SCENO UNUA

Dunsinano. Vestiblo en la Kastelo.

Venas DOKTORO DE MEDICINO kaj serva SINJORINO.

DOKTORO:

Mi maldormis kun vi du noktojn, sed mi ne trovis vera vian raporton. Kiam la lastan fojon ŝi somnambulis?

SINJORINO:

De la tempo, kiam lia reĝa Moŝto foriris al la milito, mi vidis ŝin ellitiĝi, surĵeti sur sin la ĉambroveston, malfermi la tirkeston de sia skribtablo, eltiri paperon, faldi ĝin, skribi sur ĝi, legi la skribaĵon, poste ĝin sigeli, kaj reenlitiĝi; sed la tutan tempon profunde dormantan.

DOKTORO:

Vere, jen nenatura tumulto en la homa nervaro, ricevi samfoje la utilon de dormo, kaj efektivigi la farojn de maldormo! Dum tiu dormema ekscitiĝo, krom la somnambulo kaj aliaj aferoj, kion iafoje vi aŭdis ŝin dirantan?

SINJORINO:

Tion, sinjoro, kion mi ne volas raporti.

DOKTORO:

Al mi vi povas, kaj decas, ke vi faru tion.

SINJORINO:

Nek al vi nek al alia, ĉar mi ne havas atestanton, por konfirmi tion, kion mi certigas.

Venas Grafino Makbeto portante kandelon.

Jen, ŝi venas! Ŝi havas la kutiman mienon; kaj, pro mia honoro, somnambulino. Observu ŝin proksime.

DOKTORO:

Kiamaniere ŝi ricevis tiun kandelon?

SINJORINO:

Nu, ĝi staris apude: ŝi ĉiam havas lumaĵon apude, laŭ sia ordono.

DOKTORO:

Vi vidas, ke ŝiaj okuloj estas ne fermitaj.

SINJORINO:

Jes, sed sen vidpovo.

DOKTORO:

Kion ŝi nun faras? Rigardu, kiel ŝi frotas la manojn.

SINJORINO:

Ĝi estas ŝia kutima ago, tiamaniere ŝajnlavi la manojn: mi vidis ŝin tion faradi dum plena kvaronhoro.

GRAFINO MAKBETO:

Jen ankoraŭ makulo.

DOKTORO:

Aŭskultu! Ŝi parolas; mi skribos tion, kion ŝi eldiros, por helpi pli bone mian memoron.

GRAFINO MAKBETO:

For, malbenita makulo! for, mi diras! Unu; du; bone, estas la horo por fari ĝin. – La infero estas malhela! Fi, via Moŝto, fi! Vi, soldato, timplena? Kial ni devus timi, ke tion sciu la tuta mondo, ĉar povas kulpigi nin neniu? Sed, kiu kredus, ke la maljunulo havas tiom da sango en la korpo?

DOKTORO:

Ĉu vi rimarkas tion?

GRAFINO MAKBETO:

La Grafo de Fifo havis edzinon; kie nun ŝi estas? Kio do, ĉu tiuj ĉi manoj neniam estos puraj? Ĉesigu tion, via Moŝto, ĉesigu tion: pro viaj eksaltoj vi difektas ĉion.

DOKTORO:

For, for; vi eksciis tion, kion vi ne devis scii.

SINJORINO:

Estas certe, ke ŝi priparolis tion, kion ŝi ne devis priparoli; nur Dio scias tion, kion ŝi spertis.

GRAFINO MAKBETO:

Jen, ankoraŭ restas la odoro de l' sango: la tuta parfumaro de Arabujo ne povus bonodorigi tiun ĉi maneton. Ho, ho, ho!

DOKTORO:

Kia sopirego! Ŝi havas la koron zorgpremitan.

SINJORINO:

Mi ne volus havi en la brusto tian koron pro kia ajn korpa nobeliĝo.

DOKTORO:

Bone, bone, bone.

SINJORINO:

Dio volu, ke tiel estu, sinjoro.

