SCENO UNUA

Inverneso. Korto de la kastelo de Makbeto.

Venas BANKVO, kaj FLEANCO, portante antaŭ li torĉon.

BANKVO:

Kioma horo, knabo?

FLEANCO:

La luno jam subiris: sed horbaton

Mi ne ankoraŭ aŭdis.

BANKVO:

Lunsubiro

Okazas je l' dek-dua.

FLEANCO:

Pli malfrue,

Mi kredas.

BANKVO:

Bone; prenu mian glavon.

En la ĉielo regas mastrumado

Ŝparema, ĉiuj lampoj estingiĝis.

Ĉi tion ankaŭ prenu. Forta voĉo

Alvokas min ripozi, sed mi sentas

Min maldormema: bonaj potenculoj,

Min gardu de l' abomenindaj pensoj

Malbonigantaj min dum la dormado!

Eniras Makbeto, kaj Servisto kun torĉo.

Al mi la glavon donu. Kiu venas?

MAKBETO:

Amiko.

BANKVO:

Ĉu vi ne enlitiĝis? Jam la reĝo

Kuŝiĝis, tre plezurigita estis,

Kaj al servistoj viaj malavare

Disdonis el la reĝa kesto. Ankaŭ,

Jen, per ĉi tiu diamanto vian

Edzinon li salutas, ŝin nomante

Gastigantino plej aminda, poste

Li kontentege sin retiris.

MAKBETO:

Niaj

Deziroj fari taŭga la akcepton

Al lia reĝa moŝto iom mankis

Pro malpreteco, difektanta nian

Bonvolon.

BANKVO:

Ne, sufiĉas. Lastan nokton

Al mi en sonĝo la tri sortulinoj

Aperis: ili al vi diris veron.

MAKBETO:

Mi ilin ne pripensas: tamen, kiam

Ni havos ian horon disponeblan,

Pri tiu temo kun vi konsiliĝi

Mi volus, se al vi agrable estas.

BANKVO:

Plezure.

MAKBETO:

Se mi povos vin enskribi

Kun partianoj miaj, sen honoro

Ne estos via helpo.

BANKVO:

Se honoron

La mian mi konservos, – dum mi celas

Ĝin plibriligi, – kaj senmakulite

Neriproĉinda mian fidelecon

Mi gardos ĉiam, mi konsilon vian

Tre ĝoje partoprenos.

MAKBETO:

Bonan nokton.

BANKVO:

Mi dankas, kun deziro reciproka.

Bankvo kaj Fleanco foriras.

MAKBETO:

Mastrinon vian petu, ke tuj kiam

Trinkaĵo mia estos preta, ŝi

La sonorilon sonorigu. Iru liton.

Servisto foriras.

Ĉu mi ponardon vidas antaŭ mi,

Kun la tenil' facile manprenebla?

Mi vin ekkaptu: ne, mi vin maltrafis.

Mi tamen povas vidi vin ankoraŭ.

Ĉu vi videbla, netuŝebla, estas,

Vidaĵ' fatala, aŭ nur fantazia

Ponard', kreita de l' spirit' malsana?

Mi vin ankoraŭ povas klare vidi

Laŭ formo, same vera kaj palpebla

Ol tiu, kiun jen mi elingigas.

Vi min direktas laŭ la vojo, kie

Mi estis vojaĝonta, tian ilon

Uzonte.

Okuloj miaj estas aŭ mokindaj

De la aliaj sentoj, aŭ valoras

Ol ili pli: mi vin ankoraŭ vidas,

Havantan la tenilon kaj tranĉrandon

Per sangaj gutoj makulitajn, kiuj

Antaŭe ne ĉeestis! Ne – nenio – 

Ĝi estas nur ĉi tiu entrepreno

Sangama, kiu kreas teruraĵojn.

Nun sur la tuta duonsfer' naturo

Malviva ŝajnas, kaj malbonaj sonĝoj

Malhelpas la interkurtenan dormon:

Nun Hekateo siajn oferaĵojn

Sorĉarte festas, kaj mortigo, kvazaŭ

Fantom' sensanga, kun gardisto sia,

La lupo, kies teruriga bleko

Anoncas lin sekrete alpaŝantan,

Simile al Tarkvino la sentama,

Alproksimiĝas sian celon. Tero

Senmova, ne aŭskultu miajn paŝojn,

Pro timo, ke la ŝtonoj mem sciigu,

Kien mi min kondukis, kaj la senton

Sangrigidigan de la hor' forigu,

Konvenan al la horo. Mi malsaĝe,

Dum li ankoraŭ vivas, nur minacas:

Malvarma spiro mia ne prezentas

La pensojn, kiujn fajra cerbo sentas.

