(Spaca ĝarden-salono en la domo de konsulo Bernick. Maldekstre en la antaŭo pordo kondukas al la ĉambro de la konsulo; pli malantaŭe en la sama muro estas simila pordo. Meze sur la kontraŭa pordo estas pli granda enir-pordo. La fona muro estas preskaŭ tute el spegula vitro kun malferma pordo al larĝa ĝarden-ŝtuparo, super kiu estas etendita sunŝirmilan velon. Sube de la ŝtuparo vidiĝas parto de la ĝardeno, enkadrigita de krado kun mallarĝa enir-pordego. Ekstere kaj laŭ la krado laŭas strato, kies kontraŭa flanko havas malgrandajn hele-koloritajn lignajn domojn. Estas somero kaj varma sunbrilo. Kelkaj homoj foje preterpasas en la strato; oni haltas kaj interparolas; fariĝas komerco en vendejo situanta ĉe la angulo k.t.p.)

(Ene en la ĝardena salono sidas ĉirkaŭ tablo aro da sinjorinoj. Meze antaŭ la tablo sidas sinjorino Bernick. Ĉe ŝia maldekstra flanko sidas sinjorino Holt kun filino, kaj laŭvice sinjorino Rummel kaj fraŭlino Rummel. Dekstre de sinjorino Bernick sidas sinjorino Lynge, fraŭlino Bernick kaj Dina Dorf. Ĉiuj sinjorinoj estas okupataj pri manlaboro. Sur la tablo kuŝas grandaj amasoj da duone pretigitaj kaj prettonditaj linaĵoj kaj aliaj vestaĵoj. Pli fone, ĉe malgranda tablo sur kiu staras du florpotoj kaj glaso da suker-akvo, sidas adjunkto Rørlund legante el libro ore randita, tamen tiel ke nur opaj vortoj aŭdiĝas de la publiko. Ekstere en la ĝardeno kuras Olaf Bernick ĉirkaŭe pafante al celo per arko.)

(Post momento venas ŝipkonstruisto Aŭne kviete enen tra la pordo dekstre. Okazas ioma interrompiĝo de la legado; sinjorino Bernick kapsignas al li kaj montras al la pordo maldekstre. Aŭne trankvile iras tien kaj frapas kelkajn fojojn sur la pordon de la konsulo kviete kaj kun interspacoj. Plenrajtigito Krap, kun ĉapelo en la mano kaj paperoj sub la brako venas el tiu ĉambro.)

PLENRAJTIGITO KRAP:

Ĉu estas vi, kiu frapas?

ŜIPKONSTRUISTO AŬNE:

La konsulo serĉas min.

PLENRAJTIGITO KRAP:

Li faris; sed ne povas akcepti Vin; li transdonis al mi – –

ŜIPKONSTRUISTO AŬNE:

Al Vi? Mi preferus – –

PLENRAJTIGITO KRAP:

– – transdonis al mi diri, ke Vi devas ĉesi pri tiuj sabat-tagaj prelegoj por la laboristoj.

ŜIPKONSTRUISTO AŬNE:

Ĉu? Mi pensis ke mi povus uzi mian libertempon – –

PLENRAJTIGITO KRAP:

Vi ne devas uzi Vian libertempon por fari la laboristojn sentaŭgaj en la labortempo. Lastan sabaton Vi parolis pri la damaĝo, kiun la laboristoj ricevus de niaj novaj maŝinoj kaj de la nova labormetodo en la ŝipfarejo. Kial Vi tion faras?

ŜIPKONSTRUISTO AŬNE:

Tion mi faras por subteni la socion.

PLENRAJTIGITO KRAP:

Strange! La konsulo diras, ke tio estas soci-disrompo.

ŜIPKONSTRUISTO AŬNE:

Mia socio ne estas tiu de la konsulo, sinjoro plenrajtigito! Kiel estro de la laborista asocio mi devas – –

PLENRAJTIGITO KRAP:

Vi unue kaj ĉefe estas laborestro de la ŝipfarejo de konsulo Bernick. Vi unue kaj ĉefe faru Vian devon al la socio, kiu nomiĝas la firmao de konsulo Bernick; ĉar estas de tiu ke ni ĉiuj vivas. – Jes, nun Vi scias kion la konsulo dirus al Vi.

ŜIPKONSTRUISTO AŬNE:

La konsulo ne estus tion tiel dirinta, sinjoro plenrajtigito! Sed mi ja komprenas kiun mi povas danki por tio ĉi. Estas la damnita usona averiulo. Tiuj homoj volas progresigi la laboron, kiel ili kutimiĝis tie transe, kaj tio –

PLENRAJTIGITO KRAP:

Nu ja, nu ja; mi ne povas lasi min tiriĝi enen en detalojn. Nun Vi konas la opinion de la konsulo; jen sufiĉe! Bonvolu returni al la farejo; certe bezoniĝas; mi baldaŭ mem venos. – Pardonu sinjorinoj!

(Li salutas kaj eliras tra la ĝardeno kaj malsupren laŭ la strato. Ŝipkonstruisto Aŭne eliras silente dekstre. La adjunkto, kiu dum la pasinta mallaŭta interparolo daŭrigis la legadon, baldaŭ poste finlegis la libron, kaj batfermas ĝin.)

ADJUNKTO RØRLUND:

Jen, miaj karaj aŭskultantinoj, pri tio finite.

SINJORINO RUMMEL:

Oh, kia instruplena rakonto!

SINJORINO HOLT:

Kaj kun bona moralo!

SINJORINO BERNICK:

Tia libro vere donas multon pripensindan.

ADJUNKTO RØRLUND:

Ho jes; ĝi estas bonfara kontraŭeco al tio, kion ni bedaŭrinde ĉiutage povas vidi, kaj en gazetoj kaj en periodaĵoj. Ĉi tiu ŝminkita eksteraĵo, kiun la grandaj socioj vidigas, – kion ĝi vere kaŝas? Vantecon kaj putrecon, se mi povas min tiel esprimi. Neniu morala fundamento sub la piedoj. Per unu vorto, – ili estas kalkumitaj tombejoj, tiuj grandaj socioj nuntempe.

SINJORINO HOLT:

Jes tutcerte.

SINJORINO RUMMEL:

Ni ja nur bezonas rigardi al la usona ŝipanaro, kiu nun troviĝas ĉi tie.

ADJUNKTO RØRLUND:

Nu, pri tia kanajlaro el la homaro mi ne degnas paroli. Sed eĉ en la plej altaj tavoloj, kiel statas tie? Dubo kaj fermanta maltrankvilo en ĉiuj lokoj; malpaco en la animoj kaj necerteco en ĉiuj rilatoj. Kiel ja estas subfosita la familia vivo tie? Kiel ja esprimas sin aŭdacaj deziroj renversi eĉ la plej gravajn verojn?

DINA:

(sen suprenrigardi) Tamen ĉu ne ankaŭ multaj grandaj faroj okazas?

ADJUNKTO RØRLUND:

Grandaj faroj –? Mi ne komprenas –

SINJORINO HOLT:

(surprizita) Sed, Dio, Dina –!

SINJORINO RUMMEL:

(sammomente) Tamen, Dina, kiel Vi do povas –?

ADJUNKTO RØRLUND:

Mi opinias ke ne estus sane se tiaj faroj trovis enlason ĉe ni. Ne, ni ĉi-hejme devas danki al Dio, ke statas ĉe ni kiel estas. Certe kreskas fiherboj inter la tritiko ankaŭ ĉi tie, bedaŭrinde; sed ĝin ni sincere klopodas sarki plej eble bone. Gravas ke ni tenu la socion pura, miaj sinjorinoj, – teni ekstere ĉion tion neprovitan, kiun senpacienca tempo volas trudi al ni.

