Słownik (ang. dictionary, map, associative array) jest strukturą danych zbudowaną z par (klucz, wartość). Klucz jest daną prostego typu, np. liczbą, łańcuchem znakowym. Wartość jest daną dowolnego typu, nawet kolejnym słownikiem. W słowniku klucze nie mogą się powtarzać, muszą być unikalne. Wartości nie mają takich ograniczeń. Dostęp do wartości następuje poprzez klucze, które nie muszą zachowywać kolejności.

Przykład:

słownik ← {imię: "Jan", nazwisko: "Nowak", wiek: 33}
słownik[imię] → "Jan"
słownik[nazwisko] → "Nowak"
słownik[wiek] → 33

Do realizacji słowników wykorzystywane są różne struktury danych: tablice, tablice haszowane, listy, drzewa poszukiwań binarnych, itp. Podstawowym kryterium jest tutaj złożoność oraz efektywność operacji wykonywanych na  słowniku.

Typowy słownik powinien wspierać następujące operacje podstawowe:

• d_put(klucz, wartość) : dodaje do słownika nową parę (klucz, wartość). Jeśli w słowniku istnieje już para o takim samym kluczu, to zostanie nadpisana.
• d_del(klucz) : usuwa ze słownika parę o podanym kluczu. Jeśli pary o takim kluczu nie ma w słowniku, to operacja nic nie robi.
• d_get(klucz) : wyszukuje w słowniku parę o podanym kluczu i zwraca jej wartość jako wynik. Jeśli klucza nie ma w słowniku, to operacja zwraca wartość specjalną, np. 0, nil, "", itp. zależnie od typu wartości w parze.

Oprócz powyższych operacji słownik zwykle umożliwia przejście przez kolejne pary (klucz, wartość), sortowanie oraz obliczenie liczby par. W kolejnych rozdziałach przedstawiliśmy kilka implementacji słowników w różnych strukturach danych wraz z algorytmami operacji podstawowych.

W języku Python mamy wbudowany typ słownika, pomimo to zaprojektujemy własny słownik, aby zachować zgodność z podanymi algorytmami operacji nad słownikiem.