Ekster la urbopordego de Betlehem postenis roma soldato. Li surhavis kirason kaj kaskon, portis ĉe la flanko mallongan glavon kaj tenis en la mano longan lancon. La tutan tagon li staris preskaű senmove, tiel ke oni vere povus kredi, ke li estas viro el fero. La urbanoj el- kaj eniris tra la pordego, almozuloj sidiĝis en la ombro sub la pordarkaĵo, fruktvendistoj kaj vinvendistoj demetis teren siajn korbojn kaj barelojn apud la soldato, sed li eĉ ne alturnis la kapon por ilin rigardi.

Tute ne estas inde rigardi tion, li ŝajne diris al si. Ĉu min koncernas vi, kiuj laboras kaj negocas kaj preterpasas kun kruĉoj kun oleo aű ledaj vinsakoj? Montru al mi militistaron, kiu sin preparas por ataki malamikon! Montru al mi la tumulton kaj ardan batalon, kiam rajdistaro sin ĵetas sur aron da infanterianoj! Montru al mi la bravulojn, kiuj rapidegas antaűen kun ŝtupetaroj por surgrimpi la murojn de sieĝita urbo! Nenio alia ol milito povas ĝojigi miajn okulojn. Mi sopiras vidi la aglojn de Romo brilantaj en la aero, mi sopiras la sonegadon de la kupraj trumpetoj, la brilantajn armilojn kaj la ruĝan elŝpruciĝon de sango.

Tuj ekster la urbopordego komenciĝis bela kampo, tute kovrita de lilioj. La soldato ĉiutage staris kun la rigardo direktita ĝuste al ĉi tiu kampo, sed li eĉ ne momenton admiris la eksterordinaran belecon de la floroj. Kelkfoje li rimarkis, ke la preterpasantoj haltas por ĝui la belecon de la lilioj, kaj tiam li ekmiris pro tio, ke ili interrompas sian iron por rigardi ion tiel malgravan. ”Tiuj ĉi homoj ne scias, kio estas bela,” li pensis.

Kaj tion pensante, li ne vidis plu antaű siaj okuloj la verdajn kampojn nek la olivarbajn montetojn ĉirkaű Betlehem, sed li reve foriĝis al ardega dezerto en la sunbrila Libio. Li vidis legion da soldatoj marŝantaj antaűen en longa, rekta linio sur la flava sablo, sen postsigno de paŝo. Nenie estis ŝirmo kontraű la sunradioj, nenie freŝiga fonto, nenie vidiĝis limo de la dezerto aű celo por la marŝado. Li vidis la soldatojn senfortigitajn pro malsato kaj soifo, irantajn antaűen per paŝoj ŝanceliĝaj. Li vidis kiel falis unu post la alia, terenbatita de la arda sunbrilego. Sed spite de tio la trupo persiste antaűeniris senhezite, sen iu ajn penso pri ribelo kontraű la militestro kaj reiro. ”Jen kio estas bela!” pensis la soldato. ”Jen kio indas rigardon de bravulo!” Dum kiam, tagon post tago, la soldato gardestaris sur la sama loko, li havis la plej bonan okazon rigardi la belajn infanojn ludantajn ĉirkaű li. Sed same malmulte li atentis la infanojn kiel la florojn. Li ne komprenis, kial valorus ilin rigardi. ”Kiel oni povus ĝoji pri tio?” li pensis vidante, ke homoj ridetas dum ili rigardas la ludojn de la infanoj. ”Estas strange, ke iu povas ĝoji pri nenio.” 

lutage, kiam laű kutimo la soldato staris garde antaű la urbopordego, li ekvidis malgrandan knabeton, proksimume trijaran, kiu eliris sur la herbejon por ludi. Estis malriĉa infano vestita per ŝafofelo, kiu ludis tute sola. La soldato atente rigardadis la novalveninton, sed li mem preskaű ne rimarkis tion. Antaű ĉio kaptis lian atenton la fakto, ke la etulo trakuras la kampon tiel facile, ke li ŝajnas ŝvebi sur la pintoj de la herboj. Sed pli poste, kiam li komencis atente observi liajn ludojn, li eĉ pli miris. ”Je mia glavo,” li fine diris, ”tiu ĉi infano ne ludas kiel la aliaj! Pri kio li do okupiĝas?”

