Chociaż większość rdzennego słownictwa jest pochodzenia europejskiego  (a większość rdzeni nieeuropejskich, takich jak "alkohol", weszła poprzez języki europejskie), aglutacyjny system tworzenia słów w esperanto czyni wiele słów esperanckich zupełnie niepodobnymi do ich europejskich pierwowzorów, i tak, gdy jedni krytycy atakowali esperanto za to, że jest zbyt europejskie, inni atakowali je za to, że nie jest wystarczająco europejskie (szczególnie gdy system esperanto prowadzi do słów podobnych, lecz o innym znaczeniu, np. ang. fossil – skamielina, esp. fosilo  – łopata; ang. forest – las, esp. foresto  – nieobecność).

Gdy tylko Zamenhof zdecydował się używać końcówki -n  dla dopełnienia, stało się zupełnie konieczne odrzucenie końcówki -s, ponieważ -sn nie ma większego sensu – końcówka -ns  mogłaby mieć sens (chociaż skoro -n  jest zwykle dźwięczne, to wymusza w wielu ustach zamianę -s  na z, a może nie), lecz Zamenhof zdecydował się umieścić (co zwykle jest mniej stosowane) zakończenie dopełnienia na koniec, a nie przed znacznikiem liczby. W tym szczególnym przypadku ciąg samogłoska-samogłoska niesylabiczna-spółgłoska jest niezmiernie sensowny.

Końcówka -s  jest międzynarodowo rozpoznawana (wśród wspomnianych języków) w piśmie, lecz już nie tak bardzo w języku mówionym. W angielskim więcej słów zakończonych na -s  w zasadzie kończy się dźwiękiem /z/ niż /s/ (ponieważ występuje zaraz za dźwięczną spółgłoską lub samogłoską). We francuskim jest ona rzadko wymawiana. Jeśli się nie mylę, to w portugalskim zwykle spotykamy dźwięk /sz/. To jedna z pułapek, w którą zbyt często wpadają twórcy języka zachodniego: założenie, że ich język nigdy nie będzie mówiony, lecz pisany. Zamenhof wykazał się wystarczającą mądrością zakładając od początku, że jego język będzie językiem mówionym i oparł na tym swój plan.

Jeśli mówisz o poronionym pomyśle Aleksandra Gode'a w końcu lat czterdziestych, zapomnij o nim. Chodzi mi o język planowy, który zachowuje trzy koniugacje???

Jeśli odwołujesz się do jednej z nazw, pod którą znana jest "Latino Sine Flexione" włoskiego matematyka Peano – to co innego. To jest taka łacina jaką, powinna być, pozbawiona wszystkich tych skomplikowanych deklinacji, koniugacji i niepojętych konstrukcji ablatywnych, lecz – co najmniej w obrębie słownictwa – wciąż pozostająca istotnie łaciną! Nie wiem, czy ktokolwiek i w jakiej liczbie mówił kiedykolwiek tym językiem, lecz, o ile cię to interesuje, to byłby z pewnością lepszy kandydat do ożywienia niż Interlingua Gode'a, Interglossa Hobena (ostatnio zmartwychwstała jako Glosa) czy któryś z tysięcy innych wciąż powstających projektów językowych. Niektórzy z was, akademików, powinni znaleźć w Europie przykłady – wydaje mi się, że gdzieś słyszałem, iż jeden z tomów zebranych prac Peano był w całości napisany w tym języku.

Gdyby tak zrobiło, esperantyści byliby nie mniej szczęśliwi – bez odrzucania esperanto, od czasu jak Liga Narodów przyjęła (po gwałtownych protestach ze strony rządu francuskiego) entuzjastyczny raport na temat tego języka, sporządzony przez Pomocnika Głównego Sekretarza Nitobe Inzano, żadna międzynarodowa organizacja – szczególnie żadna obecnie istniejąca – nawet nie spojrzała kiedykolwiek na esperanto, chociaż w przypadku ONZ esperantyści na siłę wykazali im obecność tego języka (za pomocą dwóch największych petycji, które kiedykolwiek zebrano z prywatnej inicjatywy, jednej w 1948 roku i drugiej w 1966 – w pierwszą w końcu zalecili UNESCO, a drugą gdzieś zgubili). Wewnętrzna kontrola w ONZ problemu językowego skoncentrowała się na standardowych metodach rozwiązania go (dodaj języki, zatrudnij więcej tłumaczy, zapewnij, że wszyscy pracownicy są wielojęzyczni) bez poświęcania więcej niż jednego paragrafu na zbadanie – i możliwe odrzucenie – pomysłu zaadoptowania jakiegoś neutralnego języka pomocniczego.