SINJORINO HOLT:

Kaj el tio bedaŭrinde troviĝas pli ol sufiĉe.

SINJORINO RUMMEL:

Jes, pasintan jaron pendis de hareto, ke ni ricevus fervojon al la urbo.

SINJORINO BERNICK:

Nu, tion ja Karsten sukcesis malhelpi.

ADJUNKTO RØRLUND:

La providenco, sinjorino Bernick. Vi povas esti certa, ke Via edzo estis ilo en la mano de iu pli alta, kiam li rifuzis okupiĝi pri tiu kaprico.

SINJORINO BERNICK:

Kaj tamen li spertis sufiĉe da malico el la gazetoj. Sed ni tute forgesas danki Vin, sinjoro adjunkto. Vere estas tre afable de Vi, ke Vi oferas tiom da tempo por ni.

ADJUNKTO RØRLUND:

Ho nu, nun dum la lerneja ferio –

SINJORINO BERNICK:

Ja, ja, tamen estas ja ofero, sinjoro adjunkto.

ADJUNKTO RØRLUND:

(lokigas sian seĝon pli proksimen.) Ne parolu pri tio, kara sinjorino. Ĉu Vi mem ne faras oferon por la bona afero? Kaj ĉu Vi ĝin ne donas ĝoje? Tiuj morale koruptitaj, por kies plibonigo Vi laboras, estas rigardendaj kiel vunditaj soldatoj sur batalkampo; Vi, karaj sinjorinoj estas la diakoninoj, la kompatemaj fratinoj, kiuj ŝirkolektas ĉarpion por tiuj malfeliĉaj vunditoj, metas la bandaĝon milde sur la vundon, kuracas kaj sanigas ilin –

SINJORINO BERNICK:

Certe estas granda donaco de graco vidi ĉion en tia bela lumo.

ADJUNKTO RØRLUND:

Multo estas denaska tiurilate; sed multo eblas esti akirata. Gravas vidi la aferojn en la lumo de sincera vivotasko. Jes, kion nun Vi diras, fraŭlino Bernick? Ĉu Vi ne trovis kvazaŭ pli sekuran fundamenton kiam Vi oferis vin al la tasko instrui?

FRAŬLINO BERNICK:

Aĥ, mi ne scias kion respondi. Ofte kiam mi iras tie en la lerneja ĉambro, mi deziras esti ege fore sur la sovaĝa maro.

ADJUNKTO RØRLUND:

Nu aŭdu, estas la malkvieto, kara fraŭlino. Sed kontraŭ tiaj maltrankvilaj gastoj oni devas fermi la pordon. La sovaĝa maro, – tion Vi kompreneble ne pensas litere; Vi pensas pri la granda ondanta homa socio, kie multaj submergiĝas. Kaj ĉu Vi vere tiom alte taksas la vivon, kiun Vi aŭdas zumi kaj brui ekstere? Rigardu nur la straton. Tie la homoj iras en la sunbrulo, ŝvitantaj kaj baraktantaj kun siaj etaj aferoj. Por ni vere estas pli kontentige sidi malvarmete ĉi tie interne turnante la dorson al tiu flanko, de kie venas la perturbo.

FRAŬLINO BERNICK:

Jes, Dio, vi ja eble tute pravas –

ADJUNKTO RØRLUND:

Kaj en domo kia tiu ĉi, – en bona kaj pura hejmo, kie la familia vivo montras sin en la plej bela aspekto, – kie paco kaj konkordo regas – – (al sinjorino Bernick) Al kio Vi aŭskultas, sinjorino?

SINJORINO BERNICK:

(turnita al la plej antaŭa pordo maldekstre) Kiel laŭtvoĉaj ili fariĝas tie interne.

ADJUNKTO RØRLUND:

Ĉu io aparte okazas?

SINJORINO BERNICK:

Mi ne scias. Mi aŭdas ke estas iuj ene ĉe mia edzo.

(Hilmar Tønnesen, kun cigaro en la buŝo, envenas tra la pordo dekstre, sed haltas je la vido de tiom da sinjorinoj.)

HILMAR TØNNESEN:

Ho, pardonu – (volas retiri sin)

SINJORINO BERNICK:

Ne, Hilmar, proksimu do; vi ne ĝenas. Ĉu vi ion volas?

HILMAR TØNNESEN:

Ne, mi nur volis enrigardi. Saluton, sinjorinoj. (al sinjorino Bernick) Nu, kio do fariĝos?

SINJORINO BERNICK:

Pri kio?

HILMAR TØNNESEN:

Bernick estas ja kunvokinta kunvenon.

SINJORINO BERNICK:

Ĉu? Pri kio do?

HILMAR TØNNESEN:

Ho, estas ja denove tiu fervoj-sensencaĵo.

SINJORINO RUMMEL:

Ne, ĉu eblas?

SINJORINO BERNICK:

Bedaŭrinda Karsten, ĉu li havu eĉ pliajn malagrablaĵojn –

ADJUNKTO RØRLUND:

Sed kiel ni komprenu tion ĉi, sinjoro Tønnesen? Konsulo Bernick jam lastan jaron konigis, ke li ne volas havi iun fervojon.

HILMAR TØNNESEN:

Jes, tion ankaŭ mi opinias; sed mi renkontis plenrajtigiton Krap, kaj li rakontis, ke la fervoja afero denove traktiĝos, kaj ke Bernick havas kunvenon kun tri el la monhavantoj en la urbo.

SINJORINO RUMMEL:

Jes, ĉu ne estas kiel ŝajnis al mi, ke mi aŭdis la voĉon de Rummel.

HILMAR TØNNESEN:

Jes, kompreneble Rummel kunestas, kaj ankaŭ komercisto Sandstad el la deklivo kaj Mikkel Vigeland, – “Mikelo Sanktulo”, kiel oni nomas lin.

ADJUNKTO RØRLUND:

Hm –

HILMAR TØNNESEN:

Pardonu, sinjoro adjunkto.

SINJORINO BERNICK:

Kaj nun estis ja tie ĉi tiel bone kaj trankvile.

HILMAR TØNNESEN:

Nu ja, miaparte mi ne bedaŭrus, ke ili komencus denove kvereli. Estus ja ioma amuzado.

ADJUNKTO RØRLUND:

Nu, tiajn amuzadojn mi pensas, ke oni povas senesti.

HILMAR TØNNESEN:

Tio estas laŭ natura emo. Certaj naturoj bezonas foje ŝirantaj bataloj. Sed de tio la etburĝa vivo ne havas multe oferenda, kaj ne estas por ĉiu donita – (foliumas la libron de la adjunkto) “La virino kiel la servantino de la socio”. Kia sensencaĵo estas tio?

SINJORINO BERNICK:

Dio, Hilmar, tion vi ne diru. Vi sendube ne legis tiun libron.

HILMAR TØNNESEN:

Ne kaj mi ne intencas legi ĝin.

SINJORINO BERNICK:

Vi verŝajne ne bone fartas hodiaŭ.

HILMAR TØNNESEN:

Ne, mi ne fartas.

SINJORINO BERNICK:

Ĉu vi eble ne bone dormis ĉi-nokte?

HILMAR TØNNESEN:

Ne, mi dormis vere malbone. Mi faris promenadon hieraŭ vespere pro mia malsano. Poste mi paŝadis al la klubo kaj legis vojaĝpriskribon pri la norda poluso. Estas io hardanta en tio sekvi la homojn en ilia lukto kontraŭ la elementoj.

SINJORINO RUMMEL:

Sed tio ne bone efikis al Vi, sinjoro Tønnesen.