Oni sonorigas.

Mi iras laŭ la sonorilinvito:

Ne aŭdu ĝin, Dunkano, muzikeron,

Vokantan min ĉielon aŭ inferon.

Foriras.

---

SCENO DUA

La sama loko.

Venas ŜIA GRAFINA MOŜTO.

ŜIA GRAFINA MOŜTO:

La samo, kio ilin ebriigis,

Min faris maltimema; tio, kio

Ekkvietigis ilin, min flamigis.

Aŭskultu! La raŭkkrio de la gufo,

Profeto pri venontaj teruraĵoj.

Nun li plenumas la fatalan agon.

Tra malfermitaj pordoj la ronkado

De la lakeoj, kiuj pro ebrio

Malzorgas sian mastron, venas. Mi

La forgesigan drogon en la glasojn

Enverŝis, ĝis la mort' kaj la naturo

Interdisputas inter si, pri kiu

Venkonta estas.

MAKBETO:

(De post la scenejo.) Kiu venas? Kio!

ŜIA GRAFINA MOŜTO:

Ho ve, mi timas, ke vekiĝis ili,

Ke ĉio restos provo, sed ne faro.

Aŭskultu! Mi pretigis la ponardojn;

Li nepre ilin vidis. Se ne ŝajnus,

Ke mi la trajtojn de la patro mia

Rigardas, l' agon mi farinta estus.

Revenas Makbeto.

Ho edzo mia!

MAKBETO:

Mi la faron faris.

Ĉu vi ne aŭdis bruon?

ŜIA GRAFINA MOŜTO:

Nur la krion

De l' strigo kaj kraketon de la grilo.

Ĉu vi parolis?

MAKBETO:

Kiam?

ŜIA GRAFINA MOŜTO:

Nun.

MAKBETO:

Dum mi

Malsupreniris?

ŜIA GRAFINA MOŜTO:

Jes.

MAKBETO:

Aŭskultu! kiu

En ĉambro dua kuŝas?

ŜIA GRAFINA MOŜTO:

Donalbeno.

MAKBETO:

Vidaĵo priplorinda! (Rigardante siajn manojn.)

ŜIA GRAFINA MOŜTO:

Malsaĝe vi ĝin nomas priplorinda.

MAKBETO:

En dormo unu ridis, la alia

«Mortigo» kriis, vekiĝinte; tamen

La preĝojn murmurante ili turnis

Sin al ripozo.

ŜIA GRAFINA MOŜTO:

Tie du kunloĝas.

MAKBETO:

La unu kriis «Dio benu nin,»

«Amen» l' alia, kvazaŭ ili vidas

Min, kiu kun sangmakulitaj manoj

Iliajn voĉojn tremegantajn aŭdis.

Sed mi ne povis «Amen» diri, kiam

«Nin Dio benu» ili kriis.

ŜIA GRAFINA MOŜTO:

Ne

Pripensu tiel la aferon.

MAKBETO:

Tamen,

Kial ne povis mi respondi «Amen»?

Mi plej bezonis benon, sed «Amen»

En gorĝo sufokiĝis.

ŜIA GRAFINA MOŜTO:

Vi ne devas

Mediti tiamaniere, ĉar

Pripenso tia frenezigos vin.

MAKBETO:

Mi kredis aŭdi voĉon, kiu kriis,

«Ne dormu plu! Makbet' mortigis dormon,»

Senkulpan dormon, la zorgforgesilo,

La mort' de nia ĉiutaga vivo,

Freŝiga bano al tro lacaj membroj,

Balzam' saniga de l' spirit' vundita,

Rimedo ordigita de Naturo

Por anstataŭi la agadajn horojn,

La ĉefnutrilo, kiu dum vivado

Subtenas la homaron.

ŜIA GRAFINA MOŜTO:

Kion diri

Vi volas?

MAKBETO:

Ĝi kriadis, «Plu ne dormu,

Glamis' mortigis dormon, do Kordoro

Ne dormos plu; ne dormos plu Makbeto.»