DOKTORO:

Tiu ĉi malsano estas de mi tute nekuracebla: tamen mi konis kelkajn somnambulintojn, kiuj dece mortis en lito.

GRAFINO MAKBETO:

Lavu la manojn, surmetu la ĉambroveston. Ne paliĝu. – Mi ankoraŭ diras, ke Bankvo enteriĝis: li ne povas eliri el la tombo.

DOKTORO:

Ĉu vere?

GRAFINO MAKBETO:

Al lito, al lito! Oni frapas ĉe la pordego: venu, venu, venu, donu al mi la manon. Faro farita ne estas malfarebla. Al lito, al lito!

Ŝi foriras.

DOKTORO:

Ĉu ŝi nun enlitiĝos?

SINJORINO:

Jes, tuj.

DOKTORO:

Strangaĵojn oni diras: nenaturajn

Suferojn naskas nenaturaj faroj.

Spiritoj kulpaj diras la sekretojn

Al siaj kapkusenoj: ŝi bezonas

La pastron, pli ol kuraciston. Dio

Pardonu ĉiujn nin! Pri ŝi atentu;

De ŝi formovu ĉiujn difektilojn,

Kaj ŝin prizorgu. Tiel, bonan nokton:

Ŝi min mirigis, kaj vidadon mian

Konfuzis. Miajn pensojn mi retenas.

SINJORINO:

Doktoro, bonan nokton.

Ili foriras.

---

SCENO DUA

Kamparo apud Dunsinano.

Trumpetado antaŭ standardoj. Venas MENTETO, KATNESO, ANGUSO, LENOKSO, kaj SOLDATOJ.

MENTETO:

L' armeo angla nun alproksimiĝas,

Je la komando de l' reĝid' Malkomo,

Sivardo lia onklo, kaj Makdufo:

Flamigas ilin venĝa sangavido,

Ĉar la insultoj, kaj suferoj gravaj

De ili subtenitaj eĉ monaĥon

Al la alarmo sanga, senkompata,

De la milito pikus.

ANGUSO:

Jes, ni ilin

Renkontos apud la arbar' Birnama,

De kie ili venas.

KATNESO:

Kiu scias,

Ĉu Donalben' kun sia frato venos?

LENOKSO:

Sinjoro, certe ne: mi havas liston

De l' eminentularo: de Sivardo

La filo, kaj aliaj senbarbuloj

De lia fruvireco, kiuj venas

La provon fari.

MENTETO:

Kion la tirano

Ekfaras?

KATNESO:

Li fortigas Dunsinanan

Kastelon. Kelkaj diras, ke li estas

Freneza; kaj aliaj, kiuj malpli

Malamas lin, ĝin nomas furioza

Kuraĝo; sed li siajn partianojn

Ne povas fari obeemaj.

ANGUSO:

Liaj

Mortigoj nigraj ligas liajn manojn,

Ĉar novaj ribelantoj riproĉadas

Perfidon lian; tiuj, kiuj servas

Lin, tion faras nur pro la servado,

Kaj ne pro amo: li la reĝan kronon

Tro peza tro glitema trovas, kiel

Ŝtelisto malgrandega la mantelon

De grandegulo.

MENTETO:

Kiu tial povas

Riproĉi tiun, kiu, disŝirate

Pro devo al regnestro, kaj teruro

Al la kruelaj faroj de l' tirano,

Ekdeflankiĝas por ribeli?

KATNESO:

Ni

Antaŭen marŝu, por prezenti nin

Al nia rajta reĝo obeemaj: ĝoje

La kuraconton de patrujo nia^[1]

Malsana ni renkontu, pretaj verŝi

Sangeron nian lastan, por forigi

El nia lando la tiranon.

LENOKSO:

Verŝi

Almenaŭ ĉiom, kiom ĝi bezonos,

Ke l' floro vivu, kaj la herboj dronu

Malbonaj. Ĝis Birnamo do ni marŝu.

---

SCENO TRIA

Dunsinano. Salono en la Kastelo.

Venas MAKBETO, DOKTORO, kaj SEKVANTARO.