La infano ludis je distanco de nur kelkaj paŝoj de la soldato, tiel ke li povis observi, kion li faras. Li vidis, kiel li etendas la manon por kapti abelon, kiu sidas sur florrando kaj estas tiel ŝarĝita je stamena faruno, ke ĝi povas apenaű forflugi. Li ekvidis je sia granda miro, ke la abelo lasas sin kapti, nek penante tion eviti nek uzante sian pikilon. Sed apenaű la etulo ekkaptis la abelon per siaj fingroj, li forkuris kun ĝi al fendo en la urba muro, kie loĝadis areto da abeloj, kaj ĝin demetis antaű tiu fendo, Kaj helpinte tiamaniere al unu abelo, li forkuris por helpi alian. La tutan tagon la soldato vidis lin kapti abelojn por ilin porti al ilia hejmo. ”Tiu knabeto estas vere pli stulta ol iu ajn alia, kiun mi observis antaűe,” pensis la soldato. ”Kiel li povas ekhavi la ideon provi helpi ĉi tiujn abelojn, kiuj ja povas helpi sin mem tute bone sen li, kaj krome povus eĉ piki lin per siaj pikiloj? Kia homo li fariĝos, se li vivos?” La etulo tagon post tago revenadis por ludi sur la herbejo, kaj la soldato ne povis ne miri pri li kaj liaj ludoj, ”Estas vere strange,” li pensis, ”mi jam staras garde ĉe tiu ĉi pordego de post tri jaroj, kaj escepte de tiu infano mi ĝis nun vidis nenion, kio povis okupi miajn pensojn.”

Sed la soldato neniel ĝojis pri la infano. Male la etulo memorigis al li teruran antaűdiron de malnovtempa juda aűguristo. Tiu nome antaűdiris, ke epoko de paco iam komenciĝos sur la tero. Dum miljara epoko oni elverŝos neniun sangon, nek militos, sed la homoj amos sin reciproke kiel fratoj. Kiam la soldato pripensis, ke io tiel terura povus efektiviĝi, frostotremo trakuris lian korpon, kaj li firme ekpremis sian lancon, kvazaű li serĉus apogilon.

Kaj nun, ju pli la soldato rimarkis la etulon kaj liajn ludojn, des pli ofte li pensis pri la regno de la miljara paco. Certe li ja ne timis, ke ĝi jam povus esti veninta, sed li ne ŝatis esti devigata pensi pri io tiel terura.

Iutage, kiam la etulo ludis inter la fIoroj sur la bela kampo, frape ekpluvegis el la nuboj. Kiam li rimarkis kiel grandaj kaj pezaj estas la gutoj, kiuj frapegas la delikatajn liliojn, li ŝajnis maltrankviliĝi pro siaj belaj amikoj. Li forrapidis al la plej granda kaj bela el ili, li kurbigis teren la rigidan tigon, kiu portis la florojn, tiel ke la pluvgutoj trafis la subflankon de la kalikoj. Kaj aginte tiamaniere ĉe unu kreskaĵo, li tuj forkuris al alia, sammaniere kurbigante ĝian tigon, tiel ke la kalikoj turniĝis teren. Kaj poste al tria kaj kvara, ĝis kiam ĉiuj floroj de la herbejo estis ŝirmitaj kontraű la forta pluvo.

La soldato ridetis en si, vidante la laboron de la knabo. ”Mi timas, ke la lilioj ne estos al li tre dankemaj pro tio,” li diris.

”Sendube ĉiu tigo estas rompita. Tute ne konvenas tiamaniere kurbigi tiujn rigidajn kreskajojn.”

Sed kiam fine ĉesis la pluvego, la soldato vidis, ke la knabeto rapidegis al la lilioj por ilin rektigi. Kaj je lia nepriskribebla miro la infano ree rektigis la rigidajn tigojn sen iu ajn malfacileco. Montriĝis ke neniu el ili estas rompita aű difektita.

Li rapidis de floro al floro, kaj ĉiuj savitaj lilioj baldaű plene brilegis sur la herbejo.

Kiam la soldato vidis tion, lin ekregis stranga kolero. ”Vidu, kia infano!” li pensis. ”Estas nekredeble, ke li povas entrepreni ion tiel malsaĝan. Kia viro fariĝos el tiu knabeto, kiu eĉ ne povas toleri la vidon de ruiniĝinta lilio? Kio okazus, se tia ulo fariĝus soldato? Kion li farus, se oni ordonus al li ekbruligi domon, plenplenan je virinoj kaj infanoj, aű pereigi ŝipon naĝantan sur la akvo kun sia tuta ŝipanaro?”