ŜIA GRAFINA MOŜTO:

Sed kiu tiel kriis? Nobla Grafo,

Animfortecon vian vi difektas,

Dum vi rigardas preskaŭ frenezume

La faron. Iru, kaj per manlavado

Forigu l' abomenan kulpigilon.

Pro kio vi reportis la ponardojn?

Vi devus ilin tie lasi: for,

La dormemulojn sange ŝmiru.

MAKBETO:

Mi

Ne iros plu: mi timas eĉ la penson

Pri mia faro; ĝin ankoraŭ vidi

Mi ne kuraĝas.

ŜIA GRAFINA MOŜTO:

Al mi la ponardojn,

Ŝanceliĝulo, donu: la dormantoj

Kaj la mortintoj estas ne timindaj:

Nur la okulo de infan' rigardas

Pentraĵon de diablo time. Se li

Sangadas, mi makulos la lakeojn

Por fari ŝajnon de ilia ago.

Ŝi foriras. Oni frapas ĉe la pordego.

MAKBETO:

De kie venas tiu ĉi frapado?

Kaj kial ĉiu bruo min timigas?

Jen vidu, kiaj manoj! Ĉu la tuta

Neptuna Oceano elpurigos

El mia man' la sangon? Ne, la mano

La senmezuran vaston de l' mararo

Sangkolorigus, aliformigante

La verdon en la ruĝon.

Revenas Ŝia Grafina Moŝto.

ŜIA GRAFINA MOŜTO:

Egale sangkolorajn kun la viaj

Jen vidu miajn manojn, sed mi hontus,

Se mia kor' la saman elrigardon

Ol via portus. (Oni frapas ĉe l' pordego.)

Mi frapadon aŭdas

Ĉe l' suda enirejo: ni kuŝiĝu;

Da akvo kelkaj gutoj nin purigos:

Kiel facile do! kuraĝo via

Forlasis vin. (Oni frapas ĉe l' pordego.) Aŭskultu! oni frapas;

Do vian ĉambroveston tuj surmetu,

Pro timo, ke okaze ni aperu

Gemaldormuloj. Do rekonsciiĝu.

MAKBETO:

Ne, per rekonsciiĝo mi konscios

La faron. (Oni frapadas.) Veku per la pordfrapado

Dunkanon! Se nur tio estus ebla!

Ili foriras.

---

SCENO TRIA

La sama loko.

Pordfrapado post la scenejo. Venas PORDISTO.

PORDISTO:

Jen, kia frapado! Se iu estus pordisto de l' inferaj pordegoj, ne estus fino al lia klopodo por ŝlosi kaj malŝlosi. 

Frapado denove. Li parolas kvazaŭ li estus pordisto de l' inferaj pordegoj.

Frapu, frapu, frapu! Kiu estas, je l' nomo de la diablo? Jen farmamastro, kiu estas memmortiginto, antaŭtiminte tro da fruktoj: Venu frue: alportu sufiĉe da viŝiloj: ĉar, tie ĉi, vi elŝvitos.

Oni frapas.

Frapu! frapu! Kiu estas, je l' nomo de la alia diablo? Vere, jen dusencaĵparolinto, kiu laŭvice povis ĵuri por aŭ kontraŭ tiu aŭ alia partio; kiu estis je nomo de Dio senmezura perfidulo, sed ne povis atingi ĉielon per dusencaĵparolado: Ho, eniru dusencaĵparolinto.

Frapado denove.

Frapu, frapu, frapu! Kiu estas? Jen angla tajloro, sendita ĉi tien, tial ĉar li ŝtelis specimenon de franca ŝtrumpo; eniru, tajloro; tie ĉi vi povos hejti vian gladilon.

Frapado denove.

Frapu, frapu; neniam trankvilo! Kia vi estas? Sed tiu ĉi loko estas tro malvarma por la infero. Mi ne volas ludi plu la rolon de diablapordisto: Mi intencis enlasi kelkajn el ĉiuj profesioj, kiuj vojaĝas sur florkovrita vojo al la eterna fajrego. 

Frapado denove.

Baldaŭ, baldaŭ! Rekompencu la pordiston, mi petas. 

Malfermas la pordegon.

Venas Makdufo kaj Lenokso.

MAKDUFO:

Ĉu vi hieraŭ tiom malfruiĝis,

Ke vi ne levis vin je l' matenruĝo?

