Obwody elektroniczne


Tematy pokrewne   Podrozdziały
(w budowie)
  Elementy elektroniczne
Płytka drukowana
Lutowanie elementów
Oprogramowanie

 

 

Elementy elektroniczne

 
   
Urządzenia elektroniczne powstają z elementów, które są ze sobą w odpowiedni sposób połączone, tak aby mógł przepływać pomiędzy nimi prąd elektryczny. W dalszej części kursu omówimy te elementy, które najczęściej wykorzystuje się przy budowie urządzeń sterowanych przez mikrokontrolery.

Ponieważ do elementów elektronicznych musi być doprowadzany (i odprowadzany) prąd, posiadają one końcówki, które służą do tego celu. Jeśli przebudowywałeś zasilacz ATX z poprzedniego rozdziału, to miałeś do czynienia z kilkoma elementami stosowanymi w elektronice: przełącznik, dioda LED, opornik, gniazdko bananowe. Elementy te posiadały odpowiednie końcówki, do których przylutowywałeś przewody.

Elementy można łączyć bezpośrednio przewodami lub ich końcówkami (tak często się robi w prostych układach, np. dioda LED + opornik) albo montuje się je na tzw. płytkach drukowanych (ang. PCB = Printed Circuit Board). Płytka drukowana (obwód drukowany) odpowiada przewodom, które łączą ze sobą wyprowadzenia elementów. Różnica jest tylko taka, że przewody te posiadają formę ścieżek miedziowych na płytce i wykonuje się je przemysłowo za pomocą metod drukowania, stąd taka nazwa.

obrazek

Ze względu na sposób montażu na płytce drukowanej rozróżniamy dwa podstawowe typy elementów elektronicznych:

Elementy przewlekane

Tego typu elementy posiadają wyprowadzenia w postaci drucików (nóżek, pinów). W płytce drukowanej wykonuje się otwory, poprzez które przewleka się wyprowadzenia i lutuje do ścieżek. Całość daje bardzo stabilną i mocną konstrukcję.

obrazek obrazek obrazek obrazek

obrazek

Elementy przewlekane są dosyć duże, dzięki czemu łatwo się je lutuje. Jednakże wymagają wiercenia otworów w płytkach, co z kolei utrudnia wykonanie samej płytki drukowanej (przy skomplikowanych obwodach na płytce potrzebne są czasami setki otworków i ręka cię nieraz zaboli przy ich wierceniu). Elementy przewlekane będziemy często używać do budowy prototypu obwodu elektronicznego na płytce stykowej.

Elementy montowane powierzchniowo (ang. SMD = Surface Mounted Device)

Elementy przewlekane nie pozwalają na dużą gęstość upakowania na płytce drukowanej. Poza tym w montażu automatycznym są dosyć kłopotliwe. Dlatego wymyślono ich odmianę, która jest lutowana bezpośrednio do ścieżek na płytce drukowanej, bez pośrednictwa otworów. Tego typu elementy noszą miano SMD. Istnieją dokładne odpowiedniki SMD elementów przewlekanych, co więcej, można je stosować wraz z elementami przewlekanymi na tej samej płytce drukowanej. Dodatkowo elementy SMD są zwykle tańsze (np. za 1zł kupisz tylko 10 oporników przewlekanych, natomiast oporników SMD kupisz już 100!).

obrazek obrazek obrazek obrazek

obrazek

Elementy SMD są bardzo małe, dzięki czemu budowane z nich układy również mogą być małe. Wbrew pozorom montaż SMD jest dosyć prosty pod warunkiem, że opanowałeś lutowanie. Do tego celu powinieneś posiadać dobrą lutownicę oporową lub jeszcze lepiej stację lutowniczą z elektronicznie regulowaną temperaturą grota, lupę, ostro zakończoną pincetę do chwytania elementów, topnik RF800 oraz cienki drut cynowy (o średnicy 0,56mm, dostępny w każdym sklepie elektronicznym). Sposób lutowania opisujemy dalej w tym rozdziale.

