(La sama ĉambro de gesinjoroj Tesman, sed la piano estas elmetita; kaj eleganta, eta skribotablo estas tie lokigita anstataŭe. Ĉe la sofo maldekstre estas metita malgranda tablo. La plejmultaj florbukedoj estas forportitaj. La bukedo de sinjorino Elvsted staras sur pli granda tablo iom antaŭe sur la planko. – Estas posttagmezo.)

(Hedda, vestita por akceptado, estas sola en la ĉambro. Ŝi staras ĉe la malferma vitra pordo ŝargante revolverpistolon. Alia egala kuŝas en malfermita pistolskatolo sur la skribotablo.)

HEDDA

(rigardas malsupren en la ĝardenon kaj krias) Bonan tagon, sinjoro Asesoro!

BRACK

(aŭdata de malsupre iom fore) Dankon, same, sinjorino Tesman!

HEDDA

(suprenlevas la pistolon kaj celumas) Nun mi pafas vin, sinjoro Brack!

BRACK

(krias de tie) Ne – ne – ne! Ne staru tiel celumante ĝuste al mi!

HEDDA

Tio rezultas el ŝteliro laŭ sekreta vojo! (ŝi pafas)

BRACK

(pli proksime) Ĉu vi estas tute freneza – !

HEDDA

Ho, Dio, – ĉu eble mi trafis vin?

BRACK

(ankoraŭ ekstere) Ĉesu pri tiuj stultaĵoj!

HEDDA

Do, envenu, Asesoro.

(Asesoro Brack, vestita por sinjora festeno, envenas tra la vitra pordo. Li portas malpezan mantelon sur la brako.)

BRACK

Pro diablo, – ĉu vi ankoraŭ faras tiun sporton? Al kio vi pafas?

HEDDA

Ho, mi nur staras tiel pafante en la bluan aeron.

BRACK

(zorge prenas la pistolon el ŝia mano) Pardonu, Sinjorino. (rigardas ĝin) Aha, tiun ĉi, – tiun mi bone konas. (ĉirkaŭrigardas) Kie ni havas la skatolon? Nu, jen. (metas la pistolon enen kaj fermas) Ĉar nun ni sufiĉe ŝercis hodiaŭ.

HEDDA

Sed kara Dio, pri kio vi volas ke mi okupiĝu?

BRACK

Ĉu vi ne akceptis vizitantojn?

HEDDA

(fermas la vitran pordon) Eĉ ne unu. Ĉiuj la intimaj verŝajne ankoraŭ estas en la kamparo.

BRACK

Kaj eble ankaŭ Tesman ne estas hejme?

HEDDA

(ĉe la skribotablo, metas la pistolskatolon en la tirkeston) Ne. Tuj post kiam li manĝis, li kuris al la onklinoj. Ĉar li ne atendis vin tiel frue.

BRACK

Hm, – domaĝe ke mi ne tion suspektis. Estis stulte de mi.

HEDDA

(turnas la kapon kaj rigardas lin) Kial stulte?

BRACK

Nu, ĉar tial mi estus veninta ĉi tien ankoraŭ iom – pli frue.

HEDDA

(paŝas trans la plankon) Nu ja, sed tiam vi tute ne estus iun renkontanta. Ĉar mi estis en mia ĉambro ŝanĝante vestojn post la tagmanĝo.

BRACK

Kaj ne troviĝas eta pordofendo, tra kiu oni povus intertrakti?

HEDDA

Vi ja forgesis tian aranĝi.

BRACK

Jen, ankaŭ tio estis stulta de mi.

HEDDA

Nu, do ni sidiĝu ĉi tie. Kaj atendu. Ĉar Tesman verŝajne ne revenos hejmen tiom frue.

BRACK

Nu do, kara Dio, mi estu pacienca.

(Hedda sidigas sin en la sofoangulon. Brack metas sian mantelon super la dorson de la plej proksima seĝo kaj eksidas, sed daŭre tenas la ĉapelon en la mano. Mallonga paŭzo. Ili rigardas unu la alian.)

HEDDA

Nu?

BRACK

(per la sama voĉo) Nu?

HEDDA

Estas mi, kiu demandis unue.

BRACK

(klinas sin iom antaŭen) Do, ni permesu al ni etan, agrablan babiladon, sinjorino Hedda.

HEDDA

(kuŝigas sin iom pli malantaŭen en la sofo) Ĉu ne ŝajnas al vi, ke estas kvazaŭ eterneco post kiam ni laste kunparolis? – Nu, la rimarkoj preterpasante hieraŭ vespere kaj hodiaŭ matene – mi ne grave konsideras.

BRACK

Sed tiel inter ni du? – Du solaj vi aludas?

HEDDA

Nu jes. Proksimume.

BRACK

Ĉiun opan tagon mi iris sopirante, ke vi baldaŭ bone revenus hejmen.

HEDDA

Kaj eĉ mi la tutan tempon sopiris pri la sama.

BRACK

Vi? Vere, sinjorino Hedda? Kaj mi, kiu kredis, ke vi tiom bone amuziĝis dum la vojaĝo!

HEDDA

Ho, jen kredu!

BRACK

Sed tion Tesman ĉiam skribis.

HEDDA

Jes li! Ĉar li ja trovas, ke estas por li plej ŝatinde ĉirkaŭflari en la librejoj. Kaj havi ŝancon sidi kopiante malnovajn pergamenfoliojn, – aŭ ion tian.

BRACK

(iom malice) Nu, tio estas ja lia tasko en la vivo. Almenaŭ parte.

HEDDA

Jes, tio ja estas. Kaj tiam oni kompreneble – . Sed por mi! Ho ne, kara Asesoro, – por mi estis terure tede.

BRACK

(simpatiante) Ĉu vere vi tion diras? Tute serioze?

HEDDA

Jes, vi povas ja mem imagi – ! Tiel tute duonan jaron neniam renkonti homon, kiu iom konas nian rondon. Kaj kun kiu oni povas paroli pri niaj propraj aferoj.

BRACK

Ne, ne, – ankaŭ mi sentus tion manko.

HEDDA

Kaj aldone tio, kio estas la plej netolerebla – 

BRACK

Nu?

HEDDA

– ĉiam kaj eterne esti devigata pasi la tagojn kune kun – kun unu sola kaj la sama – 

BRACK

(kapklinas samopiniante) Kaj frue kaj malfrue, – jes. Imagu, – je ĉiuj okazoj.

HEDDA

Mi diris: ĉiam kaj eterne.

BRACK

Jen komprenite. Sed kun nia deca Tesman mi opinias, ke oni devus kapabli – 

HEDDA

Tesman estas – fakulo, kara.

BRACK

Sendiskute.

HEDDA

Kaj kun fakuloj ne estas amuze vojaĝi. Almenaŭ ne dumlonge.

BRACK

Eĉ ne – kun la fakulo, kiun oni amas?

HEDDA

Hu, – ne uzu tiun sukergluan vorton!

BRACK

(ekmiras) Jen kio, sinjorino Hedda?

HEDDA

(duone ridante, duone ĉagrenita) Jes, vi provu tion, vi! Aŭdi pri kulturhistorio frue kaj malfrue – 

BRACK

Ĉiam kaj eterne – 

HEDDA

Jes – jes – jes! Kaj pri tiu hejma industrio en la mezepoko – ! Tio estas ja la plej monstra!

BRACK

(rigardas ŝin esplorante) Sed diru al mi, – kiel devas mi kompreni ke – ? Hm –

HEDDA

Ke fariĝis paro de mi kaj Jørgen Tesman, vi aludas?