PORDISTO:

Ni ja festiĝis ĝis la kokkantado,

Kaj la drinkado estas incitilo

Al tri aferoj.

MAKDUFO:

Al kiuj tri?

PORDISTO:

Je mia honoro, al nazkolorigado, dormado, kaj urinado. Sentamon ĝi ekscitas kaj malekscitas; ĝi ekscitas la amdeziron, sed forigas la funkciadon; do, pri multa drinkado oni povas diri, ke ĝi estas dusencaĵparolilo al la sentamulo. Ĝi faras lin, kaj malfaras lin; ĝi instigas lin, kaj malinstigas lin; igas lin alproksimiĝi kaj malproksimiĝi; fine trompas lin per dormo, kaj, kulpiginte lin, ke li ne veran vorton diras, lin forlasas.

MAKDUFO:

Mi ja kredas, ke drinkado trompis vin per dormo kaj faris vin mensogulo hieraŭ nokte.

PORDISTO:

Tion ĝi faris, sinjoro; sed mi punrekompencis ĝin pro ĝia perfido, kaj estante, mi kredas, pli forta ol ĝi, mi sukcesis ĝin terenĵeti.

MAKDUFO:

Ĉu via mastro nun leviĝas?

Venas Makbeto.

Frapado nia vekis lin; rigardu.

LENOKSO:

Al via Moŝto bonan tagon.

MAKBETO:

Ankaŭ

Al ambaŭ bonan tagon.

MAKDUFO:

Ĉu la reĝo

Leviĝas, nobla grafo?

MAKBETO:

Ne ankoraŭ.

MAKDUFO:

Li min ordonis frue lin viziti:

Sed mi la horon preskaŭ preterlasis.

MAKBETO:

Mi vin al li konduku.

MAKDUFO:

Tio ĉi,

Mi scias, al vi estas plezuriga.

MAKBETO:

Laboro, kiu plaĉas, portas ĝojon.

Jen lia ĉambro.

MAKDUFO:

Mi kuraĝas frapi,

Ĉar mia servo ĝin al mi permesas.

LENOKSO:

Ĉu ne la reĝo iros for hodiaŭ?

MAKBETO:

Sendube: tia estas lia volo.

LENOKSO:

Ventegoj reĝis lastan nokton; kie

Ni loĝis kamenkapoj forbloviĝis,

Kaj tra l' aer' aŭdiĝis plendoj, strangaj

Ekkrioj de mortantoj, antaŭdiroj

Pri ekrompiĝoj de interrilatoj

Intimaj familiaj, ŝtatmalsanoj

Konvenaj al la dolorigaj tempoj

De la jarcent'; la mallumama birdo

La tutan nokton bruis: kelkaj diras,

Ke la terglobo, kvazaŭ februmanta,

Ektremis.

MAKBETO:

Estis nokto malkvieta.

LENOKSO:

Junulo mi antaŭe ne memoras

Similan nokton.

Revenas Makdufo.

MAKDUFO:

Abomenaĵ' terura, de la koro

Ne imagebla, nek de l' lang' direbla!

MAKBETO kaj LENOKSO:

Kio okazis?

MAKDUFO:

Rigardu la ĉefverkon de detruo,

Mortigo malpiega jen perforte

Enmarŝis la sanktejon de l' Sinjoro,

Kaj ŝtelis la trezoron plej altprezan,

La vivon mem.

MAKBETO:

Ĉu vi «la vivon» diris?

LENOKSO:

Vi volas diri lian reĝan Moŝton!

MAKDUFO:

Enpaŝu en la ĉambron por blindigi

Okulojn viajn per la vid' de nova

Gorgono: ne demandu la klarigon;

Vidinte vi ĝin scios.

Makbeto kaj Lenokso foriras.

Ho vekiĝu!

Alarme sonorigu. Perfideco!

Mortigo! Bankvo, Donalben', Malkomo,

Vekiĝu, dormon tiun ĉi plummolan,

La nuran figuraĵon de la morto,

Forĵetu, kaj rigardu morton mem.

Jen kio vin terure frapos, kiel

La veno de la tag' de l' lasta juĝo!

Malkomo, Bankvo, kvazaŭ el la tomboj,

Leviĝu, kiel senkorpuloj, por

Vin konformigi al la teruraĵo!