MAKBETO:

Ne pli da «onidiroj»: ĉiuj for!

Ĝis la arbar' Birnama formoviĝos

Al Dunsinan', mi ne al timo cedos.

Malkomo, kia estas li! Ĉu ne

Naskita de virino? La spiritoj,

Spertuloj pri okazontaĵoj homaj,

Al mi proklamis: «Timu ne, Makbeto,

Neniu de virin' naskita povos

Fariĝi via superanto». Iru,

Perfidaj grafoj, kaj aligu vin

Al anglaj manĝeguloj, se vi volas,

Ĉar mia kor' kaj forto de animo

Skuiĝos nek per dubo nek per timo.

Venas Servisto.

Vizaĝon vian blankan la diablo

En nigran ŝanĝu, vi malbravegulo!

Kial vi tian elrigardon havas

Anseran?

SERVISTO:

Estas dek mil – 

MAKBETO:

Ĉu anseroj,

Fripono?

SERVISTO:

Militistoj, via Moŝto.

MAKBETO:

Pikigu la vizaĝon, por ruĝigi

Teruron vian, vi blankhepatulo.

Sed kiaj militistoj, malsaĝulo?

Animo via mortu! viaj vangoj,

Pro timo, senkoloraj konsilantoj

Al timo ŝajnas. Kiaj militistoj,

Blankulo?

SERVISTO:

La militistaro angla.

MAKBETO:

Vizaĝon vian for de tie ĉi.

Servisto foriras.

Seton'! Pli ol malĝoja mi min sentas,

Ĉar rigardante – ho, Setono! – Krizo

La nuna min por ĉiam aŭ starigos

Aŭ malstarigos. Jam sufiĉe longe

Mi vivis: mia vivsezon' atingas

L' aŭtunon kun la flava foliaro

Velkinta, kaj benaĵojn, kiuj devus

La maljunecon akompani, kiel

Honoro, amo, obeemo, aroj

Da geamikoj, mi ne povas havi,

Sed anstataŭe fortajn malbenaĵojn

Mallaŭte elspiratajn, buŝlaŭdadon,

Flatadon, kiujn la mizera koro

Rifuzi volus, tamen ne kuraĝas.

Setono!

Venas Setono.

SETONO:

Kion deziras via Moŝto?

MAKBETO:

Kio

Da nova?

SETONO:

Ĉio estas konfirmita.

MAKBETO:

Mi batalados, ĝis de miaj ostoj

La karno falos dehakita. Donu

Al mi armaĵon mian.

SETONO:

Ne ankoraŭ

Vi ĝin bezonas.

MAKBETO:

Sed mi ĝin surmetu.

Pli da rajdistoj sendu for, la tutan

Kamparon por esplori; la timulojn

Pendigu. Donu al mi la armaĵon.

Doktoro, kiel la malsanulino

Nun statas?

DOKTORO:

Ŝi ne havas, via Moŝto,

Malsanon tiom, kiom korpremantajn

Fantaziaĵojn, kiuj la ripozon

Al ŝi malhelpas.

MAKBETO:

Tion do kuracu.

Ĉu vi ne povas al spirit' malsana

Almeti kuracilon, elradiki

El la memoro korŝirantan zorgon,

Forigi el la cerbo malĝojaĵojn,

Kaj per dormiga dolĉa forgesilo

Eligi el la brusto tiun ŝtofon

Premigan al la koro?

DOKTORO:

Pri ĉi tio

La malsanulo devas sin kuraci.

MAKBETO:

Forĵetu drogojn al la hundoj, mi

Malŝatas ilin. Vestu min per mia

Armaĵo, donu al mi la bastonon.

Setono, sendu for; Doktor', la grafoj

Forlasas min. – Rapidu. – Se vi povus,

Doktoro, analizi la urinon

De mia lando, kaj diagnozante

Eltrovi la malsanon, kiun ĝi

Suferas, per laksiloj purigante,

Ĝis kiam ĝi perfekte resaniĝos,

Mi vin aplaŭdus, ĝis ĉiel' eĥante

Rebatus miajn vortojn. Senvestigu

Min je l' armaĵo, kia do seneo^[2],

Rabarbo, aŭ laksiga drogo povus

La anglojn fortimigi el la lando?