HILMAR TØNNESEN:

Ne; ĝi malbone efikis; la tutan nokton mi turnadis duondorme sonĝante, ke min persekutis abomena rosmaro.

OLAF:

(kiu envenis supre sur la ĝardena ŝtuparo) Ĉu persekutis vin rosmaro, onklo?

HILMAR TØNNESEN:

Mi tion sonĝis, vi stultulo! Sed ĉu vi daŭre ĉirkaŭiras ludante per tiu ridinda arko? Kial vi ne havigis al vi veran pafilon?

OLAF:

Jes, mi volus, sed –

HILMAR TØNNESEN:

Ĉar vera pafilo, tiu do havas iun sencon; ĉiam estas io nervostreĉa kiam oni estas pafonta.

OLAF:

Kaj tiam mi povus pafi ursojn, onklo. Sed patro ne permesos al mi.

SINJORINO BERNICK:

Vi ne devas meti tiaĵojn en lian kapon, Hilmar.

HILMAR TØNNESEN:

Hm, – tiela parencaro edukiĝas hodiaŭ! Oni parolas pri sporto kaj sporto, – Ho Dio, – sed ĉio estas nur ludo; neniam serioza urĝo al tio hardanta, kio troviĝas en kuraĝa renkonto okulon al okulo antaŭ la danĝero. Ne staru celante al mi per la arko, vi stultulo; vi povus malpreni.

OLAF:

Ne, onklo, ĝi ne havas sagon.

HILMAR TØNNESEN:

Vi ne povas scii; ĝi tamen povas havi sagon. Forprenu ĝin, mi diras! – Kial pro diablo vi neniam vojaĝis transen al Ameriko en iu el la ŝipoj de via patro? Tie vi povus vidi ĉason al bizonoj aŭ lukto kontraŭ la ruĝuloj.

SINJORINO BERNICK:

Tamen Hilmar do –

OLAF:

Tion mi volonte farus, onklo; kaj eble mi renkontus onklon Johan kaj onklinon Lona.

HILMAR TØNNESEN:

Hm –; sensencaĵo.

SINJORINO BERNICK:

Nun vi povas reen iri en la ĝardenon, Olaf.

OLAF:

Panjo, ĉu mi ankaŭ povos eliri sur la straton?

SINJORINO BERNICK:

Jes; sed ne tro foren.

(Olaf kuras elen tra la kradpordo.)

ADJUNKTO RØRLUND:

Vi ne devus meti tiajn kapricojn en la kapon de la infano, sinjoro Tønnesen.

HILMAR TØNNESEN:

Ne, kompreneble, li devas iri ĉi tie kaj fariĝi fornosidulo, kiel tiom da aliuloj.

ADJUNKTO RØRLUND:

Sed kial Vi mem ne transvojaĝos?

HILMAR TØNNESEN:

Mi? Kun mia malsano? Nu, tio kompreniĝas; ĝin oni ne multe konsideras en la urbo. Sed tamen, – oni havas ja certajn devojn al la socio al kiu oni apartenas. Devas almenaŭ esti iuj kiuj tenas la standardon alte. Uŝ, nun li denove krias!

LA SINJORINOJ:

Kiu krias?

HILMAR TØNNESEN:

Nu ja, mi ne scias. Ili estas iom laŭtvoĉaj tie interne, kaj tio igas min nervoza.

SINJORINO RUMMEL:

Certe estas mia edzo, sinjoro Tønnesen. Sed mi diru al Vi, li tiom kutimiĝis paroli en grandaj kunvenoj –

ADJUNKTO RØRLUND:

Ankaŭ la aliaj ne estas mallaŭtaj, ŝajnas al mi.

HILMAR TØNNESEN:

Ne, Dio gardu, kiam temas pri defendo de la monujo, jen –; ĉio ja rezultas en kalkulo de bagatelaĵoj ĉi tie. Uŝ!

SINJORINO BERNICK:

Estas almenaŭ pli bone ol pasinte, kiam ĉio foruziĝis en amuzadoj.

SINJORINO LYNGE:

Ĉu vere estis tiel malbone pasinte?

SINJORINO RUMMEL:

Jes, Vi kredu, sinjorino Lynge. Nomu Vin feliĉa, ke Vi tiam ne loĝis ĉi tie.

SINJORINO HOLT:

Jes, vere okazis ŝanĝoj! Ho, kiam mi pensas pri miaj knabinaj tagoj –

SINJORINO RUMMEL:

Ho pensu nur antaŭ dekkvar – dekkvin jaroj. Dio gardu nin kia vivo estis ĉi tie! Tiam ekzistis kaj la pilk-klubo kaj la muzik-asocio –

FRAŬLINO BERNICK:

Kaj la drama-asocio. Ĝin mi bone memoras.

SINJORINO RUMMEL:

Jes, estas tie ke via teatraĵo prezentiĝis, sinjoro Tønnesen.

HILMAR TØNNESEN:

(iras al la fono) Nu, kio, kio –!

ADJUNKTO RØRLUND:

Teatraĵo de studento Tønnesen?

SINJORINO RUMMEL:

Jes, estis longe antaŭ ol Vi venis ĉi tien, sinjoro adjunkto. Cetere ĝi prezentiĝis nur unu fojon.

SINJORINO LYNGE:

Ĉu ne estis en tiu teatraĵo, ke Vi aktoris kiel amorantino, laŭ kio Vi diris, sinjorino Rummel?

SINJORINO RUMMEL:

(ekrigardas post la adjunkto) Mi? Tion mi vere ne memoras, sinjorino Lynge. Sed mi bone memoras la bruantaj sociaj aranĝoj en la familioj.

SINJORINO HOLT:

Jes, mi eĉ scias pri la domoj, kie ili prezentis du grandajn tagmanĝojn semajne.

SINJORINO LYNGE:

Kaj ankaŭ venis ĉi tien vojaĝanta aktor-grupo laŭdire.

SINJORINO RUMMEL:

Jes, tio estis ja la plej malbona –!

SINJORINO HOLT:

(maltrankvila) Hm, hm –

SINJORINO RUMMEL:

Nu, aktoroj? Ne, tion mi tute ne memoras.

SINJORINO LYNGE:

Jes, tiuj homoj laŭdire faris tiom da petolaĵoj. Kiel efektive statas pri tiuj historioj?

SINJORINO RUMMEL:

Ho, vere estas nenio, sinjorino Lynge.

SINJORINO HOLT:

Kara Dina, donu al mi tiun linaĵon.

SINJORINO BERNICK:

(samtempe) Kara Dina, eliru kaj petu al Katrine enporti la kafon.

FRAŬLINO BERNICK:

Mi iru kun vi, Dina.

(Dina kaj fraŭlino Bernick eliras tra la plej supera pordo maldekstre.)

SINJORINO BERNICK:

(ekstaras) Kaj nun vi pardonu al mi momenton, miaj sinjorinoj; mi pensas, ke ni trinku kafon tie ekstere.

(Ŝi eliras sur la ĝardenan ŝtuparon kaj pretigas tablon; la adjunkto staras ĉe la pordo kaj parolas kun ŝi. Hilmar Tønnesen sidas tie ekstere fumante.)

SINJORINO RUMMEL:

(mallaŭte) Dio, sinjorino Lynge, kiel Vi timigis min!

SINJORINO LYNGE:

Mi?

SINJORINO HOLT:

Jes, sed estis ja Vi mem kiu komencis, sinjorino Rummel.

SINJORINO RUMMEL:

Mi? Ne, kiel Vi povas tion diri, sinjorino Holt? Venis eĉ ne vivanta vorto el mia buŝo.

