegis. 'Li volus ŝteli la juvelon al Jara! – Aŭskultu, knabo,' li diris, timige turnante sin al lin, 'mi supozas, ke vi estas ia speco de barbaro el la nordo...'

'Mi estas Cimeriano,' respondis la eksterlandano per ne tute amika voĉo. La respondo kaj ĝia maniero signifis malmulte al la Kothano, kiu devenis el reĝlando kuŝanta fore en la sudo, sur limoj de Ŝemo, kaj kiu posedis nur vagan scion pri la nordaj rasoj.

'Tiam streĉu do la orelon kaj lernu saĝon, knabo,' li diris, montrante la konfuzitan junulon per sia bierkruĉo. 'Sciu, ke en Zamora, kaj pli precipe en tiu ĉi urbo, troviĝas pli da bravaj ŝtelistoj ol ie alie en la mondo, eĉ ol en Kotho. Se la mortalo povus ŝteli la gemon, tiam estu certa, ke ĝi estus elŝtelita jam antaŭlonge. Vi parolas pri grimpado sur la murojn, sed se vi tion estus farinta, vi tuj volus reveni. Dumnokte en la ĝardenoj ne troviĝas gardistoj pro tre bona kialo – tio estas, ne troviĝas homaj gardistoj. Sed en la gardejo, en la piedo de la turo, svarmas armitaj homoj, kaj eĉ se vi sukcesus pasi preter tio, kio nokte vadas en la ĝardenoj, vi daŭre devus pasi tra la soldatoj, ĉar la gemon oni kaŝas ie en la supra parto de la turo.

'Sed, se iu povus pasi tra la ĝardenoj,' argumentis la Cimeriano, 'kial li ne povus veni por la gemo tra la supra parto de la turo, kaj tiel eviti la soldatojn?'

Refoje la Kothano ekgapis al li.

'Aŭskultu al li!' li ekkriis moke. 'La barbaro estas aglo, kiu alflugus al la juvela rando de la turo estanta nur cent kvindek futojn super la tero, kun rondigitaj flankoj pli glataj ol polurita vitro!'

La Cimeriano rigardis ĉirkaŭe, embarasita pro la muĝo de moka rido, kiu respondis al tiu ĉi rimarko. Li ne opiniis tion ridinda, kaj li estis tro nova al la civilizacio por kompreni ĝiajn malĝentilecojn. La civilizaj homoj estas pli malĝentilaj ol sovaĝuloj, ĉar ili scias, ke ili povas ĝenerale esti malafablaj sen riski la disrompon de sia kapo. Li estis konsternita kaj humiligita, kaj sendube li forglitus kaŝe, sed la Kothano elektis plue inciti lin.

'Nu, nu!' li ekkriis. 'Diru al tiuj povraj mallertuloj, kiuj estis ŝtelistoj jam longe antaŭ via naskiĝo, diru al ili, kiel vi ŝtelus la gemon!'

'Ĉiam ekzistas maniero, se la deziro estas parita kun la kuraĝo,' respondis koncize la Cimeriano, iritita.

La Kothano elektis preni tion kiel personan ofendon. Lia vizaĝo ekruĝiĝis pro kolero.

'Kion!' li ekkriegis. 'Vi aŭdacas instrui nin pri nia profesio kaj kvazaŭdiri, ke ni estas timuloj? For, for de miaj okuloj!' Li abrupte kaj forte puŝis la Cimerianon.

'Ĉu vi min mokos kaj metos manojn sur min?' grincis la barbaro kun rapide suprensaltanta kolero; kaj li redonis la puŝon per frapo de malfermita mano, kiu dorsen faligis lian turmentanton sur la krude hakitan tablon . Elo ŝprucis ĉirkaŭen el la kruĉo, kaj la Kothano ekkriis kolerege kaj kaptis sian glavon.

'Pagana hundo!' li ektondris. 'Pro tio mi elŝiros vian koron!' Ŝtalo ekbrilis kaj homoj ĵetis sin sovaĝe dorsen por eskapi el la dueloloko. En ilia batalo ili estingis la solan kandelon kaj la diboĉejo tuj ekdronis en mallumo, rompita nur per bruo de renversataj benkoj, frapado de eskapantaj piedoj, krioj kaj fivortoj de homoj koliziantaj unu kontraŭ la alia, kaj fine per unu sola, akra krio de agonio, kiu tranĉis la bruon kiel tranĉilo. Kiam oni relumigis la kandelon, la plejparto da gastaro estis jam eskapinta tra pordoj kaj rompitaj fenestroj, kaj la resto kaŝis sin malantaŭ stakoj de vinbareloj kaj sub tabloj. La barbaro malaperis; la centro de la ĉambro estis dezerta, restis nur distranĉita korpo de la Kothano. La Cimeriano, kun la neerariga instinkto de la barbaro, mortigis sian oponanton en mallumo kaj konfuzo.

 

ĈAPITRO 2

MORNE malhelaj lumoj kaj ebria diboĉado restis malproksime malantaŭ la Cimeriano. Li forĵetis sian disŝiritan tunikon kaj marŝis en la nokto preskaŭ nude, portante sur si nur koksan zonon kaj alte rimenlaĉitajn sandalojn. Li moviĝis kun lerta facileco de granda tigro kaj ŝtalaj muskoloj ondantaj sub lia bruna haŭto.

Li eniris en la parton de la urbo rezervitan por la temploj. Ĉiuflanke de li ili brilis blanke en la stellumo – neĝblankaj marmoraj pilieroj kaj oraj domoj kun arĝentaj arkoj, kultejoj de miriadoj da Zamoraj strangaj dioj. Li tute ne priatentis ilin; li sciis, ke Zamora religio, kiel ĉio de civiliza, delonge setlinta popolo, estis komplikita kaj kompleksa, kaj ĝi estis perdinta la plimulton de sia origina esenco en labirinto de formuloj kaj ritoj.

Iam li por horoj kaŭris en la korto de la filozofoj, aŭskultante la diskutadon de teologoj kaj instruistoj, kaj li forlasis la lokon tute konsternita, certa nur de unu afero, ke ili ĉiuj estis frapitaj en kapojn.

Liaj dioj estis simplaj kaj kompreneblaj; Krom estis ilia ĉefo kaj li vivis sur granda monto, el kiu li dissendis pereojn kaj morton. Estis sencele voki la dion Krom, ĉar li estis sombra, sovaĝa dio, kaj li malamis malfortulojn. Sed li donis al la homo dum naskiĝo kuraĝon, volon kaj potencon mortigi liajn malamikojn, tio en la menso de la Cimeriano estis ĉio, kion iu ajn dio estis ekspektata fari.

Liaj sandalitaj piedoj faris nenian brueton sur la brila pavimo. Neniu gardisto preterpasis, ĉar eĉ la ŝtelistoj el la Maŭlo evitadis la templojn, kie strangaj pereoj estis konataj fali sur sakrilegiantojn. Antaŭ si li ekvidis, altiĝantan kontraŭ la ĉielo, la Turon de la Elefanto. Por momento li meditis pri tio, kial oni nomis ĝin tiel. Neniu ŝajnis scii tion ĉi. Li neniam vidis elefanton, sed li malklare komprenis, ke tio estis monstra animalo kun vosto kaj fronte kaj dorse. Tion diris al li vaganta Ŝemano, ĵurante, ke li vidis milojn da tiuj ĉi bestoj en la lando de la Hirkanianoj; sed ĉiuj scias, kiaj mensoguloj estas la homoj el Ŝemo. Ĉiaokaze la elefantoj ne troviĝis en Zamoro.

La brila trunko de la turo kreskis froste al la steloj. En la suno ĝi lumis tiel blindige, ke nur malmultaj povis elteni ĝian brilon, kaj oni diris, ke ĝi estas konstruita el arĝento. Ĝi estis ronda, svelta perfekta cilindro, alta je cent kvindek futoj, kaj ĝia rando flagris en la starlumo per grandaj juveloj, kiuj inkrustis ĝin. La turo staris inter ondantaj ekzotaj arboj de ĝardeno levita alte super la ĝeneralan nivelon de la urbo. Alta muro ĉirkaŭis tiun ĉi ĝardenon, kaj ekster la muro estis pli malalta nivelo, ankaŭ ĉirkaŭita de muro. Neniu lumo estis videbla – almenaŭ ne super la nivelo de la interna muro. Nur la gemoj alte supre flagris froste en la stellumo.