Ĉu vi jam aŭdis pri ilia veno?

DOKTORO:

Jes, via Moŝto; viaj preparigoj

Sentigas sin.

MAKBETO:

Alportu ĝin post mi^[3].

Ne timos mi pri morto aŭ veneno,

Ĝis de l' arbar' Birnama la alveno.

DOKTORO:

(Flanken).

Se nur de Dunsinano mi forirus,

Nenia pago reen min altirus.

Ili foriras.

---

SCENO KVARA

Kamparo proksime de la Birnama arbaro.

Tamburado antaŭ standardoj. Venas MALKOMO, maljuna SIVARDO, kaj lia FILO, MAKDUFO, MENTETO, KATNESO, ANGUSO, LENOKSO, ROSSO, kaj soldatoj, kiuj marŝas.

MALKOMO:

Ho kuzoj, mi esperas, ke la tagoj

Alproksimiĝas, kiam ĉiu homo

Kastelon sian trovos sendanĝera.

MENTETO:

Ni ne ĝin dubas.

SIVARDO:

Kiel oni nomas

Arbaron tiun?

MENTETO:

La arbar' Birnama.

MALKOMO:

Soldatoj, vi dehaku ĉiu branĉon,

Kaj antaŭ vi ĝin portu: tiel ni

Elkaŝos de militistaro nia

La vicojn, kaj la malamikoj faros

Malĝustan takson pri ilia nombro.

SOLDATOJ:

Ni tion faros.

SIVARDO:

Oni diris, ke la

Tirano tromemfida sin fortigas

En Dunsinano, preta por toleri

Sieĝon.

MALKOMO:

Jen la ĉefa defendilo

Por li: ĉar ĉiam, kiam la okazo

De ribelado sin prezentas, ĉiuj,

Ĉu altranguloj aŭ aliaj, ĝoje

Profitas ĝin, neniu la servadon

Daŭrigas, krom nur tiuj, kies koroj

En vero abomenas la aferon.

MAKDUFO:

Ni niajn juĝojn registrigu nur

Post la okazintaĵo, penadante,

Laŭ maniero de soldatoj viglaj,

Ke ni atingu nian celon.

SIVARDO:

Baldaŭ

La hor' al ni sciigos ĉion, kion

Ni havas, kion ne – atentu tion.

Laŭvole pensoj vagu en la kapoj,

La rezultaton nur decidos frapoj:

Al kiu la milito paŝu.

Ĉiuj formarŝas.

---

SCENO KVINA

Dunsinano. La internaĵo de la Kastelo.

Venas MAKBETO, SETONO, kaj SOLDATOJ. Tamburado antaŭ standardoj.

MAKBETO:

Pendigu la standardojn de l' eksteraj

Muregoj, la ekkrioj timaj bruas

Senĉese, «Ili venas»: la antikvaj

Fortikaj bastionoj de ĉi tiu

Kastel' de sieĝantoj la penadojn

Mokridos: tie ĉi kuŝadu ili,

Ĝis malsatego kaj tremfrosta febro

Konsumos ilin: se ne jam kun ili

Multegaj el aliĝintaro nia

Kunigis sin, ni barbo kontraŭ barbo

Renkontus maltimuloj la friponojn

Kaj reen batus ilin.

Ekkrioj de virinoj aŭdiĝas post la scenejo.

Kian bruon

Mi aŭdas?

SETONO:

La ekkriojn, via Moŝto,

De la virinoj.

Li foriras.

MAKBETO:

Preskaŭ mi forgesas

La timan senton: estis tempo, kiam

Nervaro mia nepre glaciiĝus

Je l' son' de noktomeza ekkriego,

Kaj, kvazaŭ vivoplenaj, miaj haroj

Ekrigidiĝus je rakont' timiga:

Sed vespermanĝis mi kun teruraĵoj,

Kun kiuj kutimiĝis miaj pensoj

Mortigaj loĝi, kaj nenio nun

Min eksaltigas.