SINJORINO LYNGE:

Sed kio do estas?

SINJORINO RUMMEL:

Kiel povis Vi komenci paroli –! Pensu, – ĉu Vi ne vidis, ke Dina ĉeestas?

SINJORINO LYNGE:

Dina? Sed Dio gardu, ĉu estas io pri –?

SINJORINO HOLT:

Kaj eĉ ĝuste en tiu ĉi domo! Ĉu Vi do ne scias, ke estis la frato de sinjorino Bernick –?

SINJORINO LYNGE:

Ĉu li? Mi ja scias nenion; mi estas ja tute nova –

SINJORINO RUMMEL:

Ĉu Vi do ne aŭdis ke –? Hm – (al la filino) Iru en la ĝardenon, vi Hilda.

SINJORINO HOLT:

Kaj ankaŭ vi, Netta. Kaj estu ĝentilaj al la bedaŭrinda Dina, kiam ŝi revenas.

(Fraŭlino Rummel kaj fraŭlino Holt eliras en la ĝardenon.)

SINJORINO LYNGE:

Nu, kio do estis pri la frato de sinjorino Bernick?

SINJORINO RUMMEL:

Ĉu Vi ne scias ke li estis tiu en la terura afero?

SINJORINO LYNGE:

Ĉu studento Tønnesen estis en terura afero?

SINJORINO RUMMEL:

Ne, je Dio, la studento estas ja ŝia kuzo, sinjorino Lynge. Mi parolas pri la frato –

SINJORINO HOLT:

– la perditulo Tønnesen –

SINJORINO RUMMEL:

Johan li nomiĝis. Li fuĝis al Ameriko.

SINJORINO HOLT:

Devis fuĝi, pripensu.

SINJORINO LYNGE:

Kaj li do estis en terura afero?

SINJORINO RUMMEL:

Jes, estis io tia –; kiel mi do nomu ĝin? Estis io pri la patrino de Dina. Ho, mi memoras kvazaŭ tio estus hodiaŭ. Johan Tønnesen tiam estis en la oficejo de maljuna sinjorino Bernick; Karsten Bernick ĵus estis veninta de Parizo, – ankoraŭ ne estis fianĉiĝinta –

SINJORINO LYNGE:

Nu, sed tiu terura historio?

SINJORINO RUMMEL:

Jes, vidu, – tiun vintron la aktora trupo de Møller ĉeestis en la urbo –

SINJORINO HOLT:

– kaj en tiu trupo estis la aktoro Dorf kaj lia edzino. Ĉiuj junaj homoj profunde ĉarmiĝis de ŝi.

SINJORINO RUMMEL:

Jes, Dio scias kiel ili povis trovi, ke ŝi estas bela. Sed jen la aktoro Dorf revenis hejmen malfrue iun vesperon –

SINJORINO HOLT:

– tute neatendite –

SINJORINO RUMMEL:

– Kaj li trovas –; ne; tio vere ne estas rakontinda.

SINJORINO HOLT:

Ne, sinjorino Rummel, li trovis nenion, ĉar la pordo estis ŝlosita interne.

SINJORINO RUMMEL:

Jes, estas ja tio kion mi diras; li trovis la pordon ŝlosita. Kaj pensu, sinjorino, tiu, kiu estis interne, devas salti tra la fenestro.

SINJORINO HOLT:

Tute supre de mansardo!

SINJORINO LYNGE:

Kaj tiu estis la frato de sinjorino Bernick?

SINJORINO RUMMEL:

Jes, efektive estis.

SINJORINO LYNGE:

Kaj post tio li fuĝis al Ameriko?

SINJORINO HOLT:

Jes, li ja devis fuĝi, komprenu.

SINJORINO RUMMEL:

Ĉar poste malkovriĝis io preskaŭ same malbona; imagu, li estis atencinta la kason –

SINJORINO HOLT:

Sed tion oni ne certe scias, sinjorino Rummel; eble estis nur onidiroj.

SINJORINO RUMMEL:

Sed nun aŭdu do –! Ĉu tio ne estis konata en la tuta urbo? Ĉu maljuna sinjorino Bernick ne preskaŭ bankrotis pro tiu afero? Tion mi ja aŭdis de Rummel mem. Sed Dio gardu mian buŝon.

SINJORINO HOLT:

Nu, al sinjorino Dorf la mono almenaŭ ne iris, ĉar ŝi –

SINJORINO RUMMEL:

Ja, Dorf forvojaĝis de edzino kaj de infanoj. Sed la sinjorino tamen estis tiel aŭdaca resti ĉi tie tutan jaron. Montri sin en la teatro ŝi ne plu kuraĝis; sed ŝi vivtenis sin lavante kaj kudrante por homoj –

SINJORINO HOLT:

Kaj ŝi provis komenci danc-lernejon.

SINJORINO RUMMEL:

Tio kompreneble ne sukcesis. Kiuj gepatroj volus konfidi siajn infanojn al iu tia? Sed ne daŭris longe pri ŝi; la bela sinjorino ne estis kutimita al laboro; kaptiĝis ŝia brusto, kaj ŝi mortis.

SINJORINO LYNGE:

Hu, estas vere teruraj historioj!

SINJORINO RUMMEL:

Jes, kredu, estis severe elteni por la familio Bernick. Estas la malluma makulo en la suno de ilia feliĉo, kiel Rummel iam esprimis sin. Tial neniam parolu pri tiuj aferoj ĉi tie en la domo, sinjorino Lynge.

SINJORINO HOLT:

Kaj pro Dio ankaŭ ne pri la duonfratino!

SINJORINO LYNGE:

Jes, sinjorino Bernick havas ja ankaŭ duonfratinon?

SINJORINO RUMMEL:

Havis – feliĉe; ĉar nun la parenceco certe estas finita inter la du. Jes, ŝi estis iu precipa! Imagu, ŝi fortondis la harojn, kaj iris en viraj botoj en pluva vetero.

SINJORINO HOLT:

Kaj kiam la duonfrato – la perdita subjekto – estis forkurinta, kaj la tuta urbo kompreneble ŝokiĝis pro li, – ĉu Vi scias kion ŝi tiam faras? Ŝi vojaĝas transen al li!

SINJORINO RUMMEL:

Jes, kaj la skandalo, kiun ŝi faris antaŭ ol forvojaĝi, sinjorino Holt!

SINJORINO HOLT:

Tŝŝ, ne parolu pri tio.

SINJORINO LYNGE:

Dio, ĉu ŝi ankaŭ faris skandalon?

SINJORINO RUMMEL:

Jes, nun Vi aŭdu, sinjorino Lynge. Bernick estis ĵus sin fianĉiĝinta al Betty Tønnesen; kaj ĝuste kiam li venis kun ŝi ĉe la brako enen al ŝia onklino por informi –

SINJORINO HOLT:

La gefratoj Tønnesen estis orfaj, Vi sciu –

SINJORINO RUMMEL:

– kaj Lona Hessel ekstaras de la seĝo kie ŝi sidas, kaj donas al la ĝentila, kulturita Karsten Bernick vangofrapon, ke resonis en li.

SINJORINO LYNGE:

Ne, nun mi neniam –!

SINJORINO HOLT:

Estas tute certe.

SINJORINO RUMMEL:

Kaj ŝi pakis sian kofron kaj forvojaĝis al Ameriko.

SINJORINO LYNGE:

Sed do ŝi ja mem estus havinta inklinon al li.

SINJORINO RUMMEL:

Jes, kredu ke ŝi havis. Ŝi imagis ke fariĝus paro el tiuj du, kiam li revenus el Parizo.