 

 

Płytka drukowana

 
   
Budując urządzenia elektroniczne, będziesz musiał projektować i wykonywać płytki drukowane ze ścieżkami, do których będą przylutowywane elementy elektroniczne. Omówimy teraz podstawowe sposoby tworzenia takich płytek.

Płytka PCB powstaje z płytki laminatowej pokrytej warstwą miedzi. W sklepach elektronicznych możesz bez problemu dostać takie płytki za grosze. Istnieją dwa typy: jednostronne oraz dwustronne. Te drugie pozwalają na prowadzenie ścieżek po obu stronach płytki, lecz są trudniejsze w wykonaniu.

obrazek

Pierwszy problem z płytkami PCB to ich przycinanie. Wykonujemy to za pomocą ostrego nożyka i linijki metalowej (cięcie wykonuj na macie lub na jakiejś deseczce, aby nie zniszczyć rodzinie pamiątkowych mebli). Linijkę przykładamy do płytki i zarysowujemy ją kilkakrotnie z obu stron, po czym płytkę przełamujemy – powinna pęknąć wzdłuż nacięcia.

obrazek obrazek

Krawędzie płytki wyrównujesz papierem ściernym – połóż go na płaskiej powierzchni i przeciągaj po nim krawędź płytki aż będzie równa. Dalszy tok postępowania zależy od wybranej metody wykonania ścieżek. Zacznijmy od metody najprostszej.

Wykonanie ścieżek metodą ręcznego rysowania

Załóżmy, że posiadasz projekt płytki PCB (jak go otrzymać, dowiesz się później).

obrazek obrazek

Na projekcie tym widoczne są ścieżki oraz otwory w płytce. Na dowolnej drukarce drukujesz obraz otworów wraz z obrysem krawędzi płytki.

obrazek

Wycinasz z kartki rysunek otworów z odpowiednio dużym marginesem. Następnie przycinasz odpowiedni kawałek płytki miedziowanej, wykorzystując wydrukowany obrys płytki.

obrazek obrazek

Płytkę owijasz ciasno papierem z rysunkiem otworów. Strona miedziowa powinna znaleźć się pod otworami. Rysunek krawędzi płytki pomoże ci ją odpowiednio ustawić. Po owinięciu papierem płytka nie powinna się wewnątrz przesuwać.

obrazek obrazek

Małą wiertarką ręczną wiercisz zaznaczone otworki o średnicy 0,7mm. Jeśli na płytce będą montowane jakieś gniazda lub goldpiny, to otworki do ich końcówek rozwiercasz wiertłem 0,9mm. Aby wiertło nie "tańczyło" po płytce, dobrze jest każdy otwór lekko napunktować gwoździem i młotkiem. Wiertarka powinna równo prowadzić wiertło, bez bicia (jeśli masz pieniądze, to nie oszczędzaj i kup porządną wiertarkę, np. Dremel lub Proxxon – oszczędzisz sobie nerwów i frustracji). W przeciwnym razie nie uda ci się równo wywiercić wszystkich otworów. Wiertła o tej średnicy szybko się tępią. Można kupić wiertła widiowe, lecz są bardzo kruche i trzeba niezmiernie uważać, aby ich nie złamać przy wierceniu ręcznym. Wiercąc otworki nie naciskaj mocno wiertarki i trzymaj ją pionowo pod katem prostym do płytki PCB.

obrazek obrazek

Ściągnij papier z płytki. Płytkę dokładnie przetrzyj drobnym papierem ściernym. Z otworów mają zniknąć wszelkie zadziory, które powstały w trakcie wiercenia. Następnie wymyj ją środkiem do naczyń (np. Ludwik) w letniej wodzie, dokładnie opłucz i wytrzyj czystą szmatką do sucha. Dalej staraj się unikać dotykania miedzi palcami, ponieważ zostawisz w tych miejscach odciski i będą kłopoty w czasie trawienia.

