1830 n.e.
Maszyna Analityczna Charlesa Babbage'a 

Jak wspomnieliśmy już na poprzednich stronach naszej historii, pierwsze urządzenie, które mogłoby być uważane za komputer we współczesnym znaczeniu tego słowa, zostało obmyślone przez ekscentrycznego angielskiego matematyka i wynalazcę, Charlesa Babbage'a.

W roku 1822, Babbage zaproponował budowę maszyny zwanej Maszyną Różnicową, której zadaniem byłoby automatyczne obliczanie tablic matematycznych. Maszyna Różnicowa była ukończona jedynie częściowo, gdy Babbage wpadł na pomysł innej, bardziej złożonej maszyny, którą nazwał Maszyną Analityczną.

(Niektóre dokumenty odwołują się do tej maszyny jako "Parowej Maszyny Analitycznej", ponieważ sam Babbage zamierzał napędzać ją przy pomocy pary).

Charles Babbage

Copyright (c) 1997. Maxfield & Montrose Interactive Inc

Maszyna Analityczna

Dzięki uprzejmości IBM

Maszyna Analityczna miała używać pętli utworzonych z serii kart perforowanych Jacquard'a w celu sterowania automatycznym kalkulatorem, który mógł podejmować decyzje na podstawie wyników poprzednich obliczeń. Maszyna również miała być wyposażona w kilka cech spotykanych we współczesnych komputerach, mianowicie takich jak sterowanie sekwencyjne, odgałęzienia oraz zapętlenia programu.

Z Babbage'em współpracowała Augusta Ada Lovelace, córka angielskiego poety, Lorda Byrona. Ada, będąc doskonałą matematyczką oraz jedną z niewielu osób w pełni rozumiejących wizję Babbage'a, napisała program dla Maszyny Analitycznej.

Gdyby Maszyna Analityczna kiedykolwiek w rzeczywistości działała, program Ady mógłby obliczyć matematyczny ciąg, znany jako liczby Bernoulli'ego. Z uwagi na to dzieło, Ada jest obecnie uważana za pierwszą programistkę komputerów i w roku 1979 jej imieniem został nazwany nowoczesny język programowania - ADA.

Ada Lovelace

Copyright (c) 1997. Maxfield & Montrose Interactive Inc

Babbage pracował nad swoją Maszyną Analityczną od około 1830 roku aż do swojej śmierci, lecz niestety nigdy jej nie ukończył. Często się mówi, iż Babbage wyprzedził swoje czasy o sto lat i że ówczesna technologia nie była odpowiednia do realizacji jego dzieła. Zaprzeczeniem tego faktu jest to, iż w roku 1834 dwaj szwedzcy inżynierowie, Georg i Edward Scheutz, zbudowali małą Maszynę Różnicową w oparciu o opisy Babbage'a. Joel Shurkin w swojej książce, Maszyny Umysłu, napisał:

"Jednym z najsłabszych punktów Babbage'a była niemożność zaprzestania ulepszeń. Rysunków technicznych nie przesyłał do warsztatów aż do momentu, gdy znalazł lepszy sposób wykonania zadania i zarządzał ciągłe wstrzymywanie prac do czasu skończenia całości opracowania nowej metody. W dużej mierze to właśnie z powodu tej wady Babbage nigdy nic nie mógł doprowadzić do końca"

Dalszym dowodem na poparcie tej teorii jest fakt, iż w 1876 roku, a więc w zaledwie pięć lat po śmierci Babbage'a, mało znany wynalazca o nazwisku George Barnard Grant pokazał na Wystawie Stulecia w Filadelfii pełno-wymiarową maszynę różnicową swojej własnej konstrukcji. Maszyna Granta była szeroka na 8 stóp, wysoka na 5 i zawierała ponad 15000 ruchomych części.

Chodzi o to, iż chociaż Maszyna Analityczna Babbage'a była intelektualnie dużo bardziej skomplikowana niż jego Maszyna Różnicowa, to skonstruowanie takiej maszyny nie wykraczało poza możliwości ówczesnej technologii.