1902 n.e.
Pierwsze dalekopisy

W roku 1902 młody inżynier elektryk o nazwisku Frank Pearne zwrócił się z pewną propozycją do Mr. Joya Mortona, prezesa  dobrze znanej firmy - Morton Salt Company. Pearne prowadził badania nad drukującymi telegrafami i potrzebował sponsora. Morton skonsultował się ze swoim przyjacielem, szanowanym inżynierem mechanikiem Charlesem L. Krumem i w końcu oboje zdecydowali się na poparcie tego projektu.

Po roku bezowocnych eksperymentów Pearne stracił zainteresowanie projektem i powędrował w siną dal, aby stać się nauczycielem. Krum wciąż zajmował się badaniami i w roku 1906 przyłączył się do niego syn Howard, który właśnie otrzymał dyplom inżyniera elektryka. Talenty mechaniczne i elektryczne Krumów - Ojca i Syna, uzupełniały się nawzajem. Po rozwiązaniu problemu synchronizacji nadajnika z odbiornikiem, w lecie 1910 roku nadzorowali oni swoją pierwszą instalację na liniach pocztowych pomiędzy Nowym Jorkiem a Bostonem.

Urządzenia te, zwane dalekopisami, były wyposażone w klawiaturę w stylu maszyny do pisania do wprowadzania wysyłanych wiadomości oraz w rolkę papieru do drukowania odbieranych wiadomości. W ciągu następnych lat Krumowie wciąż poprawiali niezawodność swoich systemów. Do roku 1914 dalekopisy używano w redakcji Associated Press do dostarczania kopii gazety do oddziałów redakcyjnych rozsianych po całych Stanach Zjednoczonych, a na początku lat 1920-tych stosowano je praktycznie wszędzie na całym świecie.

W międzyczasie, pod koniec lat 1920-tych i na początku lat 1930-tych naukowcy i inżynierowie zaczęli skupiać swoją uwagę na zagadnieniach mechanicznych obliczeń. Pierwsze urządzenia, takie jak Analizator Różnicowy Vannevara Busha, były przeważnie urządzeniami analogowymi, lecz nie wszyscy byli przekonani do obliczeń analogowych. Na zebraniu w miejscowości New Hampshire we wrześniu 1940 George Robert Stibitz użył cyfrowej maszyny do wykonania pierwszego pokazu zdalnych obliczeń. Zostawiwszy swój komputer w Nowym Jorku, zabrał na zebranie dalekopis, którą połączył z komputerem przy pomocy linii telefonicznej. Następnie Stibitz zaczął zadziwiać widzów pozwalając im wymyślać problemy arytmetyczne, które były wprowadzane do dalekopisu, a w ciągu minuty dalekopis drukował odpowiedzi tworzone przez komputer.

Do lat 1950-tych komputery stały się bardziej złożone, lecz operatorzy wciąż byli zmuszeni do wprowadzania programów przy pomocy paneli przełączników lub ładowania ich z taśm papierowych albo kart perforowanych. Z uwagi na to, iż jedynym sposobem ekonomicznego wykorzystania pierwszych komputerów było używanie ich 24 godziny na dobę, czasochłonne pisanie programów wykonywane było off-line  przy użyciu dalekopisów ze zintegrowanymi z nimi perforatorami taśm papierowych lub kart.

Gdy moc komputerów wzrosła, dalekopisy zaczęto podłączać do nich bezpośrednio. Pozwalało to na bezpośrednią komunikację komputera i operatora, co stanowiło pierwszy krok na ścieżce prowadzącej do interaktywnej pracy z komputerem, którą wykonujemy dzisiaj.

Do połowy lat 1960-tych komputery stały się tak potężne, iż wielu operatorów mogło jednocześnie korzystać z tej samej maszyny i narodziła się nowa idea zwana pracą z podziałem czasu. Komputer mógł przełączać się pomiędzy poszczególnymi użytkownikami tak szybko, iż każdy z nich miał wrażenie samodzielnej pracy na całej maszynie. (Dziwne, że podział czasu praktykuje się obecnie tylko w dużych instalacjach komputerowych, ponieważ komputery stały się tak szybkie i jednocześnie tak tanie, iż każdy z nas może mieć na swoje potrzeby dedykowany mu procesor).

Mimo wszystko dni dalekopisu w przemyśle komputerowym były już policzone i w końcu został on wyparty przez kombinację klawiatury i wyświetlacza wideo, a hałas dalekopisów stukających zawzięcie w tyle sal komputerowych jest obecnie jedynie nostalgicznym wspomnieniem. (Zobacz również na Pierwsza komercyjna maszyna do pisania oraz Pierwsze drukujące telegrafy.)

obrazek obrazek obrazek

Historia Komputerów znalazła się na  serwerze I LO w Tarnowie  za zgodą firmy
Maxfield & Montrose Interactive Inc, która jest autorem opracowania umieszczonego pod adresem
http://www.maxmon.com/history.htm
Z języka angielskiego tłumaczenie wykonał: mgr Jerzy Wałaszek