SINJORINO HOLT:

Jes, imagu, ke ŝi kredus tiaĵon! Bernick, – tiu juna bonkonduta grandmonda sinjoro, – perfekta galantulo, – favorato de ĉiuj virinoj –

SINJORINO RUMMEL:

– kaj tamen deca, sinjorino Holt; kaj tiel morala.

SINJORINO LYNGE:

Sed pri kio okupiĝis tiu fraŭlino Hessel en Ameriko?

SINJORINO RUMMEL:

Nu, vidu, super tio kuŝas, kiel Rummel iam esprimis sin, vualo, kiu ne estas levinda.

SINJORINO LYNGE:

Kion tio signifas?

SINJORINO RUMMEL:

Ŝi ja ne plu havas iun rilaton kun la familio, Vi komprenu; sed tiom scias ja la tuta urbo, ke ŝi kantis por mono en la gastejoj tie –

SINJORINO HOLT:

– kaj ŝi faris prelegojn en la salonoj –

SINJORINO RUMMEL:

– kaj ŝi eldonis nenormalan libron.

SINJORINO LYNGE:

Ĉu vere –!

SINJORINO RUMMEL:

Ho jes, Lona Hessel efektive estas unu el la sunmakuloj en la familia feliĉo de la Bernikoj. Sed nun Vi ja scias pri la aferoj, sinjorino Lynge. Je Dio, mi nur parolis pri tio ĉi, por ke Vi gardu Vin.

SINJORINO LYNGE:

Jes, pri tio Vi povas esti certa ke mi faru. – Sed tiu bedaŭrinda Dina Dorf! Mi vere sentas bedaŭron por ŝi.

SINJORINO RUMMEL:

Nu, por ŝi estis ja pura feliĉo. Imagu se ŝi restus en la manoj de la gepatroj! Ni ĉiuj kompreneble zorgis pri ŝi, admonis ŝin plej eble bone. Post ioma tempo fraŭlino Bernick decidigis, ke ŝi venu en ĉi tiun domon.

SINJORINO HOLT:

Sed malfacila infano ŝi ĉiam estis. Imagu, – ĉiuj la malbonaj ekzemploj. Tia infano ja ne estas kiel unu el niaj propraj; oni devas preni ŝin per la bono, sinjorino Lynge.

SINJORINO RUMMEL:

Tŝŝ, – jen ŝi. (laŭte) Jes, tiu Dina vere estas diligenta knabino. Nu, ĉu vi venas, Dina? Ni sidas ĉi tie formetante la kudraĵojn.

SINJORINO HOLT:

Ho, kiel bonodoras via kafo, dolĉa Dina. Tia antaŭtagmeza taso da kafo –

SINJORINO BERNICK:

(ekstere sur la ĝardena ŝtuparo) Bonvolu, sinjorinoj!

(Fraŭlino Bernick kaj Dina estas jam helpinta al la servistino enporti la kafaĵojn. Ĉiuj sinjorinoj prenas lokon tie ekstere; ili parolas supermezure amike al Dina. Iom poste ŝi iras en la salonon kaj serĉas sian manlaboron.)

SINJORINO BERNICK:

(ekstere apud la kafotablo) Dina, ĉu ne ankaŭ vi –?

DINA:

Ne, dankon; mi ne volas.

(Ŝi eksidas kun sia kudraĵo. Sinjorino Bernick kaj la adjunkto interŝanĝas kelkajn vortojn; momenton poste li eniras en la salonon.)

ADJUNKTO RØRLUND:

(improvizas pretekston por iri al la tablo kaj diras mallaŭte:) Dina.

DINA:

Jes.

ADJUNKTO RØRLUND:

Kial Vi ne volas sidi tie ekstere?

DINA:

Kiam mi envenis kun la kafo, mi povis vidi sur la fremda sinjorino, ke ili estis parolintaj pri mi.

ADJUNKTO RØRLUND:

Kaj ĉu Vi ne ankaŭ vidis, kiel amike ŝi kondutis al Vi tie ekstere?

DINA:

Sed tion mi ne toleras!

ADJUNKTO RØRLUND:

Vi havas obstinan animon, Dina.

DINA:

Jes.

ADJUNKTO RØRLUND:

Sed kial Vi kondutas tiel?

DINA:

Mi ne estas alia.

ADJUNKTO RØRLUND:

Ĉu Vi ne povus konduti alimaniere?

DINA:

Ne.

ADJUNKTO RØRLUND:

Kial ne?

DINA:

(rigardas lin) Mi ja apartenas al la morale perdituloj.

ADJUNKTO RØRLUND:

Fi, Dina!

DINA:

Ankaŭ patrino apartenis al la morale perdituloj.

ADJUNKTO RØRLUND:

Kiu parolis al Vi pri tiaĵoj?

DINA:

Neniuj; ili neniam parolas. Kial ili tion ne faras? Ĉiuj ili kondutas al mi tiel konvene, kvazaŭ mi rompiĝus, se –. Ho, kiom mi malamas tiun bonkorecon.

ADJUNKTO RØRLUND:

Kara Dina, mi bone komprenas, ke Vi sentas premon ĉi tie, sed –

DINA:

Jes, se mi povus iri longe foren. Mi certe helpus min mem antaŭen, se mi ne vivus inter homoj, kiuj estas tiel – tiel –

ADJUNKTO RØRLUND:

Kiel kiaj?

DINA:

Tiel decaj kaj tiel moralaj.

ADJUNKTO RØRLUND:

Tamen Dina, tion Vi ne pensas.

DINA:

Ho, Vi bone komprenas kiel mi pensas. Ĉiun tagon Hilda kaj Netta venas, por ke mi prenu ilin kiel modelojn. Mi neniam povos fariĝi tiel deca kiel ili. Mi ne volas tiel fariĝi. Ho, se mi estus longe fore, mi certe fariĝus saĝa.

ADJUNKTO RØRLUND:

Vi ja estas saĝa, kara Dina.

DINA:

Kiel tio helpas min ĉi tie?

ADJUNKTO RØRLUND:

Do vojaĝi –. Ĉu Vi pensas serioze pri tio?

DINA:

Mi ne restus tagon pli longe, se Vi ne estus.

ADJUNKTO RØRLUND:

Diru Dina, – kial Vi vere tiel volonte estas kune kun mi?

DINA:

Ĉar Vi lernigas al mi tiom da belaĵoj.

ADJUNKTO RØRLUND:

Belaĵoj? Ĉu Vi nomas tion kion mi povas lernigi al Vi belaĵoj?

DINA:

Jes. Aŭ vere – Vi lernigas al mi ion; sed kiam mi aŭdas vin paroli, mi ekrigardas tiom da belaĵoj.

ADJUNKTO RØRLUND:

Kio do estas por Vi belaĵo?

DINA:

Tion mi neniam pripensis.

ADJUNKTO RØRLUND:

Pripensu do nun. Kio do estas por Vi belaĵo?

DINA:

Belaĵo estas io granda – kaj tre fora.

ADJUNKTO RØRLUND:

Hm. – Kara Dina, mi kore sentas zorgon pro Vi.

DINA:

Nur tio?

ADJUNKTO RØRLUND:

Vi certe bone scias kiel nedireble kara Vi estas por mi.

DINA:

Se mi estus Hilda aŭ Netta, Vi ne timus observigi tion al aliuloj.

ADJUNKTO RØRLUND:

Ho Dina, Vi ne povas facile prijuĝi la mil konsiderojn –. Kiam viro estas starigita kiel morala subteno por la socio en kiu li vivas, jen –; oni ne povas esti tro singardema. Se mi nur estus certa, ke oni ĝuste komprenus kaj interpretus miajn motivojn –. Sed egale; Vi devas esti kaj estos helpata supren. Dina, ĉu estas interkonsento, ke kiam mi venos – kiam la kondiĉoj permesos al mi veni – kaj mi diros: jen mia mano, – Vi volos akcepti ĝin kaj fariĝi mia edzino? – Ĉu Vi tion promesas al mi Dina?

