Jak powiedzieliśmy już wcześniej, pierwsze elektryczne urządzenia telegraficzne zostały wynalezione w roku 1837 przez Sir Charlesa Wheatstone'a w Anglii oraz Samuela Finley'a Breese'a Morse'a w Ameryce. Maszyna Morse'a została ostatecznie zaadoptowana jako standard, ponieważ była prostsza, łatwiejsza w budowie oraz bardziej niezawodna. Oryginalne maszyny Morse'a zapisywały nadchodzące wiadomości przy użyciu elektromagnetycznie sterowanego ołówka, który rysował znaki na przesuwającym się pasku papieru. Papier był przesuwany za pomocą mechanizmu zegarowego, natomiast długość znaków odpowiadała kropkom i kreskom używanym w Kodzie Morse'a. Jednakże już wkrótce operatorzy nauczyli się rozpoznawać wiadomość tylko po samym dźwięku, więc urządzenia zapisujące Morse'a wróciły do lamusa.
Klucz telegrafu Morse'a
Przez resztę lat 1800 wystąpiło silne zainteresowanie ideą telegrafu drukującego. Większość prac mających na celu spełnienie tego marzenia opierało się na kole z wytłoczonymi na obwodzie literami. Pomysł polegał na wykorzystaniu nadchodzących impulsów telegraficznych do obrotu koła o zadaną liczbę kroków, aż odpowiednia litera ustawi się przed papierem, a następnie dociśnięcie tej litery do nasączonej tuszem taśmy i odbicie jej po drugiej stronie na papierze.
Do sterowania kołem wymyślono różnorodne metody, takie jak pojedynczy impuls dla 'A', dwa impulsy dla 'B', trzy dla 'C', itd., a koło powracało do pozycji wyjściowej po każdej literce, lecz metoda ta okazała się bardzo wolna jeśli chodzi o liczbę słów na minutę. Późniejsze metody wykorzystywały pięciobitowy kod stworzony przez francuskiego wynalazcę Jeana Maurice'a Emile'a Baudota w roku 1880, który wkrótce stał się znany jako Kod Baudota. Technika stosowania dwukanałowej taśmy papierowej, zastosowana po raz pierwszy przez Sir Charlesa Wheatstone'a została w późniejszym okresie udoskonalona w celu obsługi Kodu Baudota.
Taśma papierowa z 5-bitowym Kodem Baudota.
Używając pięciobitowego kodu można osiągnąć 32 różne kombinacje dziurek i odstępów (gdzie brak dziurki). W przypadku Kodu Baudota dwadzieścia sześć z tych kombinacji były używane na literki alfabetu, pozostawiając osiem zapasowych kombinacji dla kodu bezczynności, kodu spacji, kodu zmiany liter itd. Problemem było to, że nie pozostawało wystarczająco dużo kombinacji, aby przedstawić cyfry od '0' do '9' oraz jakiekolwiek znaki przystankowe.