BRACK

Nu ja, esprimu nin tiel.

HEDDA

Bona Dio, ĉu vi do trovas tion stranga?

BRACK

Kaj jes, kaj ne, – sinjorino Hedda.

HEDDA

Mi vere estis dancinta ĝis laciĝo, kara Asesoro. Mia tempo estis pasinta – (skuiĝas) Hu ne, – tion mi tamen ne dirus. Eĉ ne tion pensi!

BRACK

Al tio vi verdire havas neniun kialon.

HEDDA

Ho, – kialon – , (rigardas lin kvazaŭ kaŝobservante) Kaj Jørgen Tesman, – oni devas ja rigardi lin kiel bonkondutan homon en ĉiuj rilatoj.

BRACK

Bonkondutan kaj fidindan. Bona Dio.

HEDDA

Kaj ion rekte ridindan ĉe li mi ne povas trovi. Ĉu vi ion tian trovas?

BRACK

Ridindan? Ne-e, – ĝuste tion mi ne volas diri – 

HEDDA

Do, kaj cetere li ja estas tre diligenta kolektanto? – Certe eblas, ke fine li tamen atingos alten.

BRACK

(rigardas ŝin iom necerte) Mi kredis, ke vi opinias, same kiel ĉiuj aliaj, ke li fariĝus aparte elstara viro.

HEDDA

(kun esprimo de laceco) Jes, mi opiniis. – Kaj kiam li nepre kaj absolute volis havi la permeson prizorgi min – . Mi ne scias, kial mi ne tion akceptus.

BRACK

Ne – ne. De tiu flanko rigardate – 

HEDDA

Estis efektive pli ol kion miaj aliaj amikoj volis fari, kara Asesoro, tiuj kiuj provis altiri mian favoron.

BRACK

(ridas) Nu vere, mi ne povas respondi por ĉiuj aliaj. Sed koncerne min, vi ja scias, ke mi ĉiam subtenis iun – iun respekton por la geedza ligo. Ja tiel ĝenerale, sinjorino Hedda.

HEDDA

(ŝercante) Ho, mi vere neniam nutris min per esperoj koncerne vin.

BRACK

Ĉio, kion mi deziras, estas bona, intima rondo, en kiu mi povas servi per konsilo kaj helpo, kaj havas la permeson enveni aŭ eliri kiel – kiel elprovita amiko – 

HEDDA

Amiko de la edzo en la domo vi sugestas?

BRACK

(klinas sin) Por diri la veron, – prefere de la sinjorino. Sed krome ankaŭ de la edzo, kompreneble. Sciu, – tia – diru triangula rilato, – ĝi estas funde granda komforto por ĉiuj partoj.

HEDDA

Jes, mi ofte sopiris havi trian ulon dum la vojaĝo. Hu, – sidi nur du solaj en la kupeo – !

BRACK

Feliĉe la nuptovojaĝo estas nun finita – 

HEDDA

(skuas la kapon) Evidente la vojaĝo estos longa, – longa ankoraŭ. Mi nur atingis haltejon dumvojaĝe.

BRACK

Nu, do oni elsaltas. Kaj iom sin distras, sinjorino Hedda.

HEDDA

Mi neniam elsaltos.

BRACK

Vere ne?

HEDDA

Ne. Ĉar ĉiam ĉeestas iu, kiu – 

BRACK

(ridante) – kiu rigardas ies krurojn, vi aludas?

HEDDA

Jes ĝuste.

BRACK

Nu, sed, bona Dio – 

HEDDA

(kun deturnanta mansvingo) Mi ne ŝatas tion. – En tia okazo mi prefere restas sidanta, – kie mi fine troviĝas. En sola duopo.

BRACK

Nu, sed jen envenas tria persono al la paro.

HEDDA

Nu jes, – tio estas io tute alia!

BRACK

Elprovita, komprenema amiko – 

HEDDA

– plezuriga en ĉiuj vivecaj sferoj – 

BRACK

– kaj tute ne estante fakulo!

HEDDA

(kun aŭdebla ĝemspiro) Jes, tio estus ja efektive malŝarĝo.

BRACK

(aŭdas ke iu malfermas la enirejpordon, kaj rigardas tien) La triangulo formata.

HEDDA

(mallaŭte) Kaj jen la trajno pluen veturas.

(Jørgen Tesman, en griza promenadkostumo kaj kun mola felta ĉapelo, envenas tra la antaŭĉambro. Li havas plurajn nebinditajn librojn sub la brako kaj en la poŝoj.)

TESMAN

(iras al la tablo apud la sofo en la angulo) Puf, – vere estis varme kuntiri, – ĉion ĉi. (demetas la librojn) Mi eĉ ŝvitas, Hedda. Jen, jen, – vi jam alvenis, kara Asesoro? Ĉu? Tion Berte ne menciis.

BRACK

(ekstaras) Mi iris tra la ĝardeno.

HEDDA

Kiajn librojn vi kunportas?

TESMAN

(staras foliumante) Estas novaj sciencfakaj verkoj, kiujn mi nepre devas havi.

HEDDA

Fakaj verkoj?

BRACK

Aha, estas fakaj verkoj, sinjorino Tesman.

(Brack kaj Hedda interŝanĝas kompreneman rideton.)

HEDDA

Ĉu vi bezonas ankoraŭ pli da fakaj verkoj?

TESMAN

Jes, kara Hedda, el tiuj oni neniam ekhavas tro. Oni devas ja orientiĝi pri kio estas verkita kaj presita.

HEDDA

Nu ja, verŝajne oni tion devas.

TESMAN

(serĉas inter la libroj) Kaj, rigardu, – jen mi kaptis ankaŭ la novan libron de Ejlert Løvborg. (ĝin etendante) Ĉu vi eble emus ĝin rigardi, Hedda? Ĉu?

HEDDA

Ne, multan dankon. Aŭ – jes, eble poste.

TESMAN

Mi ĝin iom foliumis dumvoje.

BRACK

Nu, kion do vi opinias – kiel fakulo?

TESMAN

Mi trovas, ke estas strange kiom atenteme li sin esprimas. Tiel li neniam skribis antaŭe. (kolektas la librojn) Sed nun mi volas enporti ĉion ĉi. Estos plezuro foliume tranĉi – ! Kaj jen mi ankaŭ devas ŝanĝi vestaĵojn. (al Brack) Ĉar ni ja ne bezonas tuj foriri? Ĉu?

BRACK

Kompreneble ne, – ne urĝas ankoraŭ dum longe.

TESMAN

Do mi permesas al mi iom da tempo. (eliras kun la libroj, sed haltas en la pordaperturo kaj turnas sin) Jen, mi memoras, Hedda, – onklino Julle ne vizitos vin ĉivespere.

HEDDA

Ĉu ne? Ĉu estas la epizodo kun la ĉapelo, kiu malhelpas?

TESMAN

Ho, tute ne. Kial vi pensas tiel pri onklino Julle? Imagu – ! Sed onklino Rina estas tiom malsana, sciu.

HEDDA

Tia ŝi ja ĉiam estas.

TESMAN

Jes, sed hodiaŭ ŝia malsano multe malboniĝis, la kompatindulino.

HEDDA

Do ja, estas konvene, ke la alia restas ĉe ŝi. Mi devas rezigni.

TESMAN

Kaj vi ne povas imagi, vi, kiom ĝoja onklino Julle tamen estis, – ĉar vi tiom prosperis dum la vojaĝo!