DINA:

Jes.

ADJUNKTO RØRLUND:

Dankon, dankon! Ĉar ankaŭ por mi –. Ho Dina, mi tenas Vin kara –. Tŝŝ; iu venas. Dina, pro mi, – eliru al la aliuloj.

(Ŝi eliras al la kafotablo. En la sama momento venas grandkomercisto Rummel, komercisto Sandstad kaj komercisto Vigeland el la antaŭa ĉambro maldekstre, sekvataj de konsulo Bernick, kiu tenas amaseton da paperoj en la mano.)

KONSULO BERNICK:

Nu; do la afero estas decidita.

KOMERCISTO VIGELAND:

Jes, je la nomo de Dio, lasu ĝin nun tia.

GRANDKOMERCISTO RUMMEL:

Ĝi estas decidita, Bernick! Vorto de norvego staras fikse kiel la rokoj de la Dovre montaro, tion vi scias!

KONSULO BERNICK:

Kaj neniu perfidos; neniu retiros sin, kia ajn opozicio ni renkontos.

GRANDKOMERCISTO RUMMEL:

Ni staras kaj falas kune, Bernick!

HILMAR TØNNESEN:

(kiu venas de la ĝardena pordo) Falas? Permesu, ĉu ne estas la fervojo, kiu falas?

KONSULO BERNICK:

Ne, kontraŭe, ĝi estos iranta –

GRANDKOMERCISTO RUMMEL:

– per vaporo, sinjoro Tønnesen.

HILMAR TØNNESEN:

(pli proksime) Ĉu?

ADJUNKTO RØRLUND:

Kiel?

SINJORINO BERNICK:

(ĉe la ĝardena pordo) Sed, kara Karsten, kio do vere estas –?

KONSULO BERNICK:

Ho, kara Betty, kiel tio do interesas vin? (al la tri sinjoroj) Sed nun ni devas ellabori la listojn, ju pli frue, des pli bone. Estas memsekvo, ke ni kvar subskribas unue. La pozicio, kiun ni havas en la socio, devigas nin streĉi nin tiel foren kiel eblas.

KOMERCISTO SANDSTAD:

Kompreneble, sinjoro konsulo.

GRANDKOMERCISTO RUMMEL:

Fariĝos, Bernick; ĵurite.

KONSULO BERNICK:

Jes ja, mi ne dubas pri la rezulto. Ni devas agi ĉiu en sia rondo de konatuloj; kaj se ni fine povos montri al vigla partopreno en ĉiuj tavoloj de la socio, sekvos de si mem, ke ankaŭ la komunumo devos kontribui.

SINJORINO BERNICK:

Tamen, Karsten, vi nepre devas veni por rakonti al ni –

KONSULO BERNICK:

Ho kara Betty, estas io en kio sinjorinoj ne povas trovi komprenon.

HILMAR TØNNESEN:

Vi tamen zorgos pri la fervoja afero?

KONSULO BERNICK:

Jes, kompreneble.

ADJUNKTO RØRLUND:

Sed lastan jaron, sinjoro konsulo –?

KONSULO BERNICK:

Lastan jaron estis tute alia afero. Tiam temis pri marborda linio –

KOMERCISTO VIGELAND:

– kiu estus tute superflua, sinjoro adjunkto; ĉar ni ja havas vapor-ŝipojn –

KOMERCISTO SANDSTAD:

– kaj kiu fariĝus ekstreme multekosta, –

GRANDKOMERCISTO RUMMEL:

– jes kaj kiu malutilus al gravaj interesoj en nia urbo.

KONSULO BERNICK:

La esenca afero estis, ke ĝi ne utilus al la pli granda socio. Tial mi kontraŭis ĝin, kaj tial la intern-landa linio elektiĝis.

HILMAR TØNNESEN:

Jes, sed tiu ne tuŝos la urbojn en nia regiono.

KONSULO BERNICK:

Ĝi tuŝos nian urbon, mia kara Hilmar; ĉar nun ni konstruos flankan fervojon ĉi tien.

HILMAR TØNNESEN:

Aha; nova elpensaĵo do.

GRANDKOMERCISTO RUMMEL:

Jes, ĉu ne estas bonega elpensaĵo? Ĉu?

ADJUNKTO RØRLUND:

Hm –

KOMERCISTO VIGELAND:

Ne estas neinde, ke la providenco aranĝis la terenon por flanka fervojo.

ADJUNKTO RØRLUND:

Ĉu vere ke tiel estas, sinjoro Vigeland?

KONSULO BERNICK:

Jes, mi devas konfesi, ke ankaŭ mi rigardas tion kiel providencan aranĝon, ke mi ĉi tiun printempon veturis laŭvale en komerco, kaj hazarde mi venis en valon, kie mi neniam antaŭe estis. Frapis min kvazaŭ fulmo, ke tie ni povus konstrui flankan fervojon al ni. Mi dungis inĝenieron por inspekti la terenon; jen mi havas la intertempajn kalkulojn kaj taksojn; nenio kontraŭas.

SINJORINO BERNICK:

(daŭre kune kun la sinjorinoj ĉe la ĝardena pordo) Sed, kara Karsten, ke vi tenis ĉion tion kaŝita por ni.

KONSULO BERNICK:

Ho, mia bona Betty, vi tamen ne povus kapti la veran konekson. Cetere mi ne priparolis tion al iu ajn vivanta homo antaŭ hodiaŭ. Sed nun la decida momento venis; nun ni agu nekaŝite kaj plenforte. Jes, eĉ se mi metu ĉiun mian ekziston sur tiun aferon, mi realigu ĝin.

GRANDKOMERCISTO RUMMEL:

Ni kune, Bernick; pri tio vi fidu.

ADJUNKTO RØRLUND:

Ĉu Vi do atendas tiom multe el tiu ĉi entrepreno, sinjoroj?

KONSULO BERNICK:

Jes, tion mi devus pensi. Kia levstango tio estu por nia tuta socio! Imagu nur la vastajn arbarejojn, kiuj fariĝos atingeblaj; imagu la riĉajn erc-ejojn, kiujn ni povos ekspluati; imagu la riveron kun aro da akvofaloj laŭvice en la valo! Kia fabrikado tie povos esti efektivigata!

ADJUNKTO RØRLUND:

Kaj vi ne timas, ke pli ofta interrilato kun malvirta ekstera mondo –?

KONSULO BERNICK:

Ne; estu tute trankvila, sinjoro adjunkto. Nia eta laborema loko kuŝas, laŭdo al Dio, nuntempe sur sana morala fundo; ni ja ĉiuj kunhelpis por dreni ĝin, se mi rajtas tion diri; kaj tion ni faros estonte, ĉiu siamaniere. Vi, sinjoro adjunkto daŭrigos Vian benoriĉan agadon en la lernejo kaj en la hejmoj. Ni, la homoj de la praktika laboro, subtenas la socion disvastigante bonfarton en plej eble vastan rondon; – kaj niaj virinoj, – jes, nur proksimiĝu, miaj sinjorinoj; Vi bonvole devas aŭdi – niaj virinoj, mi diras, niaj edzinoj kaj filinoj, – jes, agadu neĝenitaj en la servo de bonfarado, miaj sinjorinoj, kaj cetere estu helpo kaj komforto por Viaj proksimuloj, kiel mia kara Betty kaj Marta estas por mi kaj Olaf – (ĉirkaŭrigardas) Nu, kie estas Olaf hodiaŭ?