Setono revenas.

Kial tiu krio?

SETONO:

Ĵus mortis la reĝino, via Moŝto.

MAKBETO:

Ŝi devus morti pli malfrue, kiam

Ni havus tempon por novaĵo tia.

La temp' senhalte glitas, glitas, glitas,

Apenaŭ rimarkebla de la homoj,

Ĝis kiam eĉ la lasta hor' finiĝos,

Kaj la pasintaj tagoj nur kondukas

Blindulojn al la tombo. Mallongviva

Kandelo, estingiĝu! Ĉar la homo

Promenas kvazaŭ moviĝanta ombro,

La rolon ludas de aktor' mallerta,

Sur la scenej' ne longe grimacanta,

Kaj poste malaperas. Homa vivo

Nur estas la rakont' de malsaĝulo,

Freneze sensencaĵojn krieganta

Sen ritmo kaj sen celo.

Venas Sendito.

Vi venas por paroli; tuj eldiru.

SENDITO:

Apenaŭ povas mi rakonti tion,

Kion mi vere vidis.

MAKBETO:

Tamen diru.

SENDITO:

Dum mi sur la monteto staris garde,

Birnamon rigardante, al mi ŝajnis,

Ke la arbaro sin ekmovas.

MAKBETO:

Sklavo,

Kaj mensogulo!

SENDITO:

Mi koleron vian

Toleru, se ne estas vere: de

Malproksimeco de tri mejloj ĝi

Videbla estas, – ŝajne, arbareto

Senhalte moviĝanta.

MAKBETO:

Se vi diras

Malvere, de la arbo plej proksima

Pendiĝos vi vivante, ĝis malsato

Velkigos vin: se vere, mi ne plendus,

Se vi la samon al mi farus. Al mi

Ekmankas memfideco, mi ekdubas

La dusencaĵojn de l' diablo, kiu

Mensogas, kvazaŭ li la veron diras:

«Ne timu, ĝis al Dunsinano venos

L' arbar' Birnama»: kaj al Dunsinano

Alproksimiĝas nun arbaro. Armu

Vin, armu vin, antaŭen! Se ĉi tio

Veraĵo estas, nin egalvaloros

Aŭ resto aŭ foriro. Mi komencas

Enui eĉ pri l' brilo de la suno,

Deziri la renverson de la mondo.

Alarmon sonorigu! Vento, blovu!

Ruino, venu! kiom ajn ni povu,

Ni faru tiom, en armaĵ' mortante,

Kaj brave ĝis la fino batalante.

Ĉiuj foriras.

---

SCENO SESA

Dunsinano. Antaŭ la Kastelo.

Tamburado antaŭ standardoj. Venas MALKOMO, MALJUNA SIVARDO, MAKDUFO kun sia militistaro portanta arbbranĉojn.

MALKOMO:

Sufiĉas: nun deĵetu la foliajn

Ŝirmilojn, kaj malkaŝu viajn nombrojn.

Vi, inda onklo, kun la helpo de

Tre nobla filo via, la atakon

Kondukos: dum ni kune kun Makdufo

Laŭ la komand' plenumos niajn devojn.

Ĉe vi l' afero restas.

SIVARDO:

Bonan ŝancon.

Se ni hodiaŭ la tiranon trovos,

Ni velku, se batali ni ne povos.

MAKDUFO:

Elspiru nian bruan trumpetadon,

De sanga batalmorto minacadon.

Ili foriras.

---

SCENO SEPA

Alia parto de la kampo.

Trumpetado. Venas MAKBETO.

MAKBETO:

Ligite al la fosto, kiel urso,

Ne povas mi forkuri, sed deviĝas

Batali. Kiu estas nenaskito

De la virino? Tian, aŭ neniun,

Mi timas.

Venas juna Sivardo.

JUNA SIVARDO:

Kiel vi nomas vin?

MAKBETO:

Junul', vi tremos,

Aŭdinte ĝin.