Ree li ekmemoris pri la malnova profetaĵo, kaj li ektimis, ke vere estus alveninta la tempo de ĝia efektiviĝo. ”Ĉar jen naski ĝis infano kiel tiu,” li pensis, ”eble estas tute proksime tiu terura tempo. Jam nun paco regas super la tuta mondo, kaj la tago de la milito certe neniam plu aperos. De post nun ĉiuj homoj havos la temperamenton de tiu infano. lli timos difekti unu la alian. ili eĉ ne havos koron pereigi abelon aű floron.

Neniaj heroaĵoj estos eblaj, neniaj glorriĉaj venkoj estos gajneblaj, kaj nenia glora triumfanto supreniros Kapitolon. Ne ekzistas plu al bravulo io ajn sopirinda.”

Kaj la militisto, kiu ĉiam esperis baldaű partopreni novajn militojn kaj sopiris akiri per heroaĵo potencon kaj riĉecon, sentis sin tiel kolera kontraű la malgranda trijarulo, ke la proksiman fojon, kiam tiu preterkuris, li etendis post li minace la lancon.

Alian tagon, tamen, nek abelojn nek liliojn la etulo pensis helpi, sed li entreprenis ion, kio ŝajnis al la militisto eĉ pli senutila kaj sendanka.

Estis terure varma tago, kaj la sunradioj, kiuj trafis la kaskon kaj la kirason de la soldato, ilin tiel varmigis, ke ŝajnis al li kvazaű li surhavus veston el fajro. Al la preterpasantoj ja ŝajnis, kvazaű li suferus terure pro la varmo. Liaj okuloj elstaris sangoplenaj el la kapo, kaj la haűto de liaj lipoj sulketiĝis, sed la soldato, kiu kutimiĝis elporti la brulantan varmegon de la afrikaj dezertoj, opiniis, ke tio estas bagatelo, kaj tute ne ekpensis forlasi sian kutiman postenon. Male plaĉis al li montri al la preterpasantoj, ke li estas tiel forta kaj persistema, ke li ne bezonas ŝirmi sin kontraű la suno.

Dum li lasis sin per tia sintenado preskaű friti vivanta, la knabeto, kiu kutimis ludi sur la kampo, subite alpaŝis al li. Li ja bone sciis, ke la legiano ne estas unu el liaj amikoj kaj li kutime estis tre singarda, ke li ne tro alproksimiĝu al lia lanco, sed nun li tute alkuris al li, rigardis lin longe kaj zorge, poste li forkuris rapide laű la vojo. Post momento, kiam li revenis, li tenis ambaű manojn kave kunigitaj kiel pelveto, alportante tiamaniere kelkajn gutojn da akvo.

”Ĉu efektive ĉi tiu infano ekhavis la malsaĝan ideon, alporti al mi akvon?” pensis la soldato. ”Vere mankas la saĝo al li. Ĉu roma legiano ne povus elporti iom da varmego? Kial necesas, ke tiu etulo ĉirkaűkuru, helpante al tiuj kiuj tute ne bezonas helpon. Mi ne deziras lian kompatemon. Mi deziras, ke li kaj ĉiuj liaj similuloj forestu el la mondo.”

La etulo alpaŝis tre malrapide. Li firme kunpremis siajn fingrojn, por ke la akvo ne eliĝu. Dum kiam li alproksimiĝis al la soldato, li fikse kaj maltrankvile rigardadis la nemulton da akvo kiun li kunportis; do li ne vidis, ke la soldato staras kun severe sulkigita frunto kaj rifuzemaj rigardoj. Fine li haltis tuj antaű la legiano invitante lin trinki.

Dum la aliro liaj pezaj, blondaj bukloj pli kaj pli malsuprenfalis, kovrante liajn frunton kaj okulojn. Li multfoje skuis la kapon por forigi la harojn, tiel ke li povu suprenrigardi.

Kiam fine li sukcesis fari tion kaj ekvidis la malmildan esprimon en la vizaĝo de la soldato, li tamen ne ektimiĝis, sed restis, kaj kun ĉarma rideto li invitis lin trinki el la akvo de li alportita.