Do rysowania ścieżek na płytce użyj pisaka niezmywalnego Edding 141F, kolor czarny.

obrazek

Rysowanie zacznij od obrysowania kółeczkiem każdego otworu. Uważaj, aby przypadkowo nie połączyć ze sobą tych kółeczek. Następnie dorysuj ścieżki. Linia powinna być ciągnięta delikatnie (mocne dociskanie pisaka zdziera tusz i powstaje później wytrawiona kreska), lecz kilkakrotnie. Grubość około 1mm. Dobrze jest powtórzyć rysowanie, gdy pierwsza warstwa wyschnie. Tutaj przyda ci się rysunek ścieżek. Przy dłuższych ścieżkach skorzystaj z pomocy linijki. Płytki dwustronne wykonujemy podobnie – po narysowaniu pisakiem ścieżek na jednej stronie płytki, odwracamy ją i rysujemy ścieżki po drugiej stronie.

obrazek obrazek

Po narysowaniu ścieżek płytkę należy wytrawić. W sklepie elektronicznym kup środek trawiący, nadsiarczan sodowy B327. Będzie również potrzebna kuweta, w której wytrawisz swoją płytkę – nie podkradaj naczyń rodzicom, bo twoja przygoda z elektroniką stanie się drogą usłaną cierniami.

obrazek

Jeśli płytka jest nieduża, to do naczynia wsyp nieco proszku B327 (trudno powiedzieć ile, sam musisz do tego dojść lub przeczytać instrukcję na opakowaniu) i zalej wodą o temperaturze około 50...60ºC. Dokładnie wymieszaj, aby kryształki nadsiarczanu sodu całkowicie rozpuściły się w wodzie. Wrzuć płytkę i obserwuj, jak znika z niej miedź. Pomieszczenie, w którym trawisz, powinno być dobrze wentylowane. Staraj się nie wdychać oparów unoszących się znad naczynia. Płytkę w roztworze nadsiarczanu sodu chwytaj pincetą, nie palcami. Staraj się również nie ochlapać tym płynem (podobno nie jest żrący, jeśli lubisz wierzyć w bajki). Całość wykonuj na odpowiedniej macie, aby na stole rodzinnym nie pozostały jakieś niezmywalne później plamy.

obrazek obrazek

Gdy cała miedź zostanie wytrawiona, płytkę wyjmij pincetą z roztworu trawiącego i dokładnie wypłucz w letniej wodzie. Ścieżek namalowanych pisakiem edding pozbędziesz się łatwo za pomocą denaturatu (uwaga na smrodliwy zapach!) lub rozpuszczalnika nitro i szmatki. Płytkę po wyczyszczeniu pokryj roztworem kalafonii w denaturacie. Powstanie warstewka chroniąca miedź przed utlenianiem i cyna lepiej będzie rozpływać się po ścieżkach w czasie lutowania.

obrazek obrazek

 

Metoda termotransferu

Metoda ręczna jest prosta, lecz przy bardziej skomplikowanych płytkach staje się niezmiernie uciążliwa. Dużo lepszym rozwiązaniem jest metoda termotransferu. Do jej stosowania potrzebna jest drukarka laserowa oraz cienki papier kredowy. Drukarkę da się kupić za niewielkie pieniądze na Allegro (ja za swojego Lexmarka 360d zapłaciłem około 120 zł z przesyłką). Papier kredowy kupisz w sklepie papierniczym, jednak musi być dobrej jakości i cienki. Taki papier również możesz kupić w serwisie Allegro. Oprócz papieru i drukarki laserowej potrzebne jest jeszcze żelazko (lepiej, aby nie było to żelazko siostry lub matki!).