Ho, sonorigu.

Oni sonorigas.

Venas Ŝia Grafina Moŝto Makbeto.

ŜIA GRAFINA MOŜTO:

Kia do okazo

Pravigas tian bruan trumpetadon,

Vekintan gedormantojn tie ĉi?

Parolu!

MAKDUFO:

Ho afabla sinjorino,

Ne dece estas, ke orelo via

Ricevu tion, kion mi parolus.

Novaĵo tia en la ripetado

Mortigus aŭdantinon.

Venas Bankvo.

Bankvo, Bankvo!

Mortiĝis nia reĝa mastro.

ŜIA GRAFINA MOŜTO:

Ho!

Ho ve! ĉi tie?

BANKVO:

Kia kruelaĵo!

Ho kara Dufo, kontraŭdiru vin,

Dirante «mi eraris».

Revenas Makbeto kaj Lenokso.

MAKBETO:

Se mi nur antaŭ unu horo estus

Mortinta, mi min kredus tre feliĉa,

Ĉar de la nuna tempo ŝajnas, ke

Nenio seriozan elrigardon

Prezentas en la ordo de naturo:

En homa vivo ĉio bagatelojn

Posedas: velkis gloro kaj beleco:

La veran vinon de la vivo oni

Elflui lasis, kaj sub la arkaĵo

Ĉiela restas nur sennutra feĉo.

Venas Malkomo kaj Donalbeno.

DONALBENO:

Kio malĝusta estas?

MAKBETO:

Vi ne scias!

La font', la kapo, la fontano mem

De via sang' ŝtopiĝis.

MAKDUFO:

Via patro

Mortiĝis.

MALKOMO:

Ho, de kiu?

LENOKSO:

Ŝajne liaj

Ĉambrogardistoj lin mortigis, kies

Vizaĝoj, manoj, estis sangŝmiritaj,

Kun la ponardoj, kiujn neviŝitajn

Ni trovis sur la kapkusenoj: ili

Malfermis la okulojn mirigite;

Nenies vivon ili sciis gardi.

MAKBETO:

Eĉ nun mi pentas malsaĝecon mian,

Ponardiginte la servistojn.

MAKDUFO:

Kial

Vi tion faris?

MAKBETO:

Kiu povas esti

Mirplena, saĝa, kolerega, kaj

Samfoje sintenema? ne, neniu:

La amo, kiu furioze brulis

En mia brust', rapide preterpasis

Prudenton, haltigilon de l' animo.

Jen li – Dunkano – kuŝis, lia haŭto

Arĝentkolora per la ora sango

Strekita, kaj la tranĉoj elrigardon

De buŝoj havis, pretaj je l' eniro

De la ruino: jen la mortigistoj,

Kolorigitaj laŭ metio sia,

Ĉiu ponardo ĝis tenil' kovrita

Per sango: kiu povus sin deteni,

Havante koron de la am' kapablan,

Kaj la kuraĝon, kiu tiun amon

Vidigi povas per agado sia?

ŜIA GRAFINA MOŜTO:

Ho, helpon! helpon!

MAKDUFO:

Helpu la grafinon.

MALKOMO, en la orelon al Donalbeno:

Ĉu ni permesos per silento nia,

Ke la plimulto kredu, ke ni mem

Akceptas la rezonojn de Makbeto?

DONALBENO, en la orelon al Malkomo:

Sed ĉu ni tie ĉi parolos, kie

La sorto, kvazaŭ el kaŝej', elsaltos,

Kaj nin ekkaptos? For; ne estas tempo

Indulgi niajn larmojn.

MALKOMO, en la orelon al Donalbeno:

Larmojn, kiuj

Eĉ nun apenaŭ povas sin deteni

Pro nia kordoloro.

BANKVO:

La grafinon

Tuj helpu. (Oni forportas Ŝian Moŝton.)

Kaj, post kiam ni nin estos

Vestintaj kontraŭ la malvarmo vintra,

Kunvenu, kaj ĉi tiun monstran faron

Esploru per persista ekzameno.

Ni tremas inter timoj kaj suspektoj:

Sub la protekto Dia jen mi staras,

Kontraŭstaronte la malicintrigojn

De perfiduloj.

MAKDUFO:

Ankaŭ mi.

ĈIUJ:

Kaj ĉiuj.