Arbustaĵo dense kreskis ekster la pli malalta aŭ malinterna muro. La Cimeriano ŝteliris al tie kaj ekstaris apud la barilo, mezurante ĝin per siaj okuloj. Ĝi estis alta, sed li povus salti kaj kapti la randon per siaj fingroj. Tiam estis infanfacile suprentiriĝi sin kaj supersalti la randon, kaj li ne dubis, ke li povis trapasi la internan muron sammaniere. Sed li hezitis pro penso pri strangaj danĝeroj, pri kiuj oni diris, ke ili atendas interne. Tiuj ĉi homoj estas strangaj kaj misteraj al li; ili ne apartenis al lia raso – en iliaj vejnoj ne fluis eĉ la sama sango, kiel ĉe la pli okcidentaj Britunianoj, Nemedianoj, Kothanoj kaj Akvilonianoj, kies civilizaj misteroj teruris lin en pasintaj tempoj. La popolo de Zamoro estis tre antikva kaj, kion li antaŭe vidis ĉe ili, tre malbona.

Li pensis pri Jara, la arkipastro, kiu sendadis strangajn pereojn el sia juvela turo, kaj la haroj de la Cimeriano hirtiĝis, kiam li ekmemoris al si historion rakontitan de ebria knapo el la kortego – kiel Jara ridis moke en la vizaĝon de malamika princo, kaj suprenlevis brilan, malbonan gemon antaŭ si, kaj kiel radioj elŝprucis blindige el tiu malsankta juvelo por ĉirkaŭi la princon, kiu ekkriegis, falis teren kaj transformiĝis en malgrandan, nigriĝintan buleton, kiu ŝanĝiĝis en nigran araneon sovaĝe kurantan ĉirkaŭ la ĉambro ĝis Jara piedpremis ĝin per sia kalkanumo.

Jara malofte forlasis sian turon de magio, kaj ĉiam por krei malbonon je iu homo aŭ iu nacio. La reĝo de Zamoro timis lin plie ol li timis la morton, kaj li ĉiam estis profunde ebria, ĉar nur tiel li povis elteni la timon. Jara estis tre maljuna – li vivis por jarcentoj, kiel oni diris kaj aldonis, ke li vivos por ĉiam pro la magio de sia gemo, kiun oni nomis la Koro de la Elefanto, pro nenia pli bona kialo ol tiu, pro kiu oni nomis lian sidejon la Elefanta Turo.

La Cimeriano, enprofundigita en tiujn ĉi pensojn, subite alpremiĝis al la muro. Interne de la ĝardeno iu pasis per regula iro. La aŭskultanto ekaŭdis tinton de ŝtalo. Do tamen iu gardisto iradis en tiuj ĉi ĝardenoj. La Cimeriano atendis, esperante aŭdi denove liajn paŝojn ĉe la sekva ĉirkaŭiro, sed silento restis super la misteraj ĝardenoj.

Fine la sciemo venkis lin. Saltante facile li ekkaptis la muran randon kaj per unu mano transĵetiĝis sur la supron. Kuŝante plate sur la larĝa krono, li ekrigardis suben en la etendaĵon inter la muroj. Proksime al li kreskis nenia arbusto, kvankam li ekvidis kelkajn zorge pritonditajn arbetojn ĉe la interna muro. La stellumo falis sur ebenan herbejon kaj ie bruetis fontano.

La Cimeriano singarde malleviĝis sur la internejon kaj eltiris sian glavon, rigardante ĉirkaŭe kun atento. Li tremis pro maltrankvileco de sovaĝa besto, ĉar li tiel staris senprotekte en la nuda stellumo, kaj li facile moviĝis ĉirkaŭ la kurbeco de la muro, profundiĝante en ĝian ombron ĝis li atingis la arbetojn, kiujn li estis vidinta el la muro. Tiam li rapide enkuris inter ilin, kaŭrante, kaj preskaŭ li renversiĝis kroĉiĝinte je io, kio kuŝis proksime al la rando de arbetoj.

Rapida rigardo dekstren kaj maldekstren montris al li, ke almenaŭ neniu malamiko estis videbla, do li kliniĝis por esploro. Liaj akrevidaj okuloj, eĉ en la malhela stellumo, ekvidis fortikan viron en arĝentita kiraso kaj kresta helmo de Zamora reĝa gvardio. Ŝildo kaj lanco kuŝis apud li, kaj tuja esploro montris, ke li estis strangolita. Maltrankvile la barbaro rigardis ĉirkaŭe. Li sciis, ke tiu ĉi homo devis esti la gardisto, kiun li estis aŭdinta pasi en sia kaŝejo ĉe la muro. Pasis nur mallonga tempo, tamen en tiu ĉi intervalo sennomaj manoj etendiĝis el la mallumo kaj prenis la vivon de la soldato.

Streĉante siajn okulojn en la obskuro, li ekvidis ian movon tra la arbustoj proksime al la muro. Li glitis tien, premante sian glavon. Li ne faris pli laŭtan brueton ol pantero kaŝe movanta dum la nokto, kaj malgraŭ tio la homo alirata aŭdis lin. La Cimeriano ekvidis malklaran, grandan figuron ĉe la muro kaj eksentis plikvietiĝon, ke tio estis almenaŭ homo; tiam la homo rapide ekturniĝis kun sufokita krio, kiu sonis preskaŭ kiel paniko, preparis por ataka salto kun etenditaj ungegoj, sed haltis ekvidinte la akraĵon de la Cimeriana glavo prilumigitan de la stellumo.  Por tensia momento neniu el ili ekparolis, ambaŭ starante pretaj por ĉio.

'Vi ne estas soldato,' fine siblis la fremdulo. 'Vi estas ŝtelisto kiel mi mem.'

'Kaj kiu vi estas?' demandis la Cimeriano per suspektema flustro.

'Taurus el Nemedio.' La Cimeriano malleviĝis sian glavon. 'Mi estis aŭdinta pri vi. Oni nomas vin princo de ŝtelistoj.' Basa rido respondis al li. Taurus estis same alta kiel la Cimeriano, kaj pli peza; li havis grandan ventron kaj estis dika, sed ĉiu el liaj movoj montris subtilan lertecon, kiu reflektiĝis en la akrevidaj okuloj, kiuj ardis vigle, eĉ en la stellumo. Li estis nudpieda kaj portis volvaĵon de io simila al maldika, forta ŝnuro kun nodoj en regulaj intervaloj.  'Kiu estas vi?' li flustris.

'Konan, Cimeriano,' respondis la alia. 'Mi venis por provi ŝteli la juvelon de Jara, kiun oni nomas la Elefanta Koro.'

Konan eksentis, ke granda ventro de la viro tremis pro rido, sed la rido ne estis moka.

'Je Bel, dio de ŝtelistoj!' siblis Taurus. 'Mi opiniis, ke nur mi mem havas sufiĉan kuraĝon por provi fari tion. Tiuj Zamoranoj nomas sin ŝtelistoj – ba! Konan, mi ŝatas vian determinon. Mi neniam dividis aventuron kun iu alia, sed je Bel, ni provos fari tion kune, se vi volas.'

'Do vi ankaŭ intencas ŝteli la gemon?'

'Kion alian! Jam por monatoj mi preparis planojn, sed vi, mi pensas, agis nur pro subita impulso, mia amiko.'

'Vi mortigis la soldaton?'

'Certe. Mi malleviĝis el la muro kiam li estis en la alia flanko de la ĝardeno. Mi kaŝiĝis en la arbetoj; li ekaŭdis min, aŭ li pensis, ke li ekaŭdis ion. Kiam li mallerte alvenis, estis tre facile aperi malantaŭ li, abrupte kapti lian kolon kaj strangole preni la vivon de tiu ĉi malsaĝulo. Li estis kiel plejparto da homoj, blinda en mallumo. Bona ŝtelisto devas havi okulojn kiel la kato.'

'Vi faris unu eraron,' diris Konan.

La okuloj de Taurus ekbrilis kolere.

'Mi? Mi, eraron? Neeble!'

'Vi devis tiri la korpon pluen en la arbetojn.'

'Diris la novico al la majstro de la arto. Oni ne ŝanĝos la gardistojn ĝis post la noktomezo. Se nun iu alvenus serĉi lin, li tuj kurus al Jara, kriegante la sciaĵon, kio donus al ni la tempon por eskapi. Se oni lin ne trovus, tiam la gardistoj traskanus la arbustojn kaj kaptus nin kiel ratojn en kaptilon.'

'Vi pravas,' konsentis Konan.