SINJORINO BERNICK:

Ho, nun dum la feritagoj ne eblas teni lin hejme.

KONSULO BERNICK:

Do li certe estas malsupre ĉe la maro! Vidu, li ne finos antaŭ ol okazos akcidento.

HILMAR TØNNESEN:

Bah – eta ludo kun la naturfortoj –

SINJORINO RUMMEL:

Kiel bele de Vi, ke Vi havas tiom da familia sento, sinjoro Bernick.

KONSULO BERNICK:

Nu, la familio estas ja la kerno de la socio. Bona hejmo, honestaj kaj fidelaj amikoj, eta dense kunligita rondo, kie neniuj maltrankviligaj elementoj enĵetas sian ombron –

(Plenrajtigito Krap envenas de dekstre kun leteroj kaj gazetoj.)

PLENRAJTIGITO KRAP:

Eksterlandaj poŝtaĵoj, sinjoro konsulo; – kaj telegramo el New York.

KONSULO BERNICK:

(prenas) Ah, de la ŝipa societo de “Indian Girl”.

GRANDKOMERCISTO RUMMEL:

Nu, la poŝto venis? Jes, do mi petas permeson.

KOMERCISTO VIGELAND:

Jes, ankaŭ mi.

KOMERCISTO SANDSTAD:

Adiaŭ, sinjoro konsulo.

KONSULO BERNICK:

Adiaŭ, adiaŭ, miaj sinjoroj. Kaj memoru do nian kunvenon hodiaŭ posttagmeze je la kvina.

LA TRI SINJOROJ:

Jes; bone; kompreneble. (Ili foriras dekstre.)

KONSULO BERNICK:

(Li legis la telegramon) Ne, tio ĉi estas vere pure usona! Vere ŝoka –

SINJORINO BERNICK:

Dio, Karsten, kio estas?

KONSULO BERNICK:

Jen, vidu, sinjoro Krap; legu!

PLENRAJTIGITO KRAP:

(legas) “Faru nur plej etan riparon, sendu ‘Indian Girl’ transen tuj kiam flosebla; bona sezono; okaze naĝas sur la kargo.” Nu, tion mi diru –

KONSULO BERNICK:

Naĝas sur la kargo! Tiuj sinjoroj bone scias, ke kun tia kargo la ŝipo sinkos funden kiel ŝtono, se io okazos.

ADJUNKTO RØRLUND:

Jen ni vidas kiel statas en tiuj laŭdataj grandaj socioj.

KONSULO BERNICK:

Vi pravas; eĉ ne respekto por homa vivo, tuj kiam profito venas en la ludon. (al Krap) Ĉu “Indian Girl” estos mar-preta post kvar – kvin tagoj?

PLENRAJTIGITO KRAP:

Jes, se komercisto Vigeland akceptas, ke ni haltigas la laboron sur “La Palmo” intertempe.

KONSULO BERNICK:

Hm, tion li ne faros. Nu, bonvolu tralegi la poŝtaĵojn. Aŭdu, ĉu Vi ne vidis Olaf tie sur la kajo?

PLENRAJTIGITO KRAP:

Ne, sinjoro konsulo. (Li iras en la plej antaŭan ĉambron maldekstre.)

KONSULO BERNICK:

(denove legas la telegramon) Riski la vivon de dek ok homoj! Por tio tiuj sinjoroj ne hezitas –

HILMAR TØNNESEN:

Nu, estas la destino de maristo spiti la elementojn; devas esti io nervostreĉa en tio, kun maldika tabulo inter si kaj la abismo –

KONSULO BERNICK:

Jes, mi dezirus vidi tiun ŝipposedanton ĉe ni, kiu povus decidigi sin al tiaĵo! Eĉ ne unu, eĉ ne unu sola – (ekvidas Olaf) Nu, laŭdo al Dio, la knabo ĉeestas.

(Olaf kun fiŝŝnuro en la mano venis kurante laŭ la strato kaj enen tra la ĝardena pordego.)

OLAF:

(ankoraŭ en la ĝardeno) Onklo Hilmar, mi malsupreniris kaj rigardis la vapor-ŝipon.

KONSULO BERNICK:

Ĉu vi nun denove iris sur la kajon.

OLAF:

Ne, mi nur estis en boato. Sed imagu, onklo Hilmar; venis surkajen tuta aro da cirkistoj kun ĉevaloj kaj bestoj; kaj estis multaj pasaĝeroj.

SINJORINO RUMMEL:

Ho, ĉu ni vere vidos cirkon!

ADJUNKTO RØRLUND:

Ni? Tion mi ne supozas.

SINJORINO RUMMEL:

Ne, kompreneble ne ni, sed –

DINA:

Mi ŝatus vidi cirkon.

OLAF:

Jes, ankaŭ mi.

HILMAR TØNNESEN:

Vi estas stultulo. Ĉu tio estas io rigardinda? Nura dreso. Ne, kontraŭe estas io alia vidi la gaŭĉon flugi trans la Pampo sur sia spireganta mustango. Sed Dio gardu, ĉi tie en la urbetoj –

OLAF:

(tiras la jupon de fraŭlino Bernick) Onklino Marta, vidu, vidu – jen ili venas!

SINJORINO HOLT:

Jes, je Dio, jen ni havas ilin.

SINJORINO LYNGE:

Hu, la teruraj homoj!

(Multaj pasaĝeroj kaj aro da urbanoj venas supren laŭ la strato.)

SINJORINO RUMMEL:

Jes, certe estas arlekenoj el la ĝusta specio. Rigardu tiun en la griza robo, sinjorino Holt; ŝi portas la valizon sur la dorso.

SINJORINO HOLT:

Jes, imagu, ŝi portas ĝin sur la ombreltenilo! Kompreneble ŝi estas la edzino de la direktoro.

SINJORINO RUMMEL:

Kaj jen estas la direktoro mem; tiu kun la barbo. Nu, li ja aspektas kiel rabisto. Ne rigardu lin, Hilda!

SINJORINO HOLT:

Ankaŭ vi ne, Netta.

OLAF:

Panjo, la direktoro salutas al ni.

KONSULO BERNICK:

Kion do?

SINJORINO BERNICK:

Kion vi diras, infano?

SINJORINO RUMMEL:

Jes, je Dio, jen ankaŭ la virino salutas!

KONSULO BERNICK:

Ne, tio estas do tro senhonta!

FRAŬLINO BERNICK:

(kun nevolonta ekkrio) Ah –!

SINJORINO BERNICK:

Kio estas, Marta?

SINJORINO BERNICK:

Ho ne, nenio; ŝajnis nur al mi –

OLAF:

(krias el ĝojo) Vidu, vidu, jen venas la aliuloj kun la ĉevaloj kaj la bestoj! Kaj jen ankaŭ la usonanoj! Ĉiuj la maristoj sur “Indian Girl” –

(Oni aŭdas “Yankee Doodle” akompanata de klarneto kaj tamburo.)

HILMAR TØNNESEN:

(kovras la orelojn) Uf, uf, uf!

ADJUNKTO RØRLUND:

Mi kredas, ke ni izolu nin iomete, miaj sinjorinoj; tio ĉi ne estas io por ni. Ni reiru al nia laboro.

SINJORINO BERNICK:

Ĉu ni eble antaŭen tiru la kurtenojn?

ADJUNKTO RØRLUND:

Jes, jen ĝuste kion mi pensis.

(La sinjorinoj trovas siajn sidlokojn ĉe la tablo; la adjunkto fermas la ĝardenan pordon kaj antaŭen tiras la kurtenojn al ĝi kaj al la fenestroj; fariĝas duone mallume en la ĉambro.)