HEDDA

(duonlaŭte, ekstaras) Ho, – tiuj eternaj onklinoj!

TESMAN

Kion?

HEDDA

(iras al la vitra pordo) Nenion.

TESMAN

Nu do. (li eliras tra la malantaŭa ĉambro kaj dekstren)

BRACK

Pri kiu ĉapelo vi parolis?

HEDDA

Ho, estis epizodo kun fraŭlino Tesman ĉimatene. Ŝi estis metinta sian ĉapelon tien sur la seĝon. (rigardas lin kaj ridetas) Kaj mi pretende kredis, ke estas la ĉapelo de la servistino.

BRACK

(skuas la kapon) Sed kara, bona sinjorino Hedda, kiel vi igis vin mem tion fari! Kontraŭ tiu honesta, maljuna sinjorino!

HEDDA

(nervoza, paŝas trans la plankon) Nu, komprenu, – tento al tia konduto foje ĵetiĝas sur min. Kaj tiam mi ne povas rezisti. (ĵetas sin sur la apogseĝon ĉe la forno) Ho, mi ne mem scias, kiel tion ekspliki.

BRACK

(malantaŭ la apogseĝo) Vi ne estas vere feliĉa, – tio estas la kialo.

HEDDA

(rigardas antaŭen) Krome mi ne scias, kial mi estu – feliĉa. Aŭ eble vi povas al mi tion diri?

BRACK

Jes – interalie ĉar vi ricevis ĝuste tiun hejmon, kiun vi deziris.

HEDDA

(rigardas lin kaj ridas) Ĉu ankaŭ vi kredas pri tiu dezirhistorio?

BRACK

Ĉu do estas nenio en ĝi?

HEDDA

Kompreneble, – io estas en ĝi.

BRACK

Kaj?

HEDDA

Estas tio en ĝi, ke mi uzis Tesman por akompani min hejmen de la vesperaj festenoj pasintan someron – 

BRACK

Bedaŭrinde, – ke mi ja havis alian vojon.

HEDDA

Vero. Vi ja sekvis aliajn vojojn pasintan someron.

BRACK

(ridas) Honto al vi, sinjorino Hedda! Nu, – sed vi kaj Tesman do?

HEDDA

Jen, hazarde iun vesperon ni preterpasis ĉi tie. Kaj Tesman, kompatindulo, li ade turnis – turnadis. Ĉar li ne sciis pri kio paroli. Kaj mi kompatis tiun multesciantan homon – 

BRACK

(ridetas dubante) Vi kompatis? Hm –

HEDDA

Jes vere, mi faris. Kaj jen – por lin helpi el la embaraso – mi hazarde, senpripense diris ke en tiu vilao mi ŝatus loĝi.

BRACK

Ne pli ol tio?

HEDDA

Ne tiun vesperon.

BRACK

Sed poste do?

HEDDA

Jes. Mia facilanimeco kuntiris sekvojn, kara Asesoro.

BRACK

Bedaŭrinde, – tion faras niaj facilanimecoj tro ofte, sinjorino Hedda.

HEDDA

Dankon! Sed estis en tiu fantaziado pri la vilao de ministrino Falk, ke Jørgen Tesman kaj mi renkontiĝis en kompreno! Tio tiris post si fianĉiniĝon kaj edziniĝon kaj nuptovojaĝon kaj ĉion. Nu ja, Asesoro, – kiel oni sternas, tiel oni kuŝas, – mi dirus.

BRACK

Komike! Kaj funde vi neniel interesiĝis pri la tuta afero.

HEDDA

Ne, Dio scias ke ne.

BRACK

Sed nun do? Nun, kiam ni fine aranĝis por vi hejmecan lokon?

HEDDA

Hu, – ŝajnas al mi, ke odoras lavendo kaj peklitaj rozoj en ĉiuj ĉambroj. – Sed tiun odoron eble onklino Julle kunportis.

BRACK

(ridas) Ho ne, mi prefere pensas, ke estas postresto de la karmemora ministrino.

HEDDA

Do, io formortinta algluiĝas. Memorigas al mi balflorojn – posttagajn. (interplektante la manojn malantaŭ la nukon, duonkuŝante malantaŭen sur la seĝo, kaj lin rigardante) Ho, kara Asesoro, – vi ne povas imagi, kiel terure mi enuos ĉi tie.

BRACK

Ĉu la vivo ne havus iun taskon por oferti ankaŭ al vi, sinjorino Hedda?

HEDDA

Taskon, – iun, kiu estus iom alloga?

BRACK

Prefere tian, kompreneble.

HEDDA

Dio scias, kia tasko tiu estus. Multfoje mi pripensas – (interrompante) Sed ankaŭ tio certe ne eblas.

BRACK

Kiu scias? Nur diru.

HEDDA

Se mi povus igi Tesman fariĝi politikisto, jen sugesto.

BRACK

(ridas) Tesman! Ne, sed pensu do, – por tiaĵoj kiel politiko li ja tute ne taŭgas – tute ne.

HEDDA

Ne, tion mi vere kredas. – Sed se mi nun tamen kapablus puŝi lin al tio?

BRACK

Pa, – kia kontentigo estus por vi en tio? Ĉar li ja ne taŭgas. Kial vi tamen volas lin al tio puŝi?

HEDDA

Ĉar mi enuas, aŭdu! (iom poste) Ĉu vi do opinias, ke estus tute neeble, ke Tesman fariĝu ĉefministro?

BRACK

Hm, – jen, kara sinjorino Hedda, – por tio fariĝi, li devus unue esti sufiĉe riĉa viro.

HEDDA

(ekstaras senpacienca) Jen, tio estas! Estas tiuj mizeraj kondiĉoj, en kiujn mi falis – (paŝas sur la planko) Estas tiuj, kiuj igas la vivon tiel bedaŭrinda! Rekte ridinda! – Ĉar tiel ja estas.

BRACK

Mi fakte opinias, ke la kulpo troviĝas aliloke.

HEDDA

Kie do?

BRACK

Vi neniam travivis iun skuan vekiĝon.

HEDDA

Ion seriozan, vi aludas?

BRACK

Jes, tiel oni povas ja ankaŭ sin esprimi. Sed nun ĝi eble okazos.

HEDDA

(rektigas la nukon) Ho, vi pensas pri la kontraŭaĵoj rilate tiun bagatelan postenon de profesoro! Sed tiu estu la propra afero de Tesman. Pri ĝi mi vere ne malŝparas penson.

BRACK

Nu – pri tiu ne. Sed kiam nun prezentiĝos al vi, – kion oni – kiel en pompa stilo – nomas seriozajn kaj – gravajn postulojn pri respondeco? (ridetas) Novajn postulojn, eta sinjorino Hedda.

HEDDA

(kolere) Silentu! Neniam vi spertos iun tiaĵon!

BRACK

(atenteme) Ni interparolos proksimume post jaro – maksimume.

HEDDA

(interrompante) Mi ne havas talenton por tiaĵo, sinjoro Asesoro. Por nenio kun postuloj al mi!

BRACK

Ĉu vi ne, kiel la plimulto de virinoj, havus talenton por rolo, kiel – ?

HEDDA

(ĉe la vitra pordo) Ho, silentu, mi diras! – Multfoje ŝajnas al mi, ke mi havas talenton por nur unu rolo en la mondo.

BRACK

(proksimiĝas) Kaj kiu estas do tiu, se mi kuraĝas demandi?