'Do. Nun atentu. Ni perdas tempon por tiu ĉi malbenita diskuto. En la interna ĝardeno ne troviĝas gardistoj – almenaŭ la homaj gardistoj, kvankam ili estas eĉ pli danĝeraj. Ĝuste pro ilia ĉeesto mi prokrastis la aferon tiel longe, sed finfine mi trivis la manieron superruzi ilin.'

'Kaj kio kun la soldatoj en la pli malalta parto de la turo?'

'Maljuna Jara loĝas en supraj ĉambroj. Per tiu ĉi vojo ni alvenos – kaj foriros, mi esperas. Ne demandu nun kiel. Mi prizorgis la manieron. Ni enŝteliĝos suben tra la pinto de la turo kaj strangolos maljunan Jaran antaŭ ol li povos ĵeti sian malbenitan sorĉaĵon sur nin. Almenaŭ ni provos tion; ekzistas ŝanco, ke li nin transformos en araneojn aŭ bufojn, sed alie ni povos havi la riĉaĵon kaj povon de la mondo. Ĉiu bona ŝtelisto devas scii kiel riski sian vivon.'

'Mi faros, kion farus ĉia viro,' diris Konan, deprenante siajn sandalojn.

'Tiam sekvu min.' Kaj turniĝante, Taurus saltis, kaptis la murrandon kaj suprentiriĝis. La elasteco de la viro estis mirinda, konsiderinte lian pezon; li ŝajnis preskaŭ glisi super la rando de la muro. Konan sekvis lin, kaj kuŝante plate sur la larĝa supro, ili interparolis per singardema flustro.

'Mi vidas nenian lumon,' murmuris Konan. La pli malalta parto de la turo ŝajnis aspekti same kiel la resto videbla el ekster la ĝardeno – perfekta, glimanta cilindro, sen rimarkeblaj malfermaĵoj.

'Tie troviĝas sprite konstruitaj pordoj kaj fenestroj,' respondis Taurus, 'sed nun ili estas fermitaj. La soldatoj spiras la aeron venantan el supro.'

La ĝardeno similis al malklara ombroplena marĉo, kie lanugaj arbustoj kaj malalte etendiĝantaj arboj ondis minace en la stellumo. La akre senta instinkto de Konan eksentis danĝeron, kiu ŝvebis super ĝi. Li sentis ardan rigardon de nevideblaj okuloj kaj flaris apenaŭan odoron, kiu faris, ke liaj mallongaj nukharoj instinkte hirtiĝis, same kiel ĉasanta hundo hirtigas siajn harojn je la odoro de pratempa malamiko. 'Sekvu min', flustris Taurus, 'iru proksime malantaŭ mi, se vi estimas vian vivon.'

Elprenante el malantaŭ sia zono ion similan al kupra tubo, la Nemediano malpeze malleviĝis sur la herbejon interne de la muro. Konan sekvis proksime al li kun preta glavo, sed Taurus puŝis lin ree al la muro kaj mem haltis senmove. Lia tuta pozo montris tensan atendon kaj lia rigardo, same kiel tiu de Konan, fiksiĝis sur la ombran mason de arbustoj kelke da jardoj fore de ili. Tiuj ĉi arbustoj ekskuiĝis, kvankam la plej facila vento ĉesis blovi. Tiam du grandaj okuloj ekardis el inter ondantaj ombroj, kaj malantaŭ ili aliaj flameroj de fajro ekbrilis en la mallumo.

'Leonoj!' murmuris Konan.

'Jes. Dumtage oni tenas ilin en subteraj kavernoj sube de la turo. Tial gardistoj ne estas en tiu ĉi ĝardeno.' Konan rapide kalkulis la okulojn.

'Kvin videblaj; eble pli da ili malantaŭe en la arbustaĵo. Ili atakos tuj...'

'Silentu!' siblis Taurus kaj moviĝis for de la muro, singardeme kiel dum la irado sur raziloj, suprenlevante la maldikan tubon. Basa murmuro eksonis inter ombroj kaj la ardantaj okuloj moviĝis antaŭen. Konan povis senti grandajn, salivantajn faŭkojn kaj tufajn vostojn vipantajn palflavajn flankojn. La atmosfero densiĝis – la Cimeriano premis sian glavon en la mano, ekspektante la atakon kaj nehaltigeblan fulmokuron de grandaj korpoj. Tiam Taurus alproksimigis la ekstremon de la tubo al siaj lipoj kaj ekblovis fortege. Longa torento de flaveca pulvoro elŝprucis el la alia ekstremo de la tubo kaj tuj transformiĝis en netravideblan verde flavecan nubon, kiu ŝvebis super la arbustoj, kovrante la ardajn okulojn.

Taurus tuj kuris reen al la muro. Konan rigardis sen kompreno. La densa nubo kovris la arbustoj, kaj neniu sono aŭdiĝis el interne de ĝi.

'Kio estas tiu nebulo?' la Cimeriano demandis anksie.

'Morto!' elsiblis la Nemediano. 'Se aperos vento kaj blovos ĝin reen al ni, tiam ni devos tuj eskapi malantaŭ la muron. Sed ne, la vento ne blovas kaj la nubo disiĝas. Atendu ĝis ĝi plene malaperos. Unu enspiro signifas morton.'

Post momento nur flavecaj strioj ŝvebis fantome en la aero; poste ili malaperis, kaj Taurus movis sian kompanon antaŭen. Ili ŝtele aliris al la arbustij, kaj Konan ekspiris. Streĉitaj sur la tero en ombroj kuŝis kvin palflavaj figuroj, la fajro de iliaj terurigaj okuloj estingiĝis por ĉiam. En la atmosfero sentiĝis tediga, dolĉa odoro.

'Ili mortis sensone!' murmuris la Cimeriano. 'Taurus, kio estis tiu pulvoro?'

'Oni faris ĝin el la nigra lotuso, kies floroj ondas en la perditaj ĝangaloj de Khitaio, kie nur flavkapaj pristoj de Jun loĝas. Tiuj floroj tuj mortigas ĉiun, kiu ilin ekflaras.'

Konan ekgenuis apud grandaj formoj, certiĝante, ke ili vere jam ne povas lin vundi. Li skuis sian kapon; la magio de ekzotaj landoj estis mistera kaj terura por barbaroj el la Nordo.

'Kial vi ne povas sammaniere mortigi la soldatojn en la turo?' li demandis.

'Ĉar tio estis la tuta pulvoro, kiun mi havis. La akiro de ĝi estis ago sufiĉa en si mem por fari min fama inter la ŝtelistoj de la mondo. Mi ŝtelis ĝin de karavano iranta al Stigio, kaj mi levis ĝin metitan en ortola sako kuŝanta inter ringoj de granda serpento, kiu ĝin estis gardanta, sen veki la serpenton. Sed ni iru, en la nomo de Bel! Ĉu ni perdu la nokton diskutadi?'

Ili glitis tra la arbareto al la glimanta bazo de la turo, kaj tie per tute senbrua movo Taurus malvolvis sian noditan ŝnuron, ĉe kies unu ekstremo estis forta ŝtala hoko. Konan ekkomprenis lian planon kaj ne plu demandis, kiam la Nemediano kaptis la ŝnuron en mallonga distanco sub la hoko kaj komencis ĝin svingi super sia kapo. Konan almetis sian orelon al la glata muro kaj aŭskultis, sed nenion povis aŭdi. Evidente la soldatoj interne de la turo ne suspektis la ĉeeston de entruduloj, kiuj ne faris pli laŭtan bruon ol la vento blovanta tra la arboj. Sed stranga nervozeco ekkaptis la barbaron; eble tion kaŭzis la leona odoro, kiu penetriĝis ĉie.

Taurus ĵetis la ŝnuron per elasta, lerta movo de sia fortika brako. La hoko ekflugis supren kaj flanken en precipa maniero, malfacile priskribebla, kaj malaperis malantaŭ la juvela rando. Videble ĝi fiksiĝis firme, ĉar singardaj tiretoj kaj poste forta ektiro ne rezultis per ia ŝovo aŭ cedo.

'Bonŝanco je la unua ĵeto' murmuris Taurus. 'Mi...'

Nur la sovaĝa instinkto de Konan devigis lin turni sin abrupte; ĉar la alproksimiĝinta morto ellasis nenian sonon. Fluga rigardo montris al la Cimeriano gigantan, palflavan figuron, reliefiĝantan vertikale kontraŭ la steloj, superstarantan super li por tuj fari mortigan atakon. Neniu civiliza homo povus moviĝi eĉ duone tiel rapide kiel la barbaro. Lia glavo ekbrilis froste en la stellumo pro ĉiu agitata nervo kaj muskolo ĝin movanta, kaj viro kaj besto falis kune.

