Deklarację tablicy umieszczamy w języku C++ na liście deklaracji zmiennych. Składnia jest następująca:

Poniżej podajemy kilka przykładów deklaracji tablic w C++:

  ...
  int    a[3];  // tablica zawierająca 3 elementy typu int
  double x[10]; // tablica przechowująca 10 liczb typu double
  char   c[6];  // tablica przechowująca 6 wartości znakowych
  ...

W języku C++ indeksy tablic rozpoczynają się od 0. Ma to sens, ponieważ nazwa tablicy jest traktowana zawsze jak adres początku obszaru pamięci, w którym tablica przechowuje swoje elementy. Naturalne zatem jest, iż pierwszy element leży właśnie pod adresem tablicy. Stąd jego indeks wynosi 0, czyli nic nie musimy dodawać do adresu początku tablicy, aby uzyskać dostęp do jej pierwszego elementu.

W powyższym przykładzie zadeklarowano trzy tablice a, x  oraz c. Posiadają one elementy o następujących indeksach:

Zwróć uwagę, iż tablica nie posiada elementu o indeksie równym ilości elementów. Zatem jeśli zadeklarujemy np. tablicę:

to jej ostatnim elementem jest Tlk[167], a nie Tlk[168]. Odwołanie się w programie do Tlk[168] jest błędem, którego kompilator zwykle nie zgłosi, zakładając, iż programista wie co robi. Niestety, język C++ nie był tworzony z myślą o początkujących.

Zwróć uwagę, iż nie musimy podawać liczby elementów. Kompilator utworzy tyle elementów, ile podamy dla nich wartości na liście inicjalizacyjnej.  Poniższy przykład tworzy tablicę 10 liczb całkowitych i wypełnia ją kolejnymi liczbami Fibonacciego.

...
int fib[ ] = (0,1,1,2,3,5,8,13,21,33);
...

1. Utworzyć tablicę o maksymalnej, przewidywanej liczbie elementów. Rozwiązanie nieefektywne ze względu na wykorzystanie pamięci. Jeśli w typowych przypadkach wykorzystujemy małą liczbę elementów tablicy, to i tak musimy rezerwować założoną ilość komórek dla przypadku pesymistycznego, który pojawia się bardzo rzadko, ale jest prawdopodobny.
2. Utworzyć tablicę dynamicznie o tylu komórkach, ile w danej chwili jest nam potrzebne. Po wykorzystaniu, tablicę dynamiczną usuwamy, zwalniając w ten sposób zajmowany przez nią obszar pamięci, który teraz można wykorzystać do innych celów - np. dla nowej tablicy dynamicznej.

W celu utworzenia w języku C++ tablicy dynamicznej, tworzymy zmienną wskaźnikową na typ danych, które mają być przechowywane w tablicy:

Zmienna wskaźnikowa (ang. pointer variable) nie przechowuje danych tylko adres obszaru pamięci komputera, w którym te dane się znajdują. Deklarację zmiennej wskaźnikowej zawsze poprzedzamy znakiem gwiazdki. W poniższym przykładzie tworzymy trzy wskaźniki a, b i c do danych typu double (czyli do obszaru pamięci, w którym będą przechowywane liczby zmiennoprzecinkowe o podwójnej precyzji):

Pamięć rezerwujemy operatorem new i adres zarezerwowanego obszaru umieszczamy w zmiennej wskaźnikowej:

Poniższy przykład tworzy trzy tablice dynamiczne, w których będzie można przechowywać odpowiednio 10, 100 i 1000 elementów typu double:

...
a = new double[10];    // elementy od a[0] do a[9]
b = new double[100];   // elementy od b[0] do b[99]
c = new double[1000];  // elementy od c[0] do c[999]
...

Po tej operacji do elementów tablic a, b  i c  odwołujemy się w zwykły sposób za pomocą indeksów. Istnieje również alternatywna metoda, wykorzystująca fakt, iż zmienne a, b  i c  są wskaźnikami. W języku C++ dodanie do wskaźnika liczby całkowitej powoduje obliczenie adresu elementu o indeksie równym dodawanej liczbie. Zatem wynik takiej operacji jest również wskaźnikiem:

a[2] = 10.54;
cout << a[2] << endl;

* (a + 2) = 10.54;
cout << * (a + 2) << endl;

W rzeczywistości zapis a[i] kompilator i tak przekształca sobie na zapis * (a  + i). Forma tablicowa jest tylko uproszczeniem zapisu wskaźnikowego.

Tablice dynamiczne nie są automatycznie usuwane z pamięci, jeśli utworzono je w funkcji. Dlatego po zakończeniu korzystania z tablicy program powinien zwolnić zajmowaną przez tablicę pamięć. Dokonujemy tego poleceniem delete w sposób następujący:

delete [ ] nazwa_tablicy_dynamicznej;

W poniższym przykładzie zwalniamy pamięć zarezerwowaną wcześniej na elementy tablic b i c.