HEDDA

(staras rigardante eksteren) Por el mi enuigi la vivon. Nun vi scias. (turnas sin, rigardas al la malantaŭa ĉambro, kaj ridas) Jes, tute ĝuste! Jen ni havas la profesoron.

BRACK

(mallaŭte, avertante) Nu, nu, nu, sinjorino Hedda!

(Jørgen Tesman, festene vestita, kun gantoj kaj ĉapelo enmane, venas de dekstre tra la malantaŭa ĉambro.)

TESMAN

Hedda, – ĉu ne venis malinvito de Ejlert Løvborg? Ĉu?

HEDDA

Ne.

TESMAN

Nu, do jen vidu, ni certe havos lin post iom da tempo.

BRACK

Ĉu vi vere kredas, ke li venos?

TESMAN

Jes, pri tio mi preskaŭ certas. Ĉar verŝajne estas nur senfunda onidiro, tio kion vi rakontis antaŭtagmeze.

BRACK

Vere?

TESMAN

Jes, almenaŭ onklino Julle diris, ke ŝi kredas, ke neniel estonte li volus bari al mi la vojon. Jen imagu!

BRACK

Nu, do ĉio estas ja en bona ordo.

TESMAN

(metas la ĉapelon kun la gantoj en ĝi sur seĝon dekstre) Jes, sed vi devas permesi al mi atendi lin kiom eble plej longe.

BRACK

Por tio ni havas abundan tempon. Neniu venos al mi antaŭ la sepa – la sepa kaj duono.

TESMAN

Nu, do ni povas ja dume plezurigi Hedda. Kaj tiel pasigi la tempon. Ĉu?

HEDDA

(portas la surtuton kaj ĉapelon de Brack al la sofo en la angulo) Kaj se tro malfaciliĝas, sinjoro Løvborg povas ja restadi ĉi tie ĉe mi.

BRACK

(volas mem preni la vestaĵojn) Ho, pardonu, Sinjorino! – Al kio vi aludas per “tro malfaciliĝas”?

HEDDA

Se li ne volas iri kun vi kaj Tesman.

TESMAN

(rigardas ŝin sendecide) Sed, kara Hedda, – ĉu vi kredas ke tio decas, ke li restos ĉi tie ĉe vi? Ĉu? Memoru ke onklino Julle ne povas veni.

HEDDA

Ne, sed sinjorino Elvsted venos. Kaj tiam ni tri kune trinkos tason da teo.

TESMAN

Jes, jen kio konvenas.

BRACK

(ridetas) Kaj estus eble la plej saniga por li.

HEDDA

Kial do?

BRACK

Bona Dio, Sinjorino, vi ja sufiĉe ofte mokaludis miajn etajn fraŭlofestenojn. Ili konvenus sole por vere principfidelaj viroj, vi opiniis.

HEDDA

Sed certe sinjoro Løvborg nun estas sufiĉe principfidela. Konvertita pekulo – 

(Berte envenas tra la pordo de la antaŭĉambro.)

BERTE

Sinjorino, venas sinjoro, kiu deziras viziti – 

HEDDA

Jes, envenigu lin.

TESMAN

(mallaŭte) Mi certas, ke estas li! Jen, imagu!

(Ejlert Løvborg envenas de la antaŭĉambro. Li estas svelta kaj malgrasa; samaĝa kun Tesman, sed aspektas iom pli aĝa kaj kaduka. Haroj kaj barbo estas nigrebrunaj, la vizaĝo iom longa, pala, kun nur paro de du ruĝetaj makuloj sur la vangoostoj. Li estas vestita en eleganta, nigra, tute nova vizitkostumo. Malhelaj gantoj kaj cilindra ĉapelo en la mano. Li restas starante ĉe la pordo kaj rapide kline salutas. Aspektas iom ĝenata.)

TESMAN

(al li kaj mansalutas) Jen, kara Ejlert, – ni do fine ankoraŭfoje renkontiĝas!

LØVBORG

(parolas per kvieta voĉo) Dankon al vi pro la letero. (proksimiĝas al Hedda) Ĉu mi kuraĝu ankaŭ al vi doni mian manon, sinjorino Tesman?

HEDDA

(prenas lian manon) Bonvenon, sinjoro Løvborg. (kun mangesto) Mi ne scias ĉu tiuj du sinjoroj – ?

LØVBORG

(ete klinas sin) Asesoro Brack, mi opinias.

BRACK

(same) Evidente. Antaŭ kelkaj jaroj – 

TESMAN

(al Løvborg, kun la manoj sur liaj ŝultroj) Kaj nun vi kondutu kvazaŭ hejme, Ejlert! Ĉu ne, Hedda? – Ĉar vi volas ja denove loĝi ĉi tie en la urbo, mi aŭdas? Ĉu ne?

LØVBORG

Jes, mi faros.

TESMAN

Nu, estas ja kompreneble. Aŭdu, – mi akiris vian novan libron. Sed mi vere ankoraŭ ne havis tempon legi ĝin.

LØVBORG

Tion vi vere povas ŝpari al vi.

TESMAN

Kial do, vi opinias?

LØVBORG

Ĉar ne estas io atentinda en ĝi.

TESMAN

Ho, imagu, ke vi tion diras!

BRACK

Tamen ĝi estas ja ege laŭdata, mi aŭdas.

LØVBORG

Estas ĝuste tio, kion mi celis. Kaj tial mi verkis la libron tia, ke ĉiuj povus ĝin pense sekvi.

BRACK

Tre saĝe.

TESMAN

Sed kara Ejlert, – !

LØVBORG

Ĉar nun mi volas provi restarigi min. Komenci denove.

TESMAN

(iom ĝenata) Jes, tion vi do volas? Ĉu?

LØVBORG

(ridetas, formetas la ĉapelon kaj tiras paketon en paperkovraĵo el la poŝo de la mantelo) Sed kiam tio ĉi eldoniĝos, Jørgen Tesman – tiam vi nepre legu. Ĉar jen definitive la ĝusta. Tio en kio mi mem estas.

TESMAN

Nu? Kaj kio do tio estas?

LØVBORG

Estas la daŭrigo.

TESMAN

La daŭrigo? De kio?

LØVBORG

De la libro.

TESMAN

De la nova?

LØVBORG

Kompreneble.

TESMAN

Jes, sed kara Ejlert, – ĝi enhavas ja la temon ĝis niaj tagoj!

LØVBORG

Ĝi enhavas. Kaj tiu ĉi temas pri la estonteco.

TESMAN

Pri la estonteco! Sed bona Dio, pri ĝi ni ja nenion scias!

LØVBORG

Ne. Sed tamen estas io kaj tio pri ĝi direnda. (malfermas la paketon) Jen, rigardu – 

TESMAN

Sed ne estas via manskribo.

LØVBORG

Mi diktis. (foliumas la paperojn) Ĝi estas dividita en du sekciojn. La unua temas pri la kultur-potencoj de la estonteco. Kaj tiu dua – (foliumas iom pli antaŭen) – tiu temas pri la estonta kultur-evoluo.

TESMAN

Mirinde! Pri tiaj temoj mi neniam ekpensus skribi.

HEDDA

(ĉe la vitra pordo, frapetadas la vitron) Hm – Ho – ne.

LØVBORG

(metas la paperojn en la kovraĵon kaj metas la paketon sur la tablon) Mi ĝin kunprenis, ĉar mi intencis iom legi por vi ĉivespere.

TESMAN

Jes, estas tre afable de vi. Sed ĉivespere – ? (rigardas al Brack) Mi vere ne scias, kiel tio ordiĝus – 

LØVBORG

Nu, do alian fojon. Ne urĝas.