Sakrante mallaŭte, Taurus kliniĝis super la maso, kaj ekvidis la movojn de membroj de sia kompano, kiu provis liberigi sin el sub la granda pezo kuŝanta senmove sur li. Ekrigardo montris al la surprizita Nemediano, ke la leono estis morta kaj ĝia kranio estis splitita duige. Li ekkaptis la kadavraĵon kaj helpis al Konan ŝovi ĝin flanken kaj tiu fine sukcesis eligi sin el sub la leono, daŭre tenante sian sango-gutantan glavon.

'Homo, ĉu vi estas vundita?' demandis Taurus anhelante, ĉar li daŭre estis konsternita per kapturna rapideco de tiu danĝera epizodo.

'Ne, je Krom!' respondis la barbaro. 'Sed la morto estis tre proksime. Kial la malbenita bestio ne blekis dum la atako?'

'Ĉio estas stranga en tiu ĉi ĝardeno,' diris Taurus. 'La leonoj atakas silente, kaj same faras la aliaj mortoj. Sed ni iru, malmulte da bruo vi faris dum la batalo, sed la soldatoj povis aŭdi ion, se ili ne dormas aŭ ne estas ebriaj. Tiu bestio estis en iu alia parto de ĝardeno kaj eskapis la morton de la floroj, sed certe ĝi estis la lasta. Ni devas suprengrimpi per tiu ĉi ŝnuro - estas senbezone demandi Cimerianon, ĉu li tion kapablas.'

'Se ĝi nur eltenos mian pezon,' murmuris Konan, purigante sian glavon sur la herbo.

'Ĝi eltenos trioblo de mia pezo,' respondis Taurus. 'Oni ĝin plektis el haroj de mortaj virinoj, kiujn mi kolektis el iliaj tomboj dum noktomezo, kaj oni trempis ĝin en venena suko de upasarbo, por doni forton al ĝi. Mi grimpas la unua, tiam vi min sekvu proksime.'

La Nemediano kaptis per mano la ŝnuron kaj, kurbigante la genuon ĉirkaŭ ĝi, komencis grimpadon; li moviĝis supren kiel kato, kaŝante la evidentan mallertecon de sia ventro. La Cimeriano sekvis lin. La ŝnuro balanciĝis kaj turniĝis, sed la grimpantoj ne malakceliĝis pro tio; ambaŭ estis antaŭe grimpintaj en pli malfacilaj cirkonstancoj. La juvela rando brilis alte super ili, elstarante el la vertikalo, kio grande aldoniĝis al la facileco de la grimpado.

Pli kaj pli alte ili grimpis supren, en silento, la lumoj de la urbo disvastiĝadis pli fore al ilia vido dume de ilia grimpado, kaj la steloj super ili pli kaj pli paliĝadis pro la brilo de la juveloj sur la turrando. Nun Taurus streĉis la brakon kaj kaptis la randon mem, tirante sin supren kaj super la randon. Konan haltis por momento ĉe la rando mem, fascinita de grandaj frostaj juveloj, kies briloj blindigis liajn okulojn – diamantoj, rubenoj, smeraldoj, safiroj, turkisoj, lunŝtonoj, fiksitaj profunde kiel steloj en brilanta arĝento. De distanco iliaj diversaj briloj ŝajnis enmiksiĝi en pulsantan blankan lumon; sed nun, de proksime ili glimis per miliono da ĉielarkaj koloroj kaj lumoj, hipnotigante lin per siaj scintiladoj.

'Ĉi tie troviĝas fabla riĉaĵo, Taurus,' li flustris; sed la Nemediano respondis senpacience. 'Ni iru! Se ni akiros la Koron, tiuj ĉi kaj ĉiuj aliaj estos niaj.'

Konan grimpis sur la fajrere brilantan randon. La nivelo de la tura supro estis kelke da futoj malsupre de la gemsemita elstaraĵo. Ĝi estis ebena, farita el ia malhele blua substanco, kovrita per oro kaptanta la stellumon tiamaniere, ke la tuto aspektis kiel larĝa safiro priŝutita per brila orpulvoro. Vid-al-vide de la loko, kie ili engrimpis, estis io simila al ĉambro, konstruita sur la tegmento. Ĝi estis farita el la sama arĝenta materialo kiel la muroj de la turo, nur la ornamantaj ĝin gemoj estis pli malgrandaj; ĝia unusola pordo estis el oro, ĝia supraĵo skulptita je skvamoj kaj ornamita per juveloj, kiuj brilis kiel glacio.

Konan ĵetis rigardon al la pulsanta oceano de lumoj, kiu etendiĝis sube de ili, poste li ekrigardis je Taurus. La Nemdiano tiris kaj volvis la ŝnuron. Li montris al Konan, kie la hoko alkroĉiĝis. Nur frakcion da colo la pinto eniĝis sub grandan brilan juvelon sur la interna flanko de la rando.

'Refoje la fortuno favoris nin,' li murmuris. 'Oni povus pensi, ke nia komuna pezo devis eltiri tiun ĉi juvelon. Sekvu min; la veraj danĝeroj de la entrepreno komencas nun. Ni estas en la kuŝloko de serpento, kaj ni ne scias, kie ĝi sin kaŝas.'

Kiel ĉasantaj tigroj ili kaŝiris sur la malhele glimanta planko kaj haltis sin ĉe la brila pordo. Per lerta kaj singarda mano Taurus testis ĝin. Ĝi malfermiĝis senreziste kaj la kompanoj rigardis internen, pretaj por ĉio. El super la ŝultro de la Nemediano Konan ekvidis brilan ĉambron, kies muroj, plafono kaj planko estis ornamitaj per grandaj blankaj juveloj, prilumigadantaj ĝin hele, kaj kiuj ŝajnis esti ĝia unusola iluminacio. Ĉambro aspektis malplena de vivo.

'Antaŭ ol ni detranĉos al ni nian lastan eskapovojon,' siblis Taurus, 'iru al la rando kaj rigardu malsupren el ĉiuj kvar flankoj; se vi ekvidos soldatojn moviĝantajn en la ĝardenoj, aŭ ion ajn suspektindan, revenu kaj diru pri tio al mi. Mi atendos vin interne de tiu ĉi ĉambro.'

Konan ne vidis sencon en tio kaj apenaŭa suspekto de lia kompano tuŝis lian malfideman animon, sed li kondutis laŭ la postulo de Taurus. Kiam li turnis sin for, la Nemediano englitis internen kaj fermis la pordon post si. Konan rondiris unu fojon laŭ la rando de la turo kaj revenis al sia antaŭa loko vidinte sube nenian suspektan movon en la malklare ondanta maro de folioj. Li turnis sin al la pordo – subite el interne de la ĉambro aŭdiĝis sufokita krio.

La Cimeriano saltis antaŭen, ekalarmita – la glimanta pordo malfermiĝis kaj Taurus aperis staranta en ĝi, kadrita per malvarma brilo de malantaŭe. Li ekŝancelis kaj liaj lipoj dispartiĝis, sed nur raŭka ekĝemo eliĝis el lia gorĝo. Kaptante la oran pordon por sin subteni li malorde ekmoviĝis antaŭen al la tegmento kaj falis laŭ sia tuta longeco, premante sian gorĝon. Post li la pordo fermiĝis.

Konan, kaŭranta kiel saltopreta pantero, vidis nenion en la ĉambro malantaŭ la mortbatita Nemediano, en la mallonga momento kiam la pordo estis parte malfermita – se tio ne estis nur trompo de la lumo – ŝajnis al li, ke li vidis ombron rapide kurantan malantaŭ la brilanta pordo. Nenio sekvis Taurus-on al la tegmento, kaj Konan klinis sin super la homo.

La Nemediano rigardadis supren kun larĝiĝintaj, vitrecaj okuloj, kiuj iel konservis teruran miron. Liaj manoj premadis la gorĝon, kaj liaj lipoj kovriĝis per salivo, li eligis gluglantan sonon rigidiĝante, kaj la konsternanta Cimeriano sciis, ke li estas morta. Kaj li sentis, ke Taurus estis mortinta ne sciante la morto-specon, kiu lin faligis. Konan mirigite rigardis la enigman oran pordon. En tiu ĉi malplena ĉambro, interne de ĝiaj brilaj juvelaj muroj, la morto venis al la princo de ŝtelistoj tiel rapide kaj mistere, kiel li estis eksterminta la leonojn en la subaj ĝardenoj.