Sed la soldato tute ne emis akcepti bonfaron de tiu ĉi infano, kiun li rigardis kiel sian malamikon. Li tute ne rigardis malsupren en lian belan vizaĝon, sed staris rigida kaj senmova, ne montrante eĉ per mieno, ke li komprenas, kion volas fari al li la infano. Sed la etulo ankaű ne povis kompreni, ke la alia volas lin malakcepti. Li ĉiam ridetadis same fideme, leviĝis sur la pintoj de la piedfingroj kaj levis kiel eble plej supren la manojn, por ke la altkreska soldato povu atingi la akvon pli facile. La legiano siaflanke sentis sin tiel ofendita pro tio ke infano volas helpi al li, ke li ekprenis la lancon por forkurigi la etulon.

Sed nun okazis, ke ĝuste en tiu momento varmego kaj sunbrilo tiel forte verŝiĝis sur la soldaton, ke li ekvidis ruĝajn flamojn lumantajn antaű la okuloj, kaj li eksentis, kvazaű fandi ĝus la cerbo en lia kapo. Li ektimis, ke la suno lin mortigos, se en tiu sama momento li ne trovas ian malakrigon.

Kaj tute konsternita pro la danĝero, en kiu li ŝvebis, li ĵetis teren la lancon, prenis per ambaű manoj la infanon, suprenlevis ĝin kaj elsorbegis la akvon, kiun ĝi tenis en la manoj.

Sendube nur kelke da gutoj li gustumis tiamaniere, sed tio plene sufiĉis. Tuj post kiam li gustumis la akvon, dolĉa malvarmeto trakuris lian korpon, kaj li ne plu sentis la brulon kaj pezon de la kasko kaj kiraso. La sunradioj perdis sian mortigan forton. Liaj sekaj lipoj ree moliĝis, kaj la ruĝaj flamoj ne plu dancis antaű liaj okuloj.

Antaű ol li havis tempon rimarki ĉion ĉi, li jam estis remetinta la infanon, kiu rekuris al sia ludado sur la herbejo.

Nun li diris al si mem tute mirigita: ”Kian akvon donis al mi tiu infano? Estis agrabla trinkaĵo. Efektive mi devas montri al li mian dankemon.”

Sed ĉar li malamis la etulon, li baldaű forpelis tiujn pensojn.

”Estas ja nura infano,” li pensis, ”li ne scias, kial li agas tiel aű tiel. Li nur ludas la ludon, kiu plej bone plaĉas al li. Ĉu li do ricevas dankon de la abeloj aű la lilioj? Pro tiu etulo mi tute ne bezonas maltrankviliĝi. Li eĉ ne scias, ke li helpis al mi.”

Kelke da momentoj poste li sentis, se eble, eĉ pli grandan koleron kontraű la infano, kiam li vidis la estron de la romaj soldatoj, kiuj troviĝis garnizone en Betlehem, eliri tra la pordego.

”Jen,” li pensis, ”al kia danĝero mi ekmetiĝis pro la faro de la etulo! Se Voltigius estus preterpasinta nur momenton pli frue, li estus vidinta min kun infano en la brakoj.”

La estro dumtempe alpaŝis rekte al la soldato kaj demandis lin, ĉu ili povas interparoli sen atestantoj. Li volas sciigi al li sekreton. ”Se ni foriras dek paŝojn de la pordego,” respondis la soldato, ”neniu povos nin aűdi.”

”Vi scias,” diris la estro, ”ke reĝo Herodo multfoje penis kapti infanon, kiu vivas ĉi tie en Betlehem. Liaj antaűdiristoj kaj pastroj diris al li, ke tiu infano okupos lian tronon, kaj krom tio ili antaűdiris, ke la nova reĝo enkondukos miljaran regnon de paco kaj sankteco. Vi do komprenas, ke Herodo deziras pereigi lin.”

”Jes, mi komprenas,” diris la soldato kun fervoro, ”sed tio ja devas esti la plej facila afero de la mondo.”

”Estus sendube tre facila afero,” diris la estro, ”se la reĝo nur scius, kiu el ĉiuj infanoj en Betlehem estas la aludita.”

La frunto de la soldato profunde sulkiĝis. ”Estas domaĝe, ke liaj antaűdiristoj ne povas sciigi lin pri tio.”