BRACK

Mi devas klarigi al vi, sinjoro Løvborg, – okazos eta aranĝo ĉe mi ĉivespere. Precipe por Tesman, komprenu – 

LØVBORG

(serĉas la ĉapelon) Nu, – do mi ne pli longe – 

BRACK

Ne, aŭskultu nun. Ĉu vi ne povus fari al mi la plezuron kunveni?

LØVBORG

(abrupte kaj decide) Ne, tion mi ne povas. Mi sincere dankas vin.

BRACK

Jen kio? Kunvenu. Ni estos eta elektita rondo. Kaj kredu, ke estos vivece, kiel sinjorino Hed – , kiel sinjorino Tesman diras.

LØVBORG

Pri tio mi ne dubas. Sed tamen – 

BRACK

Kaj vi povus kunpreni vian manuskripton, kaj legi por Tesman tie ĉe mi. Ĉar mi havas sufiĉe da ĉambroj.

TESMAN

Jes pensu, Ejlert, – tion vi povus fari! Ĉu?

HEDDA

(intervenas) Sed kara, ĉar sinjoro Løvborg tute ne volas! Mi estas certa, ke sinjoro Løvborg multe pli ŝatas resti ĉi tie kaj havi vespermanĝon kun mi.

LØVBORG

(ekrigardas ŝin) Kun vi, sinjorino!

HEDDA

Kaj kun sinjorino Elvsted.

LØVBORG

Ĉu? – (pasante) Ŝin mi preterpase renkontis tagmeze.

HEDDA

Ĉu vere? Jes, ŝi venos ĉi tien. Kaj tial estas preskaŭ necese, ke vi restos, sinjoro Løvborg. Ĉar alie ŝi ne havos iun por akompani sin hejmen.

LØVBORG

Jen vero. Jes, multan dankon, Sinjorino, – do mi restos ĉi tie.

HEDDA

Kaj mi nur donu al la servistino etan informon – 

(Ŝi iras al la pordo de la antaŭĉambro kaj sonorigas. Berte envenas. Hedda parolas mallaŭte kun ŝi kaj montras al la malantaŭa ĉambro. Berte kapjesas kaj ree eliras.)

TESMAN

(samtempe al Ejlert Løvborg) Aŭdu, Ejlert, – ĉu estas tiu ĉi nova temo, – tiu pri la estonteco, – pri kiu vi intencas fari prelegojn?

LØVBORG

Jes.

TESMAN

Ĉar mi aŭdis ĉe la librovendisto, ke vi eble donos serion da prelegoj ĉi tie dum la aŭtuno.

LØVBORG

Jes, mi faros. Vi ne devas riproĉi min pro tio, Tesman.

TESMAN

Ne, pro Dio, kompreneble ne! Sed – ?

LØVBORG

Mi bone komprenas, ke por vi iom kontraŭas.

TESMAN

(malgaja) Ho, mi ne povas ja postuli, ke pro mi vi – 

LØVBORG

Sed mi atendas ĝis kiam vi ekhavos vian oficon.

TESMAN

Vi atendas! Jes sed, – jes sed, – ĉu vi ne volas konkuri? Ĉu?

LØVBORG

Ne. Mi nur volas venki vin. En la opinio de la publiko.

TESMAN

Sed, bona Dio, – do onklino Julle tamen praviĝis! Ho jes, – mi tion ja sciis! Hedda! Jen imagu, – Ejlert Løvborg tute ne volas kontraŭi nin!

HEDDA

(abrupte) Nin? Tenu min ekster tio.

(Ŝi iras al la malantaŭa ĉambro, kie Berte staras metante sur la tablon pleton kun karafoj kaj glasoj. Hedda kapsignas aprobe, kaj ree venas antaŭen. Berte eliras.)

TESMAN

(samtempe) Sed vi, asesoro Brack, – Kion vi diras al tio ĉi? Ĉu?

BRACK

Nu, mi diras, ke gloro kaj venko – hm, – povas ja esti treege belaj aferoj – 

TESMAN

Jes certe povas esti. Sed tamen – 

HEDDA

(rigardas Tesman kun malvarma rideto) Ŝajnas al mi, ke vi staras kvazaŭ fulmofrapita.

TESMAN

Jes, – proksimume tia, – mi opinias – 

BRACK

Estis ja vere fulmotondro, kiu pasis super ni, Sinjorino.

HEDDA

(montras al la malantaŭa ĉambro) Ĉu la sinjoroj bonvolas eniri por preni glason da frida punĉo?

BRACK

(rigardas sian horloĝon) Forirsalute? Jes, eble ne estus rifuzinde.

TESMAN

Bonege, Hedda! Vere bonege! En tia sangvina animstato, en kia mi nun troviĝas – 

HEDDA

Bonvolu, ankaŭ vi, sinjoro Løvborg.

LØVBORG

(rifuzante) Ne, multan dankon. Ne por mi.

BRACK

Sed, bona Dio, – frida punĉo vere ne estas veneno, mi scias.

LØVBORG

Eble ne por ĉiuj.

HEDDA

Jen, mi distru sinjoron Løvborg dume.

TESMAN

Nu ja, kara Hedda, tion faru do.

(Li kaj Brack iras en la malantaŭan ĉambron, eksidas, trinkas punĉon, fumas cigaredojn kaj parolas gajhumore dum la sekvanta sceno. Ejlert Løvborg restas staranta ĉe la forno. Hedda iras al la skribotablo.)

HEDDA

(per iom laŭtigita voĉo) Nun mi montros al vi kelkajn fotojn, se vi emas. Ĉar Tesman kaj mi – ni faris ekskurson tra Tirolo dum la hejmenvojaĝo.

(Ŝi venas kun albumo, kiun ŝi metas sur la tablon apud la sofo, kaj eksidas en ties superan angulon. Ejlert Løvborg proksimiĝas, haltas kaj rigardas ŝin. Poste li prenas seĝon kaj eksidas ĉe ŝia maldekstra flanko kun la dorso al la malantaŭa ĉambro.)

HEDDA

(malfermas la albumon) Jen rigardu tiun montodorson, sinjoro Løvborg! Estas la Ortlermontaro. Tesman skribis sube. Jen estas: Ortlermontaro ĉe Meran.

LØVBORG

(kiu konstante ŝin rigardas, diras mallaŭte kaj malrapide) Hedda – Gabler – 

HEDDA

(ekrigardas lin rapide) Nu! Ts!

LØVBORG

(ripetas malrapide) Hedda Gabler!

HEDDA

(rigardas en la albumon) Jes, tiel mi nomiĝis en pli frua tempo. Tiam, – kiam ni du konis unu la alian.

LØVBORG

Kaj de nun, – kaj dum la tuta vivo, – mi do devas kutimigi min ne plu diri Hedda Gabler.

HEDDA

(daŭre foliumante) Jes, vi devas. Kaj mi opinias, ke vi devas praktiki sufiĉe frutempe. Ŝajnas al mi, ke ju pli frue, des pli bone.

LØVBORG

(kun indignoplena voĉo) Hedda Gabler edziniĝita? Kaj tia kun – Jørgen Tesman!

HEDDA

Jes, – tiel okazas.

LØVBORG

Ho, Hedda, Hedda, – kiel povis vi do forĵeti vin mem!

HEDDA

(rigardas lin akre) Nu? Ne tiele nun.