Na papierze kredowym drukujemy drukarką laserową obraz ścieżek w odbiciu lustrzanym. Jeśli płytka jest dwustronna, to drukujemy symetrycznie obok siebie oba obrazy ścieżek dla jednej i dla drugiej strony płytki PCB w odstępie kilku centymetrów.

obrazek obrazek

Obrazy ścieżek wycinamy z marginesem kilku centymetrów. Jeśli płytka jest dwustronna, to kartki zaginamy wzdłuż linii symetrii biegnącej pomiędzy oboma obrazami. Linię taką można umieścić na drukowanej grafice. Dokładne zagięcie kartki ułatwi przeciągnięcie rylcem po linii symetrii.

obrazek obrazek

Kartki zginamy wydrukiem do środka, pozycjonujemy dokładnie patrząc pod światło, po czym zszywamy zszywką. Z płytkami jednostronnymi jest prościej. Wystarczy przyłożyć do wydruku kawałek zwykłej kartki i spiąć obie dwoma zszywkami. Powstanie w ten sposób coś w rodzaju koperty.

Następnie przycinamy kawałek płytki na rozmiar płytki PCB.

obrazek obrazek

Przyciętą płytkę wyrównujemy dokładnie papierem ściernym, wygładzamy krawędzie oraz polerujemy powierzchnię. Następnie płytkę należy dokładnie umyć oraz wyczyścić rozpuszczalnikiem nitro lub benzyną. Kluczem do sukcesu jest idealna wręcz czystość płytki. Po wysuszeniu płytkę wkłada się do koperty z wydrukiem ścieżek, tak aby strona miedziowa była skierowana ku wydrukowi. Patrząc pod światło płytkę dokładnie pozycjonujemy wewnątrz za pomocą pincety, po czym unieruchamiamy dwoma zszywkami Papier należy dokładnie docisnąć wokół płytki, aby się nie przemieszczał. Zszywki należy spłaszczyć, aby nie rysowały spodu żelazka.

obrazek obrazek

Przygotowujemy żelazko: ustawiamy pokrętło w 4/5 pozycji (pomiędzy dwoma a trzema kreskami). Stanowiskiem do termotransferu może być dowolna deska owinięta starym ręcznikiem.

obrazek obrazek

Gdy żelazko się nagrzeje przeciągamy nim po naszych kopertach z płytkami, lekko je dociskając. Żelazko powinno być dociśnięte do każdej strony z miedzią przez około 2...3min. Chodzi o to, aby toner tworzący rysunek ścieżek rozgrzał się do odpowiednio wysokiej temperatury. Wtedy roztapia się i przylega do warstwy miedzi. Dzięki temu rysunek ścieżek przejdzie z papieru na miedź płytki. Wzrokowo możemy kontrolować długość tego okresu - jeśli przez papier kredowy koperty zaczną prześwitywać ścieżki, transfer jest zakończony.

Gdy płytki są ogrzewane przez żelazko, przygotowujemy naczynie z ciepłą wodą. Do wody dodajemy trochę płynu do mycia naczyń.

obrazek obrazek

Płytki studzimy (wystarczy zostawić je na kilka minut), po czym wrzucamy do naczynia z letnią wodą i zostawiamy w spokoju na 15 minut. Papier powinien dobrze nasiąknąć, wtedy zrobi się miękki i łatwo usuniemy go z płytki.

obrazek obrazek

Po usunięciu papieru na warstwie miedziowej płytki zobaczymy odbity rysunek ścieżek. Część papieru pozostanie na tonerze. Papier ten delikatnie zdrapujemy z płytki palcami lub miękką szczoteczką. Nie bój się, jeśli płytka była dobrze wyczyszczona, to toner trzyma się jej dosyć mocno i nie tak łatwo go usunąć. Dalej postępujemy tak, jak w poprzedniej metodzie – przygotowujemy roztwór nadsiarczanu sodowego B327 i wrzucamy do niego płytki.

obrazek obrazek

Co pewien czas delikatnie poruszamy płytkami (pincetą, nie palcami!!!). Zwiększa to szybkość trawienia. Gdy miedź zostanie wytrawiona, płytki wyjmujemy i przemywamy w letniej wodzie.

