Dwójłomność kryształów

Przeźroczyste kryształy, które nie należą do układu regularnego, czyli wyraźnie optycznie anizotropowe, wykazują właściwość zwaną podwójnym załamaniem (dwójłomnością). Polega ono na tym, że promień świetlny padający na taki kryształ po załamaniu na jego powierzchni granicznej ulega rozdzieleniu na dwa promienie, spolaryzowane liniowo w dwóch prostopadłych do siebie płaszczyznach.

Jeżeli na niezbyt grubą płytkę krystaliczną rzucimy wiązkę promieni spolaryzowanych liniowo otrzymamy po wyjściu z kryształu dwie, prostopadłe do siebie spolaryzowane wiązki częściowo nakładające się na siebie. Między tymi wiązkami wytwarza się różnica faz, tak, że w wyniku, z uwagi na ich spójność, otrzymujemy po wyjściu z kryształu światło spolaryzowane na ogół eliptycznie lub kołowo. Z kolei, jeżeli za płytką umieścimy drugi polaroid (analizator), przepuszcza on tylko jedną składową z dwóch drgań prostopadłych, powstałych w płytce. Składowe te po wyjściu z analizatora mają ten sam kierunek i różnicę faz wytworzoną przez płytkę; mogą więc z sobą interferować [2, 3].