Distrita mi temppason ne kontrolis:
dum tra la nokt' rapidis trajn-fantom',
nek aŭdis mi la ridon kiu bolis:
parolis tri polinoj pri diplom'!

Mi nun aliris kaj la vorto venis
al metropol' senkulpa brulofer',
"Ho Varsovi'! - knabina vort ektremis
kiom vi , fine, pagis por liber'!"

"Montriĝis vana ĉiu rezistprovo,
- daŭrigis skizi dua blondulin' -
la povra urb' sen ajna defendpovo
la tuta baldaŭ iĝis nur ruin'"

Post tio krom la detruita urbo
esperis mi ekvidi ĉe l' alven'
kondamnon de la faro sur vizaĝoj
kaj trovi pezajn signojn de l' korprem'.

Sed Varsovio kun videblaj spuroj
de l' man' barbara, kies sanga pian'
ĝin neniigi volis per teruro
de l' bombard' kaj nekredebla flam',
akceptis nin kun kora sincereco,
ĝojante vidi nin sur sia ter',
fratam' en pura sindonem' sentiĝis,
ĉielo, kvazaŭ, parte, descendis al ter'.

Lifto en oketaĝa dom' nin supren levis
tra stratoj ekfunkciis ree tram',
por novaj viv-postuloj oni strebis jam:
pri ŝajna tromp' unue, mi kredi devis.

Ne povas mi pripentri kiaj sentoj
min skuis, dum mi miris tie vin,
ho urb' heroa, kaj en legendoj
nun vivos plu pro martirec' sen fin'.

En moment', dum staris mi senmove
kun nedireble pia sent-agord',
f1ustrante, nure, mi: "Eppur si muove",
eligi povis el profund' de l' kor'.

Spite al mia edza kor' poltrona
Delonge ravas min la svelto mola
De ŝia korp' malŝpare am-propona,
Kaj mamoj indaj al reĝin' surtrona,
kaj lipoj pie mildaj, sen parolaj.

Ŝi feliĉigas, malgraŭ ke ekflamos
La lakta karn' neniam, kaj ĉi glora
In-korp' nenies liton ekornamos,
Kaj same ja neniam kise amos
La lipoj pie mildaj, senparolaj.

Ĉi nura mia Bel', kiu al Amo
Instigas, al sincera am' elkora,
Estas ja ĉarma dam' - el porcelano
Bazar-fenestre, la eden-infano,
Kun lipoj pie mildaj, sen parolaj.

L' anim' en solo foliumas
ĉi bildlibron nun,
estintan vivon ĝi prilumas
en sol' kaj en kun'.

Junulo, jen, en mondon iras,
pelas lin fisort',
sed ve, ĝendarmo lin retiras:
mankas ja pasport'!

L' alia freŝa cerb' grandplana,
multpromesa knab',
perdis vivon sub sangama,
akra ponard-frap'.

Kaj la knabina korp' lertgesta
vibras en plenlum',
ĝu' danca iĝis malbonŝanca
por ŝi, mortopun'.

Kaj fine kara kap' grizhara
laca pro vivkroz'
kaj ŝia plend' pri viv' amara,
revoj pri ripoz'.

La tagoj pasas, noktoj pasas,
bild-post-bilde for,
la jaroj korpon, koron ĉasas,
restas nur dolor'.