obrazek obrazek

Toner usuniemy z płytki szmatką zamoczoną w denaturacie lub w rozpuszczalniku nitro. W płytce wiercimy otwory (0,7mm dla elementów przewlekanych, 0,9mm dla gniazdek i goldpinów). Przy płytkach dwustronnych otwory należy wiercić bardzo starannie i pionowo. Inaczej wylot otworu po drugiej stronie nie trafi w przydzielony mu punkt wśród ścieżek. Ja rozwiązuję ten problem projektując płytki dwustronne, tak aby punkty lutownicze po obu stronach płytki były dosyć duże. Dokładniej omówimy ten program dalej, gdy będziemy projektować płytki PCB w programie Eagle. Gotowe płytki pokrywamy roztworem kalafonii w denaturacie lub w rozpuszczalniku nitro. Gotowe do lutowania.

obrazek obrazek

Jak widzisz, metoda termotransferu jest dosyć prosta, a przy starannym wykonaniu umożliwia uzyskanie naprawdę dobrych płytek. Na zajęciach stosujemy tylko ją. Istnieją jeszcze inne metody wytwarzania płytek drukowanych (poza stosowanymi w przemyśle elektronicznym). Na przykład godna polecenia jest metoda fotochemiczna, która pozwala tworzyć wręcz profesjonalne płytki drukowane. Jednakże wymaga ona dużej wprawy i naświetlarki UV.

 

 

Lutowanie elementów

 
   
Aby uzyskać trwałe połączenie elementu elektronicznego ze ścieżkami na płytce PCB, należy zastosować lutowanie. Dla elektronika umiejętność lutowania jest bezwzględną koniecznością. Nie jest to trudne, lecz wymaga nieco ćwiczeń. Musisz przestrzegać kilka zasad:

obrazek

Grot lutownicy należy często czyścić. Do tego celu stosuje się specjalną gąbkę namaczaną w wodzie. W gąbkę wycieramy gorący grot, aż stanie się srebrzysto biały. Brudnym grotem źle się lutuje, poza tym warstwy tlenków, które osadzają się na grocie, źle przewodzą ciepło i efektywność lutowania spada.

 

obrazek

Nigdy nie lutuj "na sucho". Zawsze pokrywaj punkt lutowniczy topnikiem. Taki prosty topnik możesz sobie zrobić samemu. Wystarczy rozpuścić w denaturacie kilka kawałków kalafonii i już go masz. Możesz również stosować profesjonalne topniki, np. RF800 do elementów SMD. Topnik rozpuszcza tlenki i czyści powierzchnię miedzi. Ułatwia to rozpływanie się cyny po punkcie lutowniczym. To absolutna konieczność.

obrazek

Lutowanie końcówki elementu do punktu lutowniczego na płytce PCB wykonywane jest następująco:

  1. Czubkiem grotu lutownicy podgrzewasz wstępnie pole lutownicze (nie rób tego zbyt długo: 1...2 sekundy wystarczy). Pamiętaj o wcześniejszym pokryciu pola lutowniczego cienką warstwą topnika.
  2. Następnie, trzymając w drugiej ręce drut cynowy, dotykasz nim czubka lutownicy, która cały czas podgrzewa pole lutownicze. Drut powinien się stopić, a cyna ma oblać ładnie dookoła pole lutownicze oraz końcówkę elementu. Dobrze wykonany lut ma kształt lekko wklęsłego stożka. Cała operacja nie powinna trwać zbyt długo, aby nie uszkodzić termicznie lutowanego elementu. Gdy nabierzesz wprawy, luty będziesz wykonywał błyskawicznie.
  3. Lutowanie zawsze rozpoczynasz od elementów najniższych i wlutowujesz stopniowo te coraz wyższe. Dlaczego tak? Otóż dzięki temu, łatwo będziesz mógł dociskać lutowane elementy to podłoża z drugiej strony płytki i inne elementy już wlutowane ci w tym nie przeszkodzą.
  4. Końcówki lutowanych elementów należy lekko rozgiąć. Dzięki temu element nie będzie miał tendencji do wypadania w trakcie lutowania.