MAKBETO:

Ni do surmetu viran pretigecon,

Kaj poste ĉiuj rekunvenu.

ĈIUJ:

Bone.

Ĉiuj foriras escepte Malkomo kaj Donalbeno.

MALKOMO:

Kion vi faros? Ne kun ili iru:

Ŝajnigi kordoloron ne sentatan

Facile estas al la intriganto.

Foriros mi Anglujon.

DONALBENO:

Mi Irlandon.

Aparte ni pli sendanĝere agos:

Ĉie tie ĉiuj estas perfiduloj.

Ju pli intima nia parenceco,

Al la mortinta reĝo, des pli ili

Al ni sentigos sian kruelecon.

MALKOMO:

Ĉi tiu sag' mortiga, ĵus pafita,

Ankoraŭ ne atingis sian celon,

Kaj ni, la trafon por eviti, sekvos

La vojon plej senriskan. Al ĉevaloj:

Ni senceremonie, forpermeson

Ne demandante, iru: ĉiu devas

Repagi tion, kion li ricevas.

Ili foriras.

---

SCENO KVARA

Sama loko. Ekstere de la kastelo de Makbeto.

Venas ROSSO kaj MALJUNULO.

MALJUNULO:

Dum sepdek jaroj, kiujn mi memoras,

Teruraj horoj pasis, kaj strangaĵoj

Okazis, sed lastnoktaj mirindaĵoj

Antaŭajn malgrandigis.

ROSSO:

Bona patro,

Vi vidas, ke la tuta ĉielaro

Minacas, ofendite de la homoj,

Al la scenejo de la sangverŝado.

Laŭ la horloĝ' tagiĝas, sed sufokas

Malluma nokt' la revenantan sunon.

Ĉu nokto kunaliĝis kun la krimo,

Aŭ tago pri ĝi hontas, ke la tero,

Kvazaŭ malviva, tute profundiĝis

En la mallumo, kiam viva lumo

Ĝin volas kisi?

MALJUNULO:

Estas nenature,

Simile al la faritaĵo. Marde,

Jen falko, per flugiloj etenditaj

Naĝante malhumile en aero,

De nura nizo estis atakita,

Kaj mortigita.

ROSSO:

Ankaŭ la ĉevaloj

De l' reĝo (ne ekzistas pli perfektaj,

Rapidaj, belaj) – tio estas stranga

Sed tute certa – pro sovaĝiĝeco

Barilojn derompinte forgalopis,

Malobeemaj, kvazaŭ batalontaj

Al la homaro.

MALJUNULO:

Jes, kaj oni diras

Ke ili manĝis unuj la aliajn.

ROSSO:

En vero, kun la senmezura miro

De mi la rigardinto. Jen alvenas

Venas Makdufo.

Makdufo. Kiel kuras la aferoj,

Amiko bona?

MAKDUFO:

Ĉu vi ne komprenas?

ROSSO:

Sed kies estas tiu sanga faro?

MAKDUFO:

De tiuj, kiujn ĵus Makbet' mortigis.

ROSSO:

Ho ve! sed kion ili fine celis?

MAKDUFO:

Allogis ilin ia rekompenco.

La filoj de la reĝo, Donalbeno

Kaj lia frat' Malkomo sin forŝtelis,

Kaj malaperis, – kio suspektigas

Al ili.

ROSSO:

Tio ankaŭ estas kontraŭ

La voĉo de natur', Ho malŝparema

Gloramo, kiu volis eĉ engluti

De via propra viv' la fonton! Do

Makbet' fariĝos la regnestro?

MAKDUFO:

Certe

Li estas jam nomita, kaj irinta

Al Skono por ricevi la honoron

De reĝarajto.

ROSSO:

Kie de Dunkano

La korpo estas?

MAKDUFO:

Oni portis ĝin

Al Kolmakilo, la enterigejo

Plej sankta, kie liaj antaŭuloj

Ripozas pace.

ROSSO:

Ĉu vi Skonon iros?

MAKDUFO:

Ne, kuzo, Fifon.

ROSSO:

Tien ankaŭ mi.

MAKDUFO:

Nu, oni faru ĉion bone, Dio

Protektu, kiel dum antaŭaj tempoj.

ROSSO:

Adiaŭ, patro.

MALJUNULO:

Vin benu Dio kaj la bonfarontojn

Al mia lando, de homar' zorgantojn.

Ili foriras.