Singardeme la barbaro ŝovis siajn manojn sur la duone nuda korpo de la homo, serĉante vundon. Sed la ununuraj signoj de violento estis inter liaj ŝultroj, alte, preskaŭ ĉe la bazo de masiva kolo videbliĝis tri malgrandaj vundoj, kiuj aspektis kvazaŭ tri ungoj eniĝis profunde en la karnon kaj eltiriĝis. La randoj de tiuj ĉi vundoj estis nigraj, kaj sentigis sin facila odoro de putrado. Venenitaj sagoj? ekpensis Konan – sed ĉi-kaze ili devis daŭre esti en la vundoj.

Garde li proksimiĝis al la ora pordo, malfermis ĝin puŝe kaj ekrigardis internen. La ĉambro restis malplena, banita en la frida, pulsanta brilo de miriadoj da juveloj. En la tegmento-centro mem li senintence rimarkis strangan, nigran, oklateran desegnon, en kies centro kvar gemoj brilis per ruĝa flamo, malsimile al la blanka brilo de ceteraj juveloj. Trans-ĉambre troviĝis alia pordo, simila al tiu, en kiu li staris, nur ĝi ne posedis la skvaman desegnon. Ĉu el malantaŭ de tiu pordo venis la morto? – kaj faliginte sian viktimon, ĉu ĝi retriĝis laŭ la sama vojo?

Ferminte la pordon post si, la Cimeriano eniris en la ĉambron. Liaj nudaj piedoj estigis nenian bruon sur la kristala planko. En la ĉambro ne estis seĝoj kaj tabloj, nur tri aŭ kvar silkaj sofoj, kovritaj per oro kaj strangaj serpentaj desegnoj, kaj kelkaj mahagonaj kofroj ĉirkaŭforĝitaj per arĝento. Iuj estis fermitaj per pezaj, oraj seruroj; aliaj kuŝis malfermitaj, iliaj klinantaj malantaŭen kovriloj rivelis stakojn da miraklaj juveloj al surprizitaj okuloj de la Cimeriano. Konan sakris interne de sia animo, jam ĉi-nokte li estis rigardanta al pli da riĉaĵo ol li iam sonĝis, ke io simila ekzistas en la mondo, kaj li konsterniĝis pensante pri tio, kiel granda devus esti la valoro de la juvelo, kiun li estis serĉanta.

Li estis en la mezo de la ĉambro nun, paŝante antaŭen kun singardeme elŝovitaj kapo kaj glavo, kiam ree morto atakis lin senbrue. Fluganta ombro, kiu trakuris sur la brila planko, estis lia sola averto, kaj instinkta salto flanken savis lian vivon. Nur por fulma momento li ekvidis ian vilan nigran monstron, kiu traflugis super li kun tinto de ŝaŭmkovritaj dentegoj, kaj io falis sur lian nudan ŝultron, kio bruligis lian haŭton kiel gutoj de likva inferflamo. Saltinte malantaŭen, li levis sian glavon alten kaj ekvidis, ke la monstro falis sur la plankon, turniĝis kaj ekkuregis en la direkto al li kun miriga rapido – giganta nigra araneo, kiun oni renkontas nur en koŝmaroj.

Ĝi estis tiel granda kiel porko, kaj ĝiaj ok dikaj, vilaj gamboj rapidigis blinde ĝian ogran korpon super la planko; ĝiaj kvar minace brilantaj okuloj lumis kun terura inteligencio, kaj ĝiaj dentegoj gutigis venenon, kiu, kiel Konan sciis, pro la brulanta doloro de sia ŝultro, kie nur kelkaj gutoj estis falintaj kiam la monstro lin atakis kaj malsukcesis, portas fulman morton. Tio ĉi estis la murdinto, kiu falis el sia kaŝejo en la mezo de la plafono al la kolo de la Nemediano. Ili estis malsaĝuloj ne suspektantaj, ke oni gardas la suprajn ĉambrojn same kiel la subajn!

Tiuj ĉi pensoj rapide kuris tra la kapo de Konan en la sama momento, kiam la monstro estis atakanta. Li saltis alten, kaj ĝi kuris sub li, turniĝis kaj atakis. Ĉi-foje li evitis ĝian atakon per salto flanken kaj li rebatis kiel kato. Lia glavo vundis unu el la vilaj gamboj, kaj refoje li apenaŭ savis sin de tintantaj dentegoj. Sed la estaĵo ne komencis novan atakon; turniĝinte, ĝi trakuris tra la kristala planko kaj grimpis sur la muro supren al la plafono, kie ĝi kaŭris por momento, rigardante suben al li per siaj minacantaj ruĝaj okuloj. Tiam senaverte ĝi ĵetis sin tra la spaco, tirante post si faskon de glueca griza ŝpinaĵo.

Konan retropaŝis evitante la atakon de la monstro kaj tuj poste forsaltis freneze, nur propra-tempe por eskapi de impliko per fluganta ŝpinaĵfasko. Li komprenis la intencon de la monstro kaj ekkuregis en la direkto de la pordo, sed tiu ĉi estis pli rapida, kaj glueca strio ĵetita sur la pordon faris lin malliberulo. Li ne kuraĝis tranĉi ĝin per sia glavo; li sciis, ke ĝi algluiĝus al la klingo kaj antaŭ ol li kapablus forskui ĝin, la bestio enprofundigus siajn kojnodentojn en lian malantaŭon.

Tiam komencis despera ludo, la lerteco kaj vigleco de la homo kontraŭ terura forto kaj rapideco de la giganta araneo. Ĝi jam ĉesis ataki lin direkte sur la planko kaj en la aero. Ĝi kuregis sur la plafono kaj laŭlonge de la muroj, provante ĉirkaŭplekti lin per longaj maŝoj de gluecaj grizaj ŝpinaĵostrioj, kiujn ĝi flugigis diable akurate. Tiuj ĉi strioj estis dikaj kiel ŝnuregoj, kaj Konan sciis, ke tuj kiam ili lin ĉirkaŭplektos, lia tuta despera forto mankos por sin liberigi antaŭ ol la monstro atakos.

En la tuta ĉambro ludis tiu diabla batalo, en kompleta silento interrompata nur de la rapida spirado de la homo, de la basa ŝovo de liaj nudaj piedoj sur la brila planko kaj de la kastanjeta kraktintado de la kojnodentoj de la monstro. La grizaj strioj kuŝis en maŝoj sur la planko, kuris laŭlonge de la muroj, kovris la kestojn kun juveloj kaj silkajn sofojn, pendis girlande el juvela plafono. Fulmrapidaj okuloj kaj ŝtalaj muskoloj de Konan ĝis nun konservis lin netuŝita, kvankam la gluecaj maŝoj preterpasis lin tiel proksime, ke ili skrapis lian nudan haŭton. Li sciis, ke li ne povas ĉiam eviti ilin; li devis observi ne nur la strandojn pendantajn el la plafono, sed ankaŭ la plankon, por ke li ne implikiĝu en la kuŝantaj tie maŝoj. Pli aŭ malpli frue glueca maŝo ĉirkaŭvolvos lin, kiel pitono, kaj tiam, kokone ĉirkaŭvolvita li iĝos viktimo de la monstro.

La araneo komencis kuron tra la ĉambra planko, tirante malantaŭ si ondantan grizan ŝnuron. Konan saltis alten super sofon – rapide turniĝinte la malamiko suprengrimpis sur la muron, kaj la strio, saltante de la planko kiel io viva, vindiĝis ĉirkaŭ la maleolo de la Cimeriano. Li falis laŭ sia tuta longeco, baraktante freneze en la maŝo, kiu tenis lin kiel mola vajco aŭ la volvo de pitono. La vila diablo kuris malsupren por fini sian verkon. Frenezigita, Konan kaptis juvelan keston kaj plenforte ĵetis ĝin. Tiun ĉi movon la monstro ne esperis. La peza misilo trafis en la mezo de branĉantaj nigraj gamboj, frakasante sin je la muro kun obtuza, naŭza krako. Disŝprucis sango kaj verda ŝmiraĵo, kaj la dispremita maso falis kun frakasita juvela kesto sur la plankon. Disrompita nigra korpo kuŝis en kaoso de ruĝe flamantaj juveloj disĵetitaj ĉie sur ĝi; la vilaj gamboj moviĝis sencele, la mortantaj okuloj ardis ruĝe inter brilantaj gemoj.