LØVBORG

Kiel do? (Tesman envenas kaj iras al la sofo)

HEDDA

(aŭdas lin veni kaj diras indiferente) Kaj tio ĉi, sinjoro Løvborg, tio estas vido de malsupre en la Ampezzovalo. Jen rigardu tiujn montopintojn. (afable rigardas Tesman) Kio do nomiĝas tiuj strangaj montopintoj?

TESMAN

Lasu min rigardi. Ho, estas la Dolomitoj, tiuj.

HEDDA

Ĝuste ja! – estas la Dolomitoj, sinjoro Løvborg.

TESMAN

Hedda, – mi nur volis demandi, ĉu ni ne tamen enmetu iom da punĉo? Almenaŭ al vi, Hedda. Ĉu?

HEDDA

Jes, dankon. Kaj eble kelkajn kukojn.

TESMAN

Ne cigaredojn?

HEDDA

Ne.

TESMAN

Bone.

(Li iras en la malantaŭan ĉambron kaj dekstren. Brack sidas tie kaj observadas Hedda kaj Løvborg.)

LØVBORG

(mallaŭte kiel antaŭe) Nu, respondu al mi, Hedda, – kiel vi povis tion ĉi fari?

HEDDA

(aspekte profunde studante la albumon) Se vi daŭre kondutos intime, mi ne volas kun vi paroli.

LØVBORG

Ĉu mi ne rajtas eĉ kiam ni estas solaj?

HEDDA

Ne. Vi povas tiel pensi. Sed vi ne rajtas tiel paroli.

LØVBORG

Aha, mi komprenas. Tio ofendas vian amon – al Jørgen Tesman.

HEDDA

(ekrigardas lin kaj ridetas) Amon? Ne, nun vi estas sprita!

LØVBORG

Do ne amon!

HEDDA

Tamen nenian malfidelecon! Tiaĵon mi ne volas akcepti.

LØVBORG

Hedda, – respondu al mi nur tion solan – 

HEDDA

Ts!

(Tesman kun pleto venas de la malantaŭa ĉambro.)

TESMAN

Jen! Jen la bonaĵoj. (li metas la pleton sur la tablon)

HEDDA

Kial vi mem servas?

TESMAN

(verŝas en la glasojn) Jes, ĉar mi trovas, ke estas tiom amuze servi vin, Hedda.

HEDDA

Sed vi ja verŝis en ambaŭ glasojn. Kaj sinjoro Løvborg ja ne deziras – 

TESMAN

Ne, sed sinjorino Elvsted ja baldaŭ venos.

HEDDA

Jes, vere, – sinjorino Elvsted – 

TESMAN

Ĉu vi ŝin forgesis? Ĉu?

HEDDA

Ni tiom profundiĝis en tion ĉi. (montras al li bildon) Ĉu vi memoras tiun etan vilaĝon?

TESMAN

Ho, estas tiu malsupre de Brennerpasejo! Estas tie, kie ni devis restadi la tutan nokton – 

HEDDA

– kaj renkontis tiun aron da vivecaj somergastoj.

TESMAN

Jes, vere estis tie. Imagu – se ni tiam povus havi vin kun ni, Ejlert! Nu! (li iras kaj sidigas sin ĉe Brack)

LØVBORG

Respondu al mi sole tion, Hedda – 

HEDDA

Nu?

LØVBORG

Ĉu ne estis amo, eĉ ne en la rilato kun mi? Ne guto, – ne simileco de amo, eĉ ne en tio?

HEDDA

Nu, ĉu vere estis? Por mi aspektis, kvazaŭ ni estas du bonaj kamaradoj. Du vere intimaj amikoj. (ridetas) Precipe vi estis tre nekaŝema.

LØVBORG

Estis vi, kiu tion deziris.

HEDDA

Kiam mi retropensas, ŝajnas al mi, ke estis io bela, io alloga, – io kuraĝa en – en tiu kaŝema intimeco – tiu kamaradeco, pri kiu neniu vivanta homo ion flaris.

LØVBORG

Jes, ĉu ne, Hedda! Ĉu ne tiel estis? – Kiam mi vizitis vian patron tiel dum la posttagmezoj – . Kaj la generalo sidis ĉe la fenestro legante la gazetojn, – kun la dorso al ni turnita – 

HEDDA

Kaj ni du en la sofo en la angulo – 

LØVBORG

Ĉiam kun la sama ilustrita revuo antaŭ ni –

HEDDA

Pro manko de albumo, jes.

LØVBORG

Jes, Hedda, – kaj kiam mi konfesis por vi – ! Rakontis al vi pri mi mem tion, kion neniu alia tiam sciis. Sidis tie kaj konfesis, ke mi eliris diboĉante tagojn kaj noktojn. Diboĉis tagnokton post tagnokto. Ho, Hedda, kia estis tiu potenco en vi, kiu devigis min konfesi tiaĵojn?

HEDDA

Ĉu vi imagas, ke estis iu potenco en mi?

LØVBORG

Jes, kiel mi alie tion klarigu al mi? Kaj ĉiuj tiuj – en pudoro volvitaj demandoj, kiujn vi al mi faris – 

HEDDA

Kaj kiujn vi ege bone komprenis – 

LØVBORG

Jen, ke vi povis sidi kaj tiel fari demandojn! Tute senhonte!

HEDDA

En pudoro volvitaj do estis.

LØVBORG

Jes, tamen senhonte. Elĉerpige demandi min pri – pri ĉiuj tiaĵoj!

HEDDA

Kaj ke vi igis vin respondi, sinjoro Løvborg.

LØVBORG

Jes, estas ja ĝuste tio, kion mi ne komprenas – nun poste. Sed diru do al mi, Hedda, – ĉu ne estis amo funde en nia rilato? Ĉu ne estis de via flanko, kvazaŭ vi dezirus lavi min pura, – kiam mi rifuĝis al vi por konfesi? Ĉu ne estis tiel?

HEDDA

Ne, ne ekzakte.

LØVBORG

Kio vin do instigis?

HEDDA

Ĉu aspektas por vi tiom nekompreneble, se junulino – kiam povas okazi tiel – sekrete – 

LØVBORG

Nu?

HEDDA

Ke ŝi dezire volas rigardi en mondon, pri kiu – 

LØVBORG

Pri kiu – ?

HEDDA

– pri kiu oni ne rajtas ion scii?

LØVBORG

Jen, tio do estis?

HEDDA

Ankaŭ tio. Ankaŭ tio, – mi imagas.

LØVBORG

Kamaradeco en avido de la vivoĝuo. Sed kial tio do ne povus daŭri?

HEDDA

Pro tio vi mem kulpas.

LØVBORG

Estas vi, kiu rompis.

HEDDA

Jes, kiam danĝero minacis, ke realiĝo venus en la rilato. Honto al vi, Ejlert Løvborg, kiel povis vi atenci vian – vian fideman kamaradon!

LØVBORG

(premegas la manojn) Ho, kial vi ne realigis la minacon? Kial vi ne mortpafis min, kiel vi minacis!

HEDDA

Tiom mi timas la skandalon.

LØVBORG

Jes, Hedda. Funde vi estas malkuraĝa.

HEDDA

Terure malkuraĝa. (ŝanĝas sintenon) Sed estis ja feliĉe por vi. Kaj poste vi ja konsolis vin tiom rave ĉe la familio Elvsted.

LØVBORG

Mi scias, kion Tea konfidis al vi.

HEDDA

Kaj eble vi konfidis ion pri ni du?

LØVBORG

Eĉ ne vorton. Tiaĵojn ŝi estas tro stulta por kompreni.

HEDDA

Stulta?