Błędem jest nabieranie lutu na grot lutownicy i zachlapywanie nim pola lutowniczego.

Elementy SMD potrafią być bardzo małe, stąd przekonanie, że ich lutowanie jest niezmiernie trudne.

obrazek

Czy to prawda? Nie dowiesz się, jeśli nie spróbujesz. Do lutowania SMD powinieneś posiadać dobrą lutownicę, a najlepiej stację lutowniczą z elektroniczną stabilizacją temperatury grota. Dalej przyda się lupa na statywie (bo ręce musisz mieć wolne) oraz pinceta z zaostrzonymi końcówkami.

obrazek obrazek obrazek
Najpierw pokrywamy punkty lutownicze topnikiem, który wyczyści z tlenków powierzchnię miedzi i polepszy kontakt z cyną.
obrazek
Na jeden z punktów lutowniczych nanosimy nieco cyny. Drugi punkt zostawiamy wolny.
obrazek
Element SMD przytrzymujemy pincetą i zbliżamy jedną końcówka do pola pokrytego cyną.
obrazek
Delikatnie dociskamy element i grotem podgrzewamy punkt lutowniczy. Spowoduje to stopienie cyny, która przylgnie do boku elementu SMD.
obrazek
Odwracamy płytkę o 180 stopni i zalewamy cyną drugie pole lutownicze.
obrazek
Operacja zakończona.

Nieco trudniejsze jest lutowanie elementów SMD z końcówkami. Najpierw element odpowiednio mocujemy do płytki i ustawiamy jego końcówki, tak aby zgadzały się z polami lutowniczymi. Do mocowania elementu można użyć kropelki jakiegoś kleju (niektórzy przylutowują skrajną nóżkę do pierwszego pola lutowniczego). Chodzi o to, aby element się nie poruszył w trakcie lutowania.

obrazek

Następnie nóżki i pola lutownicze pokrywamy topnikiem RF800. Nabieramy na grot lutownicy niewielką ilość cyny i dotykamy nim miejsca styku nóżki elementu z polem lutowniczym na płytce. Pod wpływem napięcia powierzchniowego cyna sama wejdzie na nóżkę układu i przylutuje ją do pola lutowniczego.

obrazek

Jeśli zdarzy się, że cyna utworzy mostek na kilku nóżkach, nie panikuj. Posmaruj to miejsce dodatkową porcją topnika, a następnie szybkim ruchem grota lutownicy wzdłuż nóżek zlikwiduj powstały mostek.

obrazek

W razie wątpliwości przeglądnij sobie materiały na temat lutowania SMD, które znajdziesz na YouTube. Jest tego mnóstwo. Oczywiście nie licz, że od razu wszystko ci wyjdzie bezbłędnie. Najważniejsze, aby się nie zniechęcać początkowymi trudnościami. Im więcej takich układów wykonasz, tym lepiej będzie ci szło z kolejnymi.

 

 

Oprogramowanie

 
   
Płytki drukowane będziemy projektować i drukować za pomocą odpowiednich aplikacji. Do tworzenia płytek PCB jest dostępne mnóstwo programów. Godnym polecenia jest program firmy CadSoft o nazwie Eagle. Aplikację tę możesz darmowo pobrać z Internetu i zainstalować na swoim komputerze. Istnieją wersje dla trzech głównych systemów operacyjnych: Windows, Linux oraz Mac. Aplikację Eagle pobierzesz z witryny producenta:

 

http://www.cadsoftusa.com/

 

Program Eagle jest programem komercyjnym. Jednakże firma CadSoft udostępnia jego uproszczoną wersję dla hobbystów, która jest zupełnie darmowa. Wersja ta posiada ograniczenie wielkości płytki PCB do 80 x 100 mm. Dla nas to zupełnie wystarczy, a zaletą Eagle są olbrzymie biblioteki elementów oraz wsparcie techniczne uzytkowników.