Konan rigardis ĉirkaŭe, sed neniu alia hororo aperis, kaj li komencis liberigadi sin de la maŝaro. La substanco forte algluiĝadis al lia maleolo kaj manoj, sed fine li estis libera, kaj levinte sian glavon de la planko li serpentumis inter la grizaj maŝoj kaj girlandoj al la interna pordo. Li ne sciis, kiaj hororoj atendas lin malantaŭ ĝi. La sango de la Cimeriano bolis, kaj ĉar li aliris tiel profunde kaj venkis tiom multe da danĝero, li decidis finigi la mornan aventuron, kia ajn ĝi estis. Kaj li sentis, ke la serĉata de li juvelo ne troviĝas inter multaj gemoj tiel senzorge disĵetitaj en la brila ĉambro.

Forŝirinte la maŝaron, kiu estis blokanta la internan pordon, li konstatis, ke, simile al la unua, ĝi ankaŭ ne estis ŝlosita. Li konsideris, ĉu la soldatoj gardantaj malsupraparte plue ne rimarkis lian ĉeeston. Do, li estis alte super iliaj kapoj, kaj, se la rakontoj estis fidindaj, ili estis kutimiĝintaj al strangaj bruoj en la turo super si, al minacaj sonoj kaj krioj de agonio kaj teruro.

Li pensis pri Jara, kaj li ne sentis sin tute komforte, kiam li malfermis la oran pordon. Sed li ekvidis nur vicon da arĝentaj ŝtupoj gvidantaj malsupren, pale lumigataj de nekonata lumfonto. Li silente malsupreniradis sur ili, premante en la mano sian glavon. Li aŭdis nenian sonon kaj alvenis post momento al ebura pordo enkrustigita per karneoloj. Li aŭskultadis, sed nenia sono aŭdiĝis de interne; nur maldikaj strioj de fumo pigre leviĝadis el sub la pordo, portante mirindan, ekzotan odoron, nekonatan al la Cimeriano. Sube de li la arĝenta ŝtuparo kuris volve malsupren kaj malaperadis en la mallumo, kaj neniu sono alvenadis ree el tiu sombra puto; li havis strangan senton, ke li estas tute sola en turo okupita nur de spiritoj kaj fantomoj.
 

ĈAPITRO 3

SINGARDE li puŝis la eburan pordon kaj ĝi silente malfermiĝis antaŭen. Sur la brila sojlo Konan rigardis kiel lupo en stranga ĉirkaŭaĵo, preta batali aŭ tuj forkuri se necese. Li rigardis en grandan ĉambron kun ora volba plafono; la muroj estis el verda jadeito, la planko el eburo, parte kovrita de dikaj tapiŝoj. Fumo kaj ekzota odoro de incenso portiĝis supren el incensujo sur ora tripiedo, kaj malantaŭ ĝi sidis idolo sur iaspeca marmora sofo. Konan rigardis mire; la statuo havis korpon de la homo, nudan, kaj de verda koloro; sed la kapo aspektis horore kaj freneze. Tro granda por la homa korpo, ĝi havis neniajn homajn trajtojn. Konan rigardis la larĝe etenditajn orelojn kaj kurba rostrosuĉilo, ambaŭflanke de kiu elstaris blankaj kojnodentoj finiĝantaj per rondaj oraj sferoj. La okuloj restis fermitaj, kiel dumdorme.

Do tio estis la kialo por la nomo, la Turo de la Elefanto, ĉar la kapo de la statuo tre similis tiun de la bestoj, pri kiuj estis rakontinta ŝema vagabondo. Tio estis la dio de Jara; do kie povus la gemo sin kaŝi, se ne en la idolo mem, ĉar ĝi portis la nomon de la Elefanta Koro?

Kiam Konan ekmoviĝis antaŭen, rigardanta fikse sur la senmovan idolon, subite la okuloj de ĝi malfermiĝis! La Cimeriano tuj frostiĝis duonpaŝe. Tio ĉi ne estis statuo – tio estis viva estaĵo, kaj li estis kaptita en ĝia ĉambro!

Se li tuj ne eksplodis en atako de murda frenezo estas la fakto, kiu mezuras lian teruron, paralizantan lin ĝuste sur la loko, kie li estis staranta. Civilizita homo en lia pozicio serĉus duban fuĝon en la konkludon, ke li estis freneziĝinta; sed tio ne okazis al Konan, ke li dubis pri siaj sensoj. Li sciis, ke li staras vizaĝo kontraŭ vizaĝo kun demono el la Olda Mondo, kaj tiu konscio senhavigis lin de ĉiuj liaj kapabloj, escepte de rigardado.

La rostrosuĉilo de la monstro leviĝis serĉe, la nebulaj okuloj rigardis senvide, kaj Konan eksciis, ke la monstro estas blinda. Kun tiu ĉi penso liaj frostigitaj nervoj degelis, kaj li komencis retropaŝi senbrue al la pordo. Sed la kreitaĵo lin aŭdis. La sentema suĉilo etendiĝis al li, kaj la teruro ankoraŭfoje frostigis Konan-on, kiam la estaĵo ekparolis per stranga balbutanta voĉo, kiu neniam ŝanĝis sian pitĉon aŭ tonon. Konan sciis, ke ĝia buŝo estis neniam konstruita aŭ destinita por homa parolo.

'Kiu estas tie ĉi? Ĉu vi venis turmenti min denove, Jara? Ĉu vi neniam ĉesos? Oh, Jag-koŝa, ĉu ne ekzistas fino al agonio?'

Larmoj elruliĝis el la senvidaj okuloj, kaj Konan pli atente rigardis la membrojn etendiĝantajn sur la marmora sofo. Kaj li sciis, ke la monstro ne ekstaros por lin ataki. Li rekonis markojn de torturoj kaj de rostanta flamo, kaj, kvankam lia karaktero estis aspra, li staris kun kompato apud la ruinigitaj deformaĵoj, kiuj, kion lia saĝo al li sugestis, iam estis same lertaj kiel liaj propraj. Kaj subite ĉiaj timo kaj abomeno lin forlasis kaj anstataŭiĝis per granda bedaŭro. Kio estis tiu ĉi monstro, tion Konan ne povis scii, sed la atestoj de ĝiaj suferoj estis tiel teruraj kaj patosaj, ke stranga dolora malĝojo ekregis la Cimerianon, kaj li ne sciis kial. Li nur sentis, ke li estis rigardanta la kosman tragedion, kaj li kurbiĝis pro honto, kvazaŭ la kulpo de tuta raso lin kovris.

'Mi ne estas Jara,' li diris. 'Mi estas nur ŝtelisto. Mi vin ne vundos.'

'Aliru pli proksime, ke mi povu vin tuŝi,' elbalbutis la kreitaĵo, kaj Konan aliris proksime sen timo, lia glavo pendis malsupren forgesita en lia mano. La sentema suĉilo etendiĝis kaj delikate ŝoviĝis sur lia vizaĝo kaj ŝultroj same kiel blindulo palpadas, kaj ĝia tuŝo estis malpezeta kiel tiu de knabina mano.

'Vi ne apartenas al diabla raso de Jara,' ĝemetis la kreitaĵo. 'Vin markas pura sovaĝeco de dezertejo. Mi konas vian popolon el malnova tempo, kiam ĝi portis alian nomon tre, tre antaŭlonge kaj kiam alia mondo levis siajn juvelajn turojn supren al la steloj. Sango estas sur viaj fingroj.'

'Araneo en la supra ĉambro kaj leono en la ĝardeno,' murmuris Konan.

'Ĉi-nokte vi ankaŭ murdis homon,' respondis la estaĵo. 'Kaj morto estas en la supro de la turo. Mi sentas; mi scias.'

'Ĝuste,' murmuris Konan. 'La princo de ĉiuj ŝtelistoj kuŝas tie senviva pro mordovundo de bestio.'

'Jes kaj jes!' La stranga nehoma voĉo sanĝiĝis en iaspecan basan ĉanton. 'Murdo en la drinkejo kaj murdo survoje – mi scias; mi sentas. Kaj la tria faros la magion, pri kiu eĉ Jara ne sonĝas – oh, magio de liberiĝo, je verdaj dioj de Jag!'

Denove larmoj falis kiam la torturita korpo ekskuis pro la premo de diversaj emocioj. Konan rigardadis konsternate.

Tiam la konvulsioj ĉesiĝis; la molaj, senvidaj okuloj turniĝis al la Cimeriano, kaj la rostrosuĉilo lin geste alvokis.