...
delete [ ] b;  // usuwamy obszar wskazywany przez b
delete [ ] c;  // usuwamy obszar wskazywany przez c
...

Należy również wspomnieć, iż Code::Blocks dopuszcza konstrukcję:

co pozwala na tworzenie statycznych tablic o liczbie elementów podanej w zmiennej. Na przykład poniższa konstrukcja programowa tworzy statyczną tablicę a  o liczbie elementów odczytanej ze strumienia wejściowego konsoli znakowej:

...
int n;
cin >> n;
double a[n];
...

Jednakże nie jest to zbyt standardowe rozwiązanie i może nie być przenośne na inne kompilatory C++, dlatego odradzam używania go - lepiej zastosować tablicę dynamiczną.

Poniżej podajemy sposoby odczytu zawartości tablicy z konsoli. Sposób ten jest bardzo ogólny. Wykorzystanie standardowego wejścia jako źródła danych daje nam kilka możliwości wprowadzania danych:

1. Dane podajemy bezpośrednio z klawiatury. Sposób skuteczny i prosty dla niedużego zbioru danych. Jednakże przy większej ich liczbie staje się bardzo uciążliwy.
2. Skopiowanie danych poprzez schowek. Procedura postępowania jest następująca:
   
   - tworzymy w notatniku Windows (aplikacja zawsze pod ręką) odpowiedni zbiór danych
   - zbiór kopiujemy do schowka (zaznaczamy całość Ctrl-A i naciskamy Ctrl-C)
   - uruchamiamy program
   - klikamy prawym przyciskiem myszki w pasek tytułowy okna konsoli
   - z menu kontekstowego wybieramy polecenie Edytuj → Wklej
   - gotowe
   
   
3. Przekierowanie standardowego wejścia z konsoli na plik na dysku. W tym przypadku program będzie pobierał dane z pliku, a nie z klawiatury. Aby to uzyskać uruchamiamy program w oknie konsoli następująco:
   
   nazwa_programu  < nazwa_pliku_wejściowego
   

   Na przykład nasz program nazywa się szukaj.exe, a plik nosi nazwę dane.txt. Odpowiednie polecenie odczytu danych z pliku przez nasz program wygląda następująco:
   

   szukaj < dane.txt
   

   To rozwiązanie umożliwia również zapis danych wynikowych nie na ekran konsoli, lecz do pliku na dysku. W tym celu wystarczy wydać polecenie:
   

   nazwa_programu > nazwa_pliku_wynikowego

   
   Wejście i wyjście można przekierować w jednym poleceniu. Np. nasz program szukaj może odczytać dane wejściowe z pliku dane.txt, a wyniki swojej pracy umieścić w pliku wyniki.txt. W tym celu wydajemy takie oto polecenie:
   

   szukaj < dane.txt > wyniki.txt

   
   Jeśli często korzystasz z takich opcji uruchamiania programu, to zamiast wpisywać polecenie z klawiatury, można stworzyć sobie prosty plik wsadowy (ang. batch file), w którym umieszczamy niezbędne polecenia. Plikowi można nadać prostą nazwę, np. !.cmd. Wtedy w celu uruchomienia zawartych w nim poleceń wystarczy wpisać !. Oczywiście plik wsadowy należy umieścić w katalogu projektowym, ale to chyba już wiesz. Poniżej podaję przykładową zawartość takiego pliku wsadowego:
   

   @echo off
   cls
   echo DANE WEJSCIOWE:
   echo.
   type dane.txt
   echo.
   prg < dane.txt > wyniki.txt
   echo WYNIKI:
   echo.
   type wyniki.txt
   echo.
   

Program

// Odczyt danych
// (C)2013 mgr Jerzy Wałaszek
//---------------------------

#include <iostream>

using namespace std;

int main()
{
  int * T,n,i;

  cin >> n;
  
  T = new int[n];
  
  for(i = 0; i < n; i++) cin >> T[i];

  cout << endl;

  for(i = 0; i < n; i++) cout << T[i] << " ";

  cout << endl << endl;

  delete [] T;

  return 0;
}

W poniższych przykładach zakładamy, iż w programie zadeklarowano tablicę T o 100 elementach typu integer. Indeksy elementów tablicy T są w zakresie od 0 do 99.

Wypełnianie stałą zawartością x

...
for(i = 0; i < 100; i++) T[i] = x;
...

Wypełnianie liczbami parzystymi począwszy od 2

...
for(i = 0; i < 100; i++)
  T[i] = (i + 1) << 1;
...

Wypełnianie liczbami nieparzystymi począwszy od 1

...
for(i = 0; i < 100; i++)
  T[i] = 1 + (i << 1);
...

Wypełnianie liczbami pseudolosowymi z przedziału <a,b>

#include <cstdlib>
#include <time.h>

...
srand((unsigned)time(NULL));
...
for(i = 0; i < 100; i++)
  T[i] = a + rand() % (b - a + 1);
...