LØVBORG

En tiaj aferoj ŝi estas stulta.

HEDDA

Kaj mi estas malkuraĝa. (klinas sin pli proksimen al li, sen lin rigardi en la okulojn, kaj diras pli mallaŭte) Sed nun mi volas ion konfidi al vi.

LØVBORG

(atente) Nu?

HEDDA

Tio ke mi ne kuraĝis mortpafi vin – 

LØVBORG

Jes?!

HEDDA

– tio ne estis mia plej fia malkuraĝo – tiun vesperon.

LØVBORG

(rigardas ŝin momenton, komprenas, kaj flustras pasie) Ho, Hedda! Hedda Gabler! Nun mi ekvidas kaŝitan fundon sub nia kamaradeco! Vi kaj mi – ! Tamen estis la deziro pri vivo en vi – 

HEDDA

(mallaŭte, sed kun akra ekrigardo) Gardu vin! Ne imagu ion tian!

(Mallumiĝadas. La pordo de la antaŭĉambro estas de ekstere malfermata de Berte.)

HEDDA

(klake fermas la albumon kaj vokas ridetante) Nu, fine! Kara Tea, – jen do, envenu!

(Sinjorino Elvsted venas de la antaŭĉambro. Ŝi estas vizite vestita. La pordo fermiĝas malantaŭ ŝi.)

HEDDA

(en la sofo, etendas la brakojn al ŝi) Dolĉa Tea, – vi ne povas imagi, kiom mi atendis vin!

(Sinjorino Elvsted preterpase interŝanĝas etan saluton kun la sinjoroj en la malantaŭa ĉambro, iras al la tablo kaj donas al Hedda la manon. Ejlert Løvborg ekstaris. Li kaj sinjorino Elvsted sin salutas per muta kapklino.)

ELVSTED

Eble mi devus eniri por iom paroli kun via edzo?

HEDDA

Ho, tute ne. Lasu tiujn du sidi. Ili baldaŭ foriros.

ELVSTED

Ili foriros?

HEDDA

Jes, ili eliros drinkfesteni.

ELVSTED

(rapide al Løvborg) Sed certe vi ne?

LØVBORG

Ne.

HEDDA

Sinjoro Løvborg – li restos ĉe ni.

ELVSTED

(prenas seĝon kaj volas eksidi apud li) Ho, kiom agrable ĉi tie estas!

HEDDA

Ne dankon, mia eta Tea. Ne tie! Bele venu ĉi tien al mi. Mi volas esti meze inter vi.

ELVSTED

Jes, tute kiel vi volas.

(Ŝi ĉirkaŭiras la tablon kaj eksidas en la sofon dekstre de Hedda. Løvborg ree eksidas sur la seĝon.)

LØVBORG

(post mallonga paŭzo, al Hedda) Ĉu ŝi ne estas ĝue rigardinda?

HEDDA

(glite tuŝetas ŝiajn harojn) Nur rigardinda?

LØVBORG

Jes. Ĉar ni du – ŝi kaj mi, – ni estas du veraj kamaradoj. Ni absolute fidas unu la alian. Kaj ni povas sidi kune kaj libere interparoli – 

HEDDA

Sen pudoraj diskretaĵoj, sinjoro Løvborg? – 

LØVBORG

Nu – 

ELVSTED

(mallaŭte, sin kroĉante al Hedda) Ho, kiom feliĉa mi estas, Hedda! Ĉar, – imagu, – li diras, ke mi ankaŭ inspiris lin.

HEDDA

(rigardas ŝin ridetante) Aj, ĉu li tion diras?

LØVBORG

Kaj tian kuraĝon en agoj, kian ŝi havas, sinjorino Tesman?

ELVSTED

Ho, Dio, – mi kuraĝon!

LØVBORG

Treege – kiam temas pri la kamarado.

HEDDA

Jes, kuraĝon – ja! Se oni nur tian havus.

LØVBORG

Kaj kion do vi pensas?

HEDDA

Tiam oni povus eble ankoraŭ vivi la vivon. (subite ŝanĝiĝas) Sed nun, mia plej kara Tea, – nun vi trinku glason da frida punĉo.

ELVSTED

Ne dankon, – mi neniam trinkas tiaĵojn.

HEDDA

Nu, do vi, sinjoro Løvborg.

LØVBORG

Dankon, ankaŭ mi ne.

ELVSTED

Ne, ankaŭ li ne!

HEDDA

(rigardas lin firme) Tamen ĉar mi nun tion volas?

LØVBORG

Neniel utilas.

HEDDA

(ridas) Mi do tute ne havas iun povon super vi, mi povrulino?

LØVBORG

Ne en tiu rilato.

HEDDA

Serioze dirite, mi tamen opinias ke vi devus tion fari. Pro vi mem.

ELVSTED

Ho ne, Hedda – !

LØVBORG

Kaj kial?

HEDDA

Aŭ pro la homoj, ĝuste dirite.

LØVBORG

Vere?

HEDDA

Alie oni povus ja ekhavi la opinion, ke vi – tiel funde – ne sentas vin sufiĉe hardita – ne sufiĉe certa pri vi mem.

ELVSTED

(mallaŭte) Ho, ne, ne, Hedda – !

LØVBORG

La homoj povas kredi, kion ili volas, – ĝis plue.

ELVSTED

(ĝoje) Jes, ĉu ne vere!

HEDDA

Tion ja montris klare la vizaĝo de asesoro Brack.

LØVBORG

Kiel do?

HEDDA

Li ridetis iom moke, kiam vi ne kuraĝis eniri tien al la tablo.

LØVBORG

Mi ne kuraĝis! Mi prefere volis ja resti ĉi tie kaj paroli kun vi.

ELVSTED

Estis ja tute kompreneble, Hedda.

HEDDA

Sed tion la asesoro ne povis suspekti. Kaj mi ankaŭ vidis, ke li ekridetis kaj ĵetis okulumon al Tesman, kiam vi eĉ ne kuraĝis kunveni al tiu povra, eta festeno.

LØVBORG

Kuraĝis! Vi diras ke mi ne kuraĝis?

HEDDA

Ne mi. Sed tiel asesoro Brack komprenis la staton.

LØVBORG

Lasu nur tion al li.

HEDDA

Vi do ne kuniros?

LØVBORG

Mi restos ĉe vi kaj Tea.

ELVSTED

Jes, Hedda, – tion vi ja povas pensi.

HEDDA

(ridetas kaj kapklinas aprobe al Løvborg) Do fundamente solide masonita. Principofirma por ĉiam. Jen kia devas esti viro! (turnas sin al sinjorino Elvsted kaj frapetas ŝin) Nu, ĉu mi ne tion diris, kiam vi, tute freneza, venis ĉi tien ĉimatene – 

LØVBORG

(mirigita) Freneza!

ELVSTED

(terurigita) Hedda, – Hedda do – !

HEDDA

Jen, rigardu nur mem! Ne estas ja necese iri en tiu morta timo – (interrompante) Do, jen ni tri povas esti gajaj!

LØVBORG

(estas skuita) Aha, – kio do estas tio ĉi, sinjorino Tesman!

ELVSTED

Ho Dio, ho Dio, Hedda! Kion vi diras! Kion vi faras!

HEDDA

Restu nur trankvila! La abomena asesoro sidas vin observante.

LØVBORG

En morta timo, do. Pro mi.

ELVSTED

(mallaŭte, plende) Ho, Hedda, – nun vi igis min tute malfeliĉa!