'Oh homo, aŭskultu,' diris la stranga estaĵo. 'Mi aspektas abomene kaj monstre al vi, ĉu ne? Ne, ne respondu; mi tion scias. Sed ankaŭ vi aspektus same al mi, se mi nur povus vin vidi. Ekzistas multaj mondoj krom tiu ĉi, kaj vivo alprenas diversajn formojn. Mi estas nek dio nek demono, sed vivanta estaĵo same kiel vi mem, kvankam mia materio parte malsimilas kaj mia formo estas alia.'

'Mi estas tre maljuna, oh homo el dezertaj landoj, antaŭ longa tempo mi venis al tiu ĉi planedo kun aliaj el mia mondo, el la verda planedo Jag, kiu orbitas por ĉiam en la distanca loko de tiu ĉi universo, Ni traflugis la spacon sur fortegaj flugiloj, kiuj transportis nin trans la kosmo pli rapide ol la lumo, ĉar ni estis militintaj kontraŭ la reĝoj de Jag, estis venkitaj kaj devigitaj ekziliĝi. Sed ni povis neniam reveni, ĉar sur la tero niaj flugiloj defalis de niaj ŝultroj. Tie ĉi ni loĝadis aparte de tera vivo. Ni bataladis kontraŭ la strangaj kaj teruraj formoj de vivo, kiuj tiam estis vagantaj sur la tero, tiel ni fariĝadis timigaj kaj oni nin ne tedadis en la mallumaj ĝangaloj de la Oriento, kie ni havis nian loĝejon.'

'Ni vidis, kiel homoj transformiĝadis el la simio kaj konstruadis brilantajn urbojn de Valusio, Kamelio, Komorio kaj de iliaj filinoj. Ni vidis, kiel ili falis sub la puŝo de paganaj Atlantidanoj, Piktoj kaj Lemurianoj. Ni vidis la oceanojn leviĝi kaj dronigi Atlantidon, Lemurion, la insulojn de la Piktoj kaj brilantajn urbojn de civilizacio. Ni vidis la postvivantojn de Piktujo kaj Atlantido konstruadi iliajn ŝtonajn imperiojn, kaj poste fali al ruino dum sangaj militoj. Ni vidis Piktojn droni en abisman sklavecon kaj Atlantidanojn denove en simiecon. Ni vidis novajn sovaĝulojn veni suden en konkeraj ondoj el la Antarkta Cirklo por konstrui novan civilizacion, kun novaj reĝlandoj nomataj Nemedio, Kotho kaj Akvilonio kaj iliaj filinoj. Ni vidis vian popolon leviĝi sub la nova nomo el la ĝangaloj de simioj, kiuj estis antaŭe la Atlantidanoj. Ni vidis la posteuloj de Lemurianoj, kiuj estis postvivintaj la kataklismon, denove leviĝi el sovaĝeco kaj rajdi okcidenten kiel Hirkanianoj. Kaj ni vidis la rason de diabloj, postvivantojn de la antikva civilizacio, kiu estis ekzistinta antaŭ la dronigo de Atlantido, ankoraŭfoje atingi kulturon kaj potencon – tiun ĉi malbenitan reĝlandon de Zamoro.'

'Ĉion ĉi ni vidis, nek helpante nek malhelpante al la neŝanĝebla kosma leĝo, kaj ni mortadis unu post la alia, ĉar ni el Jag ne estas senmortaj, kvankam niaj vivoj daŭras samlonge kiel la vivoj de planedoj kaj konstelacioj. Fine mi restis sola, sonĝanta pri la pasintaj tempoj inter la templaj rubaĵoj en perdita en ĝangaloj Khitajo, kiel dio kultita de antikva flavhaŭta raso. Tiam venis Jara, lerta en malluma scio, transdonadita dum la tagoj de barbareco, de antaŭ la dronigo de Atlantido.'

'Komence li sidadis ĉe miaj piedoj kaj lernadis saĝecon. Sed li ne estis kontenta per tio, kion mi lernigis al li, ĉar tio estis blanka magio, kaj li deziris ekposedi mornajn sekretojn de malbona magio por sklavigi reĝojn kaj satigi sian kruelan ambicion. Mi instruus al li neniun el la nigraj sekretoj, kiujn mi malgraŭvole ekposedis tra la eonoj.'

'Sed lia saĝeco aperis pli profunda ol mi tion estis diveninta; per ruzaĵo trovita inter la ombraj tomboj de malluma Stigio li kaptis min kaj devigis perfidi sekreton, kiun mi ne intencis dividi kun li; kaj turnante mian propran povon kontraŭ mi, li sklavigis min. Aĥ, dioj de Jag, ekde tiu ĉi horo mia pokalo estis amarega!'

'Li prenis min for de la perditaj ĝangaloj de Khitajo, kie la grizaj simioj estis dancantaj laŭ la muziko de flutoj ludataj de la flavaj pastroj, kaj kie oferaĵoj el fruktoj kaj vino kuŝis stake sur miaj rompitaj altaroj. Mi ĉesis esti dio al ĝentila ĝangala popolo – mi estis sklavo al diablo en homa korpo.'

Denove larmoj elfluis el senvidaj okuloj.

'Li malliberigis min en tiu ĉi turo, kiun mi konstruis laŭ lia komando dum unu nokto. Per torturo kaj fajro, kaj per strangaj neteraj turmentoj, kiujn vi ne komprenus, li rompis mian volon. En agonio mi antaŭlonge prenus mian propran vivon, se mi nur povus. Sed li tenis min viva – turmentita, blindigita kaj rompita por plenumi liajn malbonajn ordonojn. Kaj tricent jarojn mi obee plenumadis liajn ordonojn, el tiu marmora sofo, nigrigante mian animon per kosmaj kulpoj, kaj makulante mian saĝon per krimoj, ĉar mi havis nenian alian elekton. Malgraŭ tio ne ĉiujn el miaj antikvaj sekretoj li povis forpreni de mi, kaj mia lasta donaco estos la sorĉo de la Sango kaj de la Juvelo.'

'Ĉar mi sentas, ke mia tempo baldaŭ finiĝos. Vi estas la mano de la Fato. Mi vin petegas, prenu la gemon, kiun vi trovos sur tiu altaro.'

Konan turnis sin al la montrita ora kaj ebura altaro, kaj prenis grandan, rondan juvelon, puran kiel purpura kristalo; kaj li sciis, ke tiu ĉi estas la Koro de la Elefanto.

'Kaj nun alvenis tempo por la granda magio, la potenca magio, kiun la tero ne estis vidinta antaŭe, kaj kiun ĝi ne vidos refoje por miliono da milionoj de milenioj. Je mia viva sango mi ĝin sorĉas, je sango naskita sur la verda brusto de Jag, dorme orbitanta en granda, blua vasteco de Spaco.'

'Prenu vian glavon, homo, kaj eltranĉu mian koron; poste premu ĝin tiel, ke la sango elfluu sur la ruĝan ŝtonon. Tiam iru malsupren laŭ tiu ĉi ŝtuparo kaj eniru mahagonan ĉambron, kie Jara sidas ĉirkaŭvolvita de lotusaj sonĝoj de malbono. Eldiru lian nomon kaj li vekos. Tiam metu tiun ĉi gemon antaŭ li kaj diru, "Jag-koŝa donas al vi lastan donacon kaj lastan sorĉon." Poste rapide forlasu la turon; ne timu; via vojo estos farita senbara. La vivo de homo ne estas kiel la vivo de Jag, ankaŭ la homa morto malsimilas la morton de Jag. Lasu min liberiĝi de tiu ĉi kaĝo el rompita blinda karno, kaj mi ankoraŭfoje fariĝos Jagoh de Jag, kronita de mateno kaj brilanta, kun flugiloj por flugi, kaj piedoj por danci, kaj okuloj por vidi, kaj manoj por rompi.'

Hezite Konan alproksimiĝis, kaj Jag-koŝa, aŭ Jogah, kvazaŭ sentante lian necertecon, montris, kie li devas glavbati. Konan premis siajn dentojn kaj enigis la glavon profunde. Sango ŝpruce elfluis sur la glavakraĵon kaj lian manon, la monstro ekskuiĝis, poste trankviliĝis tute senmove. Certa, ke la vivo eskapis, almenaŭ la vivo, kiel li ĝin komprenis, Konan komencis labori super sia morna tasko kaj rapide eligis ion, kio devis esti la koro de la stranga estaĵo, kvankam ĝi kurioze similis neniun el tiuj, kiujn li iam ajn estis vidinta. Tenante la pulsantan organon super la ardanta juvelo, li premis ĝin per ambaŭ manoj, kaj pluvo da sango falis sur la ŝtonon. Kun lia surprizo, ĝi ne malsuprenfluis, sed ensorbiĝis en la gemon, kiel akvo estas absorbata de spongo.

