Cyfrowe komputery tworzone są głównie przez połączenie ze sobą olbrzymiej liczby przełączników, gdzie każdy z nich może przyjmować jeden z dwóch stanów: WŁĄCZONY lub WYŁĄCZONY (ang. ON/OFF). Co ważniejsze, stan ON/OFF przełączników może być dowolnie zmieniany, a kombinacje przełączników mogą być zastosowane do tworzenia prostych funkcji logicznych, które z kolei można dalej użyć do zrealizowania bardziej złożonych funkcji logicznych.
Jedną z najwcześniejszych form przełączników wykorzystywanych w cyfrowych komputerach był przekaźnik, który powstaje z metalowej sztabki owiniętej cewką z drutu. Gdy przez cewkę przepływa prąd elektryczny, powstające pole magnetyczne przesuwa sztabkę (gdy prąd przestanie płynąć, sztabka powraca do swojej pierwotnej pozycji za pomocą sprężyny). Ruch sztabki może być następnie wykorzystany do sterowania przełącznikami, które z kolei mogą sterować innymi urządzeniami, itd.
W
końcu przekaźniki ustąpiły miejsca lampom próżniowym,
które również musiały ustąpić pola przełącznikom realizowanym za pomocą
tranzystorów, a później układów scalonych.