LØVBORG

(rigardas ŝin dum momento fikse; grimacas) Do tio estis de la kamarado la senrezerva fido al mi.

ELVSTED

(petoplene) Ho, kara amiko, – vi devas unue aŭskulti – !

LØVBORG

(prenas unu el la plenaj punĉoglasoj, suprenlevas ĝin, kaj diras malrapide per raŭka voĉo) Via tosto, Tea! (li malplenigas la glason, demetas ĝin kaj prenas la alian)

ELVSTED

(mallaŭte) Ho, Hedda, Hedda, – kial vi tion volus!

HEDDA

Volus! Mi? Ĉu vi estas freneza?

LØVBORG

Kaj ankaŭ toston por vi, sinjorino Tesman. Dankon pro la vero. Ĝi vivu! (li trinkas kaj volas denove plenigi la glason)

HEDDA

(metas la manon sur lian brakon) Nu, nu, – ne pli nune. Memoru, ke vi iros en festenon.

ELVSTED

Ne, ne, ne!

HEDDA

Ŝ-ŝ! Ili sidas vin rigardante.

LØVBORG

(demetas la glason) Vi, Tea, – diru nun la veron.

ELVSTED

Jes!

LØVBORG

Ĉu la notario sciis, ke vi postvojaĝus min?

ELVSTED

(tordas siajn manojn) Ho, Hedda, – vi aŭdas pri kio li demandas!

LØVBORG

Ĉu estis interkonsento inter vi kaj li, ke vi vojaĝu al la urbo por observi min? Eble estis la notario mem, kiu igis vin tion fari? Aha, vi, – eble li denove bezonis min en la oficejo! Aŭ ĉu estas ĉe la kartotablo ke mi mankis al li?

ELVSTED

(mallaŭte, ĝemplende) Ho, Løvborg, Løvborg – !

LØVBORG

(prenas glason kaj volas ĝin plenigi) Ankaŭ tosto por la maljuna notario!

HEDDA

(lin deturnante) Ne pli nun. Memoru, ke vi eliru por legi por Tesman!

LØVBORG

(trankvile, demetas la glason) Estis stulte de mi, Tea, tio ĉi. Jen konduti tiel, mi pensas. Ne koleru pro mi, vi kara, kara kamarado. Vi vidos, – kaj vi kaj la aliaj, – ke kvankam mi iun fojon falis, do – . Nun mi restariĝis! Pere de via helpo, Tea.

ELVSTED

(ĝojbrile) Ho Dio, dankon – !

(Brack intertempe rigardis sian horloĝon. Li kaj Tesman ekstaras kaj venas en la salonon.)

BRACK

(prenas sian ĉapelon kaj mantelon) Jen, sinjorino Tesman, nun estas horo por foriri.

HEDDA

Nun do estas.

LØVBORG

(ekstaras) Ankaŭ por mi, sinjoro Asesoro.

ELVSTED

(mallaŭte kaj petante) Ho, Løvborg, – ne faru!

HEDDA

(pinĉas ŝian brakon) Ili aŭdas vin!

ELVSTED

(krias malforte) Aj!

LØVBORG

(al Brack) Vi bonvole invitis min kunveni.

BRACK

Jen, vi tamen venos?

LØVBORG

Jes, multan dankon.

BRACK

Por mi ĝojege – 

LØVBORG

(ekprenas la paketon de paperoj kaj diras al Tesman) Ĉar mi dezirus montri al vi ion kaj aliaĵon antaŭ ol ĝin transdoni.

TESMAN

Jen, imagu, – estos amuze! – Sed kara Hedda, kiel vi hejmenirigos sinjorinon Elvsted? Ĉu?

HEDDA

Nu, por tio ni ĉiuokaze trovos rimedon.

LØVBORG

(rigardas la sinjorinojn) Sinjorino Elvsted? Kompreneble mi revenos por ŝin serĉi. (pli proksime) Proksimume je la deka, sinjorino Tesman? Ĉu tio konvenas?

HEDDA

Jes, certe. Ege konvene.

TESMAN

Nu, do ĉio estas en bona ordo. Sed min vi ne devas atendi tiom frue, Hedda.

HEDDA

Ho, kara, vi restu tiom longe – tiom longe, kiom vi volas.

ELVSTED

(en obtuza timo) Sinjoro Løvborg, – mi do restos ĉi tie, ĝis vi revenos.

LØVBORG

(kun la ĉapelo en la mano) Memkompreneble, Sinjorino.

BRACK

Kaj jen ekveturas la amuzad-trajno, miaj sinjoroj! Mi esperas, ke ni festenos vivece, kiel certa bela sinjorino diradas.

HEDDA

Aj, se la bela sinjorino povus ĉeesti nevidata – !

BRACK

Kial nevidata?

HEDDA

Por aŭskulti iujn el viaj spritaĵoj sen pudoraj diskretaĵoj, sinjoro Asesoro.

BRACK

(ridas) Tion mi ne volas konsili al la bela sinjorino.

TESMAN

(ankaŭ li ridas) Ne, nun vi estas amuza, Hedda. Jen, imagu!

BRACK

Nu, adiaŭ, adiaŭ, sinjorinoj!

LØVBORG

(kapklinas adiaŭe) Do je la deka.

(Brack, Løvborg kaj Tesman eliras tra la pordo de la antaŭĉambro. Samtempe Berte venas de la malantaŭa ĉambro kun eklumigita lampo, kiun ŝi metas sur la salontablon, kaj eliras la saman vojon.)

ELVSTED

(ekstaris kaj maltrankvile paŝas sur la planko) Hedda, – Hedda, – al kio tio ĉi kondukos!

HEDDA

Je la deka, – tiam li do revenos. Mi vizie vidas lin. Kun vitfolioj en la hararo. Verva kaj vigla – 

ELVSTED

Dio donu ke tiel estos.

HEDDA

Kaj tiam, vidu, – tiam li estos regajninta la regadon de si mem. Tiam li estos libera homo dum ĉiuj siaj tagoj.

ELVSTED

Ho Dio, jes, – se nur tiel li venos, kiel vi lin vizias.

HEDDA

Tiel kaj ne alimaniere li venos! (ekstaras kaj sin proksimigas) Dubu pri li, vi, tiom longe kiom vi volas. Mi fidas lin. Kaj nun ni testu – 

ELVSTED

Vi havas iun kaŝ-intencon, Hedda!

HEDDA

Jes, estas. Unu fojon en la vivo mi volas havi potencon sur la sorto de homo.

ELVSTED

Ĉu vi ne tion havas?

HEDDA

Ne havas – kaj neniam havis.

ELVSTED

Sed sur via edzo do?

HEDDA

Hoj, tio efektive valorus la penon. Ho, se vi povus kompreni, kiom malriĉa mi estas. Kaj vi havu la favoron esti tiom riĉa! (ĉirkaŭbrakas ŝin pasie) Mi pensas, ke mi tamen forbruligos viajn harojn.

ELVSTED

Lasu min! Lasu min! Mi timas vin, Hedda!

BERTE

(en la pordaperturo) La tetablo estas pretigita en la manĝoĉambro, Sinjorino.

HEDDA

Bone. Ni venos.

ELVSTED

Ne, ne, ne! Mi prefere iru hejmen sola! Tuj!

HEDDA

Sensencaĵo! Unue vi havu tiun teakvon, vi eta stultulino. Kaj poste, – Je la deka, – revenos Ejlert Løvborg – kun vitfolioj en la hararo.

(Kvazaŭ perforte ŝi tiras sinjorinon Elvsted al la pordo.)