Instalacja jest bardzo prosta i sprowadza się do uruchomienia pobranego instalatora. W systemie Windows wystarczy kliknąć łącze z programem, pobrać go na dysk i uruchomić. W systemie Linux należy kliknąć łącze prawym przyciskiem myszki, z menu kontekstowego wybrać opcję "Zapisz element docelowy jako". Gdy plik zostanie pobrany na dysk, należy uruchomić terminal, przejść do katalogu z wczytanym plikiem i wpisać następujące polecenia (zakładamy, że wczytany plik nazywa się eagle-lin64-7.3.0.run):

 

chmod +x eagle-lin64-7.3.0.run
./eagle-lin64-7.3.0.run

 

Spowoduje to uruchomienie instalatora Eagle. Dalej postępujemy zgodnie z poleceniami programu instalacyjnego. Gdy instalator zakończy instalację Eagle, pojawi się okienko wyboru licencji:

obrazek

 

Zaznaczamy opcję Run as Freeware (aplikacja bezpłatna z ograniczeniem wielkości płytki PCB) i klikamy przycisk Next. Program jest standardowo zainstalowany wewnątrz katalogu domowego użytkownika w katalogu eagle-7.3.0. Program aplikacji znajduje się pod adresem:

 

/home/użytkownik/eagle-7.3.0/bin/eagle

 

Utwórz sobie do niego skrót na pulpicie. W tym celu uruchom terminal i wpisz polecenie:

ln -s ~/eagle-7.3.0/bin/eagle ~/Pulpit/eagle

 

Uruchom aplikację Eagle. Zanim program zacznie działać, spyta cię o utworzenie katalogu na twoje projekty:

obrazek

Zatwierdź to okno, klikając w Yes. W twoim katalogu domowym zostanie utworzony katalog eagle, gdzie będą składowane pliki projektów. Jeśli wszystko jest w porządku, to powinieneś zobaczyć okno panelu sterującego:

obrazek

Zasady obsługi programu Eagle podamy w dalszej części kursu. Teraz wystarczy, że masz zainstalowaną tę aplikację. Zamknij program Eagle, aby przypadkiem czegoś nie zniszczyć.

 

Drugą ważną aplikacją jest program graficzny Inkscape. Jest to program do grafiki wektorowej, który będziemy wykorzystywać do obróbki obrazów płytek PCB wyprodukowanych przez Eagle. Głównie będzie chodziło o przygotowanie grafik do wydruku na drukarce laserowej. Program jest darmowy i pobierzesz go ze strony producenta:

 

https://inkscape.org/en/

 

W systemie Linux aplikacja ta jest dostępna do instalacji poprzez menadżera oprogramowania.

 

Na koniec będziemy potrzebowali program do obróbki grafiki bitmapowej. Proponuję aplikację GIMP, która jest dostępna zarówno dla Windows jak i dla Linuxa. GIMP jest darmowy i legalny. Pomimo to posiada duże możliwości obróbki grafiki. Instalator dla Windows załadujesz z adresu:

 

http://www.gimp.org/downloads/

 

W systemie Linux GIMP jest dostępny w menadżerze oprogramowania.

Skompletuj sobie te trzy aplikacje (później dojdzie nam jeszcze aplikacja Eclipse ze środowiskiem programowania mikrokontrolerów AVR).

 


   I Liceum Ogólnokształcące   
im. Kazimierza Brodzińskiego
w Tarnowie

©2024 mgr Jerzy Wałaszek

Dokument ten rozpowszechniany jest zgodnie z zasadami licencji
GNU Free Documentation License.

Pytania proszę przesyłać na adres email: i-lo@eduinf.waw.pl

W artykułach serwisu są używane cookies. Jeśli nie chcesz ich otrzymywać,
zablokuj je w swojej przeglądarce.
Informacje dodatkowe