JUNA SIVARDO:

Ne, kvankam vi vin nomus

Per nomo pli terura, ol infero

Enhavas.

MAKBETO:

Mi Makbeto nomas min.

JUNA SIVARDO:

La mem diablo povas ne eldiri

Titolon de mi pli abomenatan.

MAKBETO:

Nek pli timigan.

JUNA SIVARDO:

Vi mensogas, nigra

Tirano; mi per mia glavo pruvos,

Ke mensogulo estas vi.

Ili batalas, kaj juna Sivardo falas mortigite.

MAKBETO:

Vi estis

Naskita de virino, do vi falis.

Mi ridas je la glavoj manuzitaj

De homoj naskiĝintaj de virino.

Li foriras. Trumpetado. Venas Makdufo.

MAKDUFO:

Ĉi tie mi la bruon aŭdis. Monstro,

Malkaŝu vin: se ne per mia mano

Vi falus, la spiritoj de edzino

Kaj de infanoj miaj min riproĉus

Ankoraŭ. Mi ne volas insulanojn

Batali, kiuj estas nur dungitaj

Por la milito, sed vin mem, Makbeto;

Se ne, mi mian glavon eningigos,

Senmakulitan: laŭ la bruo, kiun

Mi aŭdas, kredas mi, ke altrangulo

Proksime marŝas. Sorto, mi lin trovu!

Kaj mi ne petos pli.

Li foriru. Trumpetado post la scenejo. Venas Malkomo kaj maljuna Sivardo.

SIVARDO:

Ĉi tien, via Moŝto; la kastelon

Trankvile ekokupis ni; la aroj

De la tirano, vidu, ambaŭflanke

Batalas; brava estas la mieno

De l' grafoj en la batalado: ŝajnas,

Ke nun ni povas nin gratuli kiel

Venkintojn, ĉar la fin' alproksimiĝas.

MALKOMO:

Pli de la malamikoj ĉiuhore

Fariĝas niaj partianoj.

SIVARDO:

Plaĉu

Al vi eniri la kastelon.

Ili foriras. Trumpetado post la scenejo.

---

SCENO OKA

Alia parto de la kampo.

Venas MAKBETO.

MAKBETO:

Sed kial ludi rolon de Romano,

La malsaĝulo, kiu memmortigis,

Falante sur la pinton de la glavo?

Dum malamikoj restas, tranĉoj havas

Sur ili pli agrablan elrigardon.

Venas Makdufo.

MAKDUFO:

Infera hundo, cedu vin!

MAKBETO:

El ĉiuj

Mi vin evitis; sed retiru vin;

Animo mia pezan la riproĉon

Jam sentis pri mortigo de la viaj.

MAKDUFO:

Parolojn mi ne havas: mia glavo

Enhavas la respondon: for, fripono!

Sangsoifecon vian por esprimi,

Paroloj mankus.

Ili batalas.

MAKBETO:

Vane vi klopodas:

Egale vi l' aeron netranĉeblan

Impresus per tranĉrando via, kiel

Vi al mi sangellasus: vian glavon

Faligu sur vundeblajn kapojn; vivon

Mi havas ensorĉitan, sin cedontan

Neniam al naskita de virino.

MAKDUFO:

Forĵetu la esperojn pri l' sorĉaĵo:

Sciigu la demonon, kiun ĉiam

Vi servas, ke el la patrina ventro

Makdufo tromature elŝiriĝis.

MAKBETO:

La lango estu malbenita, kiu

Al mi proklamis tion, ĉar la parton

Pli viran de spirito mia ĝi

Difektis! kaj ĉi tiujn diablinojn

De nun neniu kredu, kiuj trompas

Per dusencaĵoj de sorĉart' la homojn,

Laŭvorte plenumante la promeson,

Sed kontraŭ tio, kion ni esperas.

Je vi mi ne batalu.

MAKDUFO:

Do vin cedu,

Timulo, kaj vivadu, por fariĝi

Spektaklo plej ridinda de homaro:

Ni vin pentrigos sur tolaĵo, kiel

La plej maloftajn monstrojn, subskribita,

«Jen vidu la tiranon».