”Sed nun Herodo elpensis ruzon, per kiu li opinias povi pereigi la junan princon de paco,” daűrigis la estro. ”Li promesas riĉan donacon al ĉiu, kiu volas lin helpi.

”Kion ajn vi volas ordoni, Voltigius, mi plenumos eĉ sen rekompenco aű donaco,” diris la soldato.

”Mi dankas al vi,” respondis la estro. ”Nun aűskultu la planon de la reĝo! Li intencas soleni la datrevenon de la naskiĝo de sia plej juna filo per festeno, al kiu li invitos ĉiujn knabetojn en Betlehem, kiuj havas aĝon de du ĝis tri jaroj, kune kun iliaj patrinoj. Kaj ĉe tiu festeno – –.”

Li ĉesis paroli kaj ridis vidante la esprimon de tedo, kiu trapasis la vizaĝon de la soldato.

”Mia amiko,” li daűrigis, ”vi tute ne bezonas timi, ke Herodo intencos uzi nin kiel vartistojn.

Nun alproksimigu vian orelon al mia buŝo, kaj mi konfidos al vi liajn intencojn.”

La militestro longe parolis flustre kun la soldato, kaj kiam li sciigis al li ĉion, li diris:

”Estas ja tute nebezonate diri al vi, ke la plej granda diskreteco estas necesa, sen tiu ja malsukcesus la tuta entrepreno.”

”Vi scias, Voitigius, ke vi povas fidi je mi,” diris la soldato.

Kiam la ĉefo estis foririnta kaj la militisto sola restis sur sia posteno, li ĉirkaűrigardis por trovi la infanon. Ĝi ĉiam ludadis inter la floroj, kaj je sia surprizo li ekpensis, ke ĝi ĉirkaűŝvebas ilin same delikate kaj gracie kiel papilio.

Subite la militisto ekridis. ”Vere,” li diris, ”mi ne longe bezonas koleri pro tiu infano. Ankaű lin oni invitos al la festeno de Herodo ĉi tiun vesperon.”

La soldato postenis la tutan tagon ĝis alvenis la vespero kaj estis tempo por fermi la urbopordegojn por la nokto.

Kiam tio estis farita, li iris tra mallarĝaj, mallumaj stratetoj al belega palaco, kiun Herodo posedis en Betlehem.

Interne de la ega palaco troviĝis granda, pavimita korto, ĉirkaűita de konstruaĵoj, laűlonge de kiuj etendiĝis nekovritaj galerioj, unu super la alia. Sur la plej supra de tiuj galerioj okazos laű ordono de la reĝo la festeno por la betlehemaj infanoj.

Tiun galerion oni aliigis – ankaű laű la ordono klare esprimita de la reĝo – tiel ke ĝi similis al kovrita aleo en belega florĝardeno. Ĉe la plafono serpentumis vinberbranĉoj, de kiuj malsuprenpendis belegaj beraroj, kaj laűlonge de la muroj kaj kolonoj staris malgrandaj granatarboj kaj oranĝarboj, kiujn abunde kovris maturiĝintaj fruktoj. La plankon oni superŝutis per deŝiritaj rozpetaloj, kiuj kuŝis dense kaj mole kiel tapiŝo, kaj laűlonge de la balustrado, la plafona kornico, la tabloj kaj la malaltaj divanoj, ĉie vidiĝis girlandoj el blankaj, brilantaj lilioj.

En tiu florĝardeno troviĝis jen tie ĉi jen tie grandaj marmoraj basenoj, kie ludadis en travidebla akvo fiŝoj, brilantaj kieI oro kaj arĝento. Sur la arboj sidis multkoloraj birdoj el malproksimaj landoj, kaj en kaĝo troviĝis maljuna korvo, kiu senĉese paroladis.

Kiam komenciĝis la festeno, infanoj kaj patrinoj procesie eniris la galerion. La infanojn oni ornamis tuj ĉe la eniro en la palacon per blankaj vestoj kun purpuraj randoj kaj per rozkronoj sur la nigraj bukloj de la kapoj. La virinoj alvenis imponaj en siaj ruĝaj kaj bluaj vestoj, en siaj blankaj vualoj pendantaj de altaj, konusaj kapvestoj, ornamitaj per ormoneroj kaj ĉenoj. Kelkaj portis sian infanon alte lokita sur la ŝultro, aliaj kondukis sian filon ĉe la mano, kaj aliaj, kies infanoj estis retiremaj kaj timigitaj, portis ilin sur la brakoj.