Tenante la juvelon zorgoplene, li eliris el la fantaziejo kaj surpaŝis la arĝentan ŝtuparon. Li ne ekrigardis posten; instinkte li sentis, ke iaspeca transmutacio estis okazanta en la korpo sur la marmora sofo, kaj plie li sentis, ke tiu ne apartenis al la sorto permesita por homaj okuloj.

Li fermis la eburan pordon post si kaj sen hezito li iris malsupren laŭ la arĝentaj ŝtupoj. Li eĉ ne ekpensis pri ignoro de la ricevita ordono. Li haltis ĉe mahagona pordo, meze de kiu troviĝis ridanta arĝenta kranio, kaj puŝis ĝin por malfermi. Li ekrigardis internen de la mahagona ĉambro kaj ekvidis, sur nigra silka sofo, altan, maldikan figuron kuŝantan. Jaro la pastro kaj sorĉisto kuŝis antaŭ li, kun okuloj malfermitaj kaj larĝigitaj de fumoj de la flava lotuso, rigardantaj foren, kvazaŭ fiksitaj sur golfojn kaj ombrajn abismojn ekster la homa scio.

'Jara!' diris Konan, kiel juĝisto anoncanta perean verdikton. 'Vekiĝu!'

La okuloj tuj klariĝis kaj fariĝis malvarmaj kaj kruelaj kiel tiuj de vulturo. La alta, vestita per silkaj roboj figuro rektiĝis, kaj superstaris je kapo super la Cimeriano.

'Hundo!' Lia siblo similis la voĉon de kobro. 'Kion vi faras tie ĉi?'

Konan metis la juvelon sur la mahagonan tablon.

'Tiu, kiu sendis la gemon, ordonis al mi diri, "Jag-koŝa donas al vi lastan donacon kaj lastan sorĉon."'

Jara retropaŝis kun sia malhela vizaĝo griziĝanta. La juvelo jam ne estis kristale klara; ĝiaj ombraj profundaĵoj pulsadis kaj ŝanceladis; kaj kuriozaj fumaj ondoj de ŝanĝanta koloro trakuradis sur ĝia glata supraĵo. Kvazaŭ allogata hipnote, Jara kliniĝis super la tablo kaj preme prenis la gemon en siajn manojn, rigardante ĝiajn ombrajn profundaĵojn, kvazaŭ ĝi estus magneto eltiranta la skuiĝantan animon el lia korpo. Kaj dum Konan estis rigardanta, li ekpensis, ke iliaj okuloj devas lin trompi. Ĉar post kiam Jara leviĝis el sia sofo, la pastro ŝajnis esti gigante alta; kaj nun li vidis, ke la kapo de Jara apenaŭ povis atingi lian ŝultron. Li ekpalpebrumis, konsternita, kaj unuafoje tiun ĉi nokton li dubis siajn proprajn sensojn. Tiam ŝoke li konsciis, ke la pastro malgrandiĝadis en korpo ĝuste antaŭ liaj okuloj.

Senigita je propraj sentoj li rigardadis, kiel homo rigardanta teatraĵon; enprofundigita en iaspecan senton de superpovanta nerealeco, la Cimeriano jam ne estis certa pri sia propra identeco; li nur sciis, ke li observas la eksteran pruvon de ankoraŭ nevidita ludo de vastaj Kosmaj fortoj, ekster sia kompreno.

Nun Jara estis ne pli granda ol infano; kaj kiel suĉinfano li kuŝis sur la tablo, daŭre premanta enmane la juvelon. Tiam la sorĉisto subite komprenis sian faton, li ekstariĝis supren, lasante la gemon. Sed plue li malgrandiĝadis, kaj Konan vidis etan, pigmean figuron sovaĝe forkurantan sur la mahagona tabla supraĵo, svingantan etajn manojn kaj kriantan per voĉo simila al la zumo de insekto.

Li tiel malgrandiĝis nun, ke la granda juvelo staris super li kiel monteto, kaj Konan ekvidis lin kovri siajn okulojn per siaj manoj, kvazaŭ ŝirmante ilin kontraŭ la brilo dum li ŝancele iradis kiel frenezulo. Konan eksentis, ke iaspeca nevidebla magneta forto tiras Jaran al la gemo. Trifoje li kuregis sovaĝe ĉirkaŭ ĝi en mallarĝiĝanta cirklo, trifoje li provis turniĝi kaj kuri for sur la tablo; tiam kun krio malforte resonanta en la oreloj de la observanto, la pastro ĵetis siajn manojn supren kaj ekkuris rekte al la brila globo.

Kliniĝante pli malalte, Konan vidis Jaran suprengrimpi la glatan, kurban supraĵon, neeble, kiel homo grimpanta sur vitran monton. Nun la pastro staris sur la supro, daŭre kun disĵetitaj brakoj, vokante mallumajn nomojn, kiujn nur la dioj scias. Kaj subite li dronis en la koron mem de la juvelo, kiel homo dronas en maron, kaj Konan ekvidis, ke fumaj ondoj malfermiĝis super lia kapo. Nur li vidis lin en la purpura koro de la juvelo, denove kristale klara, kiel homo vidas scenejon de fora distanco, etiĝintan pro granda malproksimeco. Kaj en la koron venis verda, brila kaj flugilhava figuro kun korpo de homo kaj kapo de elefanto – jam nek blinda nek kripla. Jara ekleviĝis supren siajn manojn kaj forkuris kiel frenezulo, kaj tuj post li venis lia venĝanto. Tiam, simile al la diskrevo de sapveziko, la granda juvelo malaperis en ĉielarka eksplodo de irizantaj briletoj, kaj la supraĵo de la mahagona tablo restis nuda, same kiel dezerta estis la marmora sofo en la supra ĉambro, kie estis kuŝinta la korpo de tiu stranga transkosma estaĵo, nomata Jag-koŝa aŭ Jogah.

La Cimeriano turnis sin kaj forkuris el la ĉambro, malsupren laŭ la arĝenta ŝtuparo. Li estis tiel konsternita, ke li ne ekpensis eskapi el la turo per la sama vojo, kiun li estis uzinta por eniri en ĝin. Li kuris malsupren de tiu ĉi torda, ombra, arĝenta puto kaj eniĝis en la grandan ĉambron ĉe la piedo de brilanta ŝtuparo. Tie lie haltis por momente; li ektroviĝis en la soldata ĉambro. Li vidis brilon de iliaj arĝentaj kirasoj kaj lumreflektojn de iliaj juvelaj glavteniloj. Unuj sidis senmove ĉe la bankeda tablo, iliaj nigretaj plumoj ondadis ombre super iliaj senpove mallevitaj kapoj en helmoj; aliaj kuŝis inter siaj ludkuboj kaj renversitaj kalikoj sur makulita de vino lapislazura planko. Kaj li sciis, ke ili estas mortintaj. La promeso estis plenumita, la vorto tenita; ĉu la sorĉado, ĉu magio aŭ ĉu la falanta ombro de grandaj verdaj flugiloj estis kalmigintaj la diboĉon, tion Konan ne povis scii, sed lia vojo estis liberigita. Kaj arĝenta pordo staris malfermita, kadrita en la blankeco de tagiĝo.

En la ondantajn verdajn ĝardenojn enprofundiĝis la Cimeriano, kaj kiam la matena vento blovis sur lin per kalta odoro de abunda verdaĵo, li ekmarŝis kiel homo vekiĝanta el dormo. Necerte li turnis sin posten por rigardi la enigman turon, kiun li ĵus forlasis. Ĉu li estis ensorĉigita? Ĉu li nur sonĝis pri ĉio, kio ŝajnis esti pasinta? Dum li rigardadis li ekvidis, ke la brilanta turo ŝanceliĝas kontraŭ la purpura matenaŭroro kaj ĝia juvele inkrustita rando sparkas en la pliheliĝanta lumo kaj eksplodas en brilajn splitojn.

Noto: Ĉi tio estas ekzerca projekto. Tial ĝi povas enteni erarojn kaj mistradukaĵojn. Se vi rimarkas ion nekorektan aŭ eraran, bonvolu min sciigi pri tio. Dankon.