MAKBETO:

Ne, neniel

Mi cedos min, por kisi la teraĵon

Je la piedoj de Malkomo, aŭdi

Ekkriojn malbenantajn de l' tumulta

Popolamaso. Kvankam la Birnama

Arbaro venis Dunsinanon, malgraŭ

Ke vi min kontraŭstaras, – vi naskita

Ne de virino – tamen mian eblon

Mi provos, protektante mian bruston

Per mia ŝild'. Makdufo, faru samon,

Kaj havu la venkit' eternmalamon!

Ili foriras, batalante. Trumpetado.

Retirado. Trumpetado. Venas, inter tamburado kaj standardoj, MALKOMO, MALJUNA SIVARDO, ROSSO, la ceteraj GRAFOJ, kaj SOLDATOJ.

MALKOMO:

Al niaj forestantoj mi deziras

Feliĉan venon.

SIVARDO:

Kelkaj devis fali:

Sed tiuj, kiuj restas, pruvas nian

Triumfon aĉetita tre malkare.

MALKOMO:

Makduf' kaj via nobla filo mankas.

ROSSO:

La ŝuldon de soldato via filo

Jam pagis, via Moŝto: li nur vivis

Ĝis la printempo de la vira stato;

Apenaŭ tiun staton li atingis,

Senŝanceliĝe batalante, kiam

Li kiel viro mortis.

SIVARDO:

Ĉu li estas

Mortinta?

ROSSO:

Jes, kaj for de l' kamp' portita.

Funebro via ne egalvaloru

Indecon lian: tiamaniere

Ĝi ne posedus limon.

SIVARDO:

Vundojn antaŭe?

ROSSO:

Vere, sur la brusto.

SIVARDO:

Do li de Dio estu la soldato!

Se miaj filoj kun la haroj miaj

Egalenombraj estus, mi dezirus

Al ĉiu finon tiel noblan: jen

Pri lia mort' sonorigado mia.

MALKOMO:

Sed pli da funebrado li meritas,

Kaj mia devo estu ĝin plenumi.

SIVARDO:

Li ne meritas pli: laŭ la rakonto,

Li ludis inde sian rolon, kiam

Ĉi tiun terscenejon li forlasis.

Lin Dio benu! Ne senkonsoleblaj

Ni restu, ĉar jen venas pli da niaj.

Revenas Makdufo, portante sur fosto la kapon de Makbeto.

MAKDUFO:

Salutojn, reĝo! ĉar vi estas tia.

Jen, kie staras de la uzurpinto

La malbenita kapo: ĉiuj estas

Nun liberuloj: mi vin ĉirkaŭitan

De l' juvelar' de via regno trovas:

Mi do iliajn pensojn nur esprimas

Kaj bondezirojn, laŭte proklamotajn,

Kriante: «Reĝo de Skotland', salutojn!»

Trumpetado.

ĈIUJ:

Salutojn, Reĝo de Skotlando!

MALKOMO:

Ni ne intencas preterlasi multe

Da tempo, antaŭ ol ni nian konton

De amo saldos, kun vi kvitiĝante.

Vi grafoj kaj parencoj miaj, mi

Plinobeligas vin per la titolo

De lordoj, la unuaj, kiujn tiel

Skotland' honoris. Ĉion, kio restas

Farinda, ni ekfaru kiel eble

Plej frue, nome, la rehejmigadon

De ekzilitoj niaj, forkurintaj

De ruza tiraneco la intrigojn,

La kulpigadon de la ministraro

De tiu ĉi buĉist' mortinta kaj

Reĝino lia diabliniĝinta,

Memmortiginta, laŭ popola voĉo;

Kun helpo de la kompatema Dio

Atentu ni pri tio ĉi, kaj ĉio

Elplenumota, laŭ la tempo, loko,

Kaj la okazo de la devalvoko;

Al ĉiuj dankon, al ĉiu persono

Inviton al la reĝkronad' en Skono.

Trumpetado. Ĉiuj foriras.