La virinoj sidiĝis sur la planko de la galerio. Tuj post kiam ili sidiĝis, sklavoj alvenis, demetante antaű ili malaltajn tablojn, sur kiuj ili metis bongustegajn manĝaĵojn kaj trinkaĵojn kiel ja decas ĉe reĝa festeno, kaj ĉiuj tiuj feliĉaj patrinoj komencis manĝi kaj trinki, ne forgesante pri tiu fiera, gracia digno, kiu estas la plej granda ornamaĵo de la betlehemaj virinoj.

Laűlonge de la galeria muro, tiel ke ilin preskaű kovris florgirlandoj kaj fruktŝarĝitaj arboj, oni starigis plene armitajn soldatojn laű duoblaj vicoj. lli staris tute senmovaj, kvazaű ilin tute ne koncernus tio, kio okazis ĉirkaű ili. Tamen la virinoj ne povis ne ĵeti kelkfoje demandan rigardon al tiu aro da fervestituloj.

”Pro kio oni bezonas tiujn?” ili diris flustre. ”Ĉu Herodo opinias, ke ni ne scias kiamaniere konduti? Ĉu li kredas, ke tian aron da soldatoj li bezonas por nin gardi?”

Sed aliaj flustre respondis, ke ĉio estas laű reĝa modo. Herodo mem neniam aranĝas festenon, ne plenigante sian tutan domon per soldatoj. Honore al ili ja postenas la plene armitaj legianoj!

Dum la unuaj momentoj de la festo la malgranduloj estis ankoraű timemaj kaj hezitaj, kaj restis sen movo apud siaj patrinoj. Sed baldaű ili ekmoviĝis por preni la delikataĵojn, per kiuj regalis ilin Herodo.

Vere sorĉan landon kreis la reĝo al siaj etaj gastoj. Tramigrante la galerion, ili trovis abelujojn, kies mielon ili povis rabi sen kontraűstaro de eĉ unu pikema abelo. Ili trovis arbojn, kiuj riverence mallevis al ili siajn branĉojn ŝarĝitajn je fruktoj. lli trovis en angulo sorĉistojn, kiuj tuj subite sorĉe plenigis al ili la poŝojn per ludiloj kaj en alia angulo de la galerio dresiston, kiu montris al ili paron da tigroj, tiel malsovaĝaj, ke ili povis rajdi sur ilia dorso.

Sed en tiu ĉi paradizo kun ĉiuj ĝiaj plezuroj tamen plej fortege altiris la atenton de la etuloj la longa vico da soldatoj starantaj senmove laűlonge de unu flanko de la galerio. Iliajn rigardojn altiris la brilantaj kaskoj, la severaj, fieraj vizaĝoj, la mallongaj glavoj, enŝovitaj en riĉornamitaj ingoj.

Ĉiam interludante kaj senbride petolante, tamen ili senĉese pensadis pri la soldatoj. Ankoraű ili tenis sin sufiĉe malproksime de tiuj, sed la infanoj sopire atendis, ke ili povu sufiĉe alproksimiĝi al la soldatoj por vidi, ĉu tiuj vivas kaj povas efektive moviĝi.

La ludo kaj la festhumoro ĉiam plivigliĝis, sed la soldatoj staradis senmovaj. Ŝajnis al la etuloj nekredeble, ke homoj povas stari tiel proksime al tiuj vinberoj kaj ĉiuj tiuj bongustaĵoj, ne etendante manon por ilin preni.

Fine unu el la etuloj ne povis plu majstri sian scivolemon.

Malrapide kaj ĉiam preta al rapida forkuro li alproksimiĝis al unu el la fervestituloj, kaj ĉar la soldato ĉiam staris senmove, li alpaŝis pli kaj pli. Fine li estis tiel proksime al li, ke li povis per la fingroj ekpalpi liajn sandalrimenojn kaj krurŝirmilojn.

Tiam, kvazaű tio estus terura krimo, ĉiuj tiuj ferhomoj samtempe ekmoviĝis. Kun nepriskribebla furiozo ili ĵetis sin sur la infanojn, kaptante ilin. Unuj svingis ilin super siaj kapoj kiel ĵetarmilon kaj ĵetegis ilin inter lampoj kaj girlandoj trans la balustradon de la galerio, por ke ili morte frakasiĝu kontraű la marmora pavimo de la korto. Aliaj eltiris la glavon kaj traboris la korojn de la infanoj, aliaj frakasis iliajn kapojn kontrau la muro antaű ol ĵetegi ilin malsupren sur la noktmalhelan korton.

