Mówi się, iż historię tworzą zwycięzcy. (Mówi się również, że kto nie nauczy się lekcji historii, będzie je musiał powtarzać - jest to szczególnie prawdziwe w przypadku kursów historii w szkołach średnich.)
Jednakże gdy rozważymy zdarzenia, które wystąpiły zaledwie kilka dekad temu, można by przypuszczać, iż będą one dość dobrze udokumentowane pozwalając nam stwierdzić: "ta osoba z całą pewnością wynalazła tę właśnie rzecz w tym a tym czasie".
Ze smutkiem jednak musimy stwierdzić, że nie zawsze tak jest, co za chwilę sami zobaczymy...
Teraz zwrócimy naszą uwagę na amerykańskiego matematyka i fizyka, Johna Vincenta Atanasoffa, posiadającego wątpliwy zaszczyt sławy człowieka, który albo skonstruował, albo nie skonstruował pierwszy, prawdziwie elektroniczny, cyfrowy komputer o specjalnym przeznaczeniu.
Jako wykładowca w Iowa State College (obecnie Iowa State University), Atanasoff był rozczarowany nieefektywnym i czasochłonnym procesem ręcznego rozwiązywania złożonych równań. Pracując z jednym ze studentów ostatniego roku (błyskotliwym Cliffordem Berry) Atanasoff na początku 1939 rozpoczął projektowanie elektronicznego komputera i miał już jego prototyp do jesieni tegoż roku.
W trakcie tworzenia urządzenia Atanasoff i Berry rozwinęli wiele pomysłowych i unikalnych rozwiązań. Na przykład jednym z największych problemów twórców komputerów w owym czasie było przechowywanie liczb do użytku w obliczeniach maszyny. Projekt Atanasoffa wykorzystywał kondensatory do przechowywania ładunku elektrycznego, który mógł przedstawiać liczby w postaci logicznych zer i logicznych jedynek. Kondensatory zamontowane zostały w obrotowych walcach z bakelitu posiadających metalowe pasy na zewnętrznej powierzchni. Każdy z tych cylindrów, wysoki na około 12 cali i o średnicy 8 cali, mógł przechowywać trzydzieści liczb dwójkowych, które odczytywane były z metalowych pasów przy obrotach cylindrów.
Fragment rekonstrukcji komputera ABC (Atanasoff-Berry-Computer)
Ames Laboratory, Department of Energy, ISU, Ames, Iowa
Dane wejściowe wprowadzane były do maszyny w postaci kart perforowanych, natomiast wyniki pośrednie mogły być przechowywane na innych kartach. Ponownie rozwiązanie Atanasoffa przechowywania wyników pośrednich było całkiem interesujące - użył iskier elektrycznych do wypalania małych plamek na kartach. Obecność lub brak tych plamek mogła później być automatycznie stwierdzona przez maszynę, ponieważ opór elektryczny zwęglonej plamki różnił się od oporności czystej karty.
Rekonstrukcja komputera ABC
Ames Laboratory, Department of Energy, ISU, Ames, Iowa
Niektóre źródła podają, iż Atanasoff i Berry do 1942 posiadali w pełni działający model swojej maszyny. Jednakże, o ile jedni obserwatorzy donosili, iż maszyna była gotowa i działała, to z kolei inni twierdzili, iż była ona prawie gotowa i mogłaby działać, a jeszcze inni zaczynali opowiadać, iż była to tylko luźna zbieranina poszczególnych elementów, które nigdy razem nie działały. Więc, o ile nie wyjdą na światło dzienne jakieś nowe dowody, możesz sobie wierzyć w którąkolwiek z tych trzech wersji.
