FRAŬLO – SINJORO

Tio ĉi estas sinjoro Smith.	Tio ĉi estas sinjorino Smith.	Sinjoro Bruno estas fraŭlo.
Sinjorino Bruno estas fraŭlino.	Sinjoro Davis ne estas fraŭlo, ĉar li havas edzinon.	Sinjorino Davis ne estas fraŭlino, ĉar ŝi havas edzon.
Sinjoro Yong ne havas edzinon, tial li estas fraŭlo.	Sinjorino Yong ne havas edzon, tial ŝi estas fraŭlino.	Sinjoro Smith parolas al sinjorino Smith.
Sinjorino Smith donas al sinjoro Smith lian ĉapelon.	Fraŭlino Yong promenadas kun sinjoro Davis.	La fraŭloj dancas kun la fraŭlinoj.

LUDI – KANTI – AŬSKULTI.

APARTENAS.  TIAL.

OBEI.  PUNI.
Petro ne obeis sian patron, kaj tial la patro nun punas lin.

FRAŬLO, FRAŬLINO, PROMENI,
PERDI, ADMIRI, TERO.

1. Fraŭlo kaj fraŭlino promenadas en la strato.

2. La fraŭlino perdas unu el la belaj floroj, kiujn ŝi tenas.

3. Mario iras hejmen el la lernejo kaj vidas la belan floron sur la tero.

---

ADMIRI,  KIEL,  ĜOJO,  AGRABLA.

4. Ŝi levas la floron de sur la tero, kaj admiras ĝin.
5. "Ho, kia bela floro, kaj kiel agrable ĝi odoras", ŝi diras al si, kaj flaras la floron.
6. Mario nun kuras hejmen kun ĝojo.

---

RIGARDI,  TROVI.

7. "Rigardu, patrino", ŝi diras, "kia bela floro!"
8. "Kiu donis ĝin al vi?" demandas la patrino, kaj prenas la floron el ŝia mano.
   "Mi trovis ĝin sur la tero", Mario respondas.
9. La patrino admiras la belan koloron, kaj flaras la agrablan odoron, kaj diras,
   "Ni metos ĝin en akvon".

---

VENI,  JEN.

10. "Jes, patrino", Mario diras, kaj kuras al la pordo.
11. Mario venas kun akvo. "Jen, patrino, jen estas akvo".
12. La patrino metas la floron en la akvon, kaj Mario rigardas kun ĝojo.

MERKURO KAJ LA ARBOHAKISTO.

Arbohakisto trahakas ŝtipon apud la rivero. La hakilo falas en la riveron.

Malgaje la arbohakisto sidas sur la ŝtipo kaj meditas pri sia perdo. Subite aperas la Dio Merkuro kaj demandas la kaŭzon de lia ĉagreno.

La arbohakisto respondas: "Mia hakilo falis en la riveron". "Nu atendu", diras la Dio Merkuro, kaj subakviĝas en la rivero.

Baldaŭ la Dio reaperas kun ora hakilo en la mano. "Ĉu ĉi tiu hakilo estas via?" "Ne", respondas la arbohakisto. La Dio ree subakviĝas...

... kaj reaperas kun arĝenta hakilo. "Ĉu ĉi tiu hakilo estas via?" li demandas. "Ne, tiu ankaŭ ne apartenas al mi", la arbohakisto respondas. La Dio subakviĝas la trian fojon.

Kaj jen la Dio reaperas kun la fera hakilo. "Ĉu ĉi tiu hakilo estas via?" li demandas. "Jes, tiu estas mia." La arbohakisto ĝojege ekkrias. "Nu, ĉar vi estas tiel honesta mi vin rekompencos", diras la Dio Merkuro.

Li denove subakviĝas, kaj ĉi tiun fojon reaperas kun la tri hakiloj – la oran, la arĝentan kaj la feran.

Li donas al la arbohakisto la tri hakilojn, kaj forŝvebas en la nubojn.

Feliĉa la arbohakisto marŝas sur la vojo hejmen, kaj jen li renkontas sian amikon el la sama vilaĝo. Li rakontas al li, kio okazis al li.

Jen la ĵaluzema amiko volas fari la samon. Li intence ĵetas sian hakilon en la riveron.

Li tiam sidiĝas sur la stipon kaj atendas. Kaj jen la Dio Merkuro aperas kaj demandas pro kio li estas tiel ĉagrena.

La ĵaluzema amiko respondas, ke lia hakilo falis en la riveron. La Dio, kiel antaŭe, subakviĝas.

Kaj tuj reaperas kun ora hakilo. "Ĉu ĉi tiu estas via hakilo?" li demandas. "Jes, jes!" la malhonestulo avide respondas, kaj jam estas preta ekkapti la oran hakilon. Sed la Dio kolere ĵetas la hakilon en la riveron kaj diras, "iru do kaj prenu ĝin."