Dum la unua momento post la atako regis nur profunda silento.

La malgrandaj korpoj ankoraű ŝvebis en la aero, la virinoj ŝtoniĝis pro terurego. Sed subite ĉiuj tiuj ĉi malfeliĉulinoj vekiĝis por klare kompreni kio okazis, kaj kun unuanima, terura kriego ili kuregis kontraű la soldatojn.

Ankoraű estis sur la galerio infanoj, kiuj ne estis kaptitaj ĉe la unua atako. La soldatoj pelis ilin, kaj iliaj patrinoj ĵetis sin malsupren antaű ili, ekkaptante per nuraj manoj la nudajn glavojn por forturni la mortigan pikon. Kelkaj virinoj, kies infanoj jam mortis, ĵetis sin sur la soldatojn kaptante ilin je la gorĝo kaj penante venĝi siajn etulojn per la sufokigo de iliaj mortigintoj.

Dum tiu ĉi sovaĝa konfuzo, kiam teruraj krioj akre penetris tra la tuta palaco kaj okazis la plej teruraj perfortaĵoj, la soldato, kiu kutime gardestaris ĉe la urbopordo, staris tute senmove ĉe la komenco de la ŝtuparo, kiu kondukis malsupren de la ĝardeno. Li ne partoprenis la batalon kaj la mortigadon; nur kontraű la virinoj, kiuj sukcesis kapti siajn infanojn kaj provis forkuri kun ili laű la ŝtuparo, li levis la glavon, sed la nura ekvido de la minaca kaj senkompata soldato, estis tiel timiga, ke la forkurantino pli volonte ĵetis sin malsupren de la balustrado aű returnis sin en la bataltumuIton, ol elmetis sin al la danĝero, preterpasi lin perforte.

”Voltigius vere agis saĝe, donante al mi tiun ĉi postenon,” pensis la soldato. ”Juna senpripensa soldato estus sendube forlasinta sian postenon por partopreni la batalon. Se mi permesus, ke tio forlogu min, almenaű deko da infanoj estus jam forkurintaj.”

Kiam li pensis pri tio, lian atenton altiris juna virino, kiu jam kaptis sian infanon kaj nun per rapida rifuĝo kuregis rekte al li. Neniu el la legianoj, kiujn ŝi jam preterpasis kuregante, povis bari al ŝi la vojon, ĉar ilin okupis plene la batalo kun la aliaj virinoj, kaj pro tio ŝi jam atingis la finon de la galerio.

”Jen unu, kiu volas sin savi,” pensis Ia soldato. ”Nek ŝi, nek la infano vundiĝis. Se nun mi ne starus tie ĉi —— .”

La virino alproksimiĝis rapidege kvazaű ŝi flugus, kaj li ne havis tempon por tute klare vidi ŝian vizaĝon, nek tiun de la infano. Li nur etendis la glavon, kaj kun la infano ĉe la brusto ŝi kuregis kontraű ĝin. Li atendis, ke la sekvantan sekundon ŝi kaj la infano falos teren, trapikitaj.

Sed ĝuste tiam la soldato aűdis furiozan zumadon super sia kapo, kaj tuj poste li sentis teruran doloron en unu okulo.

Ĝi estis tiel pika kaj doloriga, ke li svenetis, konfuziĝis, kaj la glavo falis el lia mano sur la plankon.

Li levis la manon al la okulo, kaptis abelon kaj komprenis, ke tio, kio kaűzis al li la teruran doloron, estis nur la piko de la pikilo de la malgranda besto. Li fulmrapide kliniĝis kaj kaptis la glavon, esperante ke ankoraű ne estas tro malfrue haltigi la forkurintojn.

Sed la eta abelo bonege plenumis sian verkon. Dum la mallonga tempo, por kiu ĝi blindigis la soldaton, la juna patrino jam preterrapidis lin kaj malsupreniris la ŝtuparon, kaj kvankam li postkuris ŝin kiel eble plej rapide, li ne povis ŝin retrovi.

Ŝi jam malaperis, kaj en la tuta granda palaco neniu povis ŝin trovi.