OLAF:

(kiu ŝtele rigardas) Panjo, nun la direktor-edzino staras ĉe la akvokrano lavante sian vizaĝon.

SINJORINO BERNICK:

Ĉu! Meze sur la vendoplaco!

SINJORINO RUMMEL:

Kaj tio dum brile hela tago!

HILMAR TØNNESEN:

Nu, se mi vojaĝis en dezerto kaj trovis cisternon, ankaŭ mi ne hezitus –. Uf, tiu terura klarneto!

ADJUNKTO RØRLUND:

Estas vere evidenta kaŭzo por la polico por procedi.

KONSULO BERNICK:

Nu do; kun eksterlandanoj oni ne devas esti tro severa; tiuj homoj ja ne havas la enradikitan senton de deco, kiu tenas nin ene inter la ĝustaj baroj. Lasu ilin nur devojiĝi. Kiel tio afektas nin? Tiu ĝena konduto, kiu kontraŭas kutimon kaj bonajn morojn, feliĉe ne rilatas al nia socio, se mi rajtas tiel paroli. – Jen kio!

(La fremda sinjorino rapide envenas tra la pordo dekstre.)

LA SINJORINOJ:

(timigite sed mallaŭte) La rajdistino! La direktoredzino!

SINJORINO BERNICK:

Dio, kion tio signifu!

FRAŬLINO BERNICK:

(eksaltas) Ah –!

LA SINJORINO:

Bonan tagon, kara Betty! Bonan tagon, Marta! Bonan tagon bofrato!

SINJORINO BERNICK:

(ekkrie) Lona –!

KONSULO BERNICK:

(ekretiriĝas) Je mia vivo –!

SINJORINO HOLT:

Sed Dio kompatu –!

SINJORINO RUMMEL:

Vere ne eblas –!

HILMAR TØNNESEN:

Nu! Uf!

SINJORINO BERNICK:

Lona –! Ĉu vere –?

FRAŬLINO HESSEL:

Ĉu estas mi? Jes, efektive ke estas mi; Vi bonvole povas ĉirkaŭbraki min por tio.

HILMAR TØNNESEN:

Uf; uf!

SINJORINO BERNICK:

Kaj nun vi venas ĉi tien kiel –?

KONSULO BERNICK:

– kaj vere volas ludi rolon –?

FRAŬLINO HESSEL:

Ludi rolon? Kiel ludi rolon?

KONSULO BERNICK:

Jes, mi pensas – kun la rajdistoj –

FRAŬLINO HESSEL:

Hahaha! Ĉu vi estas freneza, bofrato? Ĉu vi kredas, ke mi apartenas al la rajdistoj? Ne; vere faris mi multajn artaĵojn, kaj arlekenis multmaniere –

SINJORINO RUMMEL:

Hm –

FRAŬLINO HESSEL:

– sed akrobataĵojn sur ĉevaldorso mi neniam faris.

KONSULO BERNICK:

Do ne –

SINJORINO BERNICK:

Ah, dank' al Dio!

FRAŬLINO HESSEL:

Ne, ni venis ĝuste kiel aliaj decaj homoj, – tamen kun dualoka bileto, sed al tio ni estas kutimitaj.

SINJORINO BERNICK:

Vi diras ni?

KONSULO BERNICK:

(paŝon pli proksimen) Kiuj ni?

FRAŬLINO HESSEL:

Mi kaj la infano, kompreneble.

LA SINJORINOJ:

(ekkrie) La infano!

HILMAR TØNNESEN:

Kio!

ADJUNKTO RØRLUND:

Nu, jen io direnda –!

SINJORINO BERNICK:

Sed kion vi aludas, Lona?

FRAŬLINO HESSEL:

Kompreneble mi aludas al John; mi ja ne havas alian infanon ol John, mi scias, – aŭ Johan, kiel vi nomis lin.

SINJORINO BERNICK:

Johan –!

SINJORINO RUMMEL:

(mallaŭte al sinjorino Lynge) La perdita frato!

KONSULO BERNICK:

(hezite) Ĉu Johan kunvenis?

FRAŬLINO HESSEL:

Nu jes; nu jes; mi ja ne vojaĝas sen li. Sed vi aspektas tiel triste. Kaj vi sidas en krepusko kudrante ion blankan. Ĉu estas morto en la familio?

ADJUNKTO RØRLUND:

Fraŭlino, vi trovas vin en la asocio por morale perditaj –

FRAŬLINO HESSEL:

(duonlaŭte) Kion vi diras? Tiuj belaj, silentemaj sinjorinoj estus –?

SINJORINO RUMMEL:

Ne nun mi diru –!

FRAŬLINO HESSEL:

Ah, komprenas, komprenas! Sed diable, estas ja sinjorino Rummel! Kaj jen ankaŭ sinjorino Holt! Nu, ni tri ne juniĝis de post lastfoje. Sed aŭskultu nun bonuloj; lasu nun la morale perditaj atendi almenaŭ tagon; ili ne plimalboniĝos pro tio. Ĝoja momento kiel tiu ĉi –

ADJUNKTO RØRLUND:

Hejmenveno ne ĉiam estas ĝoja momento.

FRAŬLINO HESSEL:

Ĉu? Kiel vi legas vian biblion, pastoro?

ADJUNKTO RØRLUND:

Mi ne estas pastoro.

FRAŬLINO HESSEL:

Nu; tamen tia vi certe fariĝos. – Sed fi, fi, fi, – tiu ĉi morala linaĵo odoras tiel putre, – ĝuste kiel mortotuko. Mi kutimiĝis al la aero sur la prerioj, mi; mi diru.

KONSULO BERNICK:

(sekigas la frunton) Jes vere estas iom naŭze ĉi ene.

FRAŬLINO HESSEL:

Atendu, atendu; ni tamen elvenu el la tomba kelo. (tiras la kurtenojn flanken) Plenan taglumon ni havu, kiam la knabo venos. Kaj vi vidos knabon kiu forlavis la infanecon –

HILMAR TØNNESEN:

Uf!

FRAŬLINO HESSEL:

(malfermas pordon kaj fenestrojn) – Nu, tio signifas, kiam li estos sin lavinta – tie supre en la hotelo; ĉar sur la vapor-ŝipo li fariĝis malpura kiel porko.

HILMAR TØNNESEN:

Uf, uf!

FRAŬLINO HESSEL:

Uf? Jes vere, ĉu ne estas –! (montras al Hilmar kaj demandas al la aliuloj) Ĉu li daŭre drivas dirante sian uf?

HILMAR TØNNESEN:

Mi ne drivas; mi estas ĉi tie pro mia malsano.

ADJUNKTO RØRLUND:

Hm, miaj sinjorinoj, mi opinias ke ne –

FRAŬLINO HESSEL:

(ekvidante Olaf) Ĉu tiu estas la via, Betty? – Donu la manegon, knabo! Aŭ ĉu vi timas vian maljunan, malbelan onklinon?

ADJUNKTO RØRLUND:

(metante sian libron sub la brakon) Miaj sinjorinoj, mi opinias ke ne estas animstato por pluen labori hodiaŭ. Sed morgaŭ ni ja denove kunvenos?

FRAŬLINO HESSEL:

(dum la fremdaj sinjorinoj levas sin por adiaŭi) Jes, tion ni faru. Mi ĝuste estos sur la loko.

ADJUNKTO RØRLUND:

Vi? Permesu, fraŭlino, kion Vi volas fari en nia asocio?

FRAŬLINO HESSEL:

Mi volas aerumi